فرجام سفیانی

لشکر سفیانی در دو مرحله به جنگ حضرت مهدی (ع) می‌رود. در مرحله اول دچار عذاب الهی شده و در زمین بیدا با فرو رفتن در زمین نابود می‌شوند که سفیانی همراه این لشکر نیست. او در عراق در جنگی دیگر مقابل حضرت (ع) می‌ایستد که در این جنگ به اسارت درآمده و نهایتاً کشته می‌شود.

مقدمه

در حکومت فضیلت محور امام مهدی (ع)، دیو صفتانی چون سفیانی، بدون تردید مجالی برای تحرک و فعالیت نخواهند داشت، بنابراین، پس از آن که امام مهدی او را به صلاح و سعادت دعوت کرد و او دعوت امام را بی‌پاسخ گذاشت، امام چاره‌ای جز قطع ریشه‌های فساد این فاسد نخواهد داشت. از این رو، طبیعی است که سرانجامی جز هلاکت در انتظار سفیانی نباشد. در روایات آمده حکومت سفیانی هشت ماه بیشتر طول نمی‌کشد، ولی در این مدت کوتاه، مواضع مهم را تصرف می‌کند.

طرز هلاکت سفیانی در کتاب‌های عامه با منابع ما فرق دارد و به چند صورت گفته شده است: گرفتار بیماری می‌شود و یا به زمین فرو می‌رود و یا سفیانی و سپاهیان او با حضرت مهدی (ع) به کارزار می‌پردازند، در نهایت سفیانی دستگیر شده و سپس اعدام می‌شود؛ ظاهرا در روایات ما همین سومی است. یعنی سرنوشت او این گونه است که اسیر می‌شود و سپس او را اعدام می‌کنند^[۱].

برخی از روایاتی که در مورد فرجام سفیانی آمده، عبارت‌اند از:

امیر المؤمنین (ع) فرمودند: "خداوند تمام سپاه سفیانی را نابود می‌کند و هیچ‌ کسی از آنها جز سفیانی، روی زمین باقی نمی‌ماند. در این حال، مهدی او را می‌گیرد و گردن می‌زند"^[۲]. نسبت دادن کشتن سفیانی به امام مهدی می‌توان مجازی دانست؛ به سبب اینکه، دستور قتل سفیانی از آن حضرت صادر می‌شود و لشکر آن حضرت، سفیانی را می‌کشد.
هم چنین حضرت (ع) فرمودند: "سفیانی را اسیر می‌کنند، نزد امام مهدی می‌آورند. آن حضرت دستور قتل او را صادر می‌کند و او نزد باب الرحبه کشته می‌شود"^[۳].

این روایات به لحاظ سند ضعیف و به لحاظ مصادر و تعداد به گونه‌ای نیستند که بتوان به مضمون آنها اطمینان کرد اما با اعتبارات عقلی هماهنگ هستند^[۴].

پرسش مستقیم

فرجام سفیانی چیست؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

مدخل‌های وابسته

منابع

پانویس

↑ ر.ک: بهجت، محمد تقی، عصر ظهور، ص ۱۵؛ آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۱۷۵ ـ ۱۷۶؛ سلیمیان، خدا مراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۲۸ ـ ۱۲۹؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۸۴ ـ ۸۵.
↑ «يُهْلِكُ اللَّهُ أَصْحَابَ السُّفْيَانِيُّ كُلِّهِمْ، وَلَا يَبْقَى عَلَى الْأَرْضِ غَيْرِهِ وَحْدَهُ، فَيَأْخُذُهُ الْمَهْدِيِّ فَيَذْبَحُهُ»، التشریف بالمنن، ص۲۹۶، ب ۷۹، ح۴۱۷؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۵، ص۲۸.
↑ «فيؤتي بِالسُّفْيَانِيِّ أَسِيراً فيامر بِهِ فَيَذْبَحُ عَلَى بَابِ الرَّحْبَةِ»، معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۳، ص ۳۱۳ ـ ۳۱۴.
↑ ر.ک: بهجت، محمد تقی، عصر ظهور، ص ۱۵؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۸۴ ـ ۸۵؛ آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۱۷۵ ـ ۱۷۶.

[1] ر.ک: بهجت، محمد تقی، عصر ظهور، ص ۱۵؛ آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۱۷۵ ـ ۱۷۶؛ سلیمیان، خدا مراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۲۸ ـ ۱۲۹؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۸۴ ـ ۸۵.

[2] «يُهْلِكُ اللَّهُ أَصْحَابَ السُّفْيَانِيُّ كُلِّهِمْ، وَلَا يَبْقَى عَلَى الْأَرْضِ غَيْرِهِ وَحْدَهُ، فَيَأْخُذُهُ الْمَهْدِيِّ فَيَذْبَحُهُ»، التشریف بالمنن، ص۲۹۶، ب ۷۹، ح۴۱۷؛ معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۵، ص۲۸.

[3] «فيؤتي بِالسُّفْيَانِيِّ أَسِيراً فيامر بِهِ فَيَذْبَحُ عَلَى بَابِ الرَّحْبَةِ»، معجم احادیث الامام المهدی (ع)، ج۳، ص ۳۱۳ ـ ۳۱۴.

[4] ر.ک: بهجت، محمد تقی، عصر ظهور، ص ۱۵؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۸۴ ـ ۸۵؛ آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۱۷۵ ـ ۱۷۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]