ضرار بن ضمره در تراجم و رجال

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ضرار بن ضمره است. ضرار بن ضمره از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ضرار بن ضمره در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

ضرار فرزند ضمره یا حمزه از تابعین اصحاب و خوش نام و سخن‌گویی فصیح و از شیعیان راستین و ارادتمندان مخلص امیرمؤمنان (ع) بود. در تاریخ کمتر به شرح حال و سوابق او پرداخته شده و نامی از او در جنگ‌های عصر شکوفایی اسلام و نیز در جنگ‌های عصر خلافت امیرالمؤمنین (ع) نیامده است، تنها ملاقات او با معاویه و حق گویی و ثناخوانی او از حضرت علی (ع) که حکایت از ارتباط مداوم و نزدیک او با آن حضرت دارد، آمده است، از این رو در این جا به ذکر همین ملاقات بسنده میکنیم که هم شوکت و قدرت دستگاه معاویه مانع حق گویی او نشد و هم با کمال شهامت و شجاعت حضرت علی علی را به شایستگی معرفی کرد.

ضرار در ملاقاتی با معاویه با کمال جرئت و شهامت ارادت خود به مولا و مقتدایش امیر مؤمنان علی (ع) اظهار کرد از جمله سخنان او در برابر معاویه این بود: ای معاویه، به خدا سوگند علی بلند همت، ژرف اندیش و نیرومند بود، سخن حق میگفت و به عدالت حکم میراند، علم از سراسر وجودش میجوشید و حکمت و دانش از همه وجودش تراوش میکرد. او از دنیا و زرق و برق آن بیم داشت و با شب و تنهایی انس میورزید، اشکش روان بود و تفکر و اندیشه‌اش بسیار و طولانی بود.

ای معاویه، علی (ع) لباس کوتاه و غذای خشک و خشن را خوش می‌داشت و در میان ما چون یکی از ما بود، هرگاه از او می‌پرسیدیم جواب می‌داد و چون فتوایی از او می‌خواستیم آگاهمان می‌کرد. به خدا قسم با همه نزدیکی ما به او و محشور بودن او با ما، باز از هیبت آن بزرگوار یارای سخن گفتن نداشتیم.

آری، علی (ع) دینداران را تعظیم می‌کرد و فقرا و مساکین را به خود نزدیک می‌نمود و هرگز قدرتمندان نمی‌توانستند از ناحیه او به خواسته‌های باطل شان برسند، و هیچ ضعیف و ناتوانی از عدل او نومید نمی‌شد.

ضرار در ادامه گفت: ای معاویه، گواهی می‌دهم بعد از نیمه شبی از شب‌ها که گیسوی شب فرو هشته و ستارگان در حال فرو شدن بودند، علی (ع) را در محراب عبادتش دیدم که محاسن شریفش را به دست گرفته و مانند مارگزیده‌ای به خود می‌پیچید و چون افراد مصیبت زده گریه می‌کرد و می‌گفت: "ای دنیا، از من دور شو، آیا خود را به من عرضه میداری یا به من دل بسته‌ای؟ هرگز، هرگز، برو دیگران را فریب ده که من تو را سه طلاقه کردم و در آن حق رجوع برای من نیست، گول تو را نمی‌خورم که عمرت کوتاه و ارزشت اندک است. آه از کمی توشه و دوری راه و طول سفر و مسیر خوفناک و دهشت انگیز".

ضرار می‌گوید: چون سخن من به اینجا رسید، معاویه گریست و گفت: خدا ابوالحسن علی را رحمت کند، به خدا سوگند او چنین بود.

سپس معاویه پرسید: ای ضرار، حزن و اندوهت برای علی چه گونه است؟

ضرار گفت: اندوه من مانند مادری است که یگانه فرزندش را در دامنش سر بریده باشند.

آری این یار راستین امیرالمؤمنین (ع) توانست با سخنان حق و پر صلابتش معاویه آن دشمن دیرین حضرت را محزون سازد و تاریخ را به نفع حقانیت علی (ع) منقلب نماید، روح او و همه یاران جان برکف مولایمان علی (ع) با آن حضرت محشور باد.

منابع

1. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی