قیام با شمشیر

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از شجاعت حضرت)

مقدمه

  1. شاید خروج با شمشیر کنایه از جنگ و مأموریت الهی برای جهاد باشد؛ یعنی امام زمان (ع) برای رسیدن به اهداف خود از قدرت و نیروی نظامی استفاده خواهند کرد و مردم گمان نکنند که آن حضرت به موعظه و پند و اندرز اکتفا می‌نمایند. بنابراین دیدگاه، مقصود از قیام شمشیر این نیست که سلاح جنگی امام زمان (ع) منحصر به شمشیر خواهد بود و از به‌کارگیری ادوات جنگی رایج خودداری خواهد کرد. چه بسا آن حضرت از بهترین شیوه‌های جنگی و از مدرن‌ترین آلات و ابزارهای نظامی موجود جهت پیشبرد نهضت خود استفاده کنند و یا حتی به واسطه توان علمی فوق العاده‌ای که دارند خودشان سلاح‌های پیشرفته‌تری را اختراع کنند و به وسیله آن‌ها با تمام ابزارها و وسایل جنگی موجود در آن عصر غالب شوند.
  2. احتمال دیگر این است که یا به جهت رشد فکری بشر و ارتقا سطح فرهنگ و اندیشه انسان‌ها و برطرف شدن عناد و جهالت و... در آن عصر انسان از تولید سلاح‌های خطرناک کشتار جمعی دست برخواهد داشت و تمام سلاح‌های موجود اتمی و هسته‌ای و... را نابود خواهد ساخت و در نتیجه برای از بین بردن نارسایی‌های موجود، نیازی به استفاده از سلاح‌های پیچیده نخواهد بود؛ لذا برای استقرار عدالت و صلح و امنیت شمشیر معمولی هم کفایت خواهد کرد. در نتیجه حضرت به کمک شمشیر نظام واحد عادلانه جهانی را در سرتاسر عالم ایجاد خواهد نمود. و یا این‌که قبل از ظهور آن حضرت در نتیجه وقوع جنگ‌های بزرگ، تمام دستاوردهای علمی و صنعتی جهان نابود خواهد شد و بشر به واسطه از دست دادن تمام امکانات پیشرفته که حاصل هزاران سال تلاش و تجربه فکری و علمی انسان بوده است، از یک زندگی ابتدایی و بسیار ساده برخوردار خواهد بود که شمشیر یک سلاح پیشرفته محسوب خواهد شد و برای ایجاد یک جامعه واحد جهانی کفایت خواهد کرد. و یا به خاطر یک سلسله علل معنوی و مادی دیگر که برای ما معلوم نیست، وسائل جنگی پیشرفته در زمان ظهور امام زمان (ع) بدون استفاده خواهند ماند؛ اما شمشیر در چنین شرایطی از چنان کارایی بالایی برخودار می‌شود که در سرتاسر عالم صلح و امنیت به کمک آن قابل تحقق می‌گردد و در نتیجه آن حضرت به کمک این ابزار ساده جنگی، تمام حکومت‌های استکباری را نابود ساخته و نظام عدل اسلامی را در تمام جهان حاکمیت خواهد بخشید[۳][۴].

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۶۶.
  2. بحار الانوار، ج ۲۶، ص ۲۶۴.
  3. نشریه موعود، شماره ۱۹، ص ۸۳.
  4. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۷.