برهان

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۰۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل برهان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

برهانثابت کننده حقانیت امور به طور قطع و‌ یقین[۱].

واژه‌شناسی لغوی

  • برهان واژه‌ای عربی است که درباره ریشه آن میان لغت شناسان اختلاف است؛ برخی آن را مصدر ثلاثی مجرد "بَرِهَ یَبْرَه بُرْهاناً" به معنای سفید شدن[۲] و برخی دیگر آن را مشتق از ریشه رباعی مجرّد "بَرْهَنَ یُبَرْهِنُ بَرهَنةً" و به معنای حجّت و دلیل دانسته‌اند[۳]؛ ولی بعید نیست این واژه در اصل مصدر "بَرِهَ یَبْرَه" به معنای سفید شدن بوده و پس از آن بر کلام آشکاری که ابهامی ندارد یا چیز روشنی که در آن خفایی نیست اطلاق شده و سپس به طور اشتقاق انتزاعی فعل رباعی "بَرْهَنَ" از آن اشتقاق یافته است، بنابراین نونِ برهان با توجّه به مادّه اصلی، زاید و با توجّه به اشتقاق ثانوی اصلی است و شاید این معنای سخن کسانی است که گفته‌اند: بَرْهَنَ مُوَلَّد است[۴]، به هر تقدیر برهان در لغت اخص از دلیل و به معنای حجّت و بیان واضح[۵] و دلیل قاطع[۶] است[۷].

برهان در اصطلاح

برهان در قرآن کریم

گستره برهان

دعوت به دین با برهان و مطالبه آن از مدعیان

نفی برهان از کفر و شرک

اسامی و شئون برهان

انواع برهان

آثار پیروی از برهان

پیامدهای بی‌توجهی به برهان

برهان در موعودنامه

پرسش‌های وابسته

منابع

  1. رمضانی، حسن، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه

پانویس

  1. رمضانی، حسن، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵، ص ۵۰۲ - ۵۱۷.
  2. مفردات، ص‌۱۲۱، «بره».
  3. لسان العرب، ج‌۱، ص‌۳۹۴، «برهن».
  4. التحقیق، ج‌۱، ص‌۲۶۲، «برهن».
  5. منتهی الارب، ج‌۱، ص‌۷۷.
  6. لغت نامه، ج‌۳، ص‌۴۰۴۵، "برهان".
  7. رمضانی، حسن، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵، ص ۵۰۲ - ۵۱۷.
  8. شرح المنظومه، ج‌۱، ص‌۳۲۲ـ‌۳۲۳.
  9. گفت: پروردگار ما کسی است که آفرینش هر چیز را به (فراخور) او، ارزانی داشته سپس راهنمایی کرده است؛ سوره طه، آیه: ۵۰.
  10. المیزان، ج‌۱۴، ص‌۱۶۷؛ التحریروالتنویر، ج‌۱۶ ص‌۲۳۳؛ تفسیرمراغی، مج‌۶، ج‌۱۶، ص‌۱۱۸.
  11. المیزان، ج‌۱۲ ص‌۳۷۲
  12. التحریروالتنویر، ج‌۱۴، ص‌۳۲۷؛ المیزان، ج‌۱۲ ص‌۳۷۱.
  13. مردم را) به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان؛ سوره نحل، آیه: ۱۲۵.
  14. تفسیر موضوعی، ج‌۹، ص‌۱۳۹.
  15. چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۶۳.
  16. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۶۶.