حسین بن روح نوبختی در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ']]↵↵{{پرسمان' به ']] == پرسش‌های وابسته == {{پرسمان') |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
'''حسین بن روح نوبختی''' [[سومین نایب خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[محدث]]، [[فقیه]] و متکلم [[شیعی]] ایرانی، است. او در سالهای ۳۰۵ ـ ۳۲۶ ق به مدت 21 سال [[نایب]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و واسطه بین [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[شیعیان]] بود. وی در ماه [[شعبان]] سال ۳۲۶ ق وفات و در [[بغداد]] دفن شد. | '''حسین بن روح نوبختی''' [[سومین نایب خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[محدث]]، [[فقیه]] و متکلم [[شیعی]] ایرانی، است. او در سالهای ۳۰۵ ـ ۳۲۶ ق به مدت 21 سال [[نایب]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و واسطه بین [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[شیعیان]] بود. وی در ماه [[شعبان]] سال ۳۲۶ ق وفات و در [[بغداد]] دفن شد. | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[سومین نایب خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[محدث]]، [[فقیه]] و | [[سومین نایب خاص]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[محدث]]، [[فقیه]] و متکلم [[شیعی]] ایرانی، [[ابو القاسم حسین بن روح نوبختی]] از [[اصحاب امام حسن عسکری]] {{ع}} است. وی میان [[شیعیان]] [[بغداد]]، شهرت ویژهای داشت و یکی از افراد مورد اعتماد [[محمد بن عثمان عمری]] به شمار می‌رفت. او در سالهای ۳۰۵ ـ ۳۲۶ ق [[نایب]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و واسطه بین [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[شیعیان]] بود. | ||
[[حسین بن روح]] دارای برتریهای فراوانی بود؛ امّا به طور عمده شهرت و اعتبار او، به مسأله نیابتش باز میگردد<ref>خاندان نوبختی، اقبال آشتیانی، ص ۲۱۲.</ref>. پیش از آن، [[محمد بن عثمان]]، او را حلقه اتصال بین خود و وکلای دیگرش در [[بغداد]] قرار داده بود<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۷۲، ح ۳۴۳، با تصرف.</ref>. [[حسین بن روح]] به خاطر انتساب به [[خاندان نوبختی]]، در زمان [[مقتدر عباسی|مقتدر]] در [[دستگاه عباسی]] از [[احترام]] خاصی برخوردار بود، ولی به [[دلیل]] برخی فعالیت‌ها در سال ۳۱۲ به زندان افتاد و این زندانی شدن پنج سال به درازا کشید. درباره [[نیابت]] ایشان، [[عالمان]] و محققان [[اهل سنت]] نیز [[سخن]] گفته و درباره [[زندگی]] او تحقیق کرده‌اند<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص۲۱۷.</ref>. | [[حسین بن روح]] دارای برتریهای فراوانی بود؛ امّا به طور عمده شهرت و اعتبار او، به مسأله نیابتش باز میگردد<ref>خاندان نوبختی، اقبال آشتیانی، ص ۲۱۲.</ref>. پیش از آن، [[محمد بن عثمان]]، او را حلقه اتصال بین خود و وکلای دیگرش در [[بغداد]] قرار داده بود<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۷۲، ح ۳۴۳، با تصرف.</ref>. [[حسین بن روح]] به خاطر انتساب به [[خاندان نوبختی]]، در زمان [[مقتدر عباسی|مقتدر]] در [[دستگاه عباسی]] از [[احترام]] خاصی برخوردار بود، ولی به [[دلیل]] برخی فعالیت‌ها در سال ۳۱۲ به زندان افتاد و این زندانی شدن پنج سال به درازا کشید. درباره [[نیابت]] ایشان، [[عالمان]] و محققان [[اهل سنت]] نیز [[سخن]] گفته و درباره [[زندگی]] او تحقیق کرده‌اند<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص۲۱۷.</ref>. | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۸: | ||
== چگونگی معرفی برای نیابت == | == چگونگی معرفی برای نیابت == | ||
معرّفی و [[انتخاب]] [[حسین بن روح]]، [[نایب سوم]] به | معرّفی و [[انتخاب]] [[حسین بن روح]]، [[نایب سوم]] به فرمان امام {{ع}} و از سوی [[محمد بن عثمان]] بود. [[نایب دوم]]، از دو یا سه سال پیش از درگذشت خود، با ارجاع برخی از [[شیعیان]] که اموالی از سهم [[امام]] و غیر آن پیش او میبردند به حسین بن روح نوبختی، زمینه را برای [[نیابت]] وی از طرف [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} هموار میکرد. او به کسانی که در این موضوع دچار [[شک]] و [[تردید]] میشدند، تأکید میکرد این [[دستور]]، از طرف [[امام]] {{ع}} صادر شده است<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ح ۳۳۷ و ح ۳۳۵.</ref>. | ||
وی در [[انتصاب]] [[حسین بن روح]] به [[جانشینی]] خود، تأکید فراوانی میکرد. گاهی به صورت انفرادی و گاهی میان عموم [[شیعیان]] [[مخلص]] و وکلای خویش، این مطلب را یادآور میشد. این تأکید، بدان علّت بود که از طرف [[امامان]] {{عم}}، سخن روشنی که بیانگر | وی در [[انتصاب]] [[حسین بن روح]] به [[جانشینی]] خود، تأکید فراوانی میکرد. گاهی به صورت انفرادی و گاهی میان عموم [[شیعیان]] [[مخلص]] و وکلای خویش، این مطلب را یادآور میشد. این تأکید، بدان علّت بود که از طرف [[امامان]] {{عم}}، سخن روشنی که بیانگر وثاقت، [[امانت]] و [[نیابت]] [[حسین بن روح]] صادر نشده بود. از طرفی میان وکلای [[بغداد]]، کسانی بودند که در ظاهر ارتباط [[محمد بن عثمان]] با آنان بیشتر بود؛ از اینرو عوام و [[خواص]] [[شیعیان]]، تصور نمیکردند [[حسین بن روح]] به [[جانشینی]] [[انتخاب]] شود؛ بدین سبب، [[نایب دوم]] از هر فرصتی برای [[تبیین]] [[نیابت]] خود از طرف [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}}، برای رفع [[تردید]] از آنان استفاده میکرد<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۸۹، ح ۳۵۵.</ref> | ||
پس از [[وفات]] [[ابو جعفر عمری]] و [[وصیت]] او درباره [[نصب]] [[حسین بن روح]] به عنوان [[نایب سوم]] [[امام]] غایب، [[ابو القاسم حسین بن روح]] به "دار النیابة" در [[بغداد]] رفته و بزرگان [[شیعه]] گرد او جمع شدند. [[حسین بن روح]]، با همکاری وکلای [[بغداد]] و سایر مناطق، کار خویش را در | پس از [[وفات]] [[ابو جعفر عمری]] و [[وصیت]] او درباره [[نصب]] [[حسین بن روح]] به عنوان [[نایب سوم]] [[امام]] غایب، [[ابو القاسم حسین بن روح]] به "دار النیابة" در [[بغداد]] رفته و بزرگان [[شیعه]] گرد او جمع شدند. [[حسین بن روح]]، با همکاری وکلای [[بغداد]] و سایر مناطق، کار خویش را در جایگاه [[نیابت]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} آغاز کرد و توانست با روش عالمانه و منطقی، بین [[دوست]] و [[دشمن]] از پذیرش بالایی برخوردار شود. | ||
روایتها، حکایت از آن دارد که برخلاف سفیر اوّل و دوم، موقعیت [[حسین بن روح]] در | روایتها، حکایت از آن دارد که برخلاف سفیر اوّل و دوم، موقعیت [[حسین بن روح]] در جایگاه سفیر [[امام مهدی|امام دوازدهم]] بین [[شیعیان]] [[امامیه]] آشکار بود؛ به همین [[دلیل]] عدهای از عوام [[امامیه]]، بر آن شدند که وکلای نواحی خود را نادیده گرفته، به طور مستقیم با خود او در تماس باشند؛ ولی رفته رفته با انجام تغییراتی در دستگاه [[حاکم]] و برکناری برخی حامیان او، وضع دگرگون شد؛ به گونهای که وی بخشی از پایان عمر خود را در زندان به سر برد<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة،، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.</ref>. | ||
نخستین توقیعی که راجع به "[[حسین بن روح]]" از [[ناحیه مقدسه]] صدور یافت، در سال ٣٠٥ ه.ق بود. در آن [[توقیع]] آمده است: "او کاملاً مورد وثوق و [[اطمینان]] ماست و در نزد ما | نخستین توقیعی که راجع به "[[حسین بن روح]]" از [[ناحیه مقدسه]] صدور یافت، در سال ٣٠٥ ه.ق بود. در آن [[توقیع]] آمده است: "او کاملاً مورد وثوق و [[اطمینان]] ماست و در نزد ما مقام و جایگاهی دارد که او را مسرور می‌گرداند"<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۷.</ref>. | ||
== علت معرفی حسین بن روح به نیابت == | == علت معرفی حسین بن روح به نیابت == | ||
با اینکه "[[محمد بن عثمان]]" غیر از "[[حسین بن روح]]" نه وکیل دیگر در [[بغداد]] داشت و همگی زیر نظر وی فعالیت می‌کردند، اما "[[حسین بن روح]]" به [[نیابت]] [[امام زمان]] {{ع}} [[انتخاب]] شد. علّت آن علاوه بر متکلّم و [[فقیه]] بودن، [[بردباری]]، هوشیاری و [[اخلاص]] او در آن موقعیت خاصّ [[سیاسی]] بود. "[[حسین بن روح]]" با همکاری ده وکیل در [[بغداد]] و با وکلای سایر بلاد اسلامی، کار خویش را در سمت [[نیابت]] [[امام زمان]] {{ع}} شروع کرد و توانست با روش معقولانه و منطقی، در میان [[دوست]] و [[دشمن]]، از [[مقبولیت]] بالایی برخوردار باشد. بنابر [[شهادت]] مورّخین قرون اولیه و | با اینکه "[[محمد بن عثمان]]" غیر از "[[حسین بن روح]]" نه وکیل دیگر در [[بغداد]] داشت و همگی زیر نظر وی فعالیت می‌کردند، اما "[[حسین بن روح]]" به [[نیابت]] [[امام زمان]] {{ع}} [[انتخاب]] شد. علّت آن علاوه بر متکلّم و [[فقیه]] بودن، [[بردباری]]، هوشیاری و [[اخلاص]] او در آن موقعیت خاصّ [[سیاسی]] بود. "[[حسین بن روح]]" با همکاری ده وکیل در [[بغداد]] و با وکلای سایر بلاد اسلامی، کار خویش را در سمت [[نیابت]] [[امام زمان]] {{ع}} شروع کرد و توانست با روش معقولانه و منطقی، در میان [[دوست]] و [[دشمن]]، از [[مقبولیت]] بالایی برخوردار باشد. بنابر [[شهادت]] مورّخین قرون اولیه و محدثین متقدم، او "اعقل الناس" زمان خود بوده است و از داناترین افراد به شمار می‌رفت. | ||
از حوادث مهم دوران [[نیابت]] [[حسین بن روح]]، جدا شدن [[ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی]] "معروف به ابن ابی عزاقر" از [[آیین]] [[شیعی]] و [[تکفیر]] او به دست [[حسین]] است<ref>ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة،، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۷.</ref> | از حوادث مهم دوران [[نیابت]] [[حسین بن روح]]، جدا شدن [[ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی]] "معروف به ابن ابی عزاقر" از [[آیین]] [[شیعی]] و [[تکفیر]] او به دست [[حسین]] است<ref>ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة،، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۷.</ref> | ||
== مدت نیابت == | == مدت نیابت == | ||
[[حسین بن روح]]، با [[وفات]] [[ابو جعفر محمد بن عثمان عمری]]، در سال ۳۰۵ ق | [[حسین بن روح]]، با [[وفات]] [[ابو جعفر محمد بن عثمان عمری]]، در سال ۳۰۵ ق منصب [[نیابت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را عهدهدار شد و در سال ۳۲۶ ق [[وفات]] یافت. بدینسان مدت [[نیابت]] وی نزدیک به ۲۱ سال بود. | ||
در [[وفات]] وی که در ماه [[شعبان]] سال ۳۲۶ ق بوده، هیچ اختلافی نیست و | در [[وفات]] وی که در ماه [[شعبان]] سال ۳۲۶ ق بوده، هیچ اختلافی نیست و محدثان و مورخان در این مسأله [[اتفاق نظر]] دارند؛ لکن در محل [[قبر]] او، [[اختلاف]] و شبهاتی وجود دارد. مسلم است که [[قبر]] او در [[بغداد]] است؛ ولی اینکه [[قبر]] در قسمت غربی [[بغداد]] است یا قسمت شرقی، [[اختلاف]] وجود دارد<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۸۹، ح ۳۵۵</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۷.</ref> | ||
== پرسش مستقیم == | == پرسش مستقیم == | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۳: | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
{{پرسمان نایب سوم امام مهدی: حسین بن روح نوبختی}} | {{پرسمان نایب سوم امام مهدی: حسین بن روح نوبختی}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
[[رده:نواب اربعه امام مهدی]] | [[رده:نواب اربعه امام مهدی]] | ||
[[رده: | [[رده:حسین بن روح نوبختی]] | ||
[[رده:ملاقات‌کنندگان با امام مهدی در غیبت صغری]] | [[رده:ملاقات‌کنندگان با امام مهدی در غیبت صغری]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حسین بن روح نوبختی است. حسین بن روح نوبختی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حسین بن روح نوبختی در تاریخ اسلامی - حسین بن روح نوبختی در معارف مهدویت - پرسش مرتبط نداردحسین بن روح نوبختی سومین نایب خاص حضرت مهدی (ع)، محدث، فقیه و متکلم شیعی ایرانی، است. او در سالهای ۳۰۵ ـ ۳۲۶ ق به مدت 21 سال نایب امام زمان (ع) و واسطه بین حضرت مهدی (ع) و شیعیان بود. وی در ماه شعبان سال ۳۲۶ ق وفات و در بغداد دفن شد.
مقدمه
سومین نایب خاص حضرت مهدی (ع)، محدث، فقیه و متکلم شیعی ایرانی، ابو القاسم حسین بن روح نوبختی از اصحاب امام حسن عسکری (ع) است. وی میان شیعیان بغداد، شهرت ویژهای داشت و یکی از افراد مورد اعتماد محمد بن عثمان عمری به شمار می‌رفت. او در سالهای ۳۰۵ ـ ۳۲۶ ق نایب امام زمان (ع) و واسطه بین حضرت مهدی (ع) و شیعیان بود.
حسین بن روح دارای برتریهای فراوانی بود؛ امّا به طور عمده شهرت و اعتبار او، به مسأله نیابتش باز میگردد[۱]. پیش از آن، محمد بن عثمان، او را حلقه اتصال بین خود و وکلای دیگرش در بغداد قرار داده بود[۲]. حسین بن روح به خاطر انتساب به خاندان نوبختی، در زمان مقتدر در دستگاه عباسی از احترام خاصی برخوردار بود، ولی به دلیل برخی فعالیت‌ها در سال ۳۱۲ به زندان افتاد و این زندانی شدن پنج سال به درازا کشید. درباره نیابت ایشان، عالمان و محققان اهل سنت نیز سخن گفته و درباره زندگی او تحقیق کرده‌اند[۳].
برخی گفته‌اند "حسین بن روح" قمی بوده است. روایت کشّی او را ملقب به قمی ذکر می‌کند[۴]. در تاریخ الاسلام ذهبی، اشاره به قمی بودن او شده است[۵]. وی به زبان "آبه" از نواحی قم تکلم می‌کرده است[۶]. باوجود این، بین "نوبختی" بودن و "قمی" بودن نایب سوم، به یکی از دو صورت می‌شود، ارتباط برقرار کرد و آن‌ها را جمع کرد:
- وی در اصل، قمی بوده و از طرف مادر، نوبختی نامیده شده است[۷].
- وی از شاخه "بنو نوبخت" قم بوده و در زمان نخستین سفیر، به بغداد مهاجرت کرده است[۸].[۹]
چگونگی معرفی برای نیابت
معرّفی و انتخاب حسین بن روح، نایب سوم به فرمان امام (ع) و از سوی محمد بن عثمان بود. نایب دوم، از دو یا سه سال پیش از درگذشت خود، با ارجاع برخی از شیعیان که اموالی از سهم امام و غیر آن پیش او میبردند به حسین بن روح نوبختی، زمینه را برای نیابت وی از طرف امام زمان (ع) هموار میکرد. او به کسانی که در این موضوع دچار شک و تردید میشدند، تأکید میکرد این دستور، از طرف امام (ع) صادر شده است[۱۰].
وی در انتصاب حسین بن روح به جانشینی خود، تأکید فراوانی میکرد. گاهی به صورت انفرادی و گاهی میان عموم شیعیان مخلص و وکلای خویش، این مطلب را یادآور میشد. این تأکید، بدان علّت بود که از طرف امامان (ع)، سخن روشنی که بیانگر وثاقت، امانت و نیابت حسین بن روح صادر نشده بود. از طرفی میان وکلای بغداد، کسانی بودند که در ظاهر ارتباط محمد بن عثمان با آنان بیشتر بود؛ از اینرو عوام و خواص شیعیان، تصور نمیکردند حسین بن روح به جانشینی انتخاب شود؛ بدین سبب، نایب دوم از هر فرصتی برای تبیین نیابت خود از طرف امام زمان (ع)، برای رفع تردید از آنان استفاده میکرد[۱۱]
پس از وفات ابو جعفر عمری و وصیت او درباره نصب حسین بن روح به عنوان نایب سوم امام غایب، ابو القاسم حسین بن روح به "دار النیابة" در بغداد رفته و بزرگان شیعه گرد او جمع شدند. حسین بن روح، با همکاری وکلای بغداد و سایر مناطق، کار خویش را در جایگاه نیابت امام زمان (ع) آغاز کرد و توانست با روش عالمانه و منطقی، بین دوست و دشمن از پذیرش بالایی برخوردار شود.
روایتها، حکایت از آن دارد که برخلاف سفیر اوّل و دوم، موقعیت حسین بن روح در جایگاه سفیر امام دوازدهم بین شیعیان امامیه آشکار بود؛ به همین دلیل عدهای از عوام امامیه، بر آن شدند که وکلای نواحی خود را نادیده گرفته، به طور مستقیم با خود او در تماس باشند؛ ولی رفته رفته با انجام تغییراتی در دستگاه حاکم و برکناری برخی حامیان او، وضع دگرگون شد؛ به گونهای که وی بخشی از پایان عمر خود را در زندان به سر برد[۱۲].
نخستین توقیعی که راجع به "حسین بن روح" از ناحیه مقدسه صدور یافت، در سال ٣٠٥ ه.ق بود. در آن توقیع آمده است: "او کاملاً مورد وثوق و اطمینان ماست و در نزد ما مقام و جایگاهی دارد که او را مسرور می‌گرداند"[۱۳].
علت معرفی حسین بن روح به نیابت
با اینکه "محمد بن عثمان" غیر از "حسین بن روح" نه وکیل دیگر در بغداد داشت و همگی زیر نظر وی فعالیت می‌کردند، اما "حسین بن روح" به نیابت امام زمان (ع) انتخاب شد. علّت آن علاوه بر متکلّم و فقیه بودن، بردباری، هوشیاری و اخلاص او در آن موقعیت خاصّ سیاسی بود. "حسین بن روح" با همکاری ده وکیل در بغداد و با وکلای سایر بلاد اسلامی، کار خویش را در سمت نیابت امام زمان (ع) شروع کرد و توانست با روش معقولانه و منطقی، در میان دوست و دشمن، از مقبولیت بالایی برخوردار باشد. بنابر شهادت مورّخین قرون اولیه و محدثین متقدم، او "اعقل الناس" زمان خود بوده است و از داناترین افراد به شمار می‌رفت.
از حوادث مهم دوران نیابت حسین بن روح، جدا شدن ابو جعفر محمد بن علی شلمغانی "معروف به ابن ابی عزاقر" از آیین شیعی و تکفیر او به دست حسین است[۱۴].[۱۵]
مدت نیابت
حسین بن روح، با وفات ابو جعفر محمد بن عثمان عمری، در سال ۳۰۵ ق منصب نیابت حضرت مهدی (ع) را عهدهدار شد و در سال ۳۲۶ ق وفات یافت. بدینسان مدت نیابت وی نزدیک به ۲۱ سال بود.
در وفات وی که در ماه شعبان سال ۳۲۶ ق بوده، هیچ اختلافی نیست و محدثان و مورخان در این مسأله اتفاق نظر دارند؛ لکن در محل قبر او، اختلاف و شبهاتی وجود دارد. مسلم است که قبر او در بغداد است؛ ولی اینکه قبر در قسمت غربی بغداد است یا قسمت شرقی، اختلاف وجود دارد[۱۶].[۱۷]
پرسش مستقیم
پرسش‌های وابسته
- سومین سفیر و نایب خاص امام مهدی چه کسی بود و چگونه به نیابت رسید؟ (پرسش)
- سومین نایب امام دوازدهم چه کسی بود؟ (پرسش)
- چرا حسین بن روح برای نیابت خاص امام مهدی انتخاب شد؟ (پرسش)
- آیا حسین بن روح امام یازدهم امام حسن عسکری را دیده است؟ (پرسش)
- علما و مورخان حسین بن روح را با چه عناوینی معرفی کرده‌اند؟ (پرسش)
- حسین بن روح به دستور چه کسی به مقام نیابت رسید؟ (پرسش)
- آیا برای حسین بن روح کراماتی گزارش شده است؟ آن کرامات چیستند؟ (پرسش)
- حسین بن روح در نزد امام چه جایگاهی داشت و آیا مورد وثاقت امام بود؟ (پرسش)
- حسین بن روح در چه تاریخی به دنیا آمد و کی از دنیا رفت و در کجا دفن شده است؟ (پرسش)
- حسین بن روح نزد نایب دوم (محمد بن عثمان) چه جایگاهی داشته است؟ (پرسش)
- حسین بن روح چند سال نایب بوده است؟ (پرسش)
- به چه دلیل حسین بن روح به عنوان سومین نایب امام دوازدهم انتخاب شد؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ خاندان نوبختی، اقبال آشتیانی، ص ۲۱۲.
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۷۲، ح ۳۴۳، با تصرف.
- ↑ مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص۲۱۷.
- ↑ اختیار معرفة الرجال، ج ۲، ص ۸۳۱.
- ↑ تاریخ الاسلام ذهبی، ص ۱۹۰؛ تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (ع)، ص ۲۱۲.
- ↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۰۳.
- ↑ غیبة طوسی، ص ۳۷۱؛ خاندان نوبختی، ص ۲۱۴.
- ↑ تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم (ع)، ص ۱۹۲.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۷۷.
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ح ۳۳۷ و ح ۳۳۵.
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۸۹، ح ۳۵۵.
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة،، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.
- ↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۷۷.
- ↑ ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة،، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.
- ↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۷۷.
- ↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۸۹، ح ۳۵۵
- ↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۹ ـ ۱۷۱؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۷۷.