چه کسانی از تولد امام مهدی اطلاع یافته‌اند؟ (پرسش)
| چه کسانی از تولد امام مهدی اطلاع یافته‌اند؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / آشنایی با امام مهدی / معرفت امام مهدی (شناخت امام مهدی) / ولادت امام مهدی |
| مدخل اصلی | ابراهیم بن ادریس |
چه کسانی از تولد امام مهدی اطلاع یافته‌اند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آیت الله ابراهیم امینی، در کتاب «دادگستر جهان» در این‌باره گفته است:
- «درعین‌حال که از اول بنا بوده تولد فرزند امام حسن عسکری (ع) مخفی بماند باز هم جماعتی از ثقات و نزدیکان آنحضرت، آن کودک را مشاهده نموده به وجودش شهادت داده‌اند، از باب نمونه:
- از کسانیکه در هنگام تولد حضرت صاحب الامر (ع) حضور داشته و جریان را مفصلا شرح داده حکیمه خاتون دختر امام محمد تقی و عمه امام حسن عسکری است. اجمال داستان این است: حکیمه خاتون می‌گوید: روزی به خانه امام حسن (ع) مشرف شدم، شبانگاه که شب نیمه شعبان سال (۲۵۵) بود وقتی خواستم به منزلم مراجعت کنم، امام حسن فرمود: عمه جان امشب در خانه ما باش، زیرا ولی خدا و جانشین من در این شب متولد خواهد شد. پرسیدم از کدام کنیزانت؟ فرمود: از سوسن. پس هرچه در سوسن جستجو نمودم آثاری از حمل ندیدم. بعد از افطار و ادای نماز با سوسن در یک اطاق خوابیدیم طولی نکشید که از خواب بیدار شدم و در فرمایشات امام حسن تفکر می‌نمودم. بعدا مشغول نماز شب شدم، سوسن هم از خواب برخاسته نماز شب را به جای آورد. نزدیک سپیده‌دم شد اما از وضع حمل خبری نبود. داشتم در صحت وعده امام حسن تردید می‌نمودم که از اطاقش فرمود: عمه جان شک نکن که وقت تولد فرزندم نزدیک شده است. ناگهان احوال سوسن را متغیر دیدم از جریان پرسیدم فرمود: احساس ناراحتی شدیدی در خود می‌کنم. من به تهیه مقدمات و وسائل وضع حمل مشغول شدم و خودم قابلگی او را برعهده گرفتم.
- طولی نکشید که ولی خدا پاک و پاکیزه به دنیا آمد، در همان حال امام حسن فرمود: عمه جان فرزندم را بیاور، وقتی کودک را به نزدش بردم او را در بغل گرفته زبان مبارکش را بر چشمان آن کودک مالید، بلافاصله باز شد. سپس زبانش را بر دهان و گوش آن نوزاد کشید و دست بر سرش مالید. پس آن کودک به سخن آمده به تلاوت قرآن مشغول شد. بعدا کودک را به من داد و فرمود: به نزد مادرش ببر. کودک را نزد مادرش بردم و به منزل خودم برگشتم. در روز سوم نیز به خانه امام حسن مشرف شدم و ابتدائا بقصد دیدار نوزاد به حجره سوسن رفتم اما کودک را ندیدم، پس خدمت امام حسن مشرف شدم ولی خجالت کشیدم از احوال نوزاد سؤال نمایم. امام حسن ابتداءا فرمود: عمه جان فرزندم در پناه خدا غایب شده است، هنگامی که من از دنیا رفتم و دیدی شیعیانم اختلاف دارند جریان ولادت فرزندم را به شیعیان مورد وثوق خبر بده اما باید آن قضیه مخفی بماند زیرا فرزندم غایب خواهد شد[۱].
- نسیم و ماریه خدمتکاران امام حسن (ع) روایت کرده‌اند که: وقتی صاحب الامر متولد گشت بر دو زانوی خویش نشست و انگشتانش را به سوی آسمان بلند نمود سپس عطسه‌ای نموده فرمود: الحمد لله رب العالمین[۲].
- ابو غانم خادم می‌گوید: فرزندی برای امام حسن متولد شد که نامش را محمد گذاشت، روز سوم آن کودک را به اصحابش نشان داده فرمود: این فرزندم بعد از من صاحب و امام شماست و همان قائمی است که همه در انتظارش می‌باشند. وقتی زمین را جور و ستم فراگرفت قیام می‌کند و عدل و داد را برپا می‌دارد[۳].
- ابو علی خیزرانی از کنیزی که او را به امام حسن بخشیده بود، نقل کرده که گفت: من در هنگام تولد صاحب الامر حاضر بودم و نام مادرش صیقل است[۴].
- حسن بن حسین علوی می‌گوید: در سامره خدمت امام حسن عسکری (ع) رسیده تولد فرزندش را تبریک گفتم[۵].
