پیامبر خاتم در نهج البلاغه
این مدخل زیرشاخهٔ بحث پیامبر خاتم است. پیامبر خاتم از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: پیامبر خاتم در قرآن - پیامبر خاتم در نهج البلاغه - پیامبر خاتم در کلام اسلامی - پیامبر خاتم در تاریخ اسلامی - پیامبر خاتم در معارف دعا و زیارات - پیامبر خاتم در معارف و سیره سجادی - پیامبر خاتم در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
حضرت محمد (ع) آخرین و گرامی‌ترین فرستاده خداوند است و دارای سجایا و ویژگی‌های منحصر به فردی که او را از همه آفریدگان و پیامبران الهی ممتاز و برتر می‌گرداند. خداوند سبحان در قرآن کریم او را بهترین اسوه و الگو برای مسلمانان خوانده است[۱]. قرآن کریم، پیامبر اسلام را پیش از ظهور، در نزد پیروان مکاتب بزرگ آسمانی فردی شناخته شده و توصیف شده دانسته است[۲]. همین موضوع در بیانات امام نیز انعکاس دارد: خدای متعال، برای وفا به وعده خود و کامل گردانیدن دوران نبوت، حضرت محمد (ص) را مبعوث کرد؛ پیامبری که از همه پیامبران پیمان پذیرش نبوت او را گرفته بود، نشانه‌های او شهرت داشت و تولدش بر همگان مبارک بود[۳].
پیامبران گذشته، پیوسته پیروان خود را به طول خورشید عالم‌تاب محمدی بشارت داده بودند و فضایل ایشان را مشهور خاص و عام بود.
امام علی (ع) تنها دست‌پرورده او از اوان کودکی و به‌واسطه هدایت پیامبر اکرم اولین شخصی بود که به اسلام گروید. جایگاه پیامبر اکرم نزد امام جایگاهی ویژه و والاست. امام (ع) در فراز آغازین خطابه‌های خود ضمن یاد خداوند، به یاد و تمجید و تکریم پیامبر اکرم نیز پرداخته است. هم‌چنین در فرازهایی از نهج البلاغه به فراخور حال، به بیان برخی از ویژگی‌های آن بزگوار و تبیین شرایط گوناگون رسالت ایشان پرداخته است. این موارد را به‌طور کلی می‌توان در بخش‌های زیر تقسیم کرد[۴].
تبیین شرایط دوران جاهلیت (پیش از بعثت)
امام علی (ع) در نهج البلاغه به بیان شرایط دوران جاهلیت پرداخته و ویژگی‌های آن دوران را بیان کرده است؛ ویژگی‌هایی چون: بدتریندین، بدترین مردم، نبود پیوند خویشاوندی و قطع رحم، بت‌پرستی، گناه، دوری از تعالیم الهی، دوری از انبیای الهی، گرفتاری در فتنه‌ها، فساد و تباهی، رواج نیرنگ و فریب، وجود نشانه‌های تباهی و از میان رفتن نشانه‌های هدایت ...[۵].
امام علی (ع) ضمن تصویرگری دقیق از آنچه در دوران جاهلیت بر مردمان حاکم بود، عظمت و عزتی را که مردم در سایه تعالیم پیامبر اکرم کسب کرده‌اند، گوشزد می‌کند: و شما (ای گروه عرب) بر بدترین آیین و در نابسامان‌ترین شرایط می‌زیستند؛ در میان سنگلاخ‌های ناهموار و مارهای پرزهری که از آوازها نَرَمند، گویی کرند. آب آلوده و ناگوار می‌نوشیدید، غذای نامناسب و غیربهداشتی می‌خوردید، خون یکدیگر می‌ریختید و پیوند خویشاوندی را بریده بودید. بت‌پرستی میان شما رایج بود و گناهان (در میان شما) دایر...[۶]. امام (ع) دلیل وضعیت نابسامان مردم و بروز فتنه در دوران جاهلیت را دور بودن مردم از تعالیم الهی انبیا می‌داند و به آن‌ها هشدار می‌دهد و آن‌ها را از سرنوشت پیشینیان خود آگاه می‌سازد تا آن‌ها به آن سرنوشت دچار نشوند[۷].[۸]
شخصیت پیامبر (ص)
امام علی (ع) در نهج البلاغه برخی ویژگی‌های این شخصیت بزرگ را به مردمان معرفی می‌کند. در آیاتی از قرآن کریم برتری برخی از پیامبران بر دیگر رسولان الهی مطرح شده است[۹]. حضرت امیر (ع) ضمن احادیثی برتری پیامبر خاتم را بر هر یک از پیامبران پیشین توضیح می‌دهد و پیامبر را با ویژگی‌هایی بدین‌سان معرفی می‌کند: آشکارکننده و برپادارنده حق، امین وحی، دارای برترین مقام و خاستگاه و جایگاه، کرامت و جایگاه رفیع پیامبر در تمام مراحل زندگی‌اش، گواه روز جزا، پیشوای پرهیزکاران، دارای برترین تبار و خاندان، دارای مقام کرامت، دارای بیانی روشنگر و سکوتی پر از حکمت...[۱۰].
