محمد بن عبدالله حمیری قمی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۰۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

آشنایی اجمالی

ابوجعفر محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری، شیخ طوسی او را در زمره راویانی گزارش کرده که از امامان(ع) روایت نکرده‌اند.[۱] وی فردی موثق بود و با حضرت ولی عصر(ع) مکاتبه داشت و در ابواب شرعی از آن حضرت سؤال می‌‌کرد.[۲] محمد از پدرش عبدالله حمیری روایت دارد و جعفر بن قولویه[۳] احمد بن هارون فامی و جعفر بن حسین نیز از او روایت کرده اند[۴].

وی کتاب‌هایی دارد که خود درباره نگارش آنها می‌‌گوید: نسخه‌هایی که از کتاب‌های احمد برقی برداشته بودم، گم شد. در قم، بغداد و ری جستجو کردم، نیافتم؛ ازاین رو با مراجعه به اصول و نوشته‌ها، احادیثی را استخراج کردم و به تناسب موضوع در کتاب و باب خود جای دادم. آثار وی عبارت‌اند از: «الحقوق»، «الأوائل»، «السّماء»، «الأرض»، «المساحة والبلدان»، «ابلیس وجنوده»، «الاحتجاج»[۵]

از تاریخ درگذشت محمد حمیری اطلاعی در دست نیست؛ اما در سال ۳۰۴ هجری به یکی از شاگردانش به نام ابوعمرو سعید بن عمر اجازه روایت داده است[۶].[۷]

پرسش مستقیم

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲

پانویس

  1. رجال (الطوسی)، ص۴۹۴.
  2. رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.
  3. معجم رجال الحدیث، ج ۱۶، ص۲۳۳.
  4. الفهرست (الطوسی)، ص۱۵۶.
  5. رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.
  6. الذریعة، ج ۱، ص۲۴۱.
  7. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۲، ص۳۷۵.