صدقه در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] ==منابع== +]] {{پایان مدخل‌های وابسته}} ==منابع==)) |
جز (جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف') |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = صدقه | |||
| عنوان مدخل = [[صدقه]] | |||
| مداخل مرتبط = [[صدقه در قرآن]] - [[صدقه در حدیث]] - [[صدقه در نهج البلاغه]] - [[صدقه در معارف مهدویت]] - [[صدقه در معارف و سیره نبوی]] - [[صدقه در فقه سیاسی]] - [[صدقه در معارف دعا و زیارات]] - [[صدقه در معارف و سیره سجادی]] - [[صدقه در معارف و سیره رضوی]] - [[صدقه در جامعه‌شناسی اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[پیامبر اسلام]] خود به [[سخاوت]] و بخشش در [[راه خدا]] بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، [[پیروان]] خود را نیز به این ویژگی [[ارزشمند]] [[دعوت]] می‌کرد. برای نمونه، فرمود: {{متن حدیث|السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ وَ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ وَ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ}}<ref>«انسان سخاوتمند، به خدا، مردم و بهشت، نزدیک است» بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.</ref>. آن [[حضرت]] به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: {{متن حدیث|دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ}}<ref>«از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، عذاب سخت، دفع و برطرف شد» بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref>. علی{{ع}} درباره [[سیره پیامبر]] [[خدا]] می‌فرماید: | [[پیامبر اسلام]] خود به [[سخاوت]] و بخشش در [[راه خدا]] بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، [[پیروان]] خود را نیز به این ویژگی [[ارزشمند]] [[دعوت]] می‌کرد. برای نمونه، فرمود: {{متن حدیث|السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ وَ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ وَ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ}}<ref>«انسان سخاوتمند، به خدا، مردم و بهشت، نزدیک است» بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.</ref>. آن [[حضرت]] به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: {{متن حدیث|دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ}}<ref>«از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، عذاب سخت، دفع و برطرف شد» بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref>. علی {{ع}} درباره [[سیره پیامبر]] [[خدا]] می‌فرماید: | ||
هرگاه [[پیامبر]] می‌خواست [[غذا]] بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هر کس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد<ref>بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.</ref>. | هرگاه [[پیامبر]] می‌خواست [[غذا]] بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هر کس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد<ref>بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.</ref>. | ||
[[رسول الله]]{{صل}} به علی{{ع}} می‌فرمود: «تا می‌توانی صدقه بده تا حدی که بگویند [[اسراف]] کردی، درحالی که این اسراف نیست»<ref>فروع کافی، ج۴، ص۳.</ref>. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} خطاب به کسانی که [[روح]] سخاوت ندارند، می‌فرماید: | [[رسول الله]] {{صل}} به علی {{ع}} می‌فرمود: «تا می‌توانی صدقه بده تا حدی که بگویند [[اسراف]] کردی، درحالی که این اسراف نیست»<ref>فروع کافی، ج۴، ص۳.</ref>. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} خطاب به کسانی که [[روح]] سخاوت ندارند، می‌فرماید: | ||
هر که [[مال]] خود را به [[اختیار]] از [[نیکان]] دریغ کند، [[خداوند]]، مالش را به [[اجبار]]، نصیب بدان گرداند<ref>میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.</ref>. | هر که [[مال]] خود را به [[اختیار]] از [[نیکان]] دریغ کند، [[خداوند]]، مالش را به [[اجبار]]، نصیب بدان گرداند<ref>میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.</ref>. | ||
