خسف سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
 
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
==مقدمه==
{{مدخل مرتبط
* یکی از [[نشانه‌‌های حتمی ظهور]]، [[خسف سرزمین بیداء]] است.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۰</ref> واژه [[خسف]] به معنای فرو رفتن و [[پنهان]] شدن است<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸</ref> [[بیداء]] در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و [[آب]] و علف است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸</ref>.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟</ref> و نام سرزمینی است بین [[مکه]] و [[مدینه]]<ref>ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء </ref>.<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸</ref> [[بیداء]] را ذات الجیش هم می‌گویند.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref> بر اساس فرمایش [[امام صادق]] {{ع}} در مسیر [[مکه]] به [[مدینه]] [[نماز]] در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات السلاسل و وادی ضَجنان<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389: «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»</ref>. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل [[خسف]] [[دجال]] است؛ و مکروه بودن [[نماز]] در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ [[غضب]] و [[انتقام]] الهی هستند و یا ممکن است به لشکر [[دجال]] کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref>
| موضوع مرتبط = نشانه‌های ظهور امام مهدی
*منطقه [[بیداء]] و ذات الجیش دو [[خسف]] دارد: یکی [[خسف]] [[سفیانی]] و دیگری [[خسف]] [[دجال]].
| عنوان مدخل =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  = امام مهدی (پرسش)
}}


==خسف سفیانی==
== مقدمه ==
منظور از [[خسف]] [[سفیانی]] این است، پس از آنکه [[سپاه سفیانی]] به قصد [[ترور]] [[امام مهدی]] عازم [[مکه]] می‌شود، میانه راه و در منطقه [[بیداء]]، [[منادی آسمانی]] ندا داده و به [[زمین]]، [[دستور]] فرو بلعیدن [[لشکر سفیانی]] را می‌دهد. این لشکر در [[زمین]] فرو می‌رود و به جز دو یا سه نفر کسی از آنها زنده نمی‌ماند.<ref>ر.ک. [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳</ref> و این در [[زمان ظهور]] یا قبل از [[ظهور]] [[قائم]]{{ع}} است.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref> این رخداد حادثه‌ای اعجازآمیز است که با ارادۀ خداوندی و دخالت نیروهای غیبی انجام می‌پذیرد.<ref>ر.ک. [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳</ref>
یکی از [[نشانه‌‌های حتمی ظهور]]، [[خسف سرزمین بیداء]] است. واژه [[خسف]] به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است. [[بیداء]] در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و [[آب]] و علف است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸.</ref> و نام سرزمینی است بین [[مکه]] و [[مدینه]]<ref>ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.</ref> [[بیداء]] را ذات الجیش هم می‌گویند. بر اساس فرمایش [[امام صادق]] {{ع}} در مسیر [[مکه]] به [[مدینه]] [[نماز]] در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات‌السلاسل و وادی ضَجنان<ref>{{متن حدیث|الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389.</ref>. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل [[خسف]] [[دجال]] است؛ و مکروه بودن [[نماز]] در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ [[غضب]] و [[انتقام]] الهی هستند و یا ممکن است به لشکر [[دجال]] کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.


==خسف دجال==
منطقه [[بیداء]] و [[ذات الجیش]] دو [[خسف]] دارد؛ یکی: خسف سفیانی و دیگری: [[خسف دجال]]<ref>ر.ک: [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲ و [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۰؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱.</ref>.
منظور از [[خسف]] [[دجال]] نیز این است، [[دجال]] وقتی می‌فهمد [[امام مهدی]]{{ع}} [[خروج]] کرده و در [[مکه]] است، قصد [[مکه]] می‌کند، در روز [[خروج]] [[امام]]{{ع}}، [[حضرت عیسی]]{{ع}} نیز از [[آسمان]] فرود می‌آید. [[امام]]{{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به ایشان [[تکلیف]] می‌کند که پیش بایست تا به تو [[اقتدا]] کنم، و [[حضرت عیسی]]{{ع}} نیز می‌گوید: «من [[امت]] جد تو و تابع شما هستم، شما پیش بایستید» پس حضرت پیش می‌ایستد و ایشان به [[امام]]{{ع}}، [[اقتدا]] می‌کند و [[اهل مکه]] همه (جمعی با میل و جمعی با کراهت) با [[امام]]{{ع}} [[بیعت]] می‌کنند؛ بعد [[امام]]{{ع}} به طرف [[مدینه]] می‌رود، و [[دجال]] نیز در نزدیکی [[مدینه منوره]] به [[امام]]{{ع}} می‌رسد و در همان ذات الجیش، دعوی [[الوهیت]] می‌کند. [[امام]]{{ع}} [[حضرت عیسی]] {{ع}} را که پیش قراولِ لشکر آن حضرت ‌است به نزد [[دجال]] می‌فرستد و او را به [[اسلام]] می‌خواند؛ امّا [[دجال]] قبول نمی‌کند؛ لذا حضرت او را به قتل می‌رساند. و [[زمین]] [[بیداء]] که دو فرسخ است و قبلاً لشکر [[سفیانی]] را فرو برده؛ جسد [[دجال]] و مرکب و لشکرش را نیز فرو می‌برد.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref>


==روایات==
== خسف سفیانی ==
*برخی از روایاتی که در آنها ماجرای [[خسف بیداء]] آمده، عبارتند از:
منظور از [[خسف]] [[سفیانی]] این است، پس از آنکه [[سپاه سفیانی]] به قصد [[ترور]] [[امام مهدی]] عازم [[مکه]] می‌شود، میانه راه و در منطقه [[بیداء]]، [[منادی آسمانی]] ندا داده و به [[زمین]]، [[دستور]] فرو بلعیدن [[لشکر سفیانی]] را می‌دهد. این لشکر در [[زمین]] فرو می‌رود و به جز دو یا سه نفر کسی از آنها زنده نمی‌ماند و این در [[زمان ظهور]] یا قبل از [[ظهور]] [[قائم]] {{ع}} است. این رخداد حادثه‌ای اعجازآمیز است که با ارادۀ خداوندی و دخالت نیروهای غیبی انجام می‌پذیرد<ref>ر.ک: [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱.</ref>.
#[[امام باقر]] {{ع}} فرمودند:<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۲۷۹، ب۱۴، ح۶۷: ِ... وَ يَبْعَثُ السُّفْيَانِيُّ بَعْثاً إِلَى الْمَدِينَةِ فَيَنْفَرُ الْمَهْدِيُّ مِنْهَا إِلَى مَكَّةَ فَيَبْلُغُ أَمِيرَ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ أَنَّ الْمَهْدِيَّ قَدْ خَرَجَ إِلَى مَكَّةَ فَيَبْعَثُ جَيْشاً عَلَى أَثَرِهِ فَلَا يُدْرِكُهُ حَتَّى يَدْخُلَ مَكَّةَ خائِفاً يَتَرَقَّبُ‏ عَلَى سُنَّةِ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ{{ع}} قَالَ فَيَنْزِلُ أَمِيرُ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ الْبَيْدَاءَ فَيُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ يَا بَيْدَاءُ أَبِيدِي الْقَوْمَ‏ «7» فَيَخْسِفُ بِهِمْ فَلَا يُفْلِتُ مِنْهُمْ إِلَّا ثَلَاثَةُ نَفَر ... .»</ref> «[[سفیانی]] گروهی را به [[مدینه]] روانه می‌کند و [[مهدی]] از آنجا به [[مکه]] رخت بر می‌بندد. خبر به [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] می‌رسد که [[مهدی]] به سوی [[مکه]] بیرون رفته است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند؛ ولی او را نمی‌یابد تا این که [[مهدی]] ، با حالت [[ترس]] و نگرانی بدان [[سنت]] که [[موسی]] بن [[عمران]] داشت، داخل [[مکه]] شود. [[فرمانده]] [[سپاه سفیانی]] در صحرا فرود می‌آید. منادی از [[آسمان]] ندا می‌کند: ای دشت! آن [[قوم]] را نابود ساز"؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ یک از آنان [[نجات]] نمی‌یابد، مگر سه نفر... .» <ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۰ ـ ۱۳۱؛ [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳</ref>
 
