نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Admin(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۵۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۵۶ توسط Admin(بحث | مشارکتها)
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
به معنای جای وسیع و فضای باز است. محوطۀ جلوی مسجد کوفه که سکویی هم داشته و علی(ع) گاهی آنجا مینشست و مردم حضور مییافتند و امام یا سخنرانی میکرد، یا به سؤالها پاسخ میداد. رحبه نام محلّهای در کوفه نیز بوده است[۱]
رحبه در موعودنامه
سرزمین مقدسی است که حضرت مهدی (ع) و اهل بیتش در آن اقامت میگزینند. آنجا اقامتگاه حضرت نوح (ع) بوده است. هیچیک از آل محمد (ص) جز در یک سرزمین مقدس مسکن نمیگزیند، و جز در یک سرزمین مقدس به قتل نمیرسد[۲][۳].
از مسائلى که درباره امام زمان (ع) مطرح است، مکان و محل زندگى ایشان است. روایاتى که در این زمینه وجود دارد سه دستهاند:
برخى از آنها محل خاصى را تعیین نمىکند و جایگاه حضرت را در بیابانها و کوهها معرفى مىکند. از آن جمله، حضرت مهدى (ع) به پسر مهزیار مىفرماید: "فرزند مهزیار! پدرم امام حسن (ع) از من پیمان گرفت... و فرمان داد که براى سکونت، کوههاى سخت و سرزمینهاى خشک و دوردست را برگزینم"[۴]. این بخش از روایات گویاى آن است که حضرت از حوزه دسترسى مردم به دور است و به سختى و دشوارى زندگى مىکند و کسى از محل زندگى وى آگاه نیست.
برخى روایات، منطقه خاصى را بهعنوان محل سکونت آن حضرت نام مىبرند و محدوده آن را نیز تعیین مىکنند:
مدینه و پیرامون آن: ابى بصیر مىگوید از امام باقر (ع) شنیدم که فرمود: "صاحب الزمان را عزلت و غیبتى است که در آن، نیرومند است به سى نفرى که با حضرت هستند و وحشت و تنهایى را از وى دور مىکنند؛ و خوب جایگاهى است مدینه"[۵]. روایت دیگرى است که مکان حضرت را کوه "رضوى" در اطراف مدینه نام مىبرد. راوى مىگوید: "با امام صادق (ع) از مدینه خارج شدیم، به روحاء اطراف مدینه که رسیدیم، حضرت نگاهش را به کوهى دوخت و مدت زمانى ادامه داد. . . و فرمود: این کوه "رضوى" نام دارد. خوب پناهگاهى است براى خائف[امام زمان (ع)]در غیبت صغری و کبرى"[۶].
مکه و پیرامون آن: از برخى روایات استفاده مىشود که آن حضرت در مکانى به نام "ذی طوی" پیرامون مکه زندگى مىکند و از همانجا نیز همراه یارانش قیام خواهد کرد. امام باقر (ع) فرمود: "امام زمان (ع) را غیبتى است در بعضى از درهها و اشاره کرد به منطقه ذى طوى"[۷]. در ادامه این روایت و روایات دیگر، محل ظهور و خروج آن حضرت و مرکز تجمع یاران و دوستان وى نیز، همین منطقه یاد شده است[۸].
دسته سوم اخبارى است که مانند دسته اول، جایگاهى خاص را نام نمىبرد، ولى از وى بهعنوان فردى که با مردم حشر و نشر دارد و به گونه ناشناس زندگى مىکند، نام برده است. امام صادق (ع) مىفرماید: "صاحب الامر (ع) در میان مردم رفتوآمد مىکند، در بازار قدم مىزند، لکن او را نمىشناسند تا زمانى که خداوند به وى اذن دهد تا خود را معرفى کند... "[۹].
بین این سه دسته از روایات، تضاد و تنافى نیست و نام بردن مکانى خاص، با زندگى به شکل ناشناس قابل جمع است. انتخاب کوهها و مکانهاى دستنیافتنى در حال ضرورت و نیاز نیز، امرى است طبیعى و موافق با اصل تقیّه[۱۰][۱۱].