امانت در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۰

مقدمه

واژه “امن” در اصل برای آرامش خاطر و آرامش نفس و از بین رفتن ترس است^[۱]. امانت ضد خیانت است و معنای آن سکون و آرامش قلب است و معنای دوم ماده “امن” تصدیق است^[۲]. امانت مصدر است و بر عین خارجی که امنیت بر آن تعلق گرفته دلالت دارد؛ مانند ودیعه که مورد امن است^[۳]. هرچند امانت در اصل مصدر است، ولی بسیاری اوقات به چیزی که سپرده شده - مال، اسرار و غیر آن - نیز گفته شده و در آیه ۵۸ سوره نساء نیز مقصود همان است و کاربرد صیغه جمع در آیه، برای آن است که همه امانت‌های رایج بین مردم را شامل شود^[۴].

امانت‌داری از ارزش‌های اجتماعی است و ظاهراً از مصداق‌های پای‌بندی به تعهد و قراردادهاست، زیرا عقد امانت بین امانت‌دهنده و گیرنده منعقد می‌شود و امانت‌گیرنده به حفظ و رد متعلق امانت هنگام لزوم متعهد می‌شود و خیانت در آن، مصداق نقض عهد می‌باشد؛ از این‌رو، ارزش امانت‌داری از مستقلات عقلی است و نیازی به استدلال و تعبد ندارد و سفارش‌های اسلام در این خصوص، ارشاد به حکم عقل است^[۵].

ایزوتسو در توضیح جایگاه ارزشی این آموزه در اسلام می‌نویسد: اسلام فضیلت وفا و امانت را که از ویژگی‌های اعراب بدوی بود، به عنوان یکی از عناصر قانون اخلاقی خود پذیرفته و حتی بدان مقامی بسیار مهم بخشیده است. اسلام، تنها به پذیرفتن سهل و ساده این فضیلت قناعت نکرد، بلکه این سجیه کهن را در جهتی خاص تکامل بخشید، و در مجرای دین توحید به حرکت افکند. اسلامی کردن فضیلت وفا در دو راستای متمایز، اما کاملاً وابسته به یکدیگر صورت گرفت: یکی در قلمرو روابط اجتماعی معمولی و متعارف در میان خود گروندگان به دین اسلام، و دیگری در قلمرو خاص دینی که مربوط به روابط عمودی میان انسان و خدا می‌باشد^[۶]. در بینش اسلامی جان، مال، ناموس و عرض مردم امانت‌هایی است که خداوند بی‌واسطه یا با واسطه به حاکم شرع و مدیر جامعه سپرده و او موظف به تمهید مقدمات لازم جهت پاسداری و حفظ این امانات است. مؤمنان نیز هر یک بسته به موقعیت، در این خصوص مأمور و مکلف‌اند. مصداق‌های دیگری نیز همچون امکانات و سرمایه‌های طبیعی، استعدادهای انسانی، احکام الهی، موقعیت‌های اجتماعی و سیاسی، سنت‌ها و دستاوردهای ارزشمند پیشینیان، اسرار مردم و جامعه، اموال و ثروت‌های عمومی و... برای امانت ذکر شده است. تردیدی نیست که رعایت این وظیفه انسانی تأثیر بسیار مهمی در تحکیم روابط انسان‌ها، افزایش احساس تعهد و مسئولیت اجتماعی، تقویت اعتماد متقابل، همبستگی اجتماعی و ایجاد فضای مطبوع برای زندگی جمعی خواهد داشت و اگر امانت به معنای عام و در گستره فوق، مبنای عمل آگاهانه عموم و کارگزاران جامعه باشد، قطعاً آثار و نتیجه‌های فوق‌العاده مهمی برای اجتماع بشری در سطح ملی و فراملی خواهد داشت^[۷].^[۸]

آیات قرآنی مرتبط

امانت‌داری؛ ویژگی‌های پیامبران: إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ^[۹].
برحذر داشتن مؤمنان از خیانت در امانات: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ^[۱۰].
آیاتی نیز امانت‌داری را از جمله ویژگی‌های مؤمنان راستین^[۱۱] و بلکه همه کارکنان و کارگزاران و متولیان امور اجتماعی معرفی کرده است^[۱۲].^[۱۳]

منابع

شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم

پانویس

↑ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۹۰.
↑ ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۳۳.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۱۵۰.
↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۱.
↑ ر. ک: مصباح یزدی، محمد تقی، ره توشه، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۸.
↑ ایزوتسو توشیهیکو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۱۰۸.
↑ برای آگاهی بیشتر از این آموزه متعالی، ر. ک: مکارم شیرازی با همکاری جمعی از فضلا، تفسیر نمونه، ج۳، ص۱۷۳-۱۹۵.
↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۲۲۸.
↑ «من برای شما پیامبری امینم» سوره شعراء، آیه ۱۰۷.
↑ «ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید» سوره انفال، آیه ۲۷.
↑ وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ «و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸.
↑ قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ «یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است» سوره قصص، آیه ۲۶.
↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۲۲۸.

[1] حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۹۰.

[2] ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۳۳.

[3] حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۱۵۰.

[4] طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۱.

[5] ر. ک: مصباح یزدی، محمد تقی، ره توشه، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۸.

[6] ایزوتسو توشیهیکو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۱۰۸.

[7] برای آگاهی بیشتر از این آموزه متعالی، ر. ک: مکارم شیرازی با همکاری جمعی از فضلا، تفسیر نمونه، ج۳، ص۱۷۳-۱۹۵.

[8] شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۲۲۸.

[9] «من برای شما پیامبری امینم» سوره شعراء، آیه ۱۰۷.

[10] «ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید» سوره انفال، آیه ۲۷.

[11] وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ «و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸.

[12] قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ «یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است» سوره قصص، آیه ۲۶.

[13] شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۲۲۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{مدخل مرتبط
 | موضوع مرتبط = امانت
-| عنوان مدخل  = [[امانت]]
+| عنوان مدخل  = امانت
-| مداخل مرتبط = [[امانت در لغت]] - [[امانت در قرآن]] - [[امانت در حدیث]] - [[امانت در فقه اسلامی]] - [[امانت‌ در نهج البلاغه]] - [[امانت در معارف و سیره نبوی]] - [[امانت در معارف دعا و زیارات]] - [[امانت در معارف و سیره سجادی]] - [[امانت در معارف و سیره رضوی]] - [[امانت در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[امانت در فلسفه اسلامی]] - [[امانت در منابع اهل سنت]] - [[مقام امانت الهی]] - [[مقام امین الله]] - [[امانت در سیره معصوم]]
+| مداخل مرتبط = [[امانت در لغت]] - [[امانت در قرآن]] - [[امانت در حدیث]] - [[امانت در فقه اسلامی]] - [[امانت در فقه سیاسی]] - [[امانت‌ در نهج البلاغه]] - [[امانت در معارف و سیره نبوی]] - [[امانت در معارف دعا و زیارات]] - [[امانت در معارف و سیره سجادی]] - [[امانت در معارف و سیره رضوی]] - [[امانت در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[امانت در فلسفه اسلامی]] - [[امانت در منابع اهل سنت]] - [[امانت در سیره معصوم]] - [[امانت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
 | پرسش مرتبط  =
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-واژه “امن” در اصل برای [[آرامش]] خاطر و [[آرامش نفس]] و [[از بین رفتن ترس]] است<ref>حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۹۰.</ref>. [[امانت]] ضد [[خیانت]] است و معنای آن سکون و آرامش [[قلب]] است و معنای دوم ماده “امن” [[تصدیق]] است<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. امانت مصدر است و بر عین خارجی که [[امنیت]] بر آن تعلق گرفته دلالت دارد؛ مانند [[ودیعه]] که مورد [[امن]] است<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۱۵۰.</ref>. هرچند امانت در اصل مصدر است، ولی بسیاری اوقات به چیزی که سپرده شده - [[مال]]، [[اسرار]] و غیر آن - نیز گفته شده و در [[آیه]] ۵۸ [[سوره نساء]] نیز مقصود همان است و کاربرد صیغه جمع در آیه، برای آن است که همه امانت‌های رایج بین [[مردم]] را شامل شود<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۱.</ref>.
+واژه “امن” در اصل برای [[آرامش]] خاطر و [[آرامش نفس]] و [[از بین رفتن ترس]] است<ref>حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۹۰.</ref>. [[امانت]] ضد [[خیانت]] است و معنای آن سکون و آرامش [[قلب]] است و معنای دوم ماده “امن” [[تصدیق]] است<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۳۳.</ref>. امانت مصدر است و بر عین خارجی که [[امنیت]] بر آن تعلق گرفته دلالت دارد؛ مانند ودیعه که مورد [[امن]] است<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۱۵۰.</ref>. هرچند امانت در اصل مصدر است، ولی بسیاری اوقات به چیزی که سپرده شده - [[مال]]، [[اسرار]] و غیر آن - نیز گفته شده و در [[آیه]] ۵۸ [[سوره نساء]] نیز مقصود همان است و کاربرد صیغه جمع در آیه، برای آن است که همه امانت‌های رایج بین [[مردم]] را شامل شود<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۱۱.</ref>.
-امانت‌داری از ارزش‌های [[اجتماعی]] است و ظاهراً از مصداق‌های پای‌بندی به [[تعهد]] و قراردادهاست، زیرا [[عقد]] امانت بین امانت‌دهنده و گیرنده منعقد می‌شود و امانت‌گیرنده به [[حفظ]] و رد متعلق امانت هنگام [[لزوم]] [[متعهد]] می‌شود و خیانت در آن، مصداق [[نقض عهد]] می‌باشد؛ از این‌رو، [[ارزش]] امانت‌داری از مستقلات [[عقلی]] است و نیازی به [[استدلال]] و [[تعبد]] ندارد و سفارش‌های [[اسلام]] در این خصوص، [[ارشاد]] به [[حکم عقل]] است<ref>ر.ک: [[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمد تقی]]، ره توشه، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۸.</ref>.
-ایزوتسو در توضیح جایگاه ارزشی این آموزه در اسلام می‌نویسد: اسلام [[فضیلت]] [[وفا]] و امانت را که از ویژگی‌های [[اعراب]] [[بدوی]] بود، به عنوان یکی از عناصر [[قانون]] [[اخلاقی]] خود پذیرفته و حتی بدان مقامی بسیار مهم بخشیده است. اسلام، تنها به [[پذیرفتن]] [[سهل]] و ساده این فضیلت [[قناعت]] نکرد، بلکه این [[سجیه]] کهن را در جهتی خاص [[تکامل]] بخشید، و در مجرای [[دین توحید]] به حرکت افکند. [[اسلامی]] کردن [[فضیلت]] [[وفا]] در دو راستای متمایز، اما کاملاً وابسته به یکدیگر صورت گرفت: یکی در قلمرو [[روابط اجتماعی]] معمولی و متعارف در میان خود گروندگان به [[دین اسلام]]، و دیگری در قلمرو خاص [[دینی]] که مربوط به [[روابط]] عمودی میان [[انسان]] و [[خدا]] می‌باشد<ref>ایزوتسو توشیهیکو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۱۰۸.</ref>. در [[بینش]] اسلامی [[جان]]، [[مال]]، [[ناموس]] و عرض [[مردم]] امانت‌هایی است که [[خداوند]] بی‌واسطه یا با واسطه به [[حاکم شرع]] و مدیر [[جامعه]] سپرده و او موظف به تمهید مقدمات لازم جهت [[پاسداری]] و [[حفظ]] این امانات است. [[مؤمنان]] نیز هر یک بسته به موقعیت، در این خصوص [[مأمور]] و مکلف‌اند. مصداق‌های دیگری نیز همچون امکانات و سرمایه‌های طبیعی، استعدادهای [[انسانی]]، [[احکام الهی]]، [[موقعیت‌های اجتماعی]] و [[سیاسی]]، [[سنت‌ها]] و دستاوردهای [[ارزشمند]] پیشینیان، [[اسرار]] مردم و جامعه، [[اموال]] و [[ثروت‌های عمومی]] و... برای [[امانت]] ذکر شده است. تردیدی نیست که رعایت این [[وظیفه]] انسانی تأثیر بسیار مهمی در [[تحکیم]] روابط [[انسان‌ها]]، افزایش [[احساس]] [[تعهد]] و [[مسئولیت اجتماعی]]، تقویت [[اعتماد]] متقابل، [[همبستگی اجتماعی]] و ایجاد فضای مطبوع برای [[زندگی]] جمعی خواهد داشت و اگر امانت به معنای عام و در گستره فوق، مبنای عمل آگاهانه عموم و [[کارگزاران]] جامعه باشد، قطعاً آثار و نتیجه‌های فوق‌العاده مهمی برای [[اجتماع بشری]] در سطح ملی و فراملی خواهد داشت<ref>برای آگاهی بیشتر از این آموزه متعالی، ر.ک: مکارم شیرازی با همکاری جمعی از فضلا، تفسیر نمونه، ج۳، ص۱۷۳-۱۹۵.</ref><ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۲۸.</ref>
+امانت‌داری از ارزش‌های [[اجتماعی]] است و ظاهراً از مصداق‌های پای‌بندی به [[تعهد]] و قراردادهاست، زیرا [[عقد]] امانت بین امانت‌دهنده و گیرنده منعقد می‌شود و امانت‌گیرنده به [[حفظ]] و رد متعلق امانت هنگام [[لزوم]] [[متعهد]] می‌شود و خیانت در آن، مصداق [[نقض عهد]] می‌باشد؛ از این‌رو، [[ارزش]] امانت‌داری از مستقلات [[عقلی]] است و نیازی به [[استدلال]] و [[تعبد]] ندارد و سفارش‌های [[اسلام]] در این خصوص، [[ارشاد]] به [[حکم عقل]] است<ref>ر. ک: [[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمد تقی]]، ره توشه، ج۱، ص۱۸۶-۱۸۸.</ref>.
-==آیات قرآنی مرتبط==