#همچنین حضرت فرمودند:<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۲۰۵: «فَإِذَا جَاءَ إِلَى الْبَيْدَاءِ يَخْرُجُ إِلَيْهِ جَيْشُ السُّفْيَانِيِّ فَيَأْمُرُ اللَّهُ الْأَرْضَ فَتَأْخُذُ أَقْدَامَهُمْ»</ref> «چون به [[بیداء]] برسد [[سپاه سفیانی]] به سویش روانه می‌شود. پس [[خداوند]] به [[زمین]] [[دستور]] می‌دهد و [[زمین]] آن‌ها را می‌گیرد»<ref>ر.ک. [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳</ref>
== [[خسف]] در [[آخرالزمان]] ==
یکی از عذاب‌هایی که در [[دوران آخرالزمان]] پیش بینی شده و به وقوع خواهد پیوست "خسف" است. خسف یعنی فرورفتن در [[زمین]]. در امت‌های پیشین این [[عذاب]] روی داده است و [[قرآن کریم]] نیز به آن اشاره می‌‌کند. [[قارون]] که یکی از [[ثروتمندان]] [[بنی‌اسرائیل]] بود و با [[حضرت موسی]]{{ع}} [[دشمنی]] می‌‌کرد، با تمام دارایی‌اش به زمین فرو رفت<ref>سوره قصص، آیه۸۱.</ref>. در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ}}<ref>«که شما از حالی به حالی دیگرگون می‌شوید» سوره انشقاق، آیه ۱۹.</ref> آمده است: در [[امت]] آخرالزمان نیز مانند امت‌های پیشین، عذاب‌هایی که آنان گرفتار آمده‌اند رخ خواهد داد<ref>بحار الانوار، ج۵۳، ص۱۳۱.</ref>.
 
درباره اینکه چرا بعضی از [[مردم]] به این عقوبت الهی گرفتار خواهند شد، [[روایات]] مختلف است. برخی [[گناهان]] چون [[زنا]] و هم‌جنس‌گرایی را عامل وقوع این عذاب دانسته‌اند و برخی روایات گناهان دیگری را. [[رسول خدا]]{{صل}} [[سوگند]] یاد نمود و فرمود: به آن خدایی که مرا به [[حق]] بر شما [[مبعوث]] فرمود [[زندگی دنیا]] پایان نپذیرد مگر زمانی که گروهی از مردم به واسطه برخی گناهان) دچار خسف و [[مسخ]] و سنگباران از [[آسمان]] شوند<ref>یأتی، ص۲۹۸.</ref>.
 
در [[روایت]] دیگری می‌‌فرماید: گروهی به [[باد سرخ]] رنگی از سوی شرق گرفتار شوند و این به واسطه رواج [[همجنس‌گرایی]] در میان آنان است و عدهای از آنان مسخ شوند و تعدادی به زمین فرو خواهند رفت.  
 
در روایتی حضرت گناهانی چون نوشیدن شراب و نواختن موسیقی و [[گواهی]] ناحق و [[رباخواری]] و [[زنان]] رقاص و... را عامل وقوع خسف در امت خویش معرفی می‌‌نمایند<ref>یأتی، ص۲۰۴ و ۲۰۵.</ref>. در روایتی یکی از [[نشانه‌های ظهور]] را خسف در یکی از روستاهای [[شام]] ([[سوریه]]) به نام "جابیّه" دانسته است<ref>غیبت نعمانی، ۲۸۰.</ref>. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود که قبل از [[قیام سفیانی]] در شام، روستایی در [[دمشق]] به نام [[حرستا]] به زمین فرو خواهد رفت<ref>ر.ک: حرستا. غیبت نعمانی، ص۳۰۵ و اثبات اثبات الهداة، ج ۳، ص۷۳۰، ح ۶۹.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} در روایتی [[خسف]] را یکی از نشانه‌های ده‌گانه پیش از ظهور یاد می‌‌نمایند و از خسف‌هایی در [[مشرق]] و [[مغرب]] و [[جزیرة العرب]] نام می‌‌برد و در روایتی دیگر می‌‌فرماید که از [[اعراب]]، قبایلی به [[زمین]] فرو خواهند رفت.  
 
