قنوت

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

مقدمه

• قُنوت: عبادت و بندگی، اقرار به عبودیت، خداپرستی. جمع آن قانتین است، یعنی پرستش‌گران خدا، نمازگزاران. در آیات قرآن، هرجا قنوت به کار رفته، به معنای پرستش خدا و بندگی است. در نماز، قنوت به معنای بلند کردن دست‌ها تا برابر صورت و دعا خواندن و حاجت ‌طلبیدن از خداوند است. پس قنوت نماز هم جلوه‌ای از اظهار بندگی و نیازمندی در پیشگاه خداوند است. قنوت طولانی در نماز، مستحب است و نشانه نیازخواهی بنده از پروردگار است.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: