دیدگاه فریقین درباره مسأله مهدویت چیست؟ (پرسش)
| دیدگاه فریقین درباره مسأله مهدویت چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری |
| مدخل اصلی | آثار انتظار |
| مدخل وابسته | ؟ |
دیدگاه فریقین درباره مسأله مهدویت چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین محمد جواد فاضل لنکرانی، در کتاب «گفتارهای مهدوی» در این‌باره گفته است:
- «مسئله مهدویت و امامت حضرت حجت (ع) یک حقیقت غیر قابل انکار است. پیروان مذهب اهل بیت (ع) و سایر مذاهب اربعه اسلامی که با قرآن ارتباط دارند، متوجه‌اند که از خود آیات قرآن کریم، این حقیقت تابناک به خوبی استفاده می‌شود، حتی در کتب تفسیر اهل سنت، در ذیل برخی از آیات قرآن، نام شریف حضرت مهدی (ع) ذکر شده است؛ از جمله قرطبی مفسر معروف اهل سنت درباره آیه شریفه سی و سوم توبه که می‌فرماید: ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ﴾﴾[۱]
- در کتاب "الجامع لاحکام القرآن" گفته است: سدی می‌گوید پیروزی اسلام بر دیگر ادیان، هنگام قیام مهدی است. در آن زمان مردمان یا باید مسلمان شوند و یا جزیه دهند؛ و اینکه گفته شده است مهدی همان عیسی است، [سخن] نادرستی است؛ زیرا اخبار صحیح به گونه‌ای متواتر وارد شده که مهدی از خاندان پیامبر است. پس جایز نیست که آن را بر عیسی (ع) حمل کنیم[۲].
- و یا جلال الدین سیوطی در تفسیر "الدر المنثور" درباره ذیل آیه شریفه صد و چهارده بقره که می‌فرماید: ﴿لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾﴾[۳]
- چنین نوشته است که: "اما خزیهم فی الدنیا فإنه اذا قام المهدی و فتحت القسطنطینیة قتلهم، فلذلک الخزی"[۴]
- و همچنین در تفاسیر شیعی نیز درباره آیه شریفه‌ای که در ابتدای مقاله استشهاد شد و یا آیه شریفه صد و پنجم از سوره مبارکه انبیا که می‌فرماید: ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾﴾[۵]
- چنین آمده است که امام باقر (ع) در تاویل آن فرموده‌اند: "وَ لَقَد کَتَبنا فِی الزبورِ وَ قَولُهُ أن الأرضَ یَرِثُها عِبادِیَ قال: الکُتُب کُلها ذِکر و مِن بعدِ الذکرِ وَ لَقَد کَتَبنا قال: القائمُ و أصحابُه"[۶].
- به عبارت دیگر، خدا طبق این آیه می‌فرماید ما بعد از آنکه در تورات نوشتیم، در زبور هم این مطلب را اعلام کردیم که [قطعاً تمام] زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد و بر آن سلطنت خواهند نمود. آری همه مسلمانان اتفاق نظر دارند که وراثت زمین در آن دوران، به انسان‌هایی خواهد رسید که واجد دو ویژگی باشند:
- ویژگی اول: اینکه بنده واقعی خدا بوده و سراسر وجودشان را برای خداوند قرار داده باشند.
- ویژگی دوم: اینکه افرادی صالح و شایسته بوده و لیاقت بهره برداری از زمین را داشته باشند.
- از این رو هیچ مجالی برای کسانی که بخواهند در این حقیقت نورانی تشکیک کنند نیست، مگر کسانی که از حقیقت قرآن فاصله گرفته باشند، اما برای کسانی که هر چند ارتباط اندکی با قرآن دارند، این حقیقت، یعنی ولایت حضرت خاتم الاوصیاء، امام زمان (ع) و ظهور حضرت مهدی (ع) به عنوان آخرین منجی الهی، یک مسئله مسلم و غیر قابل تردید است.
- آری اصل قضیه مهدویت، از حقایق مسلم اسلامی است که پشتیبان آن مباحث عقلی و نقلی است»[۷].
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ «او کسی است که پیامبر خود را برای مردم فرستاد، با دینی درست و بر حق تا آن دین را بر همه دین‌ها پیروز گرداند، هر چند مشرکان را خوش نیاید.» سوره توبه، آیه ۳۳.
- ↑ "وقال السدی: ذاک عند خروج المهدی لا یبقی أحد إلا دخل فی الإسلام أو أدی الجزیة وقیل: المهدی هو عیسی فقط وهو غیر صحیح لأن الأخبار الصحاح قد تواترت علی أن المهدی من عترة رسول الله (ص) فلا یجوز حمله علی عیسی"؛ الجامع الاحکام القرآن، قرطبی، ج۸، ص۱۱۱.
- ↑ «و نصیبشان در دنیا خواری و در آخرت عذابی بزرگ است.» سوره بقره، آیه ۱۱۴.
- ↑ «خواری و ذلت در دنیا زمانی فرا می‌رسد که مهدی به پا خیزد و قسطنطنیه را فتح کند و آنان را بکشد.» الدر المنثور، سیوطی، ج۱، ص۲۶۴. البته قریب به این مضمون در تفسیر طبری و تفسیر کشف الاسرار نیز تصریح شده است. کشف الاسرار، میبدی، ج۱، ص۳۲۵.
- ↑ «و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
- ↑ «مراد از کلمه ذکر در وَ لَقَد کَتَبنا فِی الزبورِ مِن بعدِ الذکرِ همه کتاب‌های پیامبران است و مراد از أنَ الأرضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصالِحون قائم و یاران او می‌باشد.» مجمع البیان، طبرسی، ج۴، ذیل آیه.
- ↑ فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۳۲.