عنوان قصیدۀ معروف دعبل خزاعی (شاعر شیعی متوفای ۲۴۶ ق) است. وی این قصیدۀ ولایی و ظلمستیز و افشاگر مظالم طاغوتها را در محضر حضرت رضا (ع) در خراسان خواند و در آن از غصب خلافت و شهادت اولاد علی و فاطمه (ع) و مظلومیّت خاندان رسالت و ستایشی از حضرت مهدی (ع) داشت و مورد ستایش و دعای آن حضرت قرار گرفت و خلعت و جایزهای از امام دریافت کرد. این قصیدۀ تائیّه که بارها از سوی اهل علم و ادب شرح و ترجمه شده است، چون یکی از مصرعهایش مدارس آیات خلت من تلاوة است به قصیدۀ "مدارس آیات" شهرت یافته که با حسرت از مکتب اهل بیت و خانههای نزول آیات قرآن که مهجور و متروک مانده است سخن میگوید[۱][۲]