دانش در عصر ظهور

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. مدخل مرتبط ندارد پرسش‌های مرتبط با این مدخل را ببینید

مقدمه

روایات، جهان را در روزگار امام عصر(ع)، جهانی متمدّن و در اوج قدرت و پیشرفت علمی معرّفی می‌کند. فرق اساسی پیشرفت در روزگار حضرت مهدی(ع) با جهان کنونی در این است که در آن زمان، بشر در عین اینکه به بالاترین رشد علمی و صنعتی می‌رسد، به همان اندازه به تعالی اخلاق و کمال انسانی نزدیک می‌گردد. دانش و علمی که امام عصر(ع) بر روی مردم می‌گشاید، قابل سنجش با پیشرفتی که بشر از نظر علمی داشته است، نیست و مردم نیز استقبال بیشتری به فراگیری دانش نشان خواهند داد؛ تا جایی که حتی زنان جوان ـ که هنوز سنّی از آنان نگذشته است ـ آن‌چنان به کتاب خدا و مبانی مذهب آشنا می‌شوند که به آسانی، حکم خدا را از قرآن کریم استخراج می‌کنند. روایاتی که درباره پیشرفت صنعت در عصر ظهور آمده است، نمایانگر دگرگونی شگرفی در این زمینه است؛ مانند روایاتی که می‌گوید: شخصی در مشرق، برادرش را در مغرب می‌بیند؛ حضرت را به هنگام سخنرانی، همه جهانیان می‌بینند؛ یاران حضرت از فاصله دور با هم سخن می‌گویند و سخن یکدیگر را می‌شنوند؛ چوب تعلیمی و بند کفش با انسان سخن می‌گویند؛ اشیای درون خانه و دیوارهای خانه به انسان گزارش می‌دهند؛ برای مسافرت، در یک چشم به هم زدن به مقصد خود می‌رسند و نمونه‌های بسیاری که هرچند برخی از آنها -شاید- اشاره به اعجاز داشته باشد، ولی با توجه به همه روایات، آن دگرگونی را می‌توان دریافت.

حکومت آن حضرت باعث رشد و تکامل خردها و اخلاق است. در نظام الهی مهدی(ع)، بشریت به نهایت بلوغ خود می‌رسد و اخلاق، اندیشه، آرزو و... رنگ کمال به خود می‌گیرد. امام صادق(ع) فرمود: "علم و دانش، بیست و هفت حرف است و همه آن‌چه پیامبران آورده‌اند، تنها دو حرف آن است و مردم تاکنون جز با آن دو حرف، آشنایی ندارند و هنگامی که قائم ما قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر را بیرون آورده، آن را میان مردم نشر و گسترش می‌دهد". از این روایت استفاده می‌شود که بشر هرچه از نظر علم و دانش پیشرفت کند، در روزگار حضرت مهدی(ع) به یک‌باره، بیش از دوازده برابر رشد و گسترش می‌یابد.

پرسش‌های وابسته

• وضعیت پیشرفت‏‌های علمی در عصر حکومت امام مهدی چگونه خواهد بود؟ (پرسش)
• منظور از ۲۵ حرف باقی مانده از علوم در زمان ظهور چیست؟ (پرسش)

منابع

1. طبسی، نجم‌الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی
2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه