دشمنی در فقه اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث دشمنی است. دشمنی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دشمنی در قرآن - دشمنی در فقه اسلامی - دشمنی در نهج البلاغه - دشمنی در فقه سیاسی - دشمنی در معارف دعا و زیارات - دشمنی در معارف و سیره سجادی - دشمنی در جامعه‌شناسی اسلامی - دشمن‌ستیزی - دشمنی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

دشمنی عبارت است از مخالفت، بدخواهی و کینه‏‌توزی در حقّ کسی یا نسبت به چیزی که در گفتار یا رفتار خصومت‌آمیز و کینه‌توزانه و آزار دهنده دشمن بروز می‏‌کند.

از موارد جواز نبش قبر و انتقال میّت به مکانی دیگر، بیم از نبش قبر توسط دشمن است.

دشمن اهل بیت (ع) ناصبی به شمار می‏‌رود، از این رو کافر و نجس است.

هنگام رفتن برای نماز عیدین (عید فطر و قربان) همراه داشتن سلاح جز در صورت بیم از حمله دشمن، مکروه است.

هنگام جنگیدن با دشمنان دین، نماز خوف با شرایطی مشروعیّت می‌‏یابد.

به مُحرمی که دشمن او را از اتمام مناسک بازداشته، مصدود گویند که با قربانی کردن در همان مکان از احرام خارج می‏‌شود .

جهاد دفاعی در برابر دشمن متجاوزی که کمر به نابودی اساس اسلام یا مسلمانان بسته، واجب است ؛ چنان که دفاع در برابر دشمنی که قصد جان یا ناموس آدمی را کرده واجب است .

فرار از جنگ در جهاد ابتدایی با دشمنان دین، در صورتی که نیروی دشمن دو برابر مسلمانان یا کمتر از آن باشد جایز نیست.

هجو کردن دشمنان خدا و دین جایز است. چنان که تبرّی جستن از آنها واجب می‏‌باشد.

فروختن سلاح به دشمنان دین، که در حال جنگ با مسلمانانند و نیز در دوران صلح به قصد تقویت آنان علیه مسلمانان و به قول برخی، مطلقا حرام است.

فرمانده سپاه اسلام به کسانی که کارشان دشمنی افکندن میان مسلمانان است نباید اجازه شرکت در جنگ بدهد.

حکم قاضی به نفع دشمن خود، در صورت عدم تنافی دشمنی با عدالت وی، نافذ است، لکن علیه او نافذ نیست. برخی در عدم نفوذ تأمّل و اشکال کرده‏‌اند.

دشمنی کردن با مؤمن حرام است. شهادت یکی از دو خصم علیه دیگری در صورتی که منشأ خصومت، امور دنیایی باشد، پذیرفته نیست؛ لکن به نفع وی و نیز مطلقا (له یا علیه) در صورتی که منشأ دشمنی، امور دینی باشد، پذیرفته است. ملاک دشمنی دنیایی که مانع پذیرش شهادت می‏گردد این است که هرکدام از دو خصم از ناخوشی و پریشان حالی دیگری، شاد و از خوشی و شادمانی وی اندوهگین گردد و بدی او را بخواهد. برخی، به این مطلب اشکال کرده و گفته‏‌اند؛ این نوع عداوت موجب فسق و خروج از عدالت می‏گردد. در نتیجه شهادت مطلقا پذیرفته نیست، هرچند به نفع خصم باشد.

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت