بنی مالک بن ربیعة بن معاویه
مقدمه
این طایفه در شمار اعراب کهلانی[۱] و از شاخه‌های بنی معاویة بن کنده هستند که نسب از مالک بن ربیعة بن معاویة بن حارث بن معاویة بن حارث بن معاویة بن ثور بن مرتّع بن معاویة بن کندة بن عفیر می‌‌برند.[۲] مادرش را زنی از قبیله بکر بن وائل به نام زهیره بنت عمرو بن شیبان بن ذهل بن ثعلبة بن بکر بن وائل گفته‌اند.[۳]بنی مالک بن ربیعه هم چونان دیگر طوایف قبایل بزرگ کنده، اصالتی یمنی داشتند؛ اما در پی فتوحات اسلامی جمعی از آنان به عراق و به‌ویژه کوفه[۴] کوچ کردند و در این شهر مأوا و مسکن گرفتند. آنان در این شهر، مسجدی مختص خود داشتند[۵] که نشان از جمعیت قابل توجه آنان در این شهر است. مالک بن ربیعه از همسرش بنی أسعد بن همام، صاحب دو پسر به نام‌های معاویه و ربیعه شد[۶] که نسل او را در زمین انتشار دادند. از جمله معاریف و رجال این قوم می‌‌توان به حجر معروف به «فارس منسال»[۷] بن معاویه بن مالک اشاره کرد. او را شاعری شریف و ارجمند گفته‌اند.[۸][۹]
منابع
حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت
پانویس
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۶.
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.
- ↑ ر.ک: هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۸.
- ↑ می‌گویند منسال نام اسب یا زمین است. (هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۸) زبیدی از این اسب با نام «منشال» یاد کرده است. (زبیدی، تاج العروس، ج۱۵، ص۷۳۵)
- ↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۸. نیز ر.ک: زبیدی، تاج العروس، ج۱۵، ص۷۳۵.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.