نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Jaafari(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۳ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۳ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۱۵ توسط Jaafari(بحث | مشارکتها)
«امام صادق(ع) در شوال سال ۱۴۸ هجری قمری در مدینهوفات یافت. پس از وفات آن حضرت، گروهی وی را زنده و مهدی موعود و قائمآل محمد(ع) خواندند؛ موعودی که روزی باز میگردد و جهان را از عدالت میکند. این گروه دو حدیث نیز جعل کردند. بر اساس این روایتهای ساختگی، امام صادق(ع) فرموده است: " لَوْ رَأَيْتُمُ رَأْسِي يدهده عَلَيْكُمْ مِنَ الْجَبَلِ لَا تَصَدَّقُوا فَإِنِّي صَاحِبِكُمْ صَاحِبُ السَّيْفِ "[۱]؛ " إِنْ جَاءَكُمْ مَنْ يُخْبِرُكُمْ عَنِّي بِأَنَّهُ غَسِّلْنِي وَ كَفَّنَنِي وَ دَفَنَنِي فَلَا تُصَدِّقُوهُ . وَ هَذِهِ الْفِرْقَةُ تُسَمِّي الناووسية"[۲]. از آنجا که رهبر این گروه فردی به نام "ابن ناووس" بود، آنان را "ناووسیه" میخوانند.[۳]. گروهی نیز اسماعیلفرزندامام صادق(ع) را که در زمان حیات حضرتوفات کرده بود، مهدی موعود و قائم خواندند؛ موعودی که زنده است، روزی ظهور میکند و عدالت جهانی میآورد. این گروه "اسماعیلیه" خوانده میشوند[۴]. قرمطیان از این گروه پدید آمدند. اینان نخست طرفدار مبارکبان بودند، اما بعد چنان اعتقاد یافتند که پس از حضرت رسول تنها هفت امام (علی، حسن، حسین، [[امام سجاد|سجاد، باقر، صادق آل محمد و محمد بن اسماعیل بن جعفر) وجود دارد. در نگاه قرمطیان، محمد بن اسماعیلمهدی موعود و قائم و غایب است.[۵] »[۶].
پاسخهای دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته میشود:
«"ناووسیه" برگرفته از اسم شخصی با نام "ناووس" از اهالی بصره است[۷]. برخی گفتند: او عبد الله ابن ناووس یا عجلان بن ناووس نام داشت. وی میگفت: حضرت علی (ع) برترین فرد امتاسلام بود و هرکه او را تفضیل ندهد، کافر است. آنان امامت را در حضرتجعفر بن محمد (ع) متوقف میدانند و معروف به "صارمیه" هستند. ناووسیه میگفتند: جعفر بن محمد (ع) زنده است و نمیمیرد. او مهدیآخر الزمان است. آشکار میشود و بر مردمان فرمانروایی میکند. آنان میپنداشتند: از وی روایت شده است: "اگر کسی بر شما فراز آید و بگوید که مرا بیمار یافته و مرده مرا شسته است؛ باور نکنید و بدانید که من سرور شما و دارنده شمشیر هستم". به جهت کلمه "شمشیر" این طایفه را "صارمیه" نیز خواندهاند[۸].