ویژگی‌های بزرگ شخصیت پیامبر اکرم در بیان امام در تبدیل دوران جاهلیت و گرایش مردمان به‌سوی هدایت، تأثیری شگرف داشت: زادگاه او برترین زادگاه (مکه مکرمه) و خاندان او پاک‌ترین و باشخصیت‌ترین خاندان‌ها. او همواره در کانون‌های کرامت بود و نیاکانی برجسته و بزرگوار این "دُر یتیم" را به نسل بعد می‌سپردند. او در سرزمین‌هایی نیایشکده و نورانی که جان‌ها را از عذاب بیمه کند، رشد کرده است. دل‌های نیکان و پاکان به سوی او پر می‌کشیدند و چشم‌ها به جانب او خیره می‌شدند. شخصیت او دل‌ها و دیده‌ها را به خود جذب کرده بود. خداوند به برکت او کینه‌ها را مدفون ساخت و شعله خون‌خواهی‌ها و خون‌ریزی‌ها را فرو کاست. به وجود پرخیر او برادری و محبت پی‌ریزی و شکوفا شد و هم‌دلی و هم‌فکری پدید آمد. نامحرمان نزدیک، دور شدند، مستضعفان به عزت رسیدند و مستکبران به خواری آمد. نامحرمان نزدیک، دور شدند، مستضعفان به عزت رسیدند و مستکبران به خواری نشستند. سخنش روشنی و هدایت است و سکوتش گویای حکمت[۱۱].
امام ضمن بیان ویژگی‌ها و برتری‌های پیامبراکرم، بر روش بیدارگرانه پیامبر و امتداد خط نبوت از آدم تا خاتم و برقرار ماندن خط نبوت به‌دست جانشینان پیامبر (خاندان نبوت) تأکید دارد: تا کرامت الهی، (پس از پیامبران پیشین) مسئولیت رسالت را بر دوش محمد (ص) نهاد، پس او را از برترین ریشه‌ها و تبارها برگرفت و در سربزترین و اصیل‌ترین گلستان‌های شرافت بکاشت. او شاخسار درخت تناوری بود که پیامبران را از آن آفرید و امانت‌داران خود را از آن برگزید. خاندان او بهترین خاندان‌ها. تبار او برترین تبارها و ریشه خانوادگی او بهترین ریشه‌هاست. در حرم پاک الهی بردمید و در گلزار کرامت بالید. شاخسار آن سر به فلک کشیده و بَر و بار آن جاودانه شده است. پس آن بزرگوار پیشوای پرهیزکاران و نور چشم ره‌یافتگان است، چراغی پرفروغ و ستاره‌ای درخشان و مولد نوری تابان. راه و رسم او بهنجار، آیین او بالنده و شکوفا، کلام او قانون و جدا کننده سره از ناسره و داوریِ او عدالت محض...[۱۲].[۱۳]
پیامبر، میزان حق
امام علی (ع) با عباراتی چون پیشوای پرهیزکاران، چراغ راه، دارای مسلکی صحیح و شکوفا، سخنش به مانند قانون، روش او میزان و جداکننده حق از باطل، منش او عدالت محض و... نقش معیارگونه پیامبر را گوشزد می‌کند و مردم را به پیروی از پیامبر فرامی‌خواند، چنان‌که در فرازی می‌فرماید: و پرچم حق را فراراهمان افراشت. آری هر که از آن پیش تاخت خود را از دین خارج ساخت و هر که از آن واپس ماند، در چاه هلاکت افتاد و آن که همراه او ماند به حق دست یافت[۱۴].[۱۵]
رسالت پیامبر
دعوت رسول اکرم (ص) دعوتی فراگیر و جهان‌شمول است که تمام آفاق و ادوار را در برمی‌گیرد[۱۶]. امام علی (ع) می‌فرماید: خداوند، پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص) را هشداردهنده جهانیان مبعوث فرمود تا آیین تمام پیامبران را دربرگیرد[۱۷].
امام (ع) به تبیین موضوع رسالت پیامبراکرم می‌پردازد و رسالت پیامبر را در بیدارگری و انذار مردم می‌داند: به‌راستی خداوند، محمد مصطفی (ص) را برای جهانیان بیدارگر و بیم‌دهده برانگیخت و او را امین وحی خویش ساخت[۱۸].
اهداف رسالت در نهج البلاغه با عباراتی چون آشکار شدن حق و برملا شدن باطل، رستگاری انسان‌ها، پیکار با طاغیان و سرکشان... بیان شده است، چنان که فرمود: او را فرستاد تا به فرمانش کفر و جهل را درهم کوبد و نام و یادش را به همه گوید. او هم امانت را پاس داشت[۱۹].
اهداف رسالت بدون تلاش‌های مجاهدانه پیامبراکرم که از سر لطف و علاقه او به مردم و هدایت آن‌ها بود، میسر نمی‌شد؛ تلاش‌هایی که پیامبر بزرگوار بی‌هیچ اجر و مزدی در راه خداوند انجام می‌داد تا مسئولیت سنگین رسالت را به احسن وجه انجام دهد. از این‌رو فرمود: و همواره به راه نجاتشان هدایت کرد و پیش از آن‌که رستاخیزشان فرارسد آنان را آماده ساخت. در راه ماندگان و شکسته‌بالان را دست گرفت و یاری‌شان کرد تا به مقصد رسند (مگر آن‌ها را که خود راه هلاکت برگزیدند و از هر چیزی می‌گریختند) تا سرانجام به سرمنزل سعادت رساندشان و در خانه امن و امان نشاندنشان و حال و روزشان سامان گرفت و فراوانی و نعمت به رویشان ریخت[۲۰].
بنابر نص قرآن کریم، پیامبر اسلام آخرین رسول الهی است[۲۱]. شخص رسول اکرم (ص) نیز بر خاتمیت خویش تأکید داشته‌اند. همین موضوع در کلام امام علی (ع) نیز قابل ملاحظه است[۲۲]. امام (ع) آن‌گاه که آماده تغسیل پیکر پاک پیامبر می‌شد، در وداعی سوزناک با آن حضرت فرمود: پدر و مادرم فدای تو ای رسول خدا! با مرگ تو رشته‌ای پاره شد که در مرگ دیگران این‌گونه قطع نشد. با مرگ تو رشته پیامبری و فرود آمدن پیام و اخبار آسمانی گسست. مصیبت تو، دیگر مصیبت‌دیدگان را به شکیبایی واداشت و همه را در مصیبت تو یکسان عزادار کرد. اگر به شکیبایی امر نمی‌کردی و از بیتابی نهی نمی‌فرمودی، آن‌قدر اشک می‌ریختم تا اشک‌هایم تمام شود و این درد جان‌کاه همیشه در من می‌ماند و اندوهم جاودانه می‌شد، که همه این‌ها در مصیب تو ناچیز است! چه باید کرد که زندگی را دوباره نمی‌توان بازگرداند و مرگ را نمی‌شود مانع شد. پدر و مادرم فدای تو! ما را در پیشگاه پروردگارت یاد کن و در خاطر خود نگه‌دار![۲۳].[۲۴]
دعا برای پیامبر
امام (ع) در فرازهایی از نهج البلاغه پس از یادکرد بخشی از ویژگی‌ها، زحمات و فداکاری‌های پیامبر اکرم لب به دعا می‌کشاید و علو درجات را برای آن وجود عالی مقام طلب می‌کند: پروردگارا، از آسمان عدل خویش بهره‌ای بدو بخش و دریا دریا خیرات و برکاتت را بر او فرو ریز. پروردگارا، بارگاه دین او را بر هر بنایی برافراز و جایگاه او را در پیشگاهت بزرگ‌دار و بر قدر و مرتبه او در آستانت بیفزا و ابزار پیشرفت در اختیارش بگذار و بدو برتری و کرامتی افزون بخش[۲۵].[۲۶]
منابع
پانویس
- ↑ ﴿ لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا ﴾؛ سوره احزاب، آیه ۲۱.
- ↑ ﴿ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴾؛ سوره بقره، آیه ۱۴۶ و ﴿الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِندَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالإِنجِيلِ يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ آمَنُواْ بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُواْ النُّورَ الَّذِيَ أُنزِلَ مَعَهُ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾؛ سوره اعراف، آیه ۱۵۷.
- ↑ «إِلَى أَنْ بَعَثَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ مُحَمَّداً رَسُولَ اللَّهِ لِإِنْجَازِ عِدَتِهِ وَ إِتْمَامِ نُبُوَّتِهِ مَأْخُوذاً عَلَى النَّبِيِّينَ مِيثَاقُهُ مَشْهُورَةً سِمَاتُهُ كَرِيماً مِيلَادُهُ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۱.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۶۷۰.
- ↑ «إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ وَ أَمِيناً عَلَى التَّنْزِيلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِينٍ وَ فِي شَرِّ دَارٍ، مُنِيخُونَ بَيْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَيَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْكَدِرَ وَ تَأْكُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَكُمْ، الْأَصْنَامُ فِيكُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِكُمْ مَعْصُوبَةٌ»؛ خطبه ٢۶؛ «أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ طُولِ هَجْعَةٍ مِنَ الْأُمَمِ وَ اعْتِزَامٍ مِنَ الْفِتَنِ وَ انْتِشَارٍ مِنَ الْأُمُورِ وَ تَلَظٍّ مِنَ الْحُرُوبِ وَ الدُّنْيَا كَاسِفَةُ النُّورِ ظَاهِرَةُ الْغُرُورِ عَلَى حِينِ اصْفِرَارٍ مِنْ وَرَقِهَا وَ إِيَاسٍ مِنْ ثَمَرِهَا وَ اغْوِرَارٍ مِنْ مَائِهَا. قَدْ دَرَسَتْ مَنَارُ الْهُدَى وَ ظَهَرَتْ أَعْلَامُ الرَّدَى فَهِيَ مُتَجَهِّمَةٌ لِأَهْلِهَا عَابِسَةٌ فِي وَجْهِ طَالِبِهَا ثَمَرُهَا الْفِتْنَةُ وَ طَعَامُهَا الْجِيفَةُ وَ شِعَارُهَا الْخَوْفُ وَ دِثَارُهَا السَّيْفُ»؛ خطبه ٨٩؛ «أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ هَفْوَةٍ عَنِ الْعَمَلِ وَ غَبَاوَةٍ مِنَ الْأُمَمِ»؛ خطبه ٩۴؛ «أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ [وَ تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً وَ لَيْسَ أَحَدٌ مِنَ الْعَرَبِ يَقْرَأُ كِتَاباً وَ لَا يَدَّعِي نُبُوَّةً»؛ خطبه ١٠۴؛ «فَاللَّهَ اللَّهَ فِي كِبْرِ الْحَمِيَّةِ وَ فَخْرِ الْجَاهِلِيَّةِ»؛ ١٩٢.
- ↑ «إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ وَ أَمِيناً عَلَى التَّنْزِيلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِينٍ وَ فِي شَرِّ دَارٍ، مُنِيخُونَ بَيْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَيَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْكَدِرَ وَ تَأْكُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَكُمْ، الْأَصْنَامُ فِيكُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِكُمْ مَعْصُوبَةٌ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۶.
- ↑ «فَاعْتَبِرُوا عِبَادَ اللَّهِ وَ اذْكُرُوا تِيكَ الَّتِي آبَاؤُكُمْ وَ إِخْوَانُكُمْ بِهَا مُرْتَهَنُونَ وَ عَلَيْهَا مُحَاسَبُونَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۸۸.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۶۷۱.
- ↑ ﴿تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِّنْهُم مَّن كَلَّمَ اللَّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَلَوْ شَاء اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِن بَعْدِهِم مِّن بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَلَكِنِ اخْتَلَفُواْ فَمِنْهُم مَّنْ آمَنَ وَمِنْهُم مَّن كَفَرَ وَلَوْ شَاء اللَّهُ مَا اقْتَتَلُواْ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ﴾؛ سوره بقره، آیه ۲۵۳ و ﴿ وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا ﴾؛ سوره اسراء، آیه ۵۵.
- ↑ «وَ رَسُولِكَ الْخَاتِمِ لِمَا سَبَقَ وَ الْفَاتِحِ لِمَا انْغَلَقَ وَ الْمُعْلِنِ الْحَقَّ بِالْحَقِّ وَ الدَّافِعِ جَيْشَاتِ الْأَبَاطِيلِ وَ الدَّامِغِ صَوْلَاتِ الْأَضَالِيلِ كَمَا حُمِّلَ فَاضْطَلَعَ قَائِماً بِأَمْرِكَ مُسْتَوْفِزاً فِي مَرْضَاتِكَ غَيْرَ نَاكِلٍ عَنْ قُدُمٍ وَ لَا وَاهٍ فِي عَزْمٍ وَاعِياً لِوَحْيِكَ حَافِظاً لِعَهْدِكَ مَاضِياً عَلَى نَفَاذِ أَمْرِكَ حَتَّى أَوْرَى قَبَسَ الْقَابِسِ وَ أَضَاءَ الطَّرِيقَ لِلْخَابِطِ وَ هُدِيَتْ بِهِ الْقُلُوبُ بَعْدَ خَوْضَاتِ الْفِتَنِ وَ الْآثَامِ وَ أَقَامَ بِمُوضِحَاتِ الْأَعْلَامِ وَ نَيِّرَاتِ الْأَحْكَامِ فَهُوَ أَمِينُكَ الْمَأْمُونُ وَ خَازِنُ عِلْمِكَ الْمَخْزُونِ وَ شَهِيدُكَ يَوْمَ الدِّينِ وَ بَعِيثُكَ بِالْحَقِّ وَ رَسُولُكَ إِلَى الْخَلْقِ»؛ خطبه ۷٢؛ «حَتَّى أَفْضَتْ كَرَامَةُ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى إِلَى مُحَمَّدٍ فَأَخْرَجَهُ مِنْ أَفْضَلِ الْمَعَادِنِ مَنْبِتاً وَ أَعَزِّ الْأَرُومَاتِ مَغْرِساً مِنَ الشَّجَرَةِ الَّتِي صَدَعَ مِنْهَا أَنْبِيَاءَهُ وَ انْتَجَبَ مِنْهَا أُمَنَاءَهُ عِتْرَتُهُ خَيْرُ الْعِتَرِ وَ أُسْرَتُهُ خَيْرُ الْأُسَرِ وَ شَجَرَتُهُ خَيْرُ الشَّجَرِ نَبَتَتْ فِي حَرَمٍ وَ بَسَقَتْ فِي كَرَمٍ لَهَا فُرُوعٌ طِوَالٌ وَ ثَمَرٌ لَا يُنَالُ فَهُوَ إِمَامُ مَنِ اتَّقَى وَ بَصِيرَةُ مَنِ اهْتَدَى سِرَاجٌ لَمَعَ ضَوْؤُهُ وَ شِهَابٌ سَطَعَ نُورُهُ وَ زَنْدٌ بَرَقَ لَمْعُهُ سِيرَتُهُ الْقَصْدُ وَ سُنَّتُهُ الرُّشْدُ وَ كَلَامُهُ الْفَصْلُ وَ حُكْمُهُ الْعَدْلُ أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ هَفْوَةٍ عَنِ الْعَمَلِ وَ غَبَاوَةٍ مِنَ الْأُمَمِ»؛ ۹۴؛ «فَبَالَغَ فِي النَّصِيحَةِ وَ مَضَى عَلَى الطَّرِيقَةِ وَ دَعَا إِلَى الْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ»؛ ۹۵؛ «فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ [وَ تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً وَ لَيْسَ أَحَدٌ مِنَ الْعَرَبِ يَقْرَأُ كِتَاباً وَ لَا يَدَّعِي نُبُوَّةً وَ لَا وَحْياً، فَقَاتَلَ بِمَنْ أَطَاعَهُ مَنْ عَصَاهُ، يَسُوقُهُمْ إِلَى مَنْجَاتِهِمْ وَ يُبَادِرُ بِهِمُ السَّاعَةَ أَنْ تَنْزِلَ بِهِمْ، يَحْسِرُ الْحَسِيرُ وَ يَقِفُ الْكَسِيرُ، فَيُقِيمُ عَلَيْهِ حَتَّى يُلْحِقَهُ غَايَتَهُ إِلَّا هَالِكاً لَا خَيْرَ فِيهِ، حَتَّى أَرَاهُمْ مَنْجَاتَهُمْ وَ بَوَّأَهُمْ مَحَلَّتَهُمْ فَاسْتَدَارَتْ رَحَاهُمْ وَ اسْتَقَامَتْ قَنَاتُهُمْ»؛ ۱۰۴ و «طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْكَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ يَضَعُ ذَلِكَ حَيْثُ الْحَاجَةُ إِلَيْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْيٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُكْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَيْرَةِ»؛ ۱۰٨.
- ↑ «بَعَثَهُ وَ النَّاسُ ضُلَّالٌ فِي حَيْرَةٍ وَ حَاطِبُونَ فِي فِتْنَةٍ قَدِ اسْتَهْوَتْهُمُ الْأَهْوَاءُ وَ اسْتَزَلَّتْهُمُ الْكِبْرِيَاءُ وَ اسْتَخَفَّتْهُمُ الْجَاهِلِيَّةُ الْجَهْلَاءُ حَيَارَى فِي زَلْزَالٍ مِنَ الْأَمْرِ وَ بَلَاءٍ مِنَ الْجَهْلِ، فَبَالَغَ فِي النَّصِيحَةِ وَ مَضَى عَلَى الطَّرِيقَةِ وَ دَعَا إِلَى الْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۹۵.
- ↑ «حَتَّى أَفْضَتْ كَرَامَةُ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى إِلَى مُحَمَّدٍ فَأَخْرَجَهُ مِنْ أَفْضَلِ الْمَعَادِنِ مَنْبِتاً وَ أَعَزِّ الْأَرُومَاتِ مَغْرِساً مِنَ الشَّجَرَةِ الَّتِي صَدَعَ مِنْهَا أَنْبِيَاءَهُ وَ انْتَجَبَ مِنْهَا أُمَنَاءَهُ عِتْرَتُهُ خَيْرُ الْعِتَرِ وَ أُسْرَتُهُ خَيْرُ الْأُسَرِ وَ شَجَرَتُهُ خَيْرُ الشَّجَرِ نَبَتَتْ فِي حَرَمٍ وَ بَسَقَتْ فِي كَرَمٍ لَهَا فُرُوعٌ طِوَالٌ وَ ثَمَرٌ لَا يُنَالُ فَهُوَ إِمَامُ مَنِ اتَّقَى وَ بَصِيرَةُ مَنِ اهْتَدَى سِرَاجٌ لَمَعَ ضَوْؤُهُ وَ شِهَابٌ سَطَعَ نُورُهُ وَ زَنْدٌ بَرَقَ لَمْعُهُ سِيرَتُهُ الْقَصْدُ وَ سُنَّتُهُ الرُّشْدُ وَ كَلَامُهُ الْفَصْلُ وَ حُكْمُهُ الْعَدْلُ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۹۳.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۶۷۱ ـ ۶۷۲.
- ↑ «وَ خَلَّفَ فِينَا رَايَةَ الْحَقِّ، مَنْ تَقَدَّمَهَا مَرَقَ وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا زَهَقَ وَ مَنْ لَزِمَهَا لَحِقَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۹۹.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۶۷۲.