- عبد الله بن عباس علوی می‌گوید: در شهر سامره خدمت امام حسن رسیدم و تولد فرزندش را تبریک گفتم[۶].
- حسن بن منذر می‌گوید: روزی حمزة بن ابی الفتح نزد من آمد و گفت: بشارت باد که دیشب خدا به امام حسن فرزندی عطا کرده لکن دستور داده که امرش را مخفی بداریم. نامش را پرسیدم گفت: نامش محمد است[۷].
- احمد بن اسحق می‌گوید: روزی خدمت امام حسن عسکری (ع) رسیده قصد داشتم، از جانشینش سؤال کنم. پس آنجناب ابتدا به سخن نموده فرمود:ای احمد بن اسحاق! خداوند متعال از هنگامی که آدم را آفریده تا قیامت، زمین را هرگز از حجتی خالی نگذاشته و نمی‌گذارد، به برکت آن وجود است که بلا از زمین دفع می‌شود و باران نازل می‌گردد و برکات زمین خارج می‌شود. عرض کردم: یابن رسول الله! امام و جانشین شما کیست؟ آنجناب داخل خانه شد، سپس کودک سه‌ساله‌ای را که مانند ماه شب چهارده بود، بر دوش گرفته خارج شد و فرمود: احمد! اگر تو نزد خدا و ائمه، گرامی نبودی فرزندم را نشانت نمی‌دادم، بدان که این کودک همنام و هم‌کنیه رسول خداست و همان کسیست که زمین را پر از عدل و داد می‌کند[۸].
- معاویة بن حکیم و محمد بن ایوب و محمد بن عثمان عمری روایت کرده‌اند که: چهل نفر بودیم که در خانه امام حسن اجتماع نمودیم. پس آنحضرت فرزندش را ظاهر کرده فرمود: این امام شما و جانشین منست، باید بعد از من از وی اطاعت کنید و اختلاف نورزید که به هلاکت می‌رسید. لکن بدانید که بعد از این او را نخواهید دید[۹].
- جعفر بن محمد بن مالک از جماعتی از شیعیان که علی بن بلال و احمد بن هلال و محمد بن معاویة بن حکیم و حسن بن ایوب، از جمله آنان می‌باشند نقل کرده که گفتند: ما در خانه امام حسن اجتماع نموده بودیم تا از جانشینش سؤال کنیم و در آن حال چهل نفر در آن مجلس حضور داشتند. پس عثمان بن سعید برخاسته عرض کرد: یابن رسول الله! ما آمده‌ایم از موضوعی سؤال کنیم که شما بهتر می‌دانید. حضرت فرمود: بنشین آنگاه از جا حرکت نمود فرمود: هیچکس از مجلس خارج نشود. بعد از ساعتی برگشت و کودکی را که مانند پاره‌ای از ماه بود با خودش آورده فرمود: این امام شماست از او اطاعت کنید لکن دیگر او را نخواهید دید[۱۰].
- ابو هارون می‌گوید: صاحب الزمان را دیدم در حالی که صورتش مانند ماه شب چهارده می‌درخشید[۱۱].
- یعقوب می‌گوید: روزی داخل خانه امام حسن شدم و در طرف راست آن حضرت اطاقی را دیدم که پرده‌ای بر درش آویخته بود. عرض کردم: آقای من! صاحب الامر کیست؟ فرمود: پرده را بالا بزن. هنگامیکه پرده را بالا زدم، کودکی ظاهر شده آمد بر روی زانوی آن حضرت نشست پس به من فرمود: این امام شماست[۱۲].
- عمر و اهوازی می‌گوید: امام حسن فرزندش را به من نشان داده فرمود: بعد از من فرزندم امام شماست[۱۳].
- خادم فارسی می‌گوید: درب خانه امام حسن بودم که کنیزی از خانه خارج شد، در حالی که چیز پوشیده‌ای را همراه داشت، پس امام به او فرمود: چیزی را که همراه داری آشکار ساز. پس آن کنیز، کودک زیبایی را نمایان ساخت. امام به من فرمود: این امام شماست. خادم فارسی می‌گوید: بعد از آن دیگر کودک را ندیدم[۱۴].
- ابو نصر خادم می‌گوید: صاحب الزمان را در گهواره دیدم[۱۵].
- ابو علی بن مطهر می‌گوید: فرزند امام حسن را دیدم[۱۶].
- کامل بن ابراهیم می‌گوید: صاحب الامر را در خانه امام حسن دیدم. در سن چهار سالگی بود و صورتش مانند ماه می‌درخشید و مشکلاتم را قبل از سؤال پاسخ داد[۱۷].
- سعد بن عبد الله می‌گوید: صاحب الامر را دیدم در حالی که صورتش مانند پاره ماهی بود. روی زانوی پدرش نشسته بود و مسائل مرا پاسخ داد[۱۸].
- حمزة بن نصیر غلام ابی الحسن (ع) از پدرش نقل کرده که گفت: وقتیکه حضرت صاحب الامر متولد شد اهل خانه حضرت عسکری به همدیگر بشارت می‌دادند. چون قدری بزرگ شد برای من دستوری صادر شد که هرروز استخوان قلمی هم با گوشت بخرم و گفتند: این برای مولای کوچک ماست[۱۹].
- ابراهیم بن محمد می‌گوید: روزی از ترس والی قصد فرار داشتم، پس به منظور وداع، به خانه امام حسن (ع) داخل شدم، کودک زیبایی را در کنارش دیدم، عرض کردم: یابن رسول الله این کودک از کیست؟ فرمود: فرزند و جانشین منست[۲۰].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱.حجت الاسلام و المسلمین زهادت؛ |
|---|
|
| ۲. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ غیبت شیخ، ص ۱۴۱؛ ۱۴۲.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۲۹۲؛ اثبات الوصیة، ص ۱۹۷.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۶، ص ۴۳۱.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۳۴۳.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۶، ص ۴۳۳.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۲۰.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۶، ص ۴۳۲.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۵.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۶، ص ۳۱۱.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۲۰.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۶، ص ۴۲۵.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۶.
- ↑ ینابیع المودة باب ۸۲.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۳۴۴. اثبات الوصیه، ص ۱۹۸.
- ↑ ینابیع المودة باب ۸۲.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۳۲۳. ینابیع المودة باب ۸۲.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲ صفحه ۷۸ و ۸۶.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۸ اثبات الوصیة، ص ۱۹۷.
- ↑ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۳۵۶. اگر می‌خواهید در موضوع تولد حضرت صاحب الامر (ع)، اطلاعات بیشتری به‌دست آورید بکتاب «تبصرة الولی فیمن رأی القائم المهدی» تألیف علامه محقق سید هاشم بحرانی و کتاب بحار الانوار، ج ۵۱ باب ۱ و، ج ۵۲ باب ۱۷ و ۱۹ مراجعه نمایید.
- ↑ امینی، ابراهیم، دادگستر جهان، ص ۱۰۵ -۱۰۹.
- ↑ ر.ک: کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۴۲۶.
- ↑ کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۴۷۵؛ جعفر بن علیّ پیش رفت تا بر برادرش نماز گزارد و چون خواست تکبیر گوید کودکی گندم گون با گیسوانی مجعّد و دندان‌های پیوسته بیرون آمد و ردای جعفر بن علیّ را گرفت و گفت: ای عمو! عقب برو که من به نماز گزاردن بر پدرم سزاوارترم. و جعفر با چهره‌ای رنگ پریده و زرد عقب رفت. آن کودک پیش آمد و بر او نماز گزارد.
- ↑ کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۴۴۱؛ بر صاحب الزّمان وارد شدم فرمود: برایم صندل سرخ بیاور، برایش آوردم، سپس فرمود: آیا مرا میشناسی؟ گفتم: آری، فرمود: من کیستم؟ گفتم: شما آقای من و فرزند آقای من هستید، فرمود: از این نپرسیدم، طریف گوید: گفتم: فدای شما شوم، برایم بیان کنید، فرمود: من خاتم الأوصیاء هستم و خدای تعالی به واسطه من بلا را از خاندان و شیعیانم برطرف می‌کند.
- ↑ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، جلد ۲ ص ۱۰۷.
- ↑ بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد، مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ همان، ج ۵۲، ص ۱۴؛ غیبة طوسى، ص ۱۶۳.
- ↑ موعودنامه، ص ۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۴۸۰.
- ↑ ارشاد مفید، ص ۳۳۰؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۰۳.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۰۰.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۰۸.
- ↑ ارشاد مفید، ص ۳۲۰؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۸۹؛ غیبة طوسی، ص ۱۴۸.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ۵۱۰.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ کشف الغمه، ج ۲، ص ۴۹۹.
- ↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۶۰ و ۱۶۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۵۷۶.
- ↑ مکیال المکارم، ج ۱، ص ۲۴۶.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۰۷.
- ↑ ارشاد مفید، ص ۳۳۰؛ غیبة طوسی، ص ۱۶۲؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۳۱.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۱۷.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ کمال الدین، ج ۲، ص ۱۰۴-۱۱۴.
- ↑ کمال الدین، ج ۲، ص ۴۳۰؛ غیبة طوسی، ص ۱۳۹؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۷۳۱.
- ↑ روزگار رهایی، ج ۱، ص ۱۶۲.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۱۷؛ منتخب الاثر، ص ۳۵۶؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۷۸۳.
- ↑ ارشاد مفید، ص ۳۳۰؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۷۸۴.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۲۷۷.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۵؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۳.
- ↑ کمال الدین، ج ۲، ص ۱۰۴-۱۱۴؛ ارشاد مفید، ص ۳۳۰.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۰۳.