بحث:مولود کعبه

مولود کعبه

عموم عالمان شیعه و گروهی از دانشمندان سنت و جماعت نوشته‌اند: امام علی(ع) در خانه کعبه به دنیا آمد. مسعودی می‌نویسد: «در کعبه زاده شد». شیخ مفید نوشته است: «پیش و پس از او کسی در خانه کعبه به دنیا نیامد».

ابوطالب پس از عبدالمطلب سرپرستی محمد(ص) را بر عهده گرفت و تا پایان زندگانی از او حمایت کرد و چنان‌که در سندهای معتبر دیده می‌شود، به پیمبری‌اش ایمان آورد و مسلمان از دنیا رفت. چون ابوطالب فرزندان بسیار داشت، محمد(ص) به عموی خود عباس گفت: برادرت ابوطالب نانخور بسیار دارد و چنان‎که می‌بینی در سختی به سر می‌برد. بیا نزد او برویم و سرپرستی بعضی از فرزندان وی را به عهده بگیریم و از هزینه‌ای که بر عهده او است، بکاهیم. من یکی از پسرانش را بر می‎دارم و تو هم یکی را بردار تا سرپرست آنان شویم. عباس پذیرفت و نزد ابوطالب رفتند و داستان را با او در میان نهادند. ابوطالب گفت: عقیل را برایم بگذارید و هر که را می‎خواهید ببرید. محمد(ص) علی، و عباس، جعفر را گرفت؛ بدین سبب، تربیت علی(ع) در کنار رسول خدا(ص) بود.

هنگامی که حضرت رسول اکرم(ص) در کوه حرا به رتبه پیمبری مشرف شد و به خانه بازگشت، در خانه‎اش خدیجه، علی و زید پسر حارثه حضور داشتند و محمد(ص) حالت و رسالت خود را پیش از آن‎که به دیگران بگوید، به این سه تن گفت و هر سه بی‌هیچ چون و چرا بدو گرویدند. باور داشتنی است که علی(ع) نخستین مرد در پذیرش دین اسلام باشد.

ابن هشام از ابن اسحاق آورده است: نخستین مردی که به رسول خدا(ص) گروید و بدان چه از جانب خدا آورده بود، گواهی داد، علی بن ابی طالب(ع) بود. در آن هنگام، ده سال از عمر وی می‎گذشت و از جمله نعمت‌های خدا بر علی آن بود که پیش از اسلام در کنار رسول خدا(ص) پرورده شد.

مولود کعبه

به شهادت تاریخ و به روایت ارشاد، مناقب، توضیح المقاصد، مصباح کفعمی، اقبال الاعمال، روضه الواعظین، اعلام الوری، تقویم المحسنین و بحارالانوار، علی(ع) روز سیزدهم رجب در کعبه متولد شد. مشهور میان محدثان و مورخان خاصه و عامه این است که آن حضرت در روز جمعه ۱۳ رجب بعد از سی سال از عام الفیل در میان خانه خدا ولادت یافته است.

محدث قمی می‌نویسد: در کیفیت ولادت آن جناب، روایات بسیار است، و آنچه به سندهای بسیار وارد شده آن است که: روزی عباس بن عبدالمطلب، با یزید بن قعنب، و گروهی از بنی‌هاشم، و قبیله بنی العُزّی در برابر کعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد، به مسجد وارد شد، و به علی(ع) ۹ ماه آبستن بود. او را درد زائیدن گرفت پس در برابر کعبه ایستاد و گفت: پروردگارا، من به تو و به هر پیغمبری که فرستاده‌ای ایمان آورده‌ام و گفته‌های جدم خلیل را که بانی کعبه است تصدیق کرده‌ام، به حقِّ این خانه و به حق کسی که این خانه را بنا کرده است، و به حق این فرزندی که در شکم من است، و با من سخن می‌گوید، و یقین دارم که او یکی از آیات جلال و عظمت تو است که آسان کنی بر من این ولادت را.

عباس، و یزید بن قعنب گفتند: چون فاطمه از دعا فارغ شد، دیدیم که دیوار عقب خانه، شکافته شد و فاطمه از دیده‌های ما پنهان گشت و شکاف دیوار به هم پیوست. خواستیم درِ خانه را بگشائیم چندان که سعی کردیم گشوده نشد. دانستیم که این امر از جانب خدا واقع شده، و فاطمه سه روز در کعبه ماند! تا آنکه روز چهارم شد، پس همان موضع از دیوار شکافته شد و فاطمه بیرون آمد و فرزند در دست داشت و می‌گفت: حق‌تعالی فضیلت داد مرا بر زنان برگزیده‌ای مانند آسیه دختر مزاحم که خدا را عبادت می‌کرد، در مکانی (مثل خانه فرعون) و مریم دختر عمران، و او در بیت المقدس بود، و هنگام ولادت عیسی(ع) به صحرا زیر درختی رفت و عیسی تولد یافت.

اما من در میان خانه کعبه، فرزندم متولد شد، و سه روز در این خانه از طعام‌های غیر این عالم، تناول کردم و چون خواستم بیرون آیم، هاتفی ندا داد: که ای فاطمه! این فرزند را علی نام گذار که از نام خود مشتق ساخته‌ام و در خانه محترم من متولد شده، و اول کسی که بر روی خانه من، اذان خواهد گفت، و بت‌ها را از دیوارهای کعبه به زیر خواهد انداخت، و مرا به یگانگی یاد خواهد کرد، او وصی حبیب من، و بعد از او برگزیده‌ترین مخلوق من است. خوشا به حال کسی که او را دوست دارد و یاری او کند، و وای بر آنها که حق او را انکار نمایند. تا آن‌که می‌نویسد: و این فضیلت از خصائص آن حضرت می‌باشد که در سید ایام، روز جمعه و ماه حرام، رجب و بیت الحرام، کعبه چهره عالمتابش ظاهر گشته است..