بنی امرؤالقیس بن ربیعه

مقدمه

مردم این قوم از اعراب کهلانی^[۱] و از تبار بنی معاویة بن کنده هستند که نسب از امرؤالقیس بن ربیعة بن معاویة بن حارث بن معاویة بن حارث بن معاویة بن ثور بن مرتّع بن معاویة بن کندة بن عفیر می‌‌برند^[۲]. امرؤ القیس بن ربیعه از همسرش - که از او با نام بنت امرؤالقیس بن ذهل بن معاویه یاد شده است - فرزندانی به نام‌های وهب، حارث^[۳] و مالک^[۴] داشت. این طایفه از طوایف و بیوت متعددی تشکیل یافته که از جمله آن می‌‌توان به بنی معن بن عدن، بنی جریر بن عدن، بنی حجر بن عدن، بنی ماء السماء بن عدن بن مالک بن امرئ القیس بن ربیعة بن معاویة بن حارث الأصغر^[۵]، بنی الیحیانیة بن خیار بن یحیی بن زید بن عمرو بن امرئ القیس بن ربیعة بن معاویة بن حارث الأصغر^[۶] و بیوتی چون الصّمّه یا همان بنی السّیر بن سعد بن جابر بن دعم بن عدن بن مالک بن امرئ القیس بن ربیعة بن معاویة بن حارث^[۷] و بیت بنی عمرو بن مسعود بن عدن بن مالک بن امرئ القیس بن ربیعة بن معاویة بن حارث الأصغر^[۸] اشاره کرد. منازل این طایفه را - چونان دیگر طوایف کنده - یمن و به‌ویژه حضرموت گفته‌اند. خاندان الصّمّه - از بیوت معروف بنی امرؤالقیس به ربیعه - در «فداء» سکونت داشتند. منطقه «نخل» منزلگاه بیت بنی عمرو بن مسعود، و در یکدم و أهل العیون هم، بنی معن بن عدن ساکن بودند. ضمن این که بنی سیّار بن عبداللّه نیز در سمد در منطقه نزوی در کنار بنی اعمام خود بنی الیحیانیة بن خیار منزل گزیده بودند.^[۹]

از اخبار معدود این قوم می‌‌توان به حضور برخی از مردان این قوم در قیام عبداللّه بن معاویة بن عبداللّه بن جعفر بن ابی طالب در سال ۱۲۷ هجری در کوفه اشاره کرد^[۱۰]. در پی این قیام، عمر بن معاویة بن حیوة بن نعمان بن أبی شمر بن حارث بن وهب که از او به عنوان رییس پلیس (شرطه) بصره یاد شده به عبدالله بن معاویه پیوست و فرماندهی سپاه او را بر عهده گرفت^[۱۱]. جریر بن سعد بن بشر بن عدیّ بن نعمان بن حجر بن وهب بن امری‌ء القیس بن ربیع - از اشراف این قوم -^[۱۲] و ملیکه و کبشه دختران شیطان بن خدیج بن امرئ القیس بن ربیعه^[۱۳] هم از دیگر شخصیت‌ها و رجال بنام این قوم برشمرده شده‌اند.^[۱۴]

منابع

حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت

پانویس

↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۶.
↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.
↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.
↑ عبداللّه بن معاویه در سال ۱۲۷ هجری در کوفه ظهور کرد و مردم را به خود خواند. عبداللّه بن عمر بن عبدالعزیز به نبرد او رفت اما شکست خورد. عبدالله پس از این پیروزی، متوجه منطقه جبال شد و آن را متصرف شد و سپس در سال ۱۲۹ هجری بر فارس غلبه یافت.... (ر.ک: محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۷، ص۳۰۲-۳۰۶، ۳۷۱-۳۷۴ و ۴۰۵-۴۰۶؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۳۲۴-۳۲۷، ۳۷۰-۳۷۳ و ۳۹۸-۳۹۹)
↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.
↑ هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.
↑ عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۲۸-۴۲۹.
↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت

[1] هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۶.

[2] هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۹.

[3] هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.

[4] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[5] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[6] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[7] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[8] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[9] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۴۲.

[10] عبداللّه بن معاویه در سال ۱۲۷ هجری در کوفه ظهور کرد و مردم را به خود خواند. عبداللّه بن عمر بن عبدالعزیز به نبرد او رفت اما شکست خورد. عبدالله پس از این پیروزی، متوجه منطقه جبال شد و آن را متصرف شد و سپس در سال ۱۲۹ هجری بر فارس غلبه یافت.... (ر.ک: محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۷، ص۳۰۲-۳۰۶، ۳۷۱-۳۷۴ و ۴۰۵-۴۰۶؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۳۲۴-۳۲۷، ۳۷۰-۳۷۳ و ۳۹۸-۳۹۹)

[11] هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.

[12] هشام بن محمد کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۵۷.

[13] عوتبی صحاری، الانساب، ج۱، ص۴۲۸-۴۲۹.

[14] حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]