نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Bahmani(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۵۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۵۰ توسط Bahmani(بحث | مشارکتها)
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علم معصوم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
امامان معصوم(علیهم السلام) همواره بر این حقیقت پای فشرده اند که دانش آنان از پدرانشان و سرانجام از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به ارث رسیده است و بخشی از این انتقال به کمک صحیفههائی همچون "جفر" و "جامعه" و مصحف فاطمه(سلام الله علیها) صورت پذیرفته است و پیشوایان معصوم(علیهم السلام)، بسیاری از خبرهای غیبی خود را به این کتابها مستند ساخته اند.[۱] در روایات فراوانی که در آنها سخن از منابع علم امامان(علیهم السلام) به میان آمده است، نام و اوصاف برخی از این کتب به چشم می خورد که هر یک حاوی پارهای از علوم غیبیاند.[۲]
چیستی مصحف فاطمه(سلام الله علیها) و محتوای آن
از دیگر منابع معرفتی اهل بیت(علیهم السلام) که دربردارندۀ اخبار غیبی و وقایع نسبت به زمان آینده است و توسط جبرئیل بعد از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله) عرضه و توسط امیرالمؤمنین(علیه السلام) نگاشته شده است مصحف حضرت زهرا(سلام الله علیها) است.[۳] این کتاب نیز مانند جفر و جامعه جزء میراث انحصاری امامان(علیهم السلام) است.[۴] بر اساس روایات این کتاب حاوی علوم بسیار است که نزد امامان(علیهم السلام) موجود است. با استفاده از روایات برخی از مجموع مواردی که در این کتاب وجود دارد عبارتند از: مقام عظیم پیامبر(صلی الله علیه و آله)، آیندۀ ذریۀ حضرت زهرا(سلام الله علیها)، حوادثی که رخ خواهد داد، نام های اوصیا و انبیا، اسامی پادشاهان و پدران آنها، وصیت حضرت زهرا(سلام الله علیها) و اینکه احکام شرعی و نیز چیزی از قرآن در آن نیست و ... .[۵] مصحف فاطمه(سلام الله علیها) ميراثى ارزشمند است كه نزد امامان معصوم(علیهم السلام) دست به دست گشته است.[۶]
حماد بن عثمان می گوید: از امام صادق(علیه السلام) پرسیدم مصحف فاطمه(سلام الله علیها) چیست؟ فرمود: هنگامی که خداوند متعال پیامبرش را قبض روح فرمود، آنچنان حزن شدیدی بر فاطمه(سلام الله علیها) وارد شد که جز خدا نمیداند. پس خداوند فرشتهای را نزد او فرستاد که غمش را تسلیت داده با او سخن گوید، او نزد امیرالمؤمنین(علیه السلام) شکایت نمود، آن حضرت فرمود: هرگاه آن را احساس نموده و صدا را شنیدی به من بگو. پس فاطمه(سلام الله علیها) او را از آمدن فرشته آگاه گردانید. پس امیرالمؤمنین(علیه السلام) تمامی آنچه را که میشنید، مینوشت تا آنکه از آن مصحفی پدید آمد. سپس فرمود: آگاه باش که در آن هیچ چیزی از حلال و حرام نیست، ولی در آن علم همۀ چیزهایی است که در آینده واقع خواهد شد.[۷]
باید دانست روایات در مورد جفر و جامعه و مصحف فاطمه(سلام الله علیها) به مقداری است که مورد تایید علمای اهل سنت نیز قرار گرفته است.[۸]
نتیجه اینکه سه کتاب جفر و جامعه و مصحف حضرت زهرا(سلام الله علیها) از جمله منابع علوم امامان(علیهم السلام) هستند.
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل میشوید:
↑ر.ک. عسکری امام خان، منشأ و قلمرو علم امام، فصل پنجم، صفحه؟؟؟؛ افتخاری، سیدابراهیم، بررسی مقایسه ایی شئون امامت در مکتب قم و بغداد، ص 62 ـ 66؛ شیخ زاده، قاسم علی، رابطۀ علم غیب امام حسین(علیه السلام) و حادثۀ عاشورا، ص 67 ـ 71؛ نیرومند، رضا، مرتضوی، سیدمحمد، محمدزاده، الهام، رابطۀ الهام و تحدیث در علم امامان شیعه، ص 140؛ پارسانسب، گل افشان، پژوهشی در مقام علمی و مقام تحدیث حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها)، ص 38
↑ر.ک. بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 163 ـ 170
↑ر.ک. خسروپناه، عبدالحسین، کلام نوین اسلامی، ج 2، ص 392 ـ 396؛ سبحانی، سیدمحمد جعفر، منابع علم امامان شیعه، ص 99 ـ 130
↑ر.ک. افقی، داوود، بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائرالدرجات، ص 44 ـ 50
↑ر.ک. افقی، داوود، بررسی غلو در روایات علم اهل بیت از کتاب بصائرالدرجات، ص 44 ـ 50
↑ر.ک. سبحانی، سیدمحمد جعفر، منابع علم امامان شیعه، ص 99 ـ 130
↑ر.ک. بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 163 ـ 170؛ اوجاقی، ناصرالدین، علم امام از دیدگاه کلام امامیه، ص 85، بیابانی اسکویی، محمد، امامت، ص 147؛ عسکری امام خان، منشأ و قلمرو علم امام، فصل پنجم، صفحه؟؟؟؛ موسوی، سیدعلی، تبیین و گسترۀ علم امام از دیدگاه علامۀ طباطبایی و امام خمینی، ص 45؛ شاکر، محمدتقی، منابع علم امام در قرآن، فصلنامه امامت پژوهی، ش 6، ص 179؛ رستمی، محمدزمان، آل بویه، طاهره، علم امام، صفحه؟؟؟؛ بیابانی اسکویی، محمد، امامت، ص 147
↑ر.ک. بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 163 ـ 170