پیروان سفیانی

مقدمه

در روایتی آمده است: پرچم‌های سبز و رنگین از مصر به سوی شام حرکت می‌کند و در شام به پسر صاحب توصیه‌ها (سفیانی) اهدا می‌شود^[۱]^[۲].

"حرستا" نام منطقه‌ای آباد و بزرگ در اطراف دمشق است. وقتی پرچمی از مغرب و پرچمی از بحرین و پرچمی از شام اختلاف و برخورد می‌کنند، مردی از فرزندان عباس خروج می‌کند. اهل شام و فلسطین دچار دلهره می‌شوند و به سوی سردمداران شام و مصر روی می‌آورند و به آنان گفته می‌شود: "بروید و پسر فرمانروا، یعنی سفیانی را بخواهید و او را به یاری بطلبید" آنان سفیانی را دعوت می‌کنند و او در "حرستا" فرود می‌آید و همه دایی‌ها و بستگان فکری خود را در آنجا گرد می‌آورد و در بیابان خشک که منطقه‌ای از دمشق است، گروه‌های متعدّدی طرفدار دارد که به او می‌پیوندند. سفیانی دعوت آنان را اجابت می‌کند و روز جمعه به همراه همه آنان در دمشق به مسجد می‌رود و برای نخستین بار بر فراز منبر قرار می‌گیرد و در نخستین منبر خود، آنان را دعوت به جهاد می‌کند و آنان نیز با شنیدن سخنانش، با او دست بیعت می‌دهند که دستورات او را، خواه مطابق میل باشد یا نباشد، نافرمانی نکنند^[۳]. برطبق روایتی از امیر المؤمنین(ع)، "حرستا" در زمین فرو می‌رود^[۴]». نام قبیله‌ای در حوالی مدینه است. از رسول گرامی اسلام(ص) در مورد سپاه سفیانی که مدینه را خراب کرده، برای مقابله با حضرت مهدی(ع) رهسپار مکه معظمه می‌شود روایت شده است: خداوند جبرئیل را می‌فرستد و به او می‌فرماید: برو نابودشان بساز. پس با پای خود بر زمین می‌زند و خداوند همه آنها را در کام زمین فرومی‌برد، جز دو نفر از اهل جهینه، کسی از آنها زنده نمی‌ماند^[۵]. در روایت دیگری آمده است، وقتی سپاه سفیانی در سرزمین بیداء خسف می‌شود، از آنها جز دو نفر -که از قبیله جهینه هستند- باقی نمی‌ماند که برای مردم از داستان خسف گزارش ببرند؛ یکی از آنها "بشیر" و دیگری "نذیر" است^[۶]. البته در حدیث دیگری نام آن دو نفر "وتر" و "وُتَیره" از قبیله مراد آمده است، که صورت آنها به عقب برگردانده شده، عقب عقب راه می‌روند تا آن‌چه به قوم‌شان آمده، به مردم خبر دهند^[۷].^[۸]

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

مدخل‌های وابسته

منابع

تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه

پانویس

↑ الزام الناصب، ص۱۸۴؛ بشارة الاسلام، ص۱۵۸.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۹۴.
↑ الزام الناصب، ج ۲، ص۱۸۰؛ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص۵۳۳.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۲۱۶؛ غیبة نعمانی، ص۳۰۵.
↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص۴۶۷.
↑ منتخب الاثر، ص۴۵۶؛ ینابیع الموده، ج ۳، ص۶۶؛ الزام الناصب، ص۱۹۰.
↑ کشف الغمه، ج ۳، ص۳۲۵؛ الزام الناصب، ص۲۸ و ۱۷۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۱۶.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۵۸، ۲۷۵.

[1] الزام الناصب، ص۱۸۴؛ بشارة الاسلام، ص۱۵۸.

[2] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۹۴.

[3] الزام الناصب، ج ۲، ص۱۸۰؛ قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور، ص۵۳۳.

[4] بحار الانوار، ج ۵۲، ص۲۱۶؛ غیبة نعمانی، ص۳۰۵.

[5] روزگار رهایی، ج ۱، ص۴۶۷.

[6] منتخب الاثر، ص۴۵۶؛ ینابیع الموده، ج ۳، ص۶۶؛ الزام الناصب، ص۱۹۰.

[7] کشف الغمه، ج ۳، ص۳۲۵؛ الزام الناصب، ص۲۸ و ۱۷۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۱۶.

[8] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۵۸، ۲۷۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]