قرقیسیا

قرقیسیا منطقه‌ای بین سوریه، ترکیه و عراق است که نبرد سنگینی در آن واقع می‌شود. طبق برخی روایات این جنگ بر روی منابعی است که در آنجا وجود دارد. در این جنگ که افراد بسیار زیادی در آن کشته می‌شوند هم‌پیمانان سفیانی پیروز شده و بعد از آن سفیانی نیروهای خود را متوجه عراق می‌کند. نبرد قرقیسیا بین جریان‌های باطل اتفاق می‌افتد.

منطقه جغرافیایی قرقیسیا

منطقه قرقیسیا، که در برخی نسخه‌ها "قریه سبا" ضبط شده و "معرب" گرگ سیاه، است، شهر کوچکی است که در مورد موقعیت جغرافیایی آن دو دیدگاه وجود دارد:

منطقه‌ایی است در شمال غربی عراق و در کنار رود فرات، البته برخی دیگر آن را منطقه‌ایی در شمال سوریه می‌‌دانند در میان نهر فرات^[۱] و سرچشمه نهری به نام خابور که به رود فرات می‌ریزد. طبق این احتمال قرقیسیا حدود ۱۰۰ کیلومتر با مرزهای عراق و ۲۰۰ کیلومتر با مرزهای ترکیه فاصله دارد و در نزدیکی‌های شهر "دیرالزور" است.
شمال فلسطین.

این شهر در سال ۱۹ هجری به دست مسلمانان فتح و "قرقیسیا" نامیده شد. این شهر مرکز تجارتی بوده و آوازه جهانی داشت^[۲] نام "قرقیسیا" تنها اسم محلی است که برخی از علائم ظهور در آن اتفاق می‌افتد^[۳].

حوادث قرقیسیا

چنانکه از روایات استفاده می‌شود قبل از ظهور و در آخرین ماه شوال قبل از ظهور نبردی در قرقیسیا به وقوع می‌پیوندد، بر سر گنجی از طلا، نقره یا مانند آنها (مانند نفت) که در ناحیه فرات و یا نزدیک مجرای رود فرات کشف شده است. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «فرات، از کوهی از طلا و نقره پرده بر می‌دارد. پس بر سر آن جنگ می‌شود، به ‌طوری که از هر نه نفر، هفت نفر کشته می‌شود. پس هرگاه آن را درک کردید، به آن نزدیک نشوید»^[۴]. به دنبال این جنگ، خونریزی و کشتار شدیدی پیش می‌آید که قبل از به پایان رسیدن آن در مدت کوتاهی صد هزار نفر (و بنا بر روایتی چهار صد هزار نفر)^[۵] کشته می‌شوند. ممکن است این مطلب اشاره‌ای به استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی (اتمی، هسته‌ای، بمب‌های شیمیایی و میکروبی و الکترونی کشنده) که بر حیوانات و گیاهان خوراکی هم اثر می‌گذارند، باشد. این جریان یکی از میدان‌های جنگ جهانی بی‌ مانند آخر الزمان است که قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت و طی آن هم‌پیمانان سفیانی پیروز می‌گردند. اقوام مختلفی در جنگ قرقیسیا، شرکت دارند، مانند: ترک‌ها؛ رومیان؛ لشکر سفیانی و ... .

جنگ قرقیسیا، حادثه‌ای خارج از روال طبیعی و میان دو واقعۀ مهم صورت می‌گیرد، خروج سفیانی و ظهور امام مهدی (ع)^[۶]. سفیانی بعد از این جنگ، وارد عراق می‌شود در حالی که بخشی از نیروهای خود را از دست داده است، نیروهای اصلی و دشمنان سفیانی و هواداران و یاوران حضرت مهدی، یمنی‌ها و ایرانیان هستند که در نبرد قرقیسیا دخالت نمی‌کنند چرا که آن جنگ میان دشمنان آنها برقرار است^[۷].

روایات وارد شده در مورد قرقیسیا

برخی از روایات به این واقعه اشاره کرده‌اند، مانند: امام باقر (ع): «سفیانی با ابقع روبرو می‌شود و با یک دیگر کارزار می‌کنند، سفیانی او و همراهانش و أصهب را به قتل می‌رساند. آنگاه هیچ تصمیمی جز حمله به عراق ندارد سپاه خود را به قرقیسیا رسانده و در آنجا وارد نبرد می‌شود، در این درگیری صد هزار ستمگر کشته می‌شود ... و سفیانی لشکری به تعداد هفتاد هزار نفر را به سوی کوفه گسیل می‌دارد»^[۸].^[۹]

پرسش مستقیم

قرقیسیا کجاست و چه حوادثی در آن اتفاق می‌افتد؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

مدخل‌های وابسته

منابع

پانویس

↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، مهدی موعود، ج ۱۳، ص ۹۸۳.
↑ قاموس الاعلام ترکی، ج ۵، ص ۳۶۱۵؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۳۴.
↑ ر.ک: طبسی، نجم‌الدین، تا ظهور ج۱، ص ۱۱۳ ـ ۱۱۵؛ رضوی، رسول، امام مهدی، ص ۱۴۰؛ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص ۴۵۴؛ السادة، سید مجتبی، شش ماه پایانی، ص ۱۲۷ـ ۱۲۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۵۶۱؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸.
↑ السفیانی، ص ۳۱؛ نسخه خطی ابن حماد، ص ۹۲.
↑ یوم الخلاص، ص ۶۹۸.
↑ نشریه موعود، ش ۳۱، ص ۵۱ ـ ۵۲.
↑ ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۴۳۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ السادة، سید مجتبی، شش ماه پایانی، ص ۱۲۷ـ ۱۲۹؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸.
↑ «... فَيَلْتَقِي السُّفْيَانِيُّ بِالْأَبْقَعِ فَيَقْتَتِلُونَ وَ يَقْتُلُهُ السُّفْيَانِيُّ وَ مَنْ مَعَهُ وَ يَقْتُلُ الْأَصْهَبَ ثُمَّ لَا يَكُونُ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا الْإِقْبَالَ نَحْوَ الْعِرَاقِ وَ يَمُرُّ جَيْشُهُ بِقِرْقِيسَا فَيَقْتَتِلُونَ بِهَا فَيَقْتُلُ مِنَ الْجَبَّارِينَ مِائَةَ أَلْفٍ وَ يَبْعَثُ‏ السُّفْيَانِيُّ جَيْشاً إِلَى الْكُوفَةِ وَ عِدَّتُهُمْ سَبْعُونَ أَلْفاً ...»، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۷؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص ۲۸۰.
↑ ر.ک: کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۵۶۱؛ رضوی، رسول، امام مهدی، ص ۱۴۰.

[1] مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، مهدی موعود، ج ۱۳، ص ۹۸۳.

[2] قاموس الاعلام ترکی، ج ۵، ص ۳۶۱۵؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۳۴.

[3] ر.ک: طبسی، نجم‌الدین، تا ظهور ج۱، ص ۱۱۳ ـ ۱۱۵؛ رضوی، رسول، امام مهدی، ص ۱۴۰؛ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص ۴۵۴؛ السادة، سید مجتبی، شش ماه پایانی، ص ۱۲۷ـ ۱۲۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۵۶۱؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸.

[4] السفیانی، ص ۳۱؛ نسخه خطی ابن حماد، ص ۹۲.

[5] یوم الخلاص، ص ۶۹۸.

[6] نشریه موعود، ش ۳۱، ص ۵۱ ـ ۵۲.

[7] ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۴۳۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ السادة، سید مجتبی، شش ماه پایانی، ص ۱۲۷ـ ۱۲۹؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸.

[8] «... فَيَلْتَقِي السُّفْيَانِيُّ بِالْأَبْقَعِ فَيَقْتَتِلُونَ وَ يَقْتُلُهُ السُّفْيَانِيُّ وَ مَنْ مَعَهُ وَ يَقْتُلُ الْأَصْهَبَ ثُمَّ لَا يَكُونُ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا الْإِقْبَالَ نَحْوَ الْعِرَاقِ وَ يَمُرُّ جَيْشُهُ بِقِرْقِيسَا فَيَقْتَتِلُونَ بِهَا فَيَقْتُلُ مِنَ الْجَبَّارِينَ مِائَةَ أَلْفٍ وَ يَبْعَثُ‏ السُّفْيَانِيُّ جَيْشاً إِلَى الْكُوفَةِ وَ عِدَّتُهُمْ سَبْعُونَ أَلْفاً ...»، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۷؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص ۲۸۰.

[9] ر.ک: کورانی، علی، عصر ظهور، ص ۱۲۶؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۱۹۸؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۵۶۱؛ رضوی، رسول، امام مهدی، ص ۱۴۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]