بحث:احتجاج در قرآن

احتجاج در دانشنامه معاصر قرآن کریم

حجّت نیز از ماده حجّ به معنای قصد است. در واقع شخص احتجاج کننده به نوعی، قصد آوردن دلیل را دارد.

موضوع احتجاج در قرآن گاهی بر محور اعجاز قرآن و تحدّی بر آن و دیگر معجزات است و گاهی از راه مباهله و گاهی از راه تشبیه و آوردن مَثَل و گاهی از طریق موعظه و استفاده از حکمت و یا جدل احسن انجام گرفته است.

قرآن، حجّت کامل و رسا را تنها حجّت الهی دانسته است؛ گویی که دیگر حجت‌ها به نوعی پیروری از گمان است. قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ فَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ؛ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ.

از دیگر مشتقات این کلمه "محاجّه" به معنای اقامه حجّت در برابر حجت دیگر است و محاجّه در جایی است که پای مخاصمه و منازعه در میان باشد: "آیا ننگریستی به حال آن کسی (نمرود) که درباره پروردگارش به بحث و مجادله پرداخت"؟! أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رَبِّهِ.... چنان که در مورد کسانی که درباره خدا محاجّه می‌کنند، گفته شده که حجت آنان باطل است وَالَّذِينَ يُحَاجُّونَ فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِيبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ .

واژه احتجاج یکی از اصطلاحات کلیدی و کلمه کانونی میدان معناشناختی کلمات: بینات، سلطان، برهان، مباهله، حجّت بالغه تحدّی و مناظره می‌باشد این حوزه معنایی ناظر بر معنای حجت کامل و الهی است. احتجاج می‌تواند اقسامی داشته باشد از جمله: احتجاج قولی و لفظی مثل احتجاجات ابراهیم با بت‌پرستان درباره بت‌ها: قَالُوا أَأَنْتَ فَعَلْتَ هَذَا بِآلِهَتِنَا يَا إِبْرَاهِيمُ * قَالَ بَلْ فَعَلَهُ كَبِيرُهُمْ هَذَا فَاسْأَلُوهُمْ إِنْ كَانُوا يَنْطِقُونَ * فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّكُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ.

از دیگر اقسام احتجاج، برهان است، چنان که موسی S در مقابل منطق فرعون، گفت: قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى. نوع دیگر احتجاج در قرآن کریم، دعوت به حق از راه حکمت و موعظه و جدل احسن است که خداوند آن را به پیامبر اکرم a سفارش فرموده است: ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ.

جدل نیز از دیگر اقسام احتجاج است که در مواردی در قرآن کریم از آن استفاده شده است؛ از جمله: قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ. پیامبر اکرم a در احتجاج با نصارای نجران که عیسی را به خاطر اینکه بدون پدر به دنیا آمده، پسر خدا می‌دانستند! از اصل مورد قبول آنها که مخلوق بودن حضرت آدم S است استفاده کرده و به این وسیله استدلال آنها را باطل نموده است إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ. و در آیات وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِيَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ وَهِيَ رَمِيمٌ * قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ نیز از همین روش برای اثبات معاد استفاده شده است.

از دیگر موارد احتجاج در قرآن استفاده از مَثَل‌های فراوان است تا جایی که کتاب‌هایی با نام "امثال القرآن" در این باره تألیف شده استيَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِنْ يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَا يَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ؛ وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلَيْنِ أَحَدُهُمَا أَبْكَمُ لَا يَقْدِرُ عَلَى شَيْءٍ وَهُوَ كَلٌّ عَلَى مَوْلَاهُ أَيْنَمَا يُوَجِّهْهُ لَا يَأْتِ بِخَيْرٍ هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَمَنْ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَهُوَ عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ؛ قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ.

علاوه بر احتجاجات لفظی و قولی، احتجاجات علمی هم در قرآن، یکی از راه‌های اثبات حق است. مانند ظهور معجزات گوناگون که به دست پیامبرانی چون نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و پیامبر اسلام انجام یافته استاسْلُكْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ وَاضْمُمْ إِلَيْكَ جَنَاحَكَ مِنَ الرَّهْبِ فَذَانِكَ بُرْهَانَانِ مِنْ رَبِّكَ إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ؛ وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ؛ وَرَسُولًا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ وَأُحْيِي الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا تَأْكُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ؛ إِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَعَلَى وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنْفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَتُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِي وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ؛ وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ.

و همچنین تحدّی‌هایی که درباره قرآن آمده از دیگر انواع احتجاجات قرآن است، مانند تحدّی موسی در برابر ساحران و پیروزی او قَالُواْ يَا مُوسَى إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَإِمَّا أَن نَّكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ * قَالَ أَلْقُواْ فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُواْ أَعْيُنَ النَّاسِ وَاسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَاؤُوا بِسِحْرٍ عَظِيمٍ * وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ و تحدّی نمودن مشرکان از اینکه سوره‌ای مانند قرآن را بیاورند که هرگز نتوانستند بیاورند وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ؛ أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَيَاتٍ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ.

مباهله نیز از دیگر احتجاجات قرآن است که که به سبب آن نصارای نجران تسلیم شدند و حاضر به پرداخت جزیه گردیدند و در واقع، حقانیت اسلام و پیامبر اسلام را گردن نهادند، هر چند که رسماً ایمان نیاوردند تسلیم شدن آنان در برابر منطق قرآن، گویای پیروزی پیامبر بود.

از ویژگی‌های احتجاجات قرآنی به‌کارگیری لحن آرام و کلمات پُرجاذبه و دل‌پسند و پرهیز از واژه‌های تند و خشن و دوری از الفاظ رکیک و نامناسب است که این روش یکی از عوامل عمده پیروزی پیامبر اسلام و مسلمانان و تسخیر دل‌های دعوت شدگان به آن بود. علاوه بر این حالت نرم‌خویی و روش اخلاقی پیامبر اکرم a نیز، میزان جذب افراد گوناگون جزیرة‌العرب به دین اسلام را تسریع بخشید و چنین حالتی در قرآن به عنوان رحمت الهی از آن یاد شده است: فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ. همین گونه بوده است برخورد موسی و هارون با فرعون اذْهَبَا إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى * فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَيِّنًا لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى.

هدف از احتجاجات قرآن کریم در درجه نخست تبیین مسئله توحید و اثبات ربوبیت الهی و دوری از شرک و انواع بت‌پرستی است که انسان‌پرستی و در واقع قدرت‌پرستی و مقام‌پرستی بدترین نوع آن است. بر این اساس، انبیا مردم را از اسارت خدایگان و خداوندگاران زور و سلطه میرهاند و آنان را تنها به بندگی خدای یکتا می‌خوانند: يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَأَرْبَابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ * مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ.

اثبات معاد و توجه مردمان به عالم پس از مرگ از دیگر احتجاجات قرآن است که در سوره‌های مختلفی از آن، سخن به میان آمده است. وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا، قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ، الَّذِي جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ، أَوَلَيْسَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ، فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُرًا كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ، لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنْزَفُونَ، وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ، فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ

در کتاب "الاحتجاج طبرسی" که بیانگر احتجاجات ائمه طاهرین با مخالفان و پرسشگران زمان خود است، علاوه بر استشهاد به احتجاجات قرآنی، خود به نحو احسن راه و رسم احتجاج و شیوه بحث و مناظره را به پیروان خویش آموخته‌اند. این کتاب، اثری مفید در چگونگی شیوه‌های گفت‌و‌گوی صحیح و عالمانه است.