فرو رفتن زمین در جزیرة العرب: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{مهدویت}}
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = نشانه‌های ظهور
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  = امام مهدی (پرسش)
}}


== مقدمه ==
هر چند از این پدیده نیز به روشنی صحبت نشده است؛ اما به نظر می‌رسد همان [[خسف در بیداء]] باشد. واژۀ «خَسف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است و «بَیداء» نام سرزمینی بین مکه و مدینه است<ref>ابن مظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.</ref> منظور از [[خسف در بیداء]] آن است که سفیانی با لشکری عظیم به قصد جنگ با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} عازم مکه می‌شود؛ اما آنان بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف است به امر خداوند، در زمین فرو می‌روند<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳، ص ۱۴۷.]</ref>.
هر چند از این پدیده نیز به روشنی صحبت نشده است؛ اما به نظر می‌رسد همان [[خسف در بیداء]] باشد. واژۀ «خَسف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است و «بَیداء» نام سرزمینی بین مکه و مدینه است<ref>ابن مظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.</ref> منظور از [[خسف در بیداء]] آن است که سفیانی با لشکری عظیم به قصد جنگ با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} عازم مکه می‌شود؛ اما آنان بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف است به امر خداوند، در زمین فرو می‌روند<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳، ص ۱۴۷.]</ref>.



نسخهٔ ‏۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۵

مقدمه

هر چند از این پدیده نیز به روشنی صحبت نشده است؛ اما به نظر می‌رسد همان خسف در بیداء باشد. واژۀ «خَسف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است و «بَیداء» نام سرزمینی بین مکه و مدینه است[۱] منظور از خسف در بیداء آن است که سفیانی با لشکری عظیم به قصد جنگ با حضرت مهدی (ع) عازم مکه می‌شود؛ اما آنان بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف است به امر خداوند، در زمین فرو می‌روند[۲].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن مظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.
  2. درسنامه مهدویت: ج۳، ص ۱۴۷.