افترا به پیامبر خاتم

افترا به پیامبر خاتم از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: افترا به پیامبر خاتم در قرآن - افترا به پیامبر خاتم در حدیث - افترا به پیامبر خاتم در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

• منظور انکار اصالت قرآن و غیروحیانی بودن آن که از سوی برخی از مخالفان پیامبر مطرح شده و در آیات بسیار بازتاب یافته است. به این معنا که این مشرکان معاند گویا اصل خدا را قبول دارند، اما این که قرآن کلمات خداوند و محمد پیامبر باشد، گویی منکرند. در این آیات نمونه‌ای از این ادعاها بازتاب یافته است.

1. ﴿وَإِذَا بَدَّلْنَا آيَةً مَكَانَ آيَةٍ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مُفْتَرٍ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ﴾
2. ﴿وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ﴾
3. ﴿مَا كَانَ هَذَا الْقُرْآنُ أَنْ يُفْتَرَى مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ * أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ﴾
4. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ﴾
5. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَعَلَيَّ إِجْرَامِي وَأَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تُجْرِمُونَ﴾
6. ﴿وَمَا كَانَ هَذَا الْقُرْآنُ أَنْ يُفْتَرَى مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ﴾
7. ﴿بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَاهُ﴾
8. ﴿وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا إِفْكٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورًا * وَقَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ اكْتَتَبَهَا فَهِيَ تُمْلَى عَلَيْهِ بُكْرَةً وَأَصِيلًا﴾
9. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ﴾
10. ﴿وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ يُرِيدُ أَنْ يَصُدَّكُمْ عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُكُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْكٌ مُفْتَرًى وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾
11. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلَا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئًا﴾
12. ﴿وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ﴾
13. ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَيَاطِينَ الْإِنْسِ وَالْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ﴾
14. ﴿وَإِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ يَقُولُوا هَذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَقُولُواْ هَذِهِ مِنْ عِندِكَ قُلْ كُلٌّ مِّنْ عِندِ اللَّهِ فَمَا لِهَؤُلاء الْقَوْمِ لاَ يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثًا﴾
15. ﴿بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ﴾
16. ﴿وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ﴾
17. ﴿فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ﴾
18. ﴿أَمْ يَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَيْبَ الْمَنُونِ﴾
19. ﴿مَا أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ﴾
20. ﴿فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ﴾
21. ﴿مَا أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ﴾
22. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴾.
23. ﴿وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلَى رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ * أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ﴾

• نکته: در آیات فوق این محورها مطرح گردیده است:

1. ساختگی، دانستن قرآن از افتراهای مشرکین به پیامبر است، که خداوند آن را مردود شمرده و بر وحیانی بودن آن تأکید نموده است: ﴿إِذَا بَدَّلْنَا آيَةً مَكَانَ آيَةٍ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مُفْتَرٍ﴾ ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ﴾
2. خیانت در غنائم جنگی از افتراهای برخی مسلمانان به پیامبر که خداوند ساحت وجودی پیامبر را از خیانت (غل) مبرا دانسته است. ﴿وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ﴾. و دروغ پردازی و افترا شیوه تبلیغاتی دشمنان پیامبر ذکر شده است.
3. نسبت دادن بدی‌ها و حوادث ناراحت کننده، به پیامبر اسلام را سخنی افترا آمیز و جاهلانه منافقان اعلام می‌کند: ﴿وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَیئَةٌ یقُولُوا هٰذِهِ مِنْ عِنْدِک قُلْ کل مِنْ عِنْدِ اللٰهِ فَمٰا لِهٰؤُلاٰءِ الْقَوْمِ لاٰ یکٰادُونَ یفْقَهُونَ حَدِیثاً﴾.
4. آموختن قرآن از بشری دیگر از افتراهای مشرکان به پیامبر اسلام است؛ که قرآن با توجه به غیر عرب بودن آن شخص و ناآشنا بودن او به زبان عربی این مسئله را مردود می‌شمارد. ﴿وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ﴾.
5. متهم ساختن پیامبر اسلام به افترا بستن به خدا مخصوصا در باره زنده شدن انسان‌ها دو باره در قیامت از جانب مشرکان. ﴿الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلَى رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ * أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ﴾
6. افسون شدن پیامبر اسلام از افتراهای کافران به آن حضرت است که قرآن آن را رد می‌کند.
7. افترای به پیامبر که شاعراست و تخیلات شاعرانه دارد، برای اثبات وحی نبودن قرآن. ﴿وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ﴾
8. آثار و کیفر افترای به محمد: اول: بد فرجامی، قرار گرفتن در زمره ستمگران. ﴿وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا إِفْكٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورًا﴾. دوم: دچار شدن به عذاب خدا در آخرت. ﴿أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ﴾
9. افترای جنون و دیوانگی به پیامبر برای سقوط منزلت اجتماعی و کاهش تاثیر پیام الهی از سوی ایشان برمردم ﴿وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ﴾ و تاکید خداوند برفرزانگی و عقل و کاهن و مجنون نبودن فرستاده‌اش: ﴿مَا أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ﴾ ﴿فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ﴾.

افترای به سحر

1. ﴿إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا﴾
2. ﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيرًا * أَوْ يُلْقَى إِلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ تَكُونُ لَهُ جَنَّةٌ يَأْكُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا﴾
3. ﴿أَكَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَيْنَا إِلَى رَجُلٍ مِنْهُمْ أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قَالَ الْكَافِرُونَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ مُبِينٌ﴾
4. ﴿لَاهِيَةً قُلُوبُهُمْ وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ﴾
5. ﴿وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾
6. ﴿وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ﴾
7. ﴿وَعَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ وَقَالَ الْكَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ كَذَّابٌ﴾
8. ﴿وَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ وَإِنَّا بِهِ كَافِرُونَ﴾
9. ﴿أَفَسِحْرٌ هَذَا أَمْ أَنْتُمْ لَا تُبْصِرُونَ﴾
10. ﴿وَإِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ﴾
11. ﴿فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ﴾
12. ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ * بَلْ كَذَّبُوا بِمَا لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَلَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ كَذَلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ﴾
13. ﴿وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ مَاذَا أَنْزَلَ رَبُّكُمْ قَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ﴾
14. ﴿ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يُخْزِيهِمْ وَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تُشَاقُّونَ فِيهِمْ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْيَ الْيَوْمَ وَالسُّوءَ عَلَى الْكَافِرِينَ﴾

• نکته: در آیات فوق این محورها مطرح گردیده است.

1. نسبت دادن ساحر و جادوگر بودن و کهانت، به پیامبر از افتراهای ستمگران است: ﴿إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا﴾ ﴿وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ﴾.
2. بشربودن پیامبر و در کنار مردم بودن غذاخوردن و راه رفتن در بازار برای خرید که باعث تاثیر پیام وحیانی عدالت طلب پیامبر برمردم شده است ستمگران را به خشم آورده و او را فردی تحت نفوذ ساحران معرفی کرده و افترای سحرزدگی و افسون شدن به او زده‌اند ﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ * وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا﴾
3. کافران با تعجب از این که پیامبری از میان خودشان مبعوث شده است، افترای سحر و دروغگوئی به او می‌زنند: ﴿وَعَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ وَقَالَ الْكَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ كَذَّابٌ﴾.

مظلومیت پیامبر (ص) در ساحر خواندنش

ولید بن مغیره از ادبای معروف قریش و مردی اندیشمند به شمار می‌رفت. او داور شعر بود و هر شعری را که او می‌پسندید، شعر برگزیده بود. به علاوه ولید بن مغیره از ریش سفیدان و بزرگان قریش محسوب می‌شد که در کارهای مهم و دشواری که برای آنها پیش می‌آمد، قریشیان نزد او می‌آمدند و از او برای رفع مشکل و گرفتاری‌ها استمداد می‌طلبیدند و غالباً نیز رأی او مشکل گشا بود، چنانچه در داستان تجدید بنای کعبه آمده که در آغاز، قریش جرأت ویران کردن کعبه را نداشتند تا او اقدام به این کارکرد و هنگامی هم که میان آنها درباره نصب حجرالاسود اختلاف پدید آمد نظریه او مورد تصویب قرار گرفت و به رأی او عمل کردند و اختلاف برطرف گردید و به هر صورت ابن هشام می‌نویسد: قریشیان که از دیدار با ابوطالب نتیجه‌ای نگرفتند و از سوی دیگر ایام حج نزدیک می‌شد و قریش نگران کار پیغمبر اکرم (ص) بودند که با آمدن حاجیان به مکه ممکن است تبلیغات آن حضرت در ایشان اثر بخشد، از این رو نزد ولید بن مغیره رفتند، ولید گفت: شما می‌دانید که آوازه محمد در اطراف پیچیده و اکنون نیز موسم حج نزدیک شده و کاروان‌هایی از اعراب در این ایام به شهر شما می‌آیند، درباره او سخن خود را یک جهت کنید و همه به یک ترتیب درباره‌اش سخن بگویید و چنان نباشد که هر دسته به طوری سخن گوید! گفتند: هر چه تو بگویی ما همگی همان را درباره محمد خواهیم گفت.

ولید گفت: شما سخنی را انتخاب کنید تا من هم با شما همراهی کنم! قریش گفتند: ما می‌گوییم محمد کاهن است! ولید گفت: نه به خدا او کاهن نیست ما کاهنان را دیده‌ایم ولی سخنان محمد به زمزمه کاهنان و اوراد آنان شباهت ندارد. قریش گفت: پس می‌گوییم دیوانه است! ولید گفت: نه به خدا دیوانه هم نیست؛ زیرا دیوانگان را دیده‌ایم حرکات و سخنان محمد به دیوانگان نمی‌ماند! قریش گفتند: ما می‌گوییم شاعر است. ولید گفت: شاعر هم نیست؛ زیرا ما انواع شعر را از رجز و هرج و مبسوط و غیره دیده و شنیده‌ایم ولی سخنان او شعر نیست.

قریش گفتند: پس می‌گوییم ساحر است! ولید گفت: ساحران و سحر آنها را نیز ما دیده‌ایم و محمد ساحر هم نیست؛ زیرا سخنان او به کار ساحران که ریسمانی را گره می‌زنند و سپس در آن می‌دمند شباهت ندارد! گفتند: پس چه بگوییم؟ ولید گفت: بگذارید بروم از نزدیک سخن او را بشنوم، سپس اظهارنظر کنم. او برخاست و نزد پیامبر (ص) آمد و گفت: ای محمد قسمتی از شعرت را برای من بازگو کن. پیغمبر فرمود: شعر نیست بلکه کلام خداوندی است. ولید گفت: پاره‌ای از آن را بر من بخوان. حضرت رسول در این هنگام ﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ﴾ را برای او قرائت کرد ولید موقعی که کلمه «رحمان» را شنید، حضرت را استهزاء نمود و گفت تو مردم را به طرف شخصی که اکنون در یمامه است و رحمان نام دارد دعوت می‌کنی؟! پیغمبر فرمود: چنین نیست، بلکه من مردم را به سوی خداوند که رحمان و رحیم است می‌خوانم. حضرت بعد از این مذاکرات حم سجده را قرائت نمود، هنگامی که به این آیه شریفه رسید: ﴿فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنْذَرْتُكُمْ صَاعِقَةً مِثْلَ صَاعِقَةِ عَادٍ وَثَمُودَ﴾.

همین که ولید این جملات را شنید به سختی لرزید و موی بر بدنش راست شد، سپس برخاست و به خانه‌اش رفت و به سوی قریش بازنگشت. قریش به ابوجهل گفتند: عمویت ولید دین محمد را پذیرفته است، دیدی که به طرف ما نیامد، سخن محمد را شنید و به خانه‌اش رفت. قریش از این واقعه سخت غمگین شدند. روز بعد ابوجهل به نزد ولید رفت و گفت: عمو ما را سرشکسته و رسوا ساختی. ولید گفت: چطور پسر برادر؟ ابوجهل گفت: برای اینکه به دین محمد گرویده‌ای. ولید پاسخ داد: نه من به دین محمد نگرویده‌ام و همچنان بر آئین قوم خود و پدرانم باقی هستم؛ ولی من سخن کوبنده‌ای از وی شنیدم که بدن‌ها را به لرزه در می‌آورد. ابوجهل گفت: آیا آن سخن شعر بود؟ ولید گفت: نه آنچه من شنیدم شعر نبود. ابوجهل گفت: خطابه بود؟ ولید گفت: نه خطابه هم نیست.

