آبرو در فقه اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث آبرو است. آبرو از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آبرو در قرآن - آبرو در فقه اسلامی - آبرو در معارف دعا و زیارات - آبرو در معارف و سیره سجادی - آبرو در حقوق اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«آبرو» بر حیثیّتی از انسان اطلاق می‏‌شود که درخور ستایش یا سرزنش است؛ خواه در خود او باشد یا در خانواده و کسانی که به گونه‏‌ای با او پیوند دارند. از آبرو به ناموس نیز تعبیر می‏‌شود. از این عنوان در باب‌های گوناگون فقهی، مانند طهارت، صلات، حج، جهاد و تجارت سخن رفته و احکامی بر آن مترتّب گشته است.

شریعت اسلام برای آبروی انسان همانند جان او ارزش ویژه‏‌ای قائل شده است؛ تا آنجا که دفاع از آبرو را واجب دانسته و ریختن خون تجاوز کننده به آن را در بعضی موارد با شرایطی، و نیز ترک مهم‏ترین واجبات را در راستای حفظ آن، روا دانسته است. برای مثال، رفتن به حج، ادامه نماز، فراهم آوردن آب برای وضو و غسل و یا امر به معروف و نهی از منکر، اگر موجب به خطر افتادن آبروی انسان شود، از وجوب می‏افتد.

از موارد جواز غیبت موردی است که حفظ آبروی غیبت شونده منوط به آن است. دفع مهاجمی که قصد عِرض انسان را دارد واجب است. در صورت عدم توانایی بر دفع، فرار واجب است و تسلیم جز در صورت عدم امکان فرار و به خطر افتادن جان، جایز نیست .

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت