نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Amini(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۷ توسط Amini(بحث | مشارکتها)
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
بیشتر لغتشناسان، عریضه را به عرض حال و درخواست نامه معنی میکنند[۱] و برای "عرض" معانی مختلفی بیان میکنند که یکی از آنها، بیان مطلبی از طرف فرد کوچکتر به بزرگتر است[۲].
در اصطلاح، عریضهنویسی یکی از شیوههای خاص توسل است که در طول تاریخ، در فرهنگ اسلامی همواره مورد توجه بوده است. گاهی افراد جامعه با یک سلسله نیاز و گرفتاریها مواجه میشوند که بر حسب ظاهر، امکان برطرف نمودن آنها از طریق اسباب عادی میسّر نیست، یا حداقل بسیار مشکل است. در چنین مواردی به جای ناامید شدن، از ناحیهپیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) توصیه شده است که از اموری نظیر دعا و توسلکمک گرفته شود. آنگاه برای توسل، شیوههای مختلفی بیان شده است که از جمله آنها نوشتن عریضه است.
عریضه، گاهی خطاب به خداوند متعال نوشته میشود و در آن، فرد نیازمند ضمن اشاره به مشکل و حاجت موردنظر خود، به مقام و منزلت یکی از معصومین(ع) یا همه آنها در پیشگاه خداوندمتوسل میشود، و یا اینکه عریضه، مستقیما به معصوم(ع) نوشته میشود تا او به واسطه قرب و منزلتی که نزد خداوند متعال دارد، برآورده شدن حاجت یا برطرف گشتن مشکل را درخواست نماید، یا خود معصوم(ع) به واسطه ولایت و قدرتی که از ناحیهپروردگار به او اعطا شده است، به اذن خداوند، این نیاز و گرفتاری را برطرف سازد[۳].
↑امام صادق (ع) میفرمایند: وقتی دعا میکنی و از خداوند حاجتی را درخواست مینمایی، باید چنان گمان کنی که حاجت تو در پشت در است و منتظر دعای توست، همینکه دعای تو تمام شد آن را به تو اعطا میکنند. اصول کافی، ج ۳، باب اقبال الدعاء.