اهداف قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{نبوت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = قرآن | عنوان مدخل = اهداف قرآن | مداخل مرتبط = اهداف قرآن در قرآن - اهداف قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== هدف به معانی نشانه تیر<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص۳۴...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
[[امام خمینی]] مقصدشناسی [[قرآن]] را با اهمیت می‌داند و یکی از ویژگی‌های این [[کتاب آسمانی]] را هدف‌دار بودن آن می‌شمارد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴ - ۱۸۵؛ تفسیر حمد، ص۱۰۹ - ۱۱۰؛ حدیث جنود، ص۱۱.</ref>. ایشان [[تفسیر قرآن]] را چیزی جز [[فهم]] مقصد قرآن نمی‌داند و [[باور]] دارد مفسری می‌تواند [[تفسیر]] [[واقعی]] قرآن را به دست دهد که مقاصد قرآن را [[درک]] کرده باشد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ -۱۹۳.</ref> و [[هدف]] از تفسیر به هدف [[نزول قرآن]] بر می‌گردد. ایشان بر این باور است که تاکنون [[تفسیری]] جامع بر [[قرآن کریم]] ننوشته‌اند که بیان کننده تمامی مقاصد قرآن بوده و جنبه [[هدایت‌گری]] آن – همان‌گونه که در [[