امام زمان
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام زمان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
امام زمان (ع) امام دوازدهم شیعه، حضرت مهدی صاحب الزمان(ع)، فرزند امام حسن عسکری(ع)، که حجت الهی و امام زنده و معصوم و غایب است و روزی ظهور خواهد کرد و جهان را پر از عدل‌وداد خواهد ساخت[۱].
مقدمه
- بحث مهدویت و عقیده به امام زمان در منابع اسلامی و روایات فراوان آمده و اختصاص به شیعه هم ندارد، بلکه عقیده‌ای اسلامی است و راویان اهل سنت و مؤلفان عامّه نیز احادیث آن را نقل کرده و در مورد او کتاب‌های متعدّد نوشته‌اند. او قائم آل محمد، موعود منتظر، بقیة اللّه، ابا صالح، خاتم الأوصیاء، آخرین حلقه از سلسلۀ امامان و ذخیرة اللّه است. پیامبر خدا(ص) فرمود: "ألمهدیّ من ولدی، أسمه إسمی و کنیته کنیتی، أشبه النّاس بی خلقا و خلقا..."[۲][۳][۴].
امام زمان در موعودنامه
- امام به‌معناى پیشوا و مقتدا است و در اصطلاح امامیه، پیشواى معصوم و منصوب از طرف خدا است که مقام ریاست عامّه را دارا مى‌باشد. "امام زمان"، متخذ از کلمه "صاحب الزمان" است که در ادعیه و زیارات آمده است. در زیارتى که هرروز بعد از نماز صبح، حضرت ولى عصر (ع) به آن زیارت مى‌شود آمده است: "اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ. . . ". آیت الله وحید خراسانی درباره کلمه "امام زمان" چنین مى‌گوید: اگر درباره اضافه شدن کلمه "صاحب و امام" به "زمان" اندیشه کنید و در این‌که آن حضرت، جلوى زمان و پیش از زمان است و زمان، پشت سر اوست فکر کنید، تمام کمال معرفت را نسبت به حضرت مهدى (ع) پیدا مى‌کنید. زیرا اصلا هیچ تعبیرى ادقّ از این تعبیر نیست و این تعبیر، فقط نسبت به حضرت حجت (ع) و در خصوص آن حضرت است. اگر کسى عمق این مطلب را بفهمد، خواهد دانست که چرا امام زمان (ع) پیر نمى‌شود. آن حضرت هم مقدّم بر "زمانیات" است و هم مقدّم بر "زمان"، و امامت زمان ممکن نیست مگر آن‌که به سرحدّ تجرّدى برسد که بتواند تمام زمان را امامت کند و آن‌چه همه فحول بشر را گیج کرده این است که او به مرحله تجرّدى است که تمام زمان را امامت مى‌کند و درعین‌حال، متجسّد است و اجتماع این تجسّد با آن تروّح، و آن تروّح با این تجسّد، از خصوصیات حضرت حجت (ع) است. امام است براى زمان.
- این مطلب که براى بعضى کوتاه فکران مشکل شده که چگونه است همه پیر مى‌شوند و آن بزرگوار پیر نمى‌شود و چطور مرور زمان بر او اثرى نمى‌گذارد، که "الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ... " حل مى‌شود. زیرا وقتى شمس و قمر به آن‌جا مى‌رسد خاموش مى‌شود. مقام آن حضرت مقامى است که به مجرّد رسیدن شمس و قمرى که "يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ" به آن مقام این دو خاموش مى‌شوند. او شمس و قمر را کهنه مى‌کند، اما شمس و قمر او را پیر و فرسوده نمى‌سازد.
- این امامت در مرحله فعلیت، بالنّسبة به زمان، نه تنها اهل زمان، از مختصّات حضرت حجت (ع) است و جز او براى احدى در عالم چنین مقامى نیست، لذا آن حضرت ملقّب است به "صاحب الزمان"، پس وجود او مسیطر بر زمان است[۵][۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۹۵.
- ↑ «مهدی از فرزندان من است، نام او نام من و کنیۀ او کنیۀ من است و در خلقت و اخلاق، شبیه‌ترین مردم به من است.» اکمال الدین، صدوق، ص ۲۸۶ ح ۱
- ↑ دربارۀ آن حضرت و مباحث مهدویت، ان شاء اللّه در کتاب «فرهنگ انتظار» مطالب مبسوط خواهد آمد. در این زمینه از جمله ر. ک: «اکمال الدین» صدوق، «الغیبة» شیخ طوسی، «الغیبة» نعمانی، «بحار الأنوار» ج ۵۰ تا ۵۳، «منتخب الاثر» صافی، «تاریخ الغیبة الصغری» محمّد الصدر، «عصر الظهور» کورانی، «خورشید مغرب» محمّد رضا حکیمی و صدها کتاب و مقالۀ دیگر.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص:۹۵.
- ↑ برگرفته از گفتارى که در پایان کتاب «پیام امام زمان» نوشته سید جمال الدین حجازى، از حضرت آیت اللّه وحید خراسانى آمده است.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۱۱۸.