رضایت در سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = رضایت | | موضوع مرتبط = رضایت | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = رضایت | ||
| مداخل مرتبط = [[رضایت در قرآن]] - [[رضایت در | | مداخل مرتبط = [[رضایت در قرآن]] - [[رضایت در فقه سیاسی]] - [[رضایت در معارف و سیره نبوی]] - [[رضایت در معارف و سیره رضوی]] - [[رضایت در سیره معصوم]] - [[رضایت در اخلاق اسلامی]] - [[رضایت در روان‌شناسی اسلامی]] - [[رضایت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[خاندان اهل‌بیت]] {{عم}} [[اسوه]] و نمونه کاملی برای [[انسان]] [[خشنود به رضای الهی]] هستند. [[امام باقر]] {{عم}} در روایتی فرموده‌اند: [[شایسته‌ترین]] [[خلق]] [[خدا]] کسی است که [[تسلیم]] [[فرمان خدا]] باشد، کسی که خدا را بشناسد و به [[فرمان]] و مقدرات او [[خشنود]] باشد، وقتی [[قضای الهی]] به سراغ او می‌آید، [[خداوند]] [[پاداش]] بزرگی به او عطا می‌فرماید و هر کس قضای الهی را نپسندد، قضای الهی بر او وارد شود و خدا اجرش را تباه می‌سازد<ref>ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۲.</ref>. از این [[روایت]] می‌توان دریافت که به هرحال [[قضا و قدر الهی]] به سراغ [[انسان‌ها]] خواهد آمد و خشنود بودن یا عدم [[خشنودی]] [[انسان]] در وقوع آن دخالتی ندارد، اما چنانچه انسان با [[معرفت]] به [[حق]]، به فرمان و [[مقدرات الهی]] نیز خشنود باشد [[خداوند متعال]] نیز پاداش بزرگی نصیب او خواهد کرد و چنانچه به [[رضای الهی]] خشنود نباشد، اگرچه قضای الهی به سراغ او خواهد آمد، اما در این میان اجری نصیب او نخواهد شد. چنان‌که [[امام صادق]] {{عم}} در روایتی فرموده‌اند: [[خدای متعال]] می‌فرماید: [[بنده]] مؤمنم را به هر سو بگردانم، برایش خیر است. پس باید به قضای من [[راضی]] باشد و بر بلای من [[صبر]] کند و نعمت‌هایم را [[سپاس]] گذارد تا نام او را - ای محمد {{صل}} - در زمره صدیقان، در پیشگاه خود ثبت کنم<ref>ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۱.</ref>. | [[خاندان اهل‌بیت]] {{عم}} [[اسوه]] و نمونه کاملی برای [[انسان]] [[خشنود به رضای الهی]] هستند. [[امام باقر]] {{عم}} در روایتی فرموده‌اند: [[شایسته‌ترین]] [[خلق]] [[خدا]] کسی است که [[تسلیم]] [[فرمان خدا]] باشد، کسی که خدا را بشناسد و به [[فرمان]] و مقدرات او [[خشنود]] باشد، وقتی [[قضای الهی]] به سراغ او می‌آید، [[خداوند]] [[پاداش]] بزرگی به او عطا می‌فرماید و هر کس قضای الهی را نپسندد، قضای الهی بر او وارد شود و خدا اجرش را تباه می‌سازد<ref>ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۲.</ref>. از این [[روایت]] می‌توان دریافت که به هرحال [[قضا و قدر الهی]] به سراغ [[انسان‌ها]] خواهد آمد و خشنود بودن یا عدم [[خشنودی]] [[انسان]] در وقوع آن دخالتی ندارد، اما چنانچه انسان با [[معرفت]] به [[حق]]، به فرمان و [[مقدرات الهی]] نیز خشنود باشد [[خداوند متعال]] نیز پاداش بزرگی نصیب او خواهد کرد و چنانچه به [[رضای الهی]] خشنود نباشد، اگرچه قضای الهی به سراغ او خواهد آمد، اما در این میان اجری نصیب او نخواهد شد. چنان‌که [[امام صادق]] {{عم}} در روایتی فرموده‌اند: [[خدای متعال]] می‌فرماید: [[بنده]] مؤمنم را به هر سو بگردانم، برایش خیر است. پس باید به قضای من [[راضی]] باشد و بر بلای من [[صبر]] کند و نعمت‌هایم را [[سپاس]] گذارد تا نام او را - ای محمد {{صل}} - در زمره صدیقان، در پیشگاه خود ثبت کنم<ref>ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۱.</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث رضایت است. رضایت از چند منظر متفاوت، بررسی میشود: رضایت در قرآن - رضایت در فقه سیاسی - رضایت در معارف و سیره نبوی - رضایت در معارف و سیره رضوی - رضایت در سیره معصوم - رضایت در اخلاق اسلامی - رضایت در روان‌شناسی اسلامی - رضایت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
خاندان اهل‌بیت (ع) اسوه و نمونه کاملی برای انسان خشنود به رضای الهی هستند. امام باقر (ع) در روایتی فرموده‌اند: شایسته‌ترین خلق خدا کسی است که تسلیم فرمان خدا باشد، کسی که خدا را بشناسد و به فرمان و مقدرات او خشنود باشد، وقتی قضای الهی به سراغ او می‌آید، خداوند پاداش بزرگی به او عطا می‌فرماید و هر کس قضای الهی را نپسندد، قضای الهی بر او وارد شود و خدا اجرش را تباه می‌سازد[۱]. از این روایت می‌توان دریافت که به هرحال قضا و قدر الهی به سراغ انسان‌ها خواهد آمد و خشنود بودن یا عدم خشنودی انسان در وقوع آن دخالتی ندارد، اما چنانچه انسان با معرفت به حق، به فرمان و مقدرات الهی نیز خشنود باشد خداوند متعال نیز پاداش بزرگی نصیب او خواهد کرد و چنانچه به رضای الهی خشنود نباشد، اگرچه قضای الهی به سراغ او خواهد آمد، اما در این میان اجری نصیب او نخواهد شد. چنان‌که امام صادق (ع) در روایتی فرموده‌اند: خدای متعال می‌فرماید: بنده مؤمنم را به هر سو بگردانم، برایش خیر است. پس باید به قضای من راضی باشد و بر بلای من صبر کند و نعمت‌هایم را سپاس گذارد تا نام او را - ای محمد (ص) - در زمره صدیقان، در پیشگاه خود ثبت کنم[۲].
آن حضرت در روایتی دیگر فرموده‌اند: نشاط و شادی در پرتو راضی بودن به رضای الهی و یقین به دست می‌آید و اندوه و غم، در شک و ناخشنودی به مقدرات الهی حاصل میشود[۳]. مولای متقیان علی (ع) نیز در بیان فرموده‌اند: «ارْضَ تَسْتَرِحْ»[۴]. به خشنودی خدا خشنود باش و در نتیجه، شاد و راحت زندگی کن. شیوه و سیره زندگی پیشوایان معصوم جملگی بر محور رضایت بر قضای الهی است. ایثار و جانبازی سیدالشهداء در صحرای کربلا و تحمل تمامی مصیبت‌ها و اسارت‌ها، همه بر مبنای منطق رضایت به قضای خداوند پدید می‌آید. و این منطق، در سیره تمامی پیشوایان معصوم (ع) مشاهده میشود. پیش از این در روایتی از امام باقر (ع) چنین آمد: روزی آن حضرت بر بالین جابر بن عبدالله انصاری که در بستر بیماری افتاده بود، حاضر شده و از او احوال‌پرسی کرد، وی پاسخ داد: در حالی هستم که پیری را به جوانی دوست دارم، مرگ را به زندگی ترجیح می‌دهم و به بیماری بیش از سلامتی علاقه‌مندم. امام باقر (ع) فرمود: اما من آنچه را خدا بخواهد، دوست دارم. اگر جوانی هر را بخواهد، به همان علاقه‌مندم، بیماری یا سلامتی، زندگی یا مرگ، هر کدام را او بپسندد، من نیز همان را می‌پسندم[۵].
امام باقر (ع) با این سخن، به این پیر پاکدل و یار دیرین رسول خدا (ص) بیان کرد که خاندان اهل‌بیت (ع)، تنها به رضای الهی خشنودند و یاران و پیروان ایشان نیز در همه حال باید این‌گونه باشند.[۶]
پانویس
- ↑ ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۲.
- ↑ ابوجعفر محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۶۱.
- ↑ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۹۵.
- ↑ محمد محمدی ری‌شهری، میزان الحکمة، ج۴، ص۱۴۷.
- ↑ محسن الامین عاملی، اعیان الشیعه، ج۱۵، ص۱۴۱.
- ↑ ملک‌زاده، محمد، سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور، ص۲۳۸.