کتاب در قرآن

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث کتاب است. "کتاب" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

کتاب در قرآن - کتاب در حدیث - کتاب در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کتاب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

واژه “کتاب” چه به صورت معرفه و چه غیرمعرفه، مضاف و غیرمضاف، بیش از دویست و پنجاه بار در قرآن بکار رفته که در معانی گوناگون ظاهر می‌گردد؛ گاهی مراد قرآن‌کریم و گاه سایر موارد از قبیل تورات، انجیل، نامه و نوشته به طور مطلق، لوح محفوظ، نامه اعمال و مانند اینها مدّ نظر می‌باشد. بدین جهت کتاب همچون نشانه‌ای از یک مفهوم و تصوّر دینی خاص با هاله‌ای از قدّسیّت و اهمّیّت خاص در قرآن بیان شده، که پس از آن‌که وارد نظام خاص ادبیات دینی شد و وضع ویژه‌ای در آن نظام پیدا کرد، ارتباط خاصّی با بعضی کلمات مهمّ قرآنی همچون “الله”، “وحی”، “تنزیل”، “نبی” و “اهل” به معنای “مردم” پیدا کرد. در این میان آن‌چه قابل توجه در این مدخل است، در ارتباط با شخص پیامبر و نقش رسالتی او و معنای القای وحی عینی است که بارها مورد توجه قرار گرفته است.

1. ﴿كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ﴾
2. ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ عَمَّا جَاءَكَ مِنَ الْحَقِّ﴾. نکته: کلمه مهیمن صفت کتاب آسمانی قرآن مجید بیان شده، و در نتیجه اشاره است به اینکه قرآن مجید به کتب آسمانی گذشته ناظر و محیط و مشرف بوده، و حقایق و معارف و اخلاقیّات و احکام و آدابی که در آن ذکر شده و به شکل کامل و تمام است، بر محتویات همه کتب گذشته، و چون ناظر و مشرف و محیط بوده، پس هم مصدّق آنها است و هم برتر از آنها می‌باشد، و از این لحاظ اختلافی در میان آنها نیست، مگر از جهت مراتب موضوعات که در قرآن مجید همه آن حقایق در مرتبه تمام و کمال بیان شده است. و با ذکر کلمه - حقّ، اشاره می‌شود که آن‌چه در قرآن مجید نازل شده، همه واقعیّت‌دار و حقّ است، و از این جهت هم نباید محتویات آن با کتب آسمانی اختلافی داشته باشد و در اینجا برای قرآن مجید پنج خصوصیّت بیان شده است: اوّل - از جانب خدا فرود آمده است، دوم - کتاب بودن آن مسلم است، سوم - حقّ و واقعیّت داشتن محتویات آن است، چهارم - مصدّق بودن آن نسبت به کتاب‌های گذشته، پنجم -اشراف و احاطه احکام آن به همه اهل شرایع و ادیان گذشته خواهد بود، زیرا آن حاکم و ناظر و مشرف بر کتاب‌های آسمانی گذشته باشد، و به شکل جامع و کامل همه محتویات آنها از معارف و اخلاقیّات و احکام و آداب، در این کتاب آورده شده است. و روی همین لحاظ است که می‌فرماید: در میان آنها طبق آن‌چه نازل شده است، حکم کن، و آن‌چه در قرآن مجید به اختلاف موارد و مقتضیّات و شرایط بیان شده است، اظهار نظر کن. و هرگز در مقام اظهار نظر: از خواسته‌ها و تمایلات نفسانی آنها پیروی نکرده، و آن‌چه حقّ است، بیان کن. و مراد از “کتاب” در مرتبه اوّل قرآن مجید و الف و لام آن برای تعریف و عهد است، و در مرتبه دوم برای جنس است، و شامل همه کتب گذشته خواهد شد.
3. ﴿هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ﴾.
4. ﴿إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ * وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ﴾. نکته: قرآن کریم نازل شده بر پیامبر از مبدئی به نام “ام الکتاب” آمده است و واژه “ام کتاب” منظور لوح محفوظ است؛ زیرا تمامی علوم از آنجا ناشی شده است. از طرفی لوح محفوظ در قرآن کریم به دفتر ثبت حوادث و جزئیات نظام عالم هستی و مرتبه‌ای از علم الهی، معنا شده است و ترکیباتی مانند کتاب مبین، کتاب حفیظ، کتاب مکنون، کتاب مسطور و امام مبین نیز به همین معنای خاص اشاره دارد.
5. ﴿رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ﴾.
6. ﴿كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ﴾.
7. ﴿لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ﴾.
8. ﴿هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ﴾.
9. ﴿وَمَا كُنْتَ تَتْلُو مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ﴾.
10. ﴿آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ﴾.
11. ﴿الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾.
12. ﴿إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ * وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ * وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ * نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ * عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ * بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ * وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ﴾.
13. ﴿وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِكُمْ إِصْرِي قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ﴾. نکته: ﴿وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ﴾ عامل از (اذکر) محذوف است یعنی به یاد آور وقتی را که... و گفته شده که ﴿إِذْ﴾ عطف بر گذشته یعنی ﴿إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ﴾ است. و از امیر مؤمنان روایت است که خداوند میثاق و پیمانی از انبیای قبل از پیغمبر ما گرفت که به امت خود از بعثت و صفات و خصوصیات وی خبر و بشارت دهند و آنها را به تصدیق پیغمبری وی امر نمایند. طاووس گوید: خداوند میثاق بر نبیین گرفت یعنی همه انبیاء اعم از انبیاء پیشین و از نبی آخرین. از اول‌ها پیمان گرفت که به آخری و دین او ایمان آورند. حضرت صادق(ع) فرمودند: تقدیر آیه چنین است که: خداوند عهد و میثاق از امم نبیین بر تصدیق پیغمبران خود و عمل به شریعت آ‌نها گرفت ولی آنها پس از پیغمبر خود مخالفت با آنها کردند و به شرع خود وفا ننمودند و بسیاری از آن را تحریف کردند و بسیاری را پشت سر نهادند. و کلمه ﴿لَمَا آتَيْتُكُمْ﴾ به فتح لام و ما موصوله: یعنی چیزی که آن را برای شما فرستادم و اعطا کردم. ﴿مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ﴾ رسول یعنی پیغمبری و گفته‌اند یعنی محمد(ص) آمد. ﴿مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ﴾ یعنی کتابی که برای شما آمده همان را تصدیق می‌کند.
14. ﴿يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ كَثِيرًا مِمَّا كُنْتُمْ تُخْفُونَ مِنَ الْكِتَابِ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ﴾.
15. ﴿بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ﴾. نکته: این فراز: ﴿بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ﴾ رد کلام مخالفان است که می‌گفتند: ﴿لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ﴾ و مجنون، و کتاب او شعر است و از سخنان در حال جنون. خداوند این گفتار مشرکین را رد کرده و می‌فرماید: بلکه آن‌چه او آورده حق است، و در آن رسالت رسولان سابق تصدیق شده، پس مانند شعر و سخنان مجانین باطل نیست، و چیز تازه‌ای هم نیست، بلکه قبل از او هزاران نفر مانند او به این رسالت مأمور شده بودند.
16. ﴿الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ﴾.
17. ﴿فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ فَاسْأَلِ الَّذِينَ يَقْرَءُونَ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكَ لَقَدْ جَاءَكَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ﴾.
18. ﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُدْعَوْنَ إِلَى كِتَابِ اللَّهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ وَهُمْ مُعْرِضُونَ﴾.
19. ﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يَشْتَرُونَ الضَّلَالَةَ وَيُرِيدُونَ أَنْ تَضِلُّوا السَّبِيلَ * أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَؤُلَاءِ أَهْدَى مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا﴾
20. ﴿إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ﴾. نکته: در حقیقت شماره ماه‌ها نزد خدا از روزی که آسمان‌ها و زمین را آفریده در کتاب [یعنی علم] خدا دوازده ماه است. از این [[[دوازده]] ماه] چهار ماه [ماه] حرام است که نشان می‌دهد، ارتباطی در مفهوم کتاب بین خداوند، نامه اعمال، علم و حکم و یا کتاب مخصوص وجود دارد: چون این حساب و کتاب حکم و داوری و پاداش را در (قیامت) در پی دارد، بنابراین، پیوند بسیار نزدیک میان “کتاب”، “علم” و “حکم” وجود دارد. نتیجه آن‌که معنای واژه “کتاب” در ترکیب‌های مختلف بنا به نوع حضورش در آیه می‌تواند معانی متفاوتی پیدا کند و یکی از آنها علم الهی، لوح محفوظ و یا نامه اعمال، یا کتاب آسمانی باشد.

