فرزند

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Ali (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۵ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۱۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • رسول خدا به گروهی از بچه‌ها نگاه کرد و فرمود: وای بر فرزندانی که در آخرالزمان به دنیا می‌آیند، از دست پدران آنها. سؤال کردند: یا رسول الله، آیا منظورتان پدرانی است که مشرک هستند؟ فرمودند: خیر بلکه پدرانی که مؤمن هستند، اما به فرزندان خود از واجبات دینی چیزی یاد نمی‌دهند و اگر فرزندانشان هم یاد بگیرد، او را باز می‌دارند و با اندکی از مال دنیا راضی می‌شوند. من از ایشان بیزارم و ایشان نیز از من بیزارند[۱].در حدیث دیگری نیز فرمود: در آخرالزمان کسانی که دارای فرزند نیستند خوشحال خواهند بود و کسانی که فرزند دارند ناراحت‌اند[۲].
  • در روایت دیگری آمده است: در آخرالزمان (چنان اوضاع جامعه سخت شود که) اگر مردی بزرگ کردن سگی را به عهده بگیرد، از بزرگ کردن فرزند بهتر خواهد بود[۳].
  • امام صادق(ع) در حدیثی فرمود: زمانی که حضرت قائم(ع) ظهور نماید مردم از عمرهایی هزار ساله برخوردار خواهند شد، تا جایی که هر شخص دارای هزار فرزند از خودش خواهد بود. لباس را که به تن فرزندانش می‌کند با رشد کودک بزرگ می‌شود و به هر رنگی که بخواهد در می‌آید[۴][۵].

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. جامع الاخبار، ص ۱۰۶ و یأتی، ص ۱۰۰.
  2. یأتی، ص ۱۰۰. شاید بتوان گفت که در آخرالزمان به واسطة فتنه‌ها و شدت گرفتاری‌ها مردم از داشتن فرزند گریزانند. زیرا اگر آنان را به تربیتی وادار کنی سرپیچی می‌کنند و اگر رهایشان بگذاری گمراه می‌شوند و در نهایت پدر و مادر را مسئول کردار خود خواهند دانست.
  3. یأتی، ص ۱۶۳ و کنز العمال، ج ۱۴، ص ۲۲۶.
  4. غیبت طوسی، ص ۲۸۰ و دلائل الامامة، ص ۲۶۰.
  5. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۴.