- ↑ ﴿وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ فَاحْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ عَمَّا جَاءَكَ مِنَ الْحَقِّ لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًا وَلَوْ شَاء اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَكِن لِّيَبْلُوَكُمْ فِي مَا آتَاكُم فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ إِلَى اللَّه مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ﴾؛ سوره مائده، آیه ۴۸، ﴿ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ ﴾؛ سوره سبأ، آیه ۲۸ و ﴿تَبَارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا ﴾؛ سوره فرقان، آیه ۱.
- ↑ «إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۶۲.
- ↑ «إِنَّ اللَّهَ [تَعَالَى] بَعَثَ مُحَمَّداً نَذِيراً لِلْعَالَمِينَ وَ أَمِيناً عَلَى التَّنْزِيلِ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۶.
- ↑ «أَرْسَلَهُ بِأَمْرِهِ صَادِعاً وَ بِذِكْرِهِ نَاطِقاً، فَأَدَّى أَمِيناً وَ مَضَى رَشِيداً»؛ نهج البلاغه، خطبه ۹۹.
- ↑ «فَقَاتَلَ بِمَنْ أَطَاعَهُ مَنْ عَصَاهُ، يَسُوقُهُمْ إِلَى مَنْجَاتِهِمْ وَ يُبَادِرُ بِهِمُ السَّاعَةَ أَنْ تَنْزِلَ بِهِمْ، يَحْسِرُ الْحَسِيرُ وَ يَقِفُ الْكَسِيرُ، فَيُقِيمُ عَلَيْهِ حَتَّى يُلْحِقَهُ غَايَتَهُ إِلَّا هَالِكاً لَا خَيْرَ فِيهِ، حَتَّى أَرَاهُمْ مَنْجَاتَهُمْ وَ بَوَّأَهُمْ مَحَلَّتَهُمْ فَاسْتَدَارَتْ رَحَاهُمْ وَ اسْتَقَامَتْ قَنَاتُهُمْ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۳.
- ↑ ﴿مَّا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِكُمْ وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا ﴾؛ سوره احزاب، آیه ۴۰.
- ↑ «الْخَاتِمِ لِمَا سَبَقَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۹۱.
- ↑ «بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا رَسُولَ اللَّهِ، لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِكَ مَا لَمْ يَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَيْرِكَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْإِنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ؛ خَصَّصْتَ حَتَّى صِرْتَ مُسَلِّياً عَمَّنْ سِوَاكَ، وَ عَمَّمْتَ حَتَّى صَارَ النَّاسُ فِيكَ سَوَاءً؛ وَ لَوْ لَا أَنَّكَ أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ وَ نَهَيْتَ عَنِ الْجَزَعِ، لَأَنْفَدْنَا عَلَيْكَ مَاءَ الشُّئُونِ وَ لَكَانَ الدَّاءُ مُمَاطِلًا وَ الْكَمَدُ مُحَالِفاً، وَ قَلَّا لَكَ، وَ لَكِنَّهُ مَا لَا يُمْلَكُ رَدُّهُ وَ لَا يُسْتَطَاعُ دَفْعُهُ. بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي، اذْكُرْنَا عِنْدَ رَبِّكَ وَ اجْعَلْنَا مِنْ بَالِكَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۲۶.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۶۷۳-۶۷۴.
- ↑ «اللَّهُمَّ أَعْلِ عَلَى بِنَاءِ الْبَانِينَ بِنَاءَهُ وَ أَكْرِمْ لَدَيْكَ نُزُلَهُ وَ شَرِّفْ عِنْدَكَ مَنْزِلَهُ وَ آتِهِ الْوَسِيلَةَ وَ أَعْطِهِ السَّنَاءَ وَ الْفَضِيلَةَ، وَ احْشُرْنَا فِي زُمْرَتِهِ غَيْرَ خَزَايَا وَ لَا نَادِمِينَ وَ لَا نَاكِبِينَ وَ لَا نَاكِثِينَ وَ لَا ضَالِّينَ وَ لَا مُضِلِّينَ وَ لَا مَفْتُونِينَ»؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۵.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۶۷۴.