خمس: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


'''خمس''' یعنی یک پنجم، یکی از [[مالیات‌های دینی]] است که بر درآمدهای [[مسلمانان]] قرار داده شده است. آنچه از راه [[کسب و کار]]، معدن، گنج، [[غنایم جنگی]] و... به دست می‌آید، بیست درصد آن را (که همان خمس است) باید به [[پیامبر]] و [[امام]]، و در [[عصر غیبت]] به [[ولیّ امر مسلمین]] و [[مرجع تقلید]] داد. [[مصرف]] آن نیز عبارت است از فقرای سیّد، [[نیازمندان]]، کارهای عامّ المنفعه و آنچه که در راه [[تبلیغ]] و [[گسترش اسلام]] باشد و توسّط [[حاکم شرع]] و [[فقیه]]، یا به [[اذن]] او [[خرج]] شود. به خمس، "[[وجوهات]]" هم گفته می‌شود. خمس یکی از [[فروع دین]] و [[واجبات عملی اسلام]] است که در [[قرآن]] آمده: {{متن قرآن|وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى...}}<ref>بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و... است؛ سوره انفال، آیه ۴۱.</ref> و از پشتوانه‌های [[اقتصادی]] [[حکومت اسلامی]] و [[بیت المال]] به حساب میآید. جزئیات [[احکام]] و مصارف آن در [[رساله‌های عملیّه]] آمده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۹۹.</ref>.
==معناشناسی==
[[خمس]] در لغت یک‌ پنجم از هر چیزی است<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۱۷.</ref> و در یکی از [[مالیات‌های دینی]] است که بر درآمدهای [[مسلمانان]] قرار داده شده است. آنچه از راه [[کسب و کار]]، معدن، گنج، [[غنایم جنگی]] و... به دست می‌آید، بیست درصد آنرا (که همان خمس است) باید به [[پیامبر]] و [[امام]] و در [[عصر غیبت]] به [[ولیّ امر مسلمین]] و [[مرجع تقلید]] داد.  


==مقدمه==
به خمس، "[[وجوهات]]" هم گفته می‌شود. خمس یکی از [[فروع دین]] و [[واجبات عملی اسلام]] است که در [[قرآن]] آمده: {{متن قرآن|وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى...}}<ref>بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و... است؛ سوره انفال، آیه ۴۱.</ref> و از پشتوانه‌های [[اقتصادی]] [[حکومت اسلامی]] و [[بیت المال]] به حساب می‌آید<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۹۹.</ref>.
خمس یکی از [[واجبات]] [[مالی]] [[مسلمانان]] است که در [[قرآن کریم]] درباره آن آیه‌ای وجود دارد: {{متن قرآن|وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ}}<ref>«و اگر به خداوند و به آنچه بر بنده خویش، روز بازشناخت درستی از نادرستی (در جنگ بدر)، روز رویارویی آن دو گروه (مسلمان و مشرک) فرو فرستادیم ایمان دارید بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و یتیمان و بینوایان و ماندگان در راه (از خاندان او) است و خداوند بر هر کاری تواناست» سوره انفال، آیه ۴۱.</ref> اینکه موارد خمس چیست، مورد بحث ما نیست؛ اما اینکه مصارف خمس کجا و چه کسانی هستند، محل بحث ماست. براساس مشهور دیدگاه [[شیعه]]، خمس، شش سهم دارد؛ سه سهم آن مربوط به [[خداوند]]، [[رسول]] و [[خاندان]] اوست که این سهم به شخص [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]]{{صل}} و پس از آن به [[امام]]{{ع}} تعلق می‌گیرد و سه سهم دیگر نیز به يتيمان، [[فقیران]] و درراه‌ماندگان از [[ذریه]] [[پیامبر خاتم|حضرت رسول]]{{صل}} خواهد رسید. این نظر چنان مشهور است که برخی ادعای [[اجماع]] کرده‌اند<ref>حمزة بن علی بن زهره حلبی، غنية النزوع، ص۱۳۰.</ref>.<ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۸۷.</ref>
 
==موارد مصرف خمس==
براساس مشهور دیدگاه [[شیعه]]، خمس، شش سهم دارد؛ سه سهم آن مربوط به [[خداوند]]، [[رسول]] و [[خاندان]] اوست که این سهم به شخص [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]]{{صل}} و پس از آن به [[امام]]{{ع}} تعلق می‌گیرد و سه سهم دیگر نیز عبارت است از فقرای سیّد، [[نیازمندان]]، کارهای عامّ المنفعه و آنچه که در راه [[تبلیغ]] و [[گسترش اسلام]] باشد و توسّط [[حاکم شرع]] و [[فقیه]]، یا به [[اذن]] او [[خرج]] شود. این نظر چنان مشهور است که برخی ادعای [[اجماع]] کرده‌اند<ref>حمزة بن علی بن زهره حلبی، غنية النزوع، ص۱۳۰.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۸۷؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۹۹.</ref>


== خمس در قرآن ==
== خمس در قرآن ==
===آیه خمس===
 
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==


خط ۲۱: خط ۲۴:
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{اسلام}}
{{اسلام}}
{{فروع دین}}
{{فروع دین}}


[[رده:بررسی انطباق شئون امامت]]
[[رده:بررسی انطباق شئون امامت]]

نسخهٔ ‏۲۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۲۶

این مدخل از زیرشاخه‌های بحث شأن اقتصادی معصوم است. "خمس" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

معناشناسی

خمس در لغت یک‌ پنجم از هر چیزی است[۱] و در یکی از مالیات‌های دینی است که بر درآمدهای مسلمانان قرار داده شده است. آنچه از راه کسب و کار، معدن، گنج، غنایم جنگی و... به دست می‌آید، بیست درصد آنرا (که همان خمس است) باید به پیامبر و امام و در عصر غیبت به ولیّ امر مسلمین و مرجع تقلید داد.

به خمس، "وجوهات" هم گفته می‌شود. خمس یکی از فروع دین و واجبات عملی اسلام است که در قرآن آمده: ﴿وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى...[۲] و از پشتوانه‌های اقتصادی حکومت اسلامی و بیت المال به حساب می‌آید[۳].

موارد مصرف خمس

براساس مشهور دیدگاه شیعه، خمس، شش سهم دارد؛ سه سهم آن مربوط به خداوند، رسول و خاندان اوست که این سهم به شخص رسول اکرم(ص) و پس از آن به امام(ع) تعلق می‌گیرد و سه سهم دیگر نیز عبارت است از فقرای سیّد، نیازمندان، کارهای عامّ المنفعه و آنچه که در راه تبلیغ و گسترش اسلام باشد و توسّط حاکم شرع و فقیه، یا به اذن او خرج شود. این نظر چنان مشهور است که برخی ادعای اجماع کرده‌اند[۴].[۵]

خمس در قرآن

جستارهای وابسته

منابع

  1. فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت
  2. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

  1. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۱۷.
  2. بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و... است؛ سوره انفال، آیه ۴۱.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۹۹.
  4. حمزة بن علی بن زهره حلبی، غنية النزوع، ص۱۳۰.
  5. فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت، ص۲۸۷؛ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۹۹.