محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پانویس == {{پانویس}} {{ +== پانویس == {{پانویس}} {{)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{دیگر کاربردها|ابن شاذان}} | {{دیگر کاربردها|ابن شاذان}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری در در معارف مهدویت]]</div> | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاصه هستند -[[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]]- ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونهای|تونهای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۱۱ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۰۱
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
مقدمه
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. شیخ صدوق او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاصه هستند -عثمان بن سعید و محمد بن عثمان- ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی امام قائم (ع) دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از معجزات حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است[۱]. [۲].
منابع
پانویس
- ↑ همان، داود الهامى، ص ۱۱۸.
- ↑ تونهای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱.