ملیت یاران امام مهدی
ملیت یاران امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ملیت یاران امام مهدی در حدیث - ملیت یاران امام مهدی در معارف مهدویت - پرسش مرتبط نداردبراساس روایات یاران امام مهدی (ع) از ملیت‌های مختلفی هستند؛ ۱. گروهی از آنها عجمی هستند، شامل ایرانیان و سرزمین‌های مشرق زمین؛ ۲. گروهی دیگر از عرب‌ها هستند مانند: مصریان، شامیان و عراقیان و عربستانیان؛ ۳. و گروهی هم از پیروان ادیان دیگر.
مقدمه
در مورد معرفی ملیت‌های گوناگونی که جزء یاران حضرت مهدی (ع) هستند، روایات مختلفی وجود دارد، برخی نام شهرها و کشورهایی را ذکر میکنند که سپاهیان از آنجا به یاری حضرت می‌شتابند و برخی سخن از قوم خاصی مانند توبه کنندگان بنی اسرائیل و مؤمنان مسیحی به میان آورده اند[۱].
یاران حضرت مهدی (ع)
ملیت‌های گوناگونی که حضرت مهدی (ع) را یاری میکنند عبارت‌اند از:
یاران عجمی حضرت
باتوجه به حدیثی از امام باقر (ع) که فرمودند: «یاران حضرت قائم (ع) سی صد و سیزده نفر و از فرزندان عجم (غیر عرب) هستند»[۲].[۳] و احادیثی مانند آن می‌‌توان گفت عمدۀ یاران حضرت از این دسته‌اند و این گروه شامل ملیت‌های گوناگونی می‌‌شوند:
- ایرانیان: از روایات فهمیده می‌شود تعداد قابل توجّهی از سپاهیان مخصوص حضرت مهدی (ع) از ایرانیان هستند[۴] و از آنان با تعابیر اهل ری، اهل خراسان[۵]، گنج‌های طالقان[۶]، قمی‌ها، اهل فارس و... یاد شده است[۷]. بر اساس روایاتی دیگر، در زمینه سازی‌های پیش از ظهور نیز ایرانیان نقش اساسی دارند و تعداد فراوانی از جنگ آوران را تشکیل می‌دهند[۸].[۹]
- سایر سرزمین‌های مشرق زمین: جابلقا و جابرسا؛ امام صادق (ع) می‌فرماید: «خداوند در شرق زمین، شهری به نام جابلقا دارد که دارای دوازده هزار در از طلاست. فاصله هر دری از دیگری، یک فرسنگ است. بر روی هر یک از درها بُرجی وجود دارد که یک لشکر دوازده هزار نفری را در خود جای داده است. آنان تجهیزات، سلاح و شمشیر خود را آماده کرده‌اند و منتظر ظهور حضرت قائم هستند. همچنین خداوند شهری را در غرب زمین به نام جابرسا (با همان خصوصیات) دارد و من حجّت خدا بر آنان هستم»[۱۰].[۱۱] به طور کلی در روایات بسیاری آمده دسته‌جات یاران مهدی (ع) از مشرق زمین بپا می‌خیزند. رسول اکرم (ص) فرمودند: «جمعی از مردم از طرف مشرق خروج کنند و مقدمات حکومت مهدی (ع) را فراهم سازند»[۱۲].[۱۳]
یاران عرب حضرت
روایات مربوط به شرکت عرب‌ها در قیام حضرت مهدی (ع) بر دو دسته‌اند: برخی بر عدم شرکت آنان در انقلاب مهدی (ع) دلالت دارد[۱۴]، منتها باید دانست: شاید این سخن کنایه از کمی شرکت آنان است و تعدادی از روایات، برخی از شهرهای کشورهای عربی را نام می‌برد که از آنجا افرادی به پشتیبانی از حضرت قیام میکنند[۱۵]. بر این اساس ملیت‌هایی نیز در میان عرب‌ها به چشم می‌‌خورد:
- مصریان، شامیان و عراقیان: امام باقر (ع) فرمود: «سیصد و سیزده نفر، به عدد یاران جنگ بدر میان رکن ومقام (در کعبه) با حضرت مهدی (ع)بیعت میکنند. در میان آنان بزرگانی از مردم مصر و نیکانی از شام و نیکانی از مردم عراق به چشم می‌خورند. حضرت فرمانروایی خواهد کرد، آن مقدار که خدا بخواهد»[۱۶].[۱۷]
- عربستانیان: امام باقر (ع) فرمود: «چون اظهار دعوت کند، بیعت کند با او سیصد و سیزده تن و کمی از اهل مکه»[۱۸].[۱۹]
پیروان ادیان دیگر
امام صادق (ع) فرمود: «هنگامی که قائم آل محمد (ص) ظهور کند، تعدادی از پشت کعبه بیرون می‌آیند که عبارتند از: بیست و هفت نفر از قوم موسی ـ آنان که به حق قضاوت میکنند ـ، هفت نفر از اصحاب کهف، یوشع وصی حضرت موسی، مؤمن آل فرعون، سلمان فارسی، ابادجانه انصاری و مالک اشتر»[۲۰].[۲۱]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ – ۷۲.
- ↑ «أَصْحَابُ الْقَائِمِ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ ثَلَاثَةَ عَشَرَ رَجُلًا أَوْلَادُ الْعَجَمِ»؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، غیبة، ص ۳۱۵.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ - ۷۲.
- ↑ ر. ک. رحیمی، عباس، امید فردا، ص۴۰.
- ↑ امام باقر (ع) می‌فرماید: «نیروهایی با پرچم‌های سیاه ـ که از خراسان قیام کرده‌اند ـ در کوفه فرود می‌آیند و هنگامی که حضرت مهدی (ع) در شهر مکه ظهور می‌کند، با آن حضرت بیعت میکنند». ؛ ابن حمّاد، نعیم، فتن، ص ۸۵؛ مقدسی شافعی سلمی، یوسف بن یحیی، عقد الدرر، ص ۱ ۲۹؛السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۹.
- ↑ امیرمؤمنان (ع) می‌فرماید: «خوشا به حال طالقان! زیرا خداوند در آنجا گنج‌هایی دارد که از جنس طلا ونقره نیستند؛ بلکه مردانی مؤمن هستند که خداوند را به حق شناخته‌اند وآنان یاوران حضرت مهدی (ع) در آخر الزمان می‌باشند»؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۶۸؛ متقی هندی، کنز العمّال، ج ۱۴، ص ۵۹۱؛ شافعی، محمد بن ادریس، بیان، ص ۱۰۶؛ قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودّه، ص ۹۱.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ - ۷۲.
- ↑ ابن طاووس، ملاحم و الفتن، ص ۱۴۶.
- ↑ ر. ک. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۵۹۲؛ طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ - ۷۲.
- ↑ «إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَدِینَةً بِالْمَشْرِقِ اسْمُهَا جَابَلْقَا لَهَا اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ بَابٍ مِنْ ذَهَبٍ بَیْنَ کُلِّ بَابٍ إِلَی صَاحِبِهِ مَسِیرَةُ فَرْسَخٍ عَلَی کُلِّ بَابٍ بُرْجٌ فِیهِ اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ مُقَاتِلٍ یَهْلُبُونَ الْخَیْلَ وَ یَشْحَذُونَ السُّیُوفَ وَ السِّلَاحَ یَنْتَظِرُونَ قِیَامَ قَائِمِنَا وَ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْمَغْرِبِ مَدِینَةً یُقَالُ لَهَا جَابَرْسَا لَهَا اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ بَابٍ مِنْ ذَهَبٍ بَیْنَ کُلِّ بَابٍ إِلَی صَاحِبِهِ مَسِیرَةُ فَرْسَخٍ عَلَی کُلِّ بَابٍ بُرْجٌ فِیهِ اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ مُقَاتِلٍ یَهْلُبُونَ الْخَیْلَ وَ یَشْحَذُونَ السِّلَاحَ وَ السُّیُوفَ یَنْتَظِرُونَ قَائِمَنَا وَ أَنَا الْحُجَّةُ عَلَیْهِمْ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۴، ص ۳۳۴ و ج ۲۶، ص ۴۷.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ - ۷۲.
- ↑ "یَخْرُجُ أُنَاسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَیُوطِئُونَ لِلْمَهْدِیِّ یَعْنِی سُلْطَانَهُ"؛ حرعاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۷۹.
- ↑ ر. ک. محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت، ص ۵۲-۵۳.
- ↑ امام صادق (ع) می‌فرماید: «از عرب‌ها بپرهیزید؛ زیرا آینده بد و خطرناکی درپیش دارند؛ مگر نه این است که کسی از آنان همراه حضرت مهدی قیام نمی‌کند». ؛ طوسی، محمد بن حسن، غیبة، ص ۲۸۴.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ - ۷۲.
- ↑ «یُبَایِعُ الْقَائِمَ بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَیِّفٌ عِدَّةُ أَهْلِ بَدْرٍ فِیهِمُ النُّجَبَاءُ مِنْ أَهْلِ مِصْرَ ۱۱ وَ الْأَبْدَالُ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ وَ الْأَخْیَارُ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ فَیُقِیمُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ یُقِیمَ»؛ طوسی، محمد بن حسن، غیبة، چاپ جدید، ص ۴۷۷.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ – ۷۲؛ خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۳.
- ↑ «وَ یُبَایِعُهُ الثَّلَاثُمِائَةِ وَ قَلِیلٌ مِنْ أَهْلِ مَکَّةَ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ۳۰۷، ح ۸۱.
- ↑ ر. ک. خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۳.
- ↑ «یَخْرُجُ الْقَائِمُ مِنْ ظَهْرِ الْکَعْبَةِ مَعَ سَبْعَةٍ وَ عِشْرِینَ رَجُلًا خَمْسَةَ عَشَرَ مِنْ قَوْمِ مُوسَی (ع)الَّذِینَ کَانُوا یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلُونَ وَ سَبْعَةٌ مِنْ أَهْلِ الْکَهْفِ وَ یُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ سَلْمَانُ وَ أَبُو دُجَانَةَ الْأَنْصَارِیُّ وَ الْمِقْدَادُ وَ مَالِکٌ الْأَشْتَرُ فَیَکُونُونَ بَیْنَ یَدَیْهِ أَنْصَاراً أَوْ حُکَّاما»؛ نیشابوری، فتال، روضة الواعظین، ج ۲، ص ۲۶۶.
- ↑ ر. ک. طبسی؛ نجم‌الدین، چشم اندازی به حکومت مهدی، ص ۶۸ – ۷۲؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۰۰.