آیه اولوالامر چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
آیه اولوالامر چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ امامت
مدخل بالاترنصب الهی امام در قرآن
مدخل اصلیآیه اولی الامر
تعداد پاسخ۱ پاسخ

آیه اولوالامر چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.

پاسخ نخست

محمد ساعدی

آقای دکتر محمد ساعدی در کتاب «آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار» در این‌باره گفته‌ است:

«مطلق بودن امر به اطاعت از اولی الامر در آیه شریفه و عطف آن بر اطاعت از پیامبر (ص) دلیل قاطعی بر لزوم عصمت اولی الامر است. حال این پرسش پیش می‌آید که با توجه به لزوم عصمت اولی الامر چه کسی شایستگی انتخاب اولی الامر را دارد؟

در پاسخ باید گفت: به حکم دلالت آیات قرآن و روایات متواتر بین فریقین و نیز بداهت عقل‌ها، شناخت و معرفی شخص معصوم از گستره فهم مردم خارج و تنها در اختیار علم خداوند است. غیر از خداوند متعال که آگاه به صفات باطنی انسان‌هاست چه کسی می‌تواند بگوید که فلان شخص معصوم است یا دچار اشتباه و گناه نمی‌شود؟ از این رو تنها خدای بزرگ که عالم به درون‌ها است می‌تواند چنین افرادی را به مردم معرفی کند و در حقیقت وقتی که عصمت در اولی الامر شرط شد به ناچار برای شناخت آنان باید به خدا و رسول خدا (ص) مراجعه کرد[۱].

البته این واقعیت و توانمندی تنها با دیدگاه پیروان مکتب اهل بیت (ع) و ارشادها تعالیمی که از ائمه اطهار (ع) رسیده است همخوانی دارد.

تا این بخش از مباحث با استناد به دلالت آیه شریفه دو مقدمه لازم در جهت شناخت مصداق «اولی الامر» به دست آمد و استنباط گردید.

  1. اولی الامر باید شخص معین و معصوم باشد.
  2. او از سوی پروردگار نصب شده باشد.

اینک در مقام استنتاج، هیچ تردیدی باقی نمی‌ماند که مقصود از «اولی الامر» ائمه معصوم (ع) است که در صدر آنان مولای متقیان امیرمؤمنان علی (ع) قرار دارد؛ چراکه به اجماع، تنها ائمه اطهار (ع) ادعای عصمت و انتصاب از سوی خداوند را داشته‌اند؛ از این رو با توجه به این که مستفاد از آیه شریفه عصمت اولی الامر است، انطباق و مصداق اولی الامر محصور در ایشان می‌باشد»[۲]

پرسش‌های وابسته

پرسش‌های وابسته

پانویس

  1. ر.ک: الحسن بن یوسف حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۹۲-۳۹۳.
  2. ساعدی، محمد، آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار، ص ۱۷۵.