روزی [[حضرت محمد]]{{صل}} به [[طواف]] [[کعبه]] مشغول بود. مردی را دید که [[پرده کعبه]] را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به [[حرمت]] این [[خانه]]، مرا بیامرز. حضرت پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی [[ثروتمند]] هستم. هر وقت [[فقیری]] به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من رو می‌آورد. پیامبر به او فرمود: «از من دور شو و مرا به [[آتش]] خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین [[رکن و مقام]] (کنار کعبه) دو هزار رکعت [[نماز]] بگزاری و آن قدر [[گریه]] کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با [[خصلت]] [[بخل]] بمیری، [[اهل]] [[دوزخ]] خواهی بود»<ref>علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.</ref>. رسول الله{{صل}} در سخنی [[زیبا]] می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا}}<ref>«هیچ مالی هرگز به جهت صدقه دادن کم نشد.پس عطا کنید و نترسید» میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴.</ref>. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} یکی از راه‌های درمانی [[بیماران]] را در [[صدقه دادن]] دانسته است و می‌فرماید: | روزی [[حضرت محمد]] {{صل}} به [[طواف]] [[کعبه]] مشغول بود. مردی را دید که [[پرده کعبه]] را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به [[حرمت]] این [[خانه]]، مرا بیامرز. حضرت پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی [[ثروتمند]] هستم. هر وقت [[فقیری]] به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من رو می‌آورد. پیامبر به او فرمود: «از من دور شو و مرا به [[آتش]] خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین [[رکن و مقام]] (کنار کعبه) دو هزار رکعت [[نماز]] بگزاری و آن قدر [[گریه]] کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با [[خصلت]] [[بخل]] بمیری، [[اهل]] [[دوزخ]] خواهی بود»<ref>علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.</ref>. رسول الله {{صل}} در سخنی [[زیبا]] می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا}}<ref>«هیچ مالی هرگز به جهت صدقه دادن کم نشد. پس عطا کنید و نترسید» میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴.</ref>. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} یکی از راه‌های درمانی [[بیماران]] را در [[صدقه دادن]] دانسته است و می‌فرماید: | ||
[[صدقه]] بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و [[بیماری‌ها]] جلوگیری می‌کند و بر عمر و [[حسنات]] شما می‌افزاید<ref>میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۸.</ref>. | [[صدقه]] بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و [[بیماری‌ها]] جلوگیری می‌کند و بر عمر و [[حسنات]] شما می‌افزاید<ref>میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۸.</ref>. | ||
[[پیامبر]] [[رحمت]]، صدقه را سایه سار [[مؤمن]] در [[روز قیامت]] می‌شمارد و می‌فرماید: {{متن حدیث|أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ}}<ref>«زمین قیامت (یک پارچه) آتش است به جز سایه مؤمن؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>. | [[پیامبر]] [[رحمت]]، صدقه را سایه سار [[مؤمن]] در [[روز قیامت]] می‌شمارد و می‌فرماید: {{متن حدیث|أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ}}<ref>«زمین قیامت (یک پارچه) آتش است به جز سایه مؤمن؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>. | ||
[[رسول خدا]]{{صل}} در جای دیگر درباره صدقه دادن فرموده است: {{متن حدیث|تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ}}<ref>«بی‌چشم‌داشت و بدون توقع، صدقه بدهید؛ زیرا چشم‌داشت، پاداش را از بین می‌برد» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۵۶.</ref>. | [[رسول خدا]] {{صل}} در جای دیگر درباره صدقه دادن فرموده است: {{متن حدیث|تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ}}<ref>«بی‌چشم‌داشت و بدون توقع، صدقه بدهید؛ زیرا چشم‌داشت، پاداش را از بین می‌برد» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۵۶.</ref>. | ||
نکته آخر اینکه [[رسول]] رحمت و [[مهربانی]]، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن [[خشم]] [[پروردگار]] دانسته و فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ الصَّدَقَةَ لَتُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ}}<ref>«صدقه خشم پروردگار را فرو می‌نشاند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|کانون محبت]] ص ۷۰.</ref> | نکته آخر اینکه [[رسول]] رحمت و [[مهربانی]]، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن [[خشم]] [[پروردگار]] دانسته و فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ الصَّدَقَةَ لَتُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ}}<ref>«صدقه خشم پروردگار را فرو می‌نشاند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|کانون محبت]] ص ۷۰.</ref> | ||
==[[صدقه]] و [[بخشش]]== | == [[صدقه]] و [[بخشش]] == | ||