ولید گفت: مرا اندکی مهلت بده تا در این باره بیندیشم، چون روز دیگر شد گفتند: جواب ما را بگویید! ولید گفت: بگویید کلام او سحر است و دل مردم را مسحور می‌کند، عکرمه گوید: ولید بن مغیره گفت: و الله إن له لحلاوة و إن علیه لطلاوة و إن أعلاه لمثمر و إن أسفله لمعذق و ما یقول هذا بشر... یفرق بین المرء و ابیه و بین المرء و اخیه و بین المرء و زوجته و بین المرء و عشیرته.

به خدا گفتارش با حلاوت است و اصل و ریشه‌اش محکم و پا برجاست و میوه آن پاکیزه و نیکوست. هر چه بگوئید مردم می‌دانند که سخن شما بیهوده و باطل است ولی باز هم از همه بهتر همان است که بگوئید ساحر است؛ زیرا سخنانش سحر و جادو است که به‌وسیله آنها میان پدر و پسر و برادر و زن و شوهر، فامیل و عشیره جدائی می‌اندازد. قریش خوشحال شدند و با تعجب از او جدا گردیدند.

قریش از نزد ولید بیرون رفته و سر راه کاروانیان نشسته و به هر که برخورد می‌کردند او را از تماس گرفتن با رسول خدا (ص) بر حذر داشته و از سحر و جادوی آن حضرت بیمناکشان می‌ساختند. پس خدای تعالی آیات زیر را درباره ولید بن مغیره و سخن او نازل فرمود: ﴿ذَرْنِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا * وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَمْدُودًا * وَبَنِينَ شُهُودًا * وَمَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيدًا * ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ * كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا * سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا * إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ * فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ نَظَرَ * ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ * ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ * فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ * إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ﴾. در نقل دیگری آمده: روایت شده که ولید از کنار پیامبر (ص) رد می‌شد و آن حضرت مشغول خواندن سوره حم سجده بود، پیش یاران خود آمد و گفت: هم اکنون از محمد (ص) سخنی شنیدم که شباهت به سخنان بشر و جنیان نداشت، بسیار دلپذیر و زیبا بود، پر فایده و با برکت و فناناپذیر و غیر قابل رد است. ان له لحلاوه و أن علیه لطلاوه و ان اعلاه لمثمر و ان اسفله لمغدق و ان لیعلو و لا یعلی قریش گفتند: ولید از دین برگشته. پس برادر زاده‌اش ابوجهل گفت: من او را بر می‌گردانم! پیش ولید رفت و با اندوه نشست و با او سخنانی گفت که او را تحت تأثیر قرار داد.

ولید از جای حرکت کرده گفت: گمان می‌کنید محمد دیوانه است؟ هیچ آثار دیوانگی در او مشاهده کرده‌اید؟ یا می‌گویید کاهن است هیچ دیده‌اید کهانت کند؟ یا خیال می‌کنید شاعر است، تاکنون دیده‌اید شعری بگوید؟ همه گفتند: نه! گفت: او ساحر است! نمی‌بینید سخنانش بین زن و شوهر و فرزند و غلامش جدایی می‌اندازد. قریش خوشحال شدند و با تعجب از او جدا گردیدند.

اشعث پدر جعده در زمان پیامبر اکرم (ص) از هیچ‌گونه آزار و شکنجه روحی نسبت به حضرت کوتاهی نمی‌کرد، او در مقابل مسجد کوفه بر بالای منزل خود بر مناره می‌رفت و هنگامی که موذن اذان می‌گفت او فریاد برمی‌آورد: یا رجل انک لکذاب ساحر او در سال دهم هجرت به ناچار اسلام آورد و تا زمان رحلت پیامبر (ص) با نفاق زیست؛ اما بعد از وفات پیامبر (ص) از اسلام خارج شد و پس از مدتی دوباره مسلمان شد.

منابع

1. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم
2. راجی، علی، مظلومیت پیامبر