علم بلایا و منایا
مقدمه
علم بلایا و منایا بلایا جمع بلیّه به معنای رنج‌ها و گرفتاری‌هاست، منایا هم جمع منیّه است، به معنای مرگ‌ومیرها.
یکی از فضایل علی بن ابی طالب (ع) در بُعد علم، آگاهی او پیشاپیش از حوادث آینده و گرفتاری‌هایی که برای اشخاص پیدا خواهد شد و زمان مرگ و نحوۀ مردن یا کشته شدن اشخاص است که وی آگاه بود و از آیندۀ اشخاص خبر می‌داد و این اسرار را به بعضی از یاران خود نیز آموخته بود.
حضرت علی (ع) می‌فرمود: "پیش از آنکه مرا از دست بدهید از من بپرسید. چرا از کسی نمی‌پرسید که علم منایا و بلایا و نسبها نزد اوست؟"[۱].
این موضوع به علم امامت مربوط می‌شود که دانش امامان به علم الهی وصل است و چیزی از آنان پوشیده نیست و احادیث بسیاری است که آنان محدّث و مفهم و خزّان علم پروردگارند و چیزی از علم آسمان‌ها و زمین از آنان محجوب نیست و دانش همۀ فرشتگان و پیامبران نزد آنان است[۲].
امام باقر (ع) هم می‌فرمود: "ما خاندانی هستیم که علم منایا و بلایا و نسبها را به ما آموخته‌اند"[۳]. اسحاق بن عمار شنید که امام کاظم (ع) خبر از شهادت کسی می‌داد. پیش خود گفت: عجبا! او می‌داند که مردی از شیعیانش کی می‌میرد! حضرت با حالتی شبیه غضب آلود به او رو کرد و فرمود: ای اسحاق! رشید هجری علم منایا و بلایا می‌دانست، امام سزاوارتر است که آن را بداند[۴].
امام علی (ع) به رشید هجری می‌گفت: رشید بلایا. علم منایا و بلایا را به او آموخته بود، هرگاه رشید کسی را می‌دید، می‌گفت: فلانی اینگونه خواهد مرد و تو اینگونه شهید خواهی شد و همانطور می‌شد که رشید خبر داده بود[۵].
عمار یاسر و حبیب بن مظاهر و میثم تمّار نیز از مولایشان امیر المؤمنین (ع) این علوم و اسرار را آموخته بودند و شهادت خود و دیگران و نحوۀ شهادت را پیشگویی می‌کردند و از اصحاب سرّ آن حضرت به شمار می‌رفتند. امام علی (ع) می‌فرمود: «عِنْدِي عِلْمُ اَلْمَنَايَا وَ اَلْبَلاَيَا وَ اَلْوَصَايَا وَ اَلْأَنْسَابِ وَ اَلْأَسْبَابِ وَ فَصْلِ اَلْخِطَابِ وَ مَوْلِدِ اَلْإِسْلاَمِ وَ مَوَارِدِ اَلْكُفْرِ وَ أَنَا صَاحِبُ اَلْمِيسَمِ وَ أَنَا اَلْفَارُوقُ اَلْأَكْبَرُ وَ أَنَا صَاحِبُ اَلْكَرَّاتِ وَ دَوْلَةُ اَلدُّوَلِ فَاسْأَلُونِي عَمَّا يَكُونُ إِلَى يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ وَ عَمَّا كَانَ عَلَى عَهْدِ كُلِّ نَبِيٍّ بَعَثَهُ اَللَّهُ »[۶]. این حدیث، گستردگی دانش او را در زمینه‌ها و زمان‌های مختلف می‌رساند.
چنین امامی شایسته‌ترین فرد برای نیابت و خلافت پیامبر خداست[۷].[۸]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي، أَ لاَ تَسْأَلُونَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ اَلْمَنَايَا وَ اَلْبَلاَيَا وَ اَلْأَنْسَابِ؟»؛ سنن الامام علی، ص ۵۶،۵۹ و ۶۰، بحار الأنوار، ج ۲۶ ص ۱۴۷
- ↑ احادیث آن را در بحار الأنوار، ج ۲۶ ببینید
- ↑ « إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ عُلِّمْنَا اَلْمَنَايَا وَ اَلْبَلاَيَا وَ اَلْأَنْسَابَ». احادیث آن را در بحار الأنوار، ج ۲۶ ببینید
- ↑ اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۲۰۷
- ↑ مرآة العقول، ج ۶ ص ۶۷
- ↑ موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۱۰ ص ۶۳، مناقب، ج ۲ ص ۳۹
- ↑ برای آگاهی از شاخه‌های مختلف علم امام علی، ر.ک: «موسوعة الامام علی بن ابی طالب»، ج ۱۰
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۹۶.