+ایزوتسو در توضیح جایگاه ارزشی این آموزه در اسلام می‌نویسد: اسلام [[فضیلت]] [[وفا]] و امانت را که از ویژگی‌های [[اعراب]] [[بدوی]] بود، به عنوان یکی از عناصر [[قانون]] [[اخلاقی]] خود پذیرفته و حتی بدان مقامی بسیار مهم بخشیده است. اسلام، تنها به [[پذیرفتن]] [[سهل]] و ساده این فضیلت [[قناعت]] نکرد، بلکه این [[سجیه]] کهن را در جهتی خاص [[تکامل]] بخشید، و در مجرای [[دین توحید]] به حرکت افکند. [[اسلامی]] کردن [[فضیلت]] [[وفا]] در دو راستای متمایز، اما کاملاً وابسته به یکدیگر صورت گرفت: یکی در قلمرو روابط اجتماعی معمولی و متعارف در میان خود گروندگان به [[دین اسلام]]، و دیگری در قلمرو خاص [[دینی]] که مربوط به روابط عمودی میان [[انسان]] و [[خدا]] می‌باشد<ref>ایزوتسو توشیهیکو، مفاهیم اخلاقی - دینی در قرآن، ص۱۰۸.</ref>. در [[بینش]] اسلامی [[جان]]، [[مال]]، ناموس و عرض [[مردم]] امانت‌هایی است که [[خداوند]] بی‌واسطه یا با واسطه به [[حاکم شرع]] و مدیر [[جامعه]] سپرده و او موظف به تمهید مقدمات لازم جهت [[پاسداری]] و [[حفظ]] این امانات است. [[مؤمنان]] نیز هر یک بسته به موقعیت، در این خصوص [[مأمور]] و مکلف‌اند. مصداق‌های دیگری نیز همچون امکانات و سرمایه‌های طبیعی، استعدادهای [[انسانی]]، [[احکام الهی]]، موقعیت‌های اجتماعی و [[سیاسی]]، [[سنت‌ها]] و دستاوردهای [[ارزشمند]] پیشینیان، [[اسرار]] مردم و جامعه، [[اموال]] و ثروت‌های عمومی و... برای [[امانت]] ذکر شده است. تردیدی نیست که رعایت این [[وظیفه]] انسانی تأثیر بسیار مهمی در تحکیم روابط [[انسان‌ها]]، افزایش [[احساس]] [[تعهد]] و مسئولیت اجتماعی، تقویت اعتماد متقابل، [[همبستگی اجتماعی]] و ایجاد فضای مطبوع برای [[زندگی]] جمعی خواهد داشت و اگر امانت به معنای عام و در گستره فوق، مبنای عمل آگاهانه عموم و [[کارگزاران]] جامعه باشد، قطعاً آثار و نتیجه‌های فوق‌العاده مهمی برای [[اجتماع بشری]] در سطح ملی و فراملی خواهد داشت<ref>برای آگاهی بیشتر از این آموزه متعالی، ر. ک: مکارم شیرازی با همکاری جمعی از فضلا، تفسیر نمونه، ج۳، ص۱۷۳-۱۹۵.</ref>.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۲۸.</ref>
+== آیات قرآنی مرتبط ==
 # [[امانت‌داری]]؛ [[ویژگی‌های پیامبران]]: {{متن قرآن|إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ}}<ref>«من برای شما پیامبری امینم» سوره شعراء، آیه ۱۰۷.</ref>.
-#برحذر داشتن مؤمنان از [[خیانت]] در امانات: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید» سوره انفال، آیه ۲۷.</ref>.
+# برحذر داشتن مؤمنان از [[خیانت]] در امانات: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ}}<ref>«ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر خیانت نکنید و در امانت‌های خود دانسته خیانت نورزید» سوره انفال، آیه ۲۷.</ref>.
-#آیاتی نیز [[امانت‌داری]] را از جمله ویژگی‌های [[مؤمنان راستین]]<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ}} «و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸.</ref> و بلکه همه کارکنان و [[کارگزاران]] و [[متولیان]] [[امور اجتماعی]] معرفی کرده است<ref>{{متن قرآن|قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ}} «یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است» سوره قصص، آیه ۲۶.</ref><ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۲۸.</ref>
+# آیاتی نیز [[امانت‌داری]] را از جمله ویژگی‌های مؤمنان راستین<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ}} «و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸.</ref> و بلکه همه کارکنان و [[کارگزاران]] و متولیان امور اجتماعی معرفی کرده است<ref>{{متن قرآن|قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ}} «یکی از آن دو (دختر) گفت: ای پدر! او را به مزد گیر که بی‌گمان بهترین کسی که (می‌توانی) به مزد بگیری، این توانمند درستکار است» سوره قصص، آیه ۲۶.</ref>.<ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۲۲۸.</ref>
 == منابع ==