باب غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{خرد}}' به '{{ویرایش غیرنهایی}}') |
جز (جایگزینی متن - '''']].' به '''']]') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
{{جستارهای وابسته}} | {{جستارهای وابسته}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | * [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۵۹
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- در سرداب سامرا است و همان در چوبی است که حجره غیبت را از مصلای مردان جدا می‌کند. سمت جلو اتاق را به صورت کامل فراگرفته است و به وسیله دو قطعه مستطیل‌شکل به ارتفاع یک متر و بیست و پنج سانتی‌متر از جلو حجره فراتر می‌رود و بدین‌ترتیب قسمت پایین دیوار روبه‌روی مصلا را نیز می‌پوشاند. بنابراین می‌توانیم بگوییم که طول در، برابر با عرض نمازخانه مردانه، اما ارتفاع آن بیش از سه متر است. قسمت‌های مختلف این در که سمت پیشین اتاق غیبت قرار دارد مشبک است، ولی بخش‌هایی که دیوار نمازخانه را پوشش داده مشبک نیستند. قسمت‌های مشبک در، از پیوستن قطعه‌های چوبی با اشکال هندسی به یکدیگر ساخته شده که در چشم بیننده به سه گونه جلوه می‌کند.
- قسمت مشبک که به‌عنوان دو لنگه در محسوب می‌گردند؛
- دو قسمت مشبک که در دو طرف در واقع شده‌اند؛
- یک قسمت مشبک که کتیبه تزیین شده سردر را تشکیل می‌دهد.
- فراهم آمدن این قسمت‌های سه‌گانه مشبک هندسی و زیبا به این در، جلوه هندسی دلپذیری بخشیده است. روی قطعه‌های چوبی هم -که چهارچوب‌های این شبکه‌ها را شکل داده است- نقش‌ونگارهای ظریف و دقیقی کنده‌کاری شده است[۱][۲].
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ نشریه موعود، شماره ۳۷، ص ۵۲.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۵۱.