[[خداوند]] به پیامبرش می‌فرماید: | [[خداوند]] به پیامبرش می‌فرماید: | ||
{{متن قرآن|وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا}}<ref>«و (هنگام بخشش) نه دست خود را فرو بند و نه یکسره بگشای که نکوهیده دریغ خورده فرو مانی» سوره اسراء، آیه ۲۹.</ref>. | {{متن قرآن|وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا}}<ref>«و (هنگام بخشش) نه دست خود را فرو بند و نه یکسره بگشای که نکوهیده دریغ خورده فرو مانی» سوره اسراء، آیه ۲۹.</ref>. | ||
کلمه [[سخاوت]] در [[قرآن مجید]] نیامده، ولی تعبیرهای مشابهی چون ترک [[بخل]]، [[ستایش]] [[انفاق]] و بهره‌رسانی به دیگران به کار رفته است. از جمله در | کلمه [[سخاوت]] در [[قرآن مجید]] نیامده، ولی تعبیرهای مشابهی چون ترک [[بخل]]، [[ستایش]] [[انفاق]] و بهره‌رسانی به دیگران به کار رفته است. از جمله در وصف {{متن قرآن|عِبَادُ الرَّحْمَنِ}} ([[بندگان]] [[خالص]] [[خدا]]) آمده است: | ||
{{متن قرآن|وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا}}<ref>«و آنان که چون بخشش کنند نه گزافکاری می‌کنند و نه تنگ می‌گیرند و (بخشش آنها) میانگینی میان این دو، است» سوره فرقان، آیه ۶۷.</ref>. | {{متن قرآن|وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا}}<ref>«و آنان که چون بخشش کنند نه گزافکاری می‌کنند و نه تنگ می‌گیرند و (بخشش آنها) میانگینی میان این دو، است» سوره فرقان، آیه ۶۷.</ref>. | ||
| خط ۲۹: | خط ۳۲: | ||
{{متن قرآن|وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.</ref>. | {{متن قرآن|وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.</ref>. | ||
[[پیامبر اسلام]] به سخاوت و بخشش در [[راه خدا]] بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، [[پیروان]] خود را به [[آراستگی]] به این ویژگی [[ارزشمند]] [[دعوت]] می‌کرد. ایشان می‌فرمود: {{متن حدیث|السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ}}؛ «[[انسان]] سخاوتمند، به خدا، [[مردم]] و [[بهشت]]، نزدیک است»<ref>بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.</ref>. آن [[حضرت]] به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: {{متن حدیث|دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ}}؛ «از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، [[عذاب]] سخت، دفع و برطرف شد»<ref>بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref>. علی{{ع}} درباره [[سیره پیامبر]] خدا می‌فرماید: | [[پیامبر اسلام]] به سخاوت و بخشش در [[راه خدا]] بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، [[پیروان]] خود را به [[آراستگی]] به این ویژگی [[ارزشمند]] [[دعوت]] می‌کرد. ایشان می‌فرمود: {{متن حدیث|السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ}}؛ «[[انسان]] سخاوتمند، به خدا، [[مردم]] و [[بهشت]]، نزدیک است»<ref>بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.</ref>. آن [[حضرت]] به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: {{متن حدیث|دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ}}؛ «از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، [[عذاب]] سخت، دفع و برطرف شد»<ref>بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.</ref>. علی {{ع}} درباره [[سیره پیامبر]] خدا می‌فرماید: | ||
هرگاه [[پیامبر]] می‌خواست [[غذا]] بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هرکس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد<ref>بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.</ref>. | هرگاه [[پیامبر]] می‌خواست [[غذا]] بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هرکس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد<ref>بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.</ref>. | ||
همچنین [[رسول خدا]]{{صل}} به علی{{ع}} می‌فرمود: «تا می‌توانی [[صدقه]] بده تا حدی که بگویند [[اسراف]] کردی، در حالی که این اسراف نیست»<ref>فروع کافی، ج۴، ص۳.</ref>. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} خطاب به کسانی که [[روح]] [[سخاوت]] ندارند، می‌فرماید: «هر که [[مال]] خود را به [[اختیار]] از [[نیکان]] دریغ کند، [[خداوند]]، مالش را به [[اجبار]]، نصیب بدان گرداند».<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَنَعَ مَالَهُ مِنَ الْأَخْيَارِ اخْتِيَاراً صَرَفَ اللَّهُ مَالَهُ إِلَى الْأَشْرَارِ اضْطِرَاراً}}؛ میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.</ref>. | همچنین [[رسول خدا]] {{صل}} به علی {{ع}} می‌فرمود: «تا می‌توانی [[صدقه]] بده تا حدی که بگویند [[اسراف]] کردی، در حالی که این اسراف نیست»<ref>فروع کافی، ج۴، ص۳.</ref>. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} خطاب به کسانی که [[روح]] [[سخاوت]] ندارند، می‌فرماید: «هر که [[مال]] خود را به [[اختیار]] از [[نیکان]] دریغ کند، [[خداوند]]، مالش را به [[اجبار]]، نصیب بدان گرداند».<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَنَعَ مَالَهُ مِنَ الْأَخْيَارِ اخْتِيَاراً صَرَفَ اللَّهُ مَالَهُ إِلَى الْأَشْرَارِ اضْطِرَاراً}}؛ میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.</ref>. | ||
در [[سیره عملی]] [[حضرت محمد]]{{صل}} آمده است که روزی به [[طواف]] [[کعبه]] مشغول بود. مردی را دید که [[پرده کعبه]] را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به [[حرمت]] این [[خانه]]، مرا بیامرز. [[حضرت]] پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی [[ثروتمند]] هستم. هر وقت [[فقیری]] به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من روی می‌آورد. [[پیامبر]] به او فرمود: «از من دور شو و مرا به [[آتش]] خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین [[رکن و مقام]] (کنار کعبه) دو هزار رکعت [[نماز]] بگزاری و آن قدر [[گریه]] کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با [[خصلت]] [[بخل]] بمیری، [[اهل]] [[دوزخ]] خواهی بود»<ref>علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.</ref>. | در [[سیره عملی]] [[حضرت محمد]] {{صل}} آمده است که روزی به [[طواف]] [[کعبه]] مشغول بود. مردی را دید که [[پرده کعبه]] را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به [[حرمت]] این [[خانه]]، مرا بیامرز. [[حضرت]] پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی [[ثروتمند]] هستم. هر وقت [[فقیری]] به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من روی می‌آورد. [[پیامبر]] به او فرمود: «از من دور شو و مرا به [[آتش]] خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین [[رکن و مقام]] (کنار کعبه) دو هزار رکعت [[نماز]] بگزاری و آن قدر [[گریه]] کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با [[خصلت]] [[بخل]] بمیری، [[اهل]] [[دوزخ]] خواهی بود»<ref>علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.</ref>. | ||
[[رسول الله]]{{صل}} در سخنی [[زیبا]] می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا}}؛ «هیچ [[مالی]] هرگز به جهت [[صدقه دادن]] کم نشد. پس عطا کنید و نترسید»<ref>بحارالانوار، ج۱۳، ص۶۴.</ref>. پیامبر، یکی از راه‌های درمان [[بیماران]] را صدقه دادن دانسته است و می‌فرماید: «صدقه بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و [[بیماری‌ها]] جلوگیری می‌کند و بر عمر و [[حسنات]] شما می‌افزاید».<ref>{{متن حدیث|تَصَدَّقُوا وَ داوُوا مَرْضَاكُمْ بِالصَّدَقَةِ؛ فَإِنَّ الصَّدَقَةَ تَدْفَعُ عَنِ الْأَعْرَاضِ وَ الْأَمْرَاضِ، وَ هِيَ زِيَادَةٌ فِي أَعْمَارِكُمْ وَ حَسَنَاتِكُمْ}}؛ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۸.</ref>. | [[رسول الله]] {{صل}} در سخنی [[زیبا]] می‌فرماید: {{متن حدیث|مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا}}؛ «هیچ [[مالی]] هرگز به جهت [[صدقه دادن]] کم نشد. پس عطا کنید و نترسید»<ref>بحارالانوار، ج۱۳، ص۶۴.</ref>. پیامبر، یکی از راه‌های درمان [[بیماران]] را صدقه دادن دانسته است و می‌فرماید: «صدقه بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و [[بیماری‌ها]] جلوگیری می‌کند و بر عمر و [[حسنات]] شما می‌افزاید».<ref>{{متن حدیث|تَصَدَّقُوا وَ داوُوا مَرْضَاكُمْ بِالصَّدَقَةِ؛ فَإِنَّ الصَّدَقَةَ تَدْفَعُ عَنِ الْأَعْرَاضِ وَ الْأَمْرَاضِ، وَ هِيَ زِيَادَةٌ فِي أَعْمَارِكُمْ وَ حَسَنَاتِكُمْ}}؛ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۸.</ref>. | ||
از سوی دیگر، پیامبر [[رحمت]]، صدقه را سایه سار [[مؤمن]] در [[روز قیامت]] می‌شمارد و می‌فرماید: {{متن حدیث|أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ}}؛ «[[زمین]] [[قیامت]] یک‌پارچه [[آتش]] است به جز سایه [[مؤمن]]؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} درباره [[صدقه دادن]] نیز فرموده است: {{متن حدیث|تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ}}؛ «بی‌چشم داشت، [[صدقه]] بدهید؛ زیرا [[چشم‌داشت]]، [[پاداش]] را از بین می‌برد»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۵۶.</ref>. | از سوی دیگر، پیامبر [[رحمت]]، صدقه را سایه سار [[مؤمن]] در [[روز قیامت]] می‌شمارد و می‌فرماید: {{متن حدیث|أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ}}؛ «[[زمین]] [[قیامت]] یک‌پارچه [[آتش]] است به جز سایه [[مؤمن]]؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>. [[رسول خدا]] {{صل}} درباره [[صدقه دادن]] نیز فرموده است: {{متن حدیث|تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ}}؛ «بی‌چشم داشت، [[صدقه]] بدهید؛ زیرا [[چشم‌داشت]]، [[پاداش]] را از بین می‌برد»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۵۶.</ref>. | ||