نکات

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. تعلیم کتاب و قرآن، حکمت به مردم از وظائف پیامبر است که از سوی خداوند تعیین گردیده است: ﴿رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ...﴾، ﴿كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِنْكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ...﴾، ﴿لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ...﴾، ﴿هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ...﴾؛
2. پیامبر شخصیتی کتاب ناخوانده: ﴿وَمَا كُنْتَ تَتْلُو مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتَابٍ...﴾
3. پیامبر اکرم مؤمن به قرآن و تمام کتاب‌های آسمانی: ﴿آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَكُتُبِهِ...﴾؛
4. کتاب‌های آسمانی پیشین مشتمل بر بشارت و پیشگویی از نبوت پیامبر اسلام و نزول قرآن بر وی: ﴿الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ...﴾، ﴿وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ * نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ * عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ * بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ * وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ﴾؛
5. پیامبر اکرم تصدیق‌کننده انبیا و کتاب‌های آسمانی گذشته: ﴿وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ...﴾؛
6. پیامبر اسلام بیان‌کننده بسیاری از تعالیم کتمان شده و حقایق ناگفته کتاب‌های آسمانی: ﴿يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ كَثِيرًا مِمَّا كُنْتُمْ تُخْفُونَ مِنَ الْكِتَابِ...﴾؛
7. بشارت کتاب‌های آسمانی به آمدن اسلام از سوی پیامبر و بعثت پیامبر تصدیق این بشارت: ﴿بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ﴾؛
8. کتاب‌های آسمانی گذشته، تبین‌کننده صفات و نشانه‌های پیامبر اسلام: ﴿الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمُ...﴾، ﴿فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ فَاسْأَلِ الَّذِينَ يَقْرَءُونَ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكَ...﴾؛
9. توجه دادن خداوند پیامبر را به این که اعراض اهل کتاب از کتاب‌های آسمانی، مایه محرومیت آنان از درک حقایق الهی گردیده است: ﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُدْعَوْنَ إِلَى كِتَابِ اللَّهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ وَهُمْ مُعْرِضُونَ﴾، ﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يَشْتَرُونَ الضَّلَالَةَ وَيُرِيدُونَ أَنْ تَضِلُّوا السَّبِيلَ * أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَؤُلَاءِ أَهْدَى مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا﴾.

منابع

1. سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: