عرفه در فقه اسلامی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عرفه است. عرفه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عرفه در فقه اسلامی - عرفه در معارف دعا و زیارات - عرفه در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
روز عرفه از روزهای با فضیلت است. اشتغال به دعا پس از نماز ظهر و عصر و نیز اجتماع مردم جهت دعا در این روز استحباب دارد[۱] بلکه دعا در روز عرفه از روزه افضل است؛ از این رو، چنانچه روزه موجب ضعف انسان از دعا گردد، کراهت دارد؛ لکن در صورتی که موجب ضعف نشود مستحب است[۲].
از دیگر اعمال مستحب روز عرفه، زیارت امام حسین S[۳]؛ آزاد کردن برده در شب و روز عرفه[۴]؛ خواندن دو رکعت نماز ـ پس از نماز عصر و قبل از شروع به دعا زیر آسمان ـ و اعتراف به گناهان[۵]؛ خواندن صد رکعت نماز برای کسی که در عرفات است با حمد و توحید و ختم آن با آیة الکرسی[۶]؛ غسل، و افضل انجام دادن آن هنگام زوال است[۷] و صدقه دادن که پاداشی مضاعف از دیگر ایّام دارد[۸].
حاجت خواستن از غیر خدا در روز عرفه مکروه است.[۹].
از مناسک حج، وقوف به عرفات از ظهر روز نهم ذیحجه تا غروب آفتاب است[۱۰]. جمع بین نماز ظهر و عصر در اول وقت برای کسی که در عرفات است، استحباب دارد. در این صورت، اذان نماز عصر ساقط خواهد بود؛ لکن در اینکه سقوط آن به نحو رخصت است یا عزیمت، اختلاف میباشد. بنابر قول به عزیمت، اذان نماز عصر مشروعیت ندارد، بلکه بدعت و حرام است[۱۱].
مستحب است محرم پس از بستن احرام، تلبیه را تکرار کند، لکن به تصریح برخی، بر کسی که احرام حج بسته، واجب است ظهر روز عرفه تلبیه را قطع کند[۱۲].
مستحب است امیر الحاج در روز عرفه برای حاجیان سخنرانی کند و آنها را با اعمال و مناسک آشنا سازد[۱۳]. بر حاجی مستحب است شب عرفه به منی رفته، تا طلوع فجر در آنجا بیتوته نماید و به طاعت الهی ـ از قبیل نماز، دعا و ذکر ـ مشغول گردد[۱۴].[۱۵]
منابع
پانویس
- ↑ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۱۲؛ وسائل الشیعة، ج۱۳، ص۵۵۹ ـ ۵۶۰؛ جواهر الکلام، ج۷، ص۲۰۲.
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۷، ص۱۰۳ و ۱۱۶.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۴۵۹.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۲۳، ص۱۲.
- ↑ الإشراف، ص۳۰؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۱۸۳.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۳، ص۵۴۲.
- ↑ جواهر الکلام، ج۵، ص۳۵.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۹، ص۴۰۳.
- ↑ وسائل الشیعة ج۱۳، ص۵۵۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۹، ص۳۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج۹، ص۳۷ و ۳۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۸، ص۲۷۴.
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج۸، ص۱۶۵.
- ↑ الکافی فی الفقه، ص۱۹۸؛ کتاب السرائر، ج۱، ص۵۲۱.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴، صفحه ۱۶۰.