نکته آخر اینکه [[رسول]] [[رحمت]] و [[مهربانی]]، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن [[خشم]] [[پروردگار]] دانسته و فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ الصَّدَقَةَ تُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ}}؛ «صدقه، خشم پروردگار را فرو می‌نشاند»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۱۱۸.</ref>. | نکته آخر اینکه [[رسول]] [[رحمت]] و [[مهربانی]]، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن [[خشم]] [[پروردگار]] دانسته و فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ الصَّدَقَةَ تُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ}}؛ «صدقه، خشم پروردگار را فرو می‌نشاند»<ref>بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[رسول مهربانی (کتاب)|رسول مهربانی]] ص ۱۱۸.</ref>. | ||
== | == پرسش مستقیم == | ||
* [[سیره پیامبر خاتم در صدقه دادن چه بوده است؟ (پرسش)]] | |||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
== منابع == | |||
==منابع== | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1379753.jpg|22px]] [[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|'''کانون محبت''']] | # [[پرونده:1379753.jpg|22px]] [[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[کانون محبت (کتاب)|'''کانون محبت''']] | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۵: | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:صدقه]] | [[رده:صدقه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۲۷
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صدقه است. صدقه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: صدقه در قرآن - صدقه در حدیث - صدقه در نهج البلاغه - صدقه در معارف مهدویت - صدقه در معارف و سیره نبوی - صدقه در فقه سیاسی - صدقه در معارف دعا و زیارات - صدقه در معارف و سیره سجادی - صدقه در معارف و سیره رضوی - صدقه در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
پیامبر اسلام خود به سخاوت و بخشش در راه خدا بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، پیروان خود را نیز به این ویژگی ارزشمند دعوت می‌کرد. برای نمونه، فرمود: «السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ وَ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ وَ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ»[۱]. آن حضرت به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: «دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ»[۲]. علی (ع) درباره سیره پیامبر خدا می‌فرماید: هرگاه پیامبر می‌خواست غذا بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هر کس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد[۳].
رسول الله (ص) به علی (ع) می‌فرمود: «تا می‌توانی صدقه بده تا حدی که بگویند اسراف کردی، درحالی که این اسراف نیست»[۴]. پیامبر اکرم (ص) خطاب به کسانی که روح سخاوت ندارند، می‌فرماید: هر که مال خود را به اختیار از نیکان دریغ کند، خداوند، مالش را به اجبار، نصیب بدان گرداند[۵].
روزی حضرت محمد (ص) به طواف کعبه مشغول بود. مردی را دید که پرده کعبه را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به حرمت این خانه، مرا بیامرز. حضرت پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی ثروتمند هستم. هر وقت فقیری به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من رو می‌آورد. پیامبر به او فرمود: «از من دور شو و مرا به آتش خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین رکن و مقام (کنار کعبه) دو هزار رکعت نماز بگزاری و آن قدر گریه کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با خصلت بخل بمیری، اهل دوزخ خواهی بود»[۶]. رسول الله (ص) در سخنی زیبا می‌فرماید: «مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا»[۷]. پیامبر اکرم (ص) یکی از راه‌های درمانی بیماران را در صدقه دادن دانسته است و می‌فرماید: صدقه بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و بیماری‌ها جلوگیری می‌کند و بر عمر و حسنات شما می‌افزاید[۸].
پیامبر رحمت، صدقه را سایه سار مؤمن در روز قیامت می‌شمارد و می‌فرماید: «أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ»[۹].
رسول خدا (ص) در جای دیگر درباره صدقه دادن فرموده است: «تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ»[۱۰].
نکته آخر اینکه رسول رحمت و مهربانی، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن خشم پروردگار دانسته و فرموده است: «إِنَّ الصَّدَقَةَ لَتُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ»[۱۱].[۱۲]
صدقه و بخشش
خداوند به پیامبرش می‌فرماید: ﴿وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا﴾[۱۳].
کلمه سخاوت در قرآن مجید نیامده، ولی تعبیرهای مشابهی چون ترک بخل، ستایش انفاق و بهره‌رسانی به دیگران به کار رفته است. از جمله در وصف ﴿عِبَادُ الرَّحْمَنِ﴾ (بندگان خالص خدا) آمده است: ﴿وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا﴾[۱۴].
در سوره آل عمران نیز می‌خوانیم: ﴿وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ﴾[۱۵].
پیامبر اسلام به سخاوت و بخشش در راه خدا بسیار اهمیت می‌داد و با تعبیرهای گوناگون، پیروان خود را به آراستگی به این ویژگی ارزشمند دعوت می‌کرد. ایشان می‌فرمود: «السَّخِيُّ قَرِيبٌ مِنَ اللَّهِ قَرِيبٌ مِنَ النَّاسِ قَرِيبٌ مِنَ الْجَنَّةِ»؛ «انسان سخاوتمند، به خدا، مردم و بهشت، نزدیک است»[۱۶]. آن حضرت به عدی، پسر حاتم طایی فرمود: «دُفِعَ عَنْ أَبِيكَ الْعَذَابُ الشَّدِيدُ لِسَخَاءِ نَفْسِهِ»؛ «از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، عذاب سخت، دفع و برطرف شد»[۱۷]. علی (ع) درباره سیره پیامبر خدا می‌فرماید: هرگاه پیامبر می‌خواست غذا بخورد، به من می‌فرمود: در را باز بگذار تا هرکس می‌خواهد، بیاید و غذا بخورد[۱۸].
همچنین رسول خدا (ص) به علی (ع) می‌فرمود: «تا می‌توانی صدقه بده تا حدی که بگویند اسراف کردی، در حالی که این اسراف نیست»[۱۹]. پیامبر اکرم (ص) خطاب به کسانی که روح سخاوت ندارند، می‌فرماید: «هر که مال خود را به اختیار از نیکان دریغ کند، خداوند، مالش را به اجبار، نصیب بدان گرداند».[۲۰].
در سیره عملی حضرت محمد (ص) آمده است که روزی به طواف کعبه مشغول بود. مردی را دید که پرده کعبه را گرفته است و می‌گوید: خدایا! به حرمت این خانه، مرا بیامرز. حضرت پرسید: گناهت چیست؟ او گفت: من مردی ثروتمند هستم. هر وقت فقیری به سوی من می‌آید و چیزی از من می‌خواهد، گویا شعله آتشی به من روی می‌آورد. پیامبر به او فرمود: «از من دور شو و مرا به آتش خود مسوزان». سپس فرمود: «اگر تو بین رکن و مقام (کنار کعبه) دو هزار رکعت نماز بگزاری و آن قدر گریه کنی که از اشک‌هایت، نهرها جاری گردد، ولی با خصلت بخل بمیری، اهل دوزخ خواهی بود»[۲۱].
رسول الله (ص) در سخنی زیبا می‌فرماید: «مَا نَقَصَ مَالٌ مِنْ صَدَقَةٍ قَطُّ فَأَعْطُوا وَ لَا تَجْبُنُوا»؛ «هیچ مالی هرگز به جهت صدقه دادن کم نشد. پس عطا کنید و نترسید»[۲۲]. پیامبر، یکی از راه‌های درمان بیماران را صدقه دادن دانسته است و می‌فرماید: «صدقه بدهید و بیماران خود را با صدقه درمان کنید؛ زیرا صدقه از پیش‌آمدهای ناگوار و بیماری‌ها جلوگیری می‌کند و بر عمر و حسنات شما می‌افزاید».[۲۳].
از سوی دیگر، پیامبر رحمت، صدقه را سایه سار مؤمن در روز قیامت می‌شمارد و می‌فرماید: «أَرْضُ الْقِيَامَةِ نَارٌ مَا خَلَا ظِلَّ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ صَدَقَتَهُ تُظِلُّهُ»؛ «زمین قیامت یک‌پارچه آتش است به جز سایه مؤمن؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند»[۲۴]. رسول خدا (ص) درباره صدقه دادن نیز فرموده است: «تَصَدَّقُوا مِنْ غَيْرِ مَخِيلَةٍ فَإِنَّ الْمَخِيلَةَ تُبْطِلُ الْأَجْرَ»؛ «بی‌چشم داشت، صدقه بدهید؛ زیرا چشم‌داشت، پاداش را از بین می‌برد»[۲۵].
نکته آخر اینکه رسول رحمت و مهربانی، صدقه دادن را عامل فرو نشاندن خشم پروردگار دانسته و فرموده است: «إِنَّ الصَّدَقَةَ تُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ»؛ «صدقه، خشم پروردگار را فرو می‌نشاند»[۲۶].[۲۷].
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ «انسان سخاوتمند، به خدا، مردم و بهشت، نزدیک است» بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.
- ↑ «از پدرت (حاتم) به دلیل سخاوتمند بودنش، عذاب سخت، دفع و برطرف شد» بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.
- ↑ بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.
- ↑ فروع کافی، ج۴، ص۳.
- ↑ میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.
- ↑ علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.
- ↑ «هیچ مالی هرگز به جهت صدقه دادن کم نشد. پس عطا کنید و نترسید» میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴.
- ↑ میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۸.
- ↑ «زمین قیامت (یک پارچه) آتش است به جز سایه مؤمن؛ زیرا صدقه‌اش بر او سایه می‌افکند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.
- ↑ «بی‌چشم‌داشت و بدون توقع، صدقه بدهید؛ زیرا چشم‌داشت، پاداش را از بین می‌برد» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۵۶.
- ↑ «صدقه خشم پروردگار را فرو می‌نشاند» میزان الحکمه، ج۷، ص۳۰۳۴.
- ↑ اسحاقی، سید حسین، کانون محبت ص ۷۰.
- ↑ «و (هنگام بخشش) نه دست خود را فرو بند و نه یکسره بگشای که نکوهیده دریغ خورده فرو مانی» سوره اسراء، آیه ۲۹.
- ↑ «و آنان که چون بخشش کنند نه گزافکاری می‌کنند و نه تنگ می‌گیرند و (بخشش آنها) میانگینی میان این دو، است» سوره فرقان، آیه ۶۷.
- ↑ «و آنان که در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگ‌چشمی می‌ورزند گمان نبرند که این (کار) برای آنها نیک است بلکه برای آنان بد است؛ به زودی در رستخیز آنچه تنگ‌چشمی کرده‌اند چون طوقی گردنگیرشان می‌گردد و میراث آسمان و زمین از آن خداوند است و خداوند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۰.
- ↑ بحارالانوار، ج۷۳، ص۳۰۸.
- ↑ بحارالانوار، ج۷۱، ص۳۵۴.
- ↑ بحارالانوار، ج۱۶، ص۷۹.
- ↑ فروع کافی، ج۴، ص۳.
- ↑ «مَنْ مَنَعَ مَالَهُ مِنَ الْأَخْيَارِ اخْتِيَاراً صَرَفَ اللَّهُ مَالَهُ إِلَى الْأَشْرَارِ اضْطِرَاراً»؛ میزان الحکمه، ج۱۳، ص۶۴۵۰.
- ↑ علامه نراقی، جامع السادات، ج۲، ص۱۵۴.
- ↑ بحارالانوار، ج۱۳، ص۶۴.
- ↑ «تَصَدَّقُوا وَ داوُوا مَرْضَاكُمْ بِالصَّدَقَةِ؛ فَإِنَّ الصَّدَقَةَ تَدْفَعُ عَنِ الْأَعْرَاضِ وَ الْأَمْرَاضِ، وَ هِيَ زِيَادَةٌ فِي أَعْمَارِكُمْ وَ حَسَنَاتِكُمْ»؛ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۸.
- ↑ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.
- ↑ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۵۶.
- ↑ بحارالانوار، ج۷، ص۳۰۳۴.
- ↑ اسحاقی، سید حسین، رسول مهربانی ص ۱۱۸.