توکل در معارف و سیره حسینی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث توکل است. توکل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: توکل در قرآن - توکل در حدیث - توکل در نهج البلاغه - توکل در کلام اسلامی - توکل در اخلاق اسلامی - توکل در معارف و سیره حسینی - توکل در معارف و سیره نبوی - توکل در معارف دعا و زیارات - توکل در معارف و سیره سجادی - توکل در سیره معصوم - پرسش مرتبط نداردمقدمه
امام حسین (ع) در آغاز حرکت خویش از مدینه تنها با توکل بر خدا این راه را برگزید و در تمام مسیر تنها تکیه‌گاهش خدا بود، حتی توکلش بر یاران همراه هم نبود. از این رو از آنان خواست که هر کس می‌خواهد برگردد و همین توکل باعث شد هیچ پیشامدی نتواند در عزم او خلل وارد کند. در وصیتی که به برادرش محمد بن حنفیه در آغاز حرکتش از مدینه داشت، ضمن بیان انگیزه و هدف خویش از قیام در پایان فرمود: ﴿مَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ﴾[۱][۲] و یا در خطبه‌هایی که در روز عاشورا ایراد نمود، جمله ﴿إِنِّي تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَرَبِّكُمْ﴾[۳][۴] را بیان کرد که بیانگر همین روحیه است.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ «و توفیق من جز با خداوند نیست، بر او توکل دارم و به سوی او باز می‌گردم» سوره هود، آیه ۸۸.
- ↑ بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۲۹-۳۳۰.
- ↑ «من به خداوند -پروردگار خویش و پروردگار شما- توکل کرده‌ام» سوره هود، آیه ۵۶.
- ↑ بحارالانوار، ج۴۴، ص۹.
- ↑ غیوری، سید مجتبی، مقاله «امام حسین و تربیت دینی»، فرهنگ عاشورایی ج۷ ص ۶۵.