در روایتی دیگر حضرت فرمود زمانی که [[زنان]] رقاصه و نواختن موسیقی و نوشیدن شراب فراوان شود، خسف و [[مسخ]] و سنگباران روی خواهد داد<ref>یأتی، ص۲۰۳ و کنز العمال، ص۲۶۰.</ref>. رسول خدا{{صل}} چهار [[بلا]] به [[زوراء]] فرود خواهد آمد که یکی از آنها خسف است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص۲۳۳.</ref>.
 
== پرسش مستقیم ==
{{پرسمان خسف بیداء}}
 
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:13681086.jpg|22px]] [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|'''سفیانی''']]
# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
# [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]
# [[پرونده:13681091.jpg|22px]] [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|'''در آستانه ظهور''']]
# [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگنامه مهدویت''']]
# [[پرونده:136861.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت - سلیمیان (کتاب)|'''درسنامه مهدویت''']]
# [[پرونده:151895.jpg|22px]] [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|'''تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور''']]
{{پایان منابع}}
 
== پانویس ==
{{پانویس}}
 
[[رده:سفیانی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۸

این مدخل زیرشاخهٔ بحث نشانه‌های ظهور امام مهدی است. مدخل مرتبط ندارد پرسش‌های مرتبط با این مدخل را ببینید

مقدمه

یکی از نشانه‌‌های حتمی ظهور، خسف سرزمین بیداء است. واژه خسف به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است. بیداء در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و آب و علف است[۱] و نام سرزمینی است بین مکه و مدینه[۲] بیداء را ذات الجیش هم می‌گویند. بر اساس فرمایش امام صادق (ع) در مسیر مکه به مدینه نماز در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات‌السلاسل و وادی ضَجنان[۳]. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل خسف دجال است؛ و مکروه بودن نماز در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ غضب و انتقام الهی هستند و یا ممکن است به لشکر دجال کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.

منطقه بیداء و ذات الجیش دو خسف دارد؛ یکی: خسف سفیانی و دیگری: خسف دجال[۴].

خسف سفیانی

منظور از خسف سفیانی این است، پس از آنکه سپاه سفیانی به قصد ترور امام مهدی عازم مکه می‌شود، میانه راه و در منطقه بیداء، منادی آسمانی ندا داده و به زمین، دستور فرو بلعیدن لشکر سفیانی را می‌دهد. این لشکر در زمین فرو می‌رود و به جز دو یا سه نفر کسی از آنها زنده نمی‌ماند و این در زمان ظهور یا قبل از ظهور قائم (ع) است. این رخداد حادثه‌ای اعجازآمیز است که با ارادۀ خداوندی و دخالت نیروهای غیبی انجام می‌پذیرد[۵].

خسف در آخرالزمان

یکی از عذاب‌هایی که در دوران آخرالزمان پیش بینی شده و به وقوع خواهد پیوست "خسف" است. خسف یعنی فرورفتن در زمین. در امت‌های پیشین این عذاب روی داده است و قرآن کریم نیز به آن اشاره می‌‌کند. قارون که یکی از ثروتمندان بنی‌اسرائیل بود و با حضرت موسی(ع) دشمنی می‌‌کرد، با تمام دارایی‌اش به زمین فرو رفت[۶]. در تفسیر آیه ﴿لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ﴾[۷] آمده است: در امت آخرالزمان نیز مانند امت‌های پیشین، عذاب‌هایی که آنان گرفتار آمده‌اند رخ خواهد داد[۸].

درباره اینکه چرا بعضی از مردم به این عقوبت الهی گرفتار خواهند شد، روایات مختلف است. برخی گناهان چون زنا و هم‌جنس‌گرایی را عامل وقوع این عذاب دانسته‌اند و برخی روایات گناهان دیگری را. رسول خدا(ص) سوگند یاد نمود و فرمود: به آن خدایی که مرا به حق بر شما مبعوث فرمود زندگی دنیا پایان نپذیرد مگر زمانی که گروهی از مردم به واسطه برخی گناهان) دچار خسف و مسخ و سنگباران از آسمان شوند[۹].

در روایت دیگری می‌‌فرماید: گروهی به باد سرخ رنگی از سوی شرق گرفتار شوند و این به واسطه رواج همجنس‌گرایی در میان آنان است و عدهای از آنان مسخ شوند و تعدادی به زمین فرو خواهند رفت.

در روایتی حضرت گناهانی چون نوشیدن شراب و نواختن موسیقی و گواهی ناحق و رباخواری و زنان رقاص و... را عامل وقوع خسف در امت خویش معرفی می‌‌نمایند[۱۰]. در روایتی یکی از نشانه‌های ظهور را خسف در یکی از روستاهای شام (سوریه) به نام "جابیّه" دانسته است[۱۱]. امیرالمؤمنین(ع) در حدیثی فرمود که قبل از قیام سفیانی در شام، روستایی در دمشق به نام حرستا به زمین فرو خواهد رفت[۱۲]. رسول خدا(ص) در روایتی خسف را یکی از نشانه‌های ده‌گانه پیش از ظهور یاد می‌‌نمایند و از خسف‌هایی در مشرق و مغرب و جزیرة العرب نام می‌‌برد و در روایتی دیگر می‌‌فرماید که از اعراب، قبایلی به زمین فرو خواهند رفت.

در روایتی دیگر حضرت فرمود زمانی که زنان رقاصه و نواختن موسیقی و نوشیدن شراب فراوان شود، خسف و مسخ و سنگباران روی خواهد داد[۱۳]. رسول خدا(ص) چهار بلا به زوراء فرود خواهد آمد که یکی از آنها خسف است[۱۴].

پرسش مستقیم

  1. خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)
  2. سرزمین بیدا در چه مکانی واقع شده است؟ (پرسش)
  3. سپاه بیدا چه هویتی دارند؟ (پرسش)
  4. حادثه خسف بیدا چه اهمیتی دارد؟ (پرسش)
  5. آیا خسف بیدا در قرآن ذکر شده است؟ (پرسش)
  6. خسف بیدا در منابع شیعی و اهل سنت چگونه بیان شده است؟ (پرسش)
  7. خسف بیدا در منابع فقهی چگونه بیان شده است؟ (پرسش)
  8. گونه‌های خسف بیدا در روایات چیست؟ (پرسش)
  9. سپاه خسف بیدا به کدام سمت حرکت می‌کند؟ (پرسش)
  10. هدف سپاه خسف بیدا از حرکت خود چیست؟ (پرسش)
  11. ماجرای خسف بیدا چیست؟ (پرسش)
  12. خسف بیداء در چه زمان و مکانی خواهد بود؟ (پرسش)

منابع

  1. طبسی، نجم‌الدین، سفیانی
  2. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه
  3. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان
  4. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور
  5. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت
  6. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت
  7. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور

پانویس

  1. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸.
  2. ↑ ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.
  3. ↑ «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389.
  4. ↑ ر.ک: مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲ و درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱.
  5. ↑ ر.ک: آیتی، نصرت الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۱۱ ـ ۲۱۳؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱.
  6. ↑ سوره قصص، آیه۸۱.
  7. ↑ «که شما از حالی به حالی دیگرگون می‌شوید» سوره انشقاق، آیه ۱۹.
  8. ↑ بحار الانوار، ج۵۳، ص۱۳۱.
  9. ↑ یأتی، ص۲۹۸.
  10. ↑ یأتی، ص۲۰۴ و ۲۰۵.
  11. ↑ غیبت نعمانی، ۲۸۰.
  12. ↑ ر.ک: حرستا. غیبت نعمانی، ص۳۰۵ و اثبات اثبات الهداة، ج ۳، ص۷۳۰، ح ۶۹.
  13. ↑ یأتی، ص۲۰۳ و کنز العمال، ص۲۶۰.
  14. ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۳۳.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=خسف_سفیانی&oldid=1314785»