بصیرت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
*این واژه برگرفته از ریشه [[عربی]] "ب ـ ص ـ ر" است<ref>لسان‌العرب، ج۲، ص۴۱۸ـ۴۱۹، «بصر»؛ لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶، «بصیر».</ref>. در [[نثر]] و [[شعر]] قدیم [[فارسی]] فراوان یافت می‌شود<ref>لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶.</ref> و غالباً به صورت ترکیبی اضافی با واژه چشم به کار می‌رفته و در برابر [[بینایی]] [[حسی]] و ظاهری، به معنای [[بینایی]] [[قلبی]] و شهودی بوده است. | *این واژه برگرفته از ریشه [[عربی]] "ب ـ ص ـ ر" است<ref>لسان‌العرب، ج۲، ص۴۱۸ـ۴۱۹، «بصر»؛ لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶، «بصیر».</ref>. در [[نثر]] و [[شعر]] قدیم [[فارسی]] فراوان یافت می‌شود<ref>لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶.</ref> و غالباً به صورت ترکیبی اضافی با واژه چشم به کار می‌رفته و در برابر [[بینایی]] [[حسی]] و ظاهری، به معنای [[بینایی]] [[قلبی]] و شهودی بوده است. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
* از ویژگی‌های [[فکری]] و عملی [[یاران | * از ویژگی‌های [[فکری]] و عملی [[یاران سید الشهدا]]{{ع}} در [[نهضت]] [[عاشورا]]، بصیرت و [[بینش]] بود. در [[فرهنگ دینی]] و متون [[معارف]]، از کسانی با عنوان اهل البصائر یاد شده است، یعنی صاحبان روشن بینی و بیدار دلی و [[شناخت]] عمیق نسبت به [[حق]] و [[باطل]]، [[امام]] و [[حجت]] [[الهی]]، راه و برنامه، [[دوست]] و [[دشمن]]، [[مؤمن]] و [[منافق]]. صاحبان بصیرت، [[چشم]] درونشان بیناست، نه تنها چشم سر. با [[آگاهی]]، [[هشیاری]] و [[انتخاب]] گام در راه می‌گذارند و عملکرد و موضعگیری‌هایشان ریشه [[اعتقادی]] و مبنای مکتبی و [[دینی]] دارد، جهادشان مکتبی و مبارزاتشان مرامی است، نه سودجویانه و دنیاپرستانه یا نشات گرفته از [[تعصبات قومی]] و [[جاهلی]]، یا تحریک شده [[تبلیغات]] فریبکارانه جناح [[باطل]] و [[سلطه]] [[زور]]. اهل بصیرت، راه خود را روشن و بی ابهام و بحق می‌بینند و [[باطل]] بودن [[دشمن]] را [[یقین]] دارند و با [[تطمیع]] و [[تهدید]]، نه خود را می‌فروشند و نه دست از [[عقیده]] و [[جهاد]] بر می‌دارند. شمشیرها و جهادشان پشتوانه [[عقیدتی]] دارد. به فرموده [[امام علی|علی]] {{عربی|حملوا بصائرهم علی اسیافهم}}<ref>نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه ۱۵۰</ref> | ||
* اینگونه مدافعان بینادل و [[پیروان]] [[دل]] [[آگاه]]، هم در رکاب [[امام علی|علی]] با [[معاویه]] می‌جنگیدند، هم در همه حال [[امام حسن|امام مجتبی]] را [[حمایت]] می‌کردند، هم در [[عاشورا]] [[جان]] خویش را فدای [[امام]] خویش و [[نصرت]] [[قرآن]] می‌کردند. این از سخنرانی‌ها و رجزها و پاسخ‌هایشان روشن بود. [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} را [[امامی]] می‌دانستند که باید یاریش کرد و [[جان]] در راهش باخت و دشمنانش را کافردلان [[نفاق]] پیشه‌ای می‌شناختند که [[جهاد]] با آنان همچون [[جهاد]] با [[مشرکان]] بود و [[اجر]] داشت. سخنان [[امام حسین]]{{ع}}، [[امام سجاد]]{{ع}}، [[حضرت اباالفضل]]، [[علی اکبر]]، [[جوانان]] [[بنی هاشم]]، [[یاران امام حسین|یاران ابا عبدالله]] همه گویای عمق بصیرت آنان است. [[امام صادق]] درباره [[حضرت عباس]]، تعبیر نافذ البصیرة دارد، که گویای عمق [[بینش]] و [[استواری]] [[ایمان]] او در [[حمایت]] از [[امام حسین|سید الشهدا]]ست: {{عربی|کان عمنا العباس بن علی نافذ البصیرة صلب الایمان}}<ref>اعیان الشیعه، ج ۷، ص ۴۳۰</ref> در [[زیارتنامه]] [[حضرت]] [[عباس]] است: {{عربی|انک مضیت علی بصیرة من امرک مقتدیا بالصالحین...}}[[سخن]] [[علی اکبر]] خطاب به [[امام]] که مگر ما بر [[حق]] نیستیم؟ مشهوراست. در [[جبهه]] مقابل، کوردلانی [[دنیا]] طلب و [[فریب]] خوردگانی بی [[انگیزه]] و تحریک شدگانی [[نادان]] بودند که [[تبلیغات]] [[اموی]] چشم بصیرتشان را بسته بود و لقمه‌های [[حرام]]، [[گوش]] [[حقیقت]] نیوش را از آنان گرفته بود<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۸۰.</ref>. | * اینگونه مدافعان بینادل و [[پیروان]] [[دل]] [[آگاه]]، هم در رکاب [[امام علی|علی]] با [[معاویه]] می‌جنگیدند، هم در همه حال [[امام حسن|امام مجتبی]] را [[حمایت]] می‌کردند، هم در [[عاشورا]] [[جان]] خویش را فدای [[امام]] خویش و [[نصرت]] [[قرآن]] می‌کردند. این از سخنرانی‌ها و رجزها و پاسخ‌هایشان روشن بود. [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} را [[امامی]] می‌دانستند که باید یاریش کرد و [[جان]] در راهش باخت و دشمنانش را کافردلان [[نفاق]] پیشه‌ای می‌شناختند که [[جهاد]] با آنان همچون [[جهاد]] با [[مشرکان]] بود و [[اجر]] داشت. سخنان [[امام حسین]]{{ع}}، [[امام سجاد]]{{ع}}، [[حضرت اباالفضل]]، [[علی اکبر]]، [[جوانان]] [[بنی هاشم]]، [[یاران امام حسین|یاران ابا عبدالله]] همه گویای عمق بصیرت آنان است. [[امام صادق]] درباره [[حضرت عباس]]، تعبیر نافذ البصیرة دارد، که گویای عمق [[بینش]] و [[استواری]] [[ایمان]] او در [[حمایت]] از [[امام حسین|سید الشهدا]]ست: {{عربی|کان عمنا العباس بن علی نافذ البصیرة صلب الایمان}}<ref>اعیان الشیعه، ج ۷، ص ۴۳۰</ref> در [[زیارتنامه]] [[حضرت]] [[عباس]] است: {{عربی|انک مضیت علی بصیرة من امرک مقتدیا بالصالحین...}}[[سخن]] [[علی اکبر]] خطاب به [[امام]] که مگر ما بر [[حق]] نیستیم؟ مشهوراست. در [[جبهه]] مقابل، کوردلانی [[دنیا]] طلب و [[فریب]] خوردگانی بی [[انگیزه]] و تحریک شدگانی [[نادان]] بودند که [[تبلیغات]] [[اموی]] چشم بصیرتشان را بسته بود و لقمه‌های [[حرام]]، [[گوش]] [[حقیقت]] نیوش را از آنان گرفته بود<ref>ر. ک. [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۸۰.</ref>. | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۱۹
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بصیرت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
بصیرت بینش، آگاهی، هوشیاری و زیرکی، روشندلی و چشم خِرَد[۱].
واژه‌شناسی لغوی
- این واژه برگرفته از ریشه عربی "ب ـ ص ـ ر" است[۲]. در نثر و شعر قدیم فارسی فراوان یافت می‌شود[۳] و غالباً به صورت ترکیبی اضافی با واژه چشم به کار می‌رفته و در برابر بینایی حسی و ظاهری، به معنای بینایی قلبی و شهودی بوده است.
مقدمه
- از ویژگی‌های فکری و عملی یاران سید الشهدا(ع) در نهضت عاشورا، بصیرت و بینش بود. در فرهنگ دینی و متون معارف، از کسانی با عنوان اهل البصائر یاد شده است، یعنی صاحبان روشن بینی و بیدار دلی و شناخت عمیق نسبت به حق و باطل، امام و حجت الهی، راه و برنامه، دوست و دشمن، مؤمن و منافق. صاحبان بصیرت، چشم درونشان بیناست، نه تنها چشم سر. با آگاهی، هشیاری و انتخاب گام در راه می‌گذارند و عملکرد و موضعگیری‌هایشان ریشه اعتقادی و مبنای مکتبی و دینی دارد، جهادشان مکتبی و مبارزاتشان مرامی است، نه سودجویانه و دنیاپرستانه یا نشات گرفته از تعصبات قومی و جاهلی، یا تحریک شده تبلیغات فریبکارانه جناح باطل و سلطه زور. اهل بصیرت، راه خود را روشن و بی ابهام و بحق می‌بینند و باطل بودن دشمن را یقین دارند و با تطمیع و تهدید، نه خود را می‌فروشند و نه دست از عقیده و جهاد بر می‌دارند. شمشیرها و جهادشان پشتوانه عقیدتی دارد. به فرموده علی حملوا بصائرهم علی اسیافهم[۴]
- اینگونه مدافعان بینادل و پیروان دل آگاه، هم در رکاب علی با معاویه می‌جنگیدند، هم در همه حال امام مجتبی را حمایت می‌کردند، هم در عاشورا جان خویش را فدای امام خویش و نصرت قرآن می‌کردند. این از سخنرانی‌ها و رجزها و پاسخ‌هایشان روشن بود. سید الشهدا(ع) را امامی می‌دانستند که باید یاریش کرد و جان در راهش باخت و دشمنانش را کافردلان نفاق پیشه‌ای می‌شناختند که جهاد با آنان همچون جهاد با مشرکان بود و اجر داشت. سخنان امام حسین(ع)، امام سجاد(ع)، حضرت اباالفضل، علی اکبر، جوانان بنی هاشم، یاران ابا عبدالله همه گویای عمق بصیرت آنان است. امام صادق درباره حضرت عباس، تعبیر نافذ البصیرة دارد، که گویای عمق بینش و استواری ایمان او در حمایت از سید الشهداست: کان عمنا العباس بن علی نافذ البصیرة صلب الایمان[۵] در زیارتنامه حضرت عباس است: انک مضیت علی بصیرة من امرک مقتدیا بالصالحین...سخن علی اکبر خطاب به امام که مگر ما بر حق نیستیم؟ مشهوراست. در جبهه مقابل، کوردلانی دنیا طلب و فریب خوردگانی بی انگیزه و تحریک شدگانی نادان بودند که تبلیغات اموی چشم بصیرتشان را بسته بود و لقمه‌های حرام، گوش حقیقت نیوش را از آنان گرفته بود[۶].
مفهوم‌شناسی بصیرت
بصیرت و بصر
بصیرت و نور
بصیرت و حکمت و عقل
ویژگی‌ها و موانع بصیرت
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ هادیان رسنانی، الهه، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۵، ص۵۷۳- ۵۸۱.
- ↑ لسان‌العرب، ج۲، ص۴۱۸ـ۴۱۹، «بصر»؛ لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶، «بصیر».
- ↑ لغت نامه، ج۳، ص۴۲۰۶.
- ↑ نهج البلاغه، صبحی صالح، خطبه ۱۵۰
- ↑ اعیان الشیعه، ج ۷، ص ۴۳۰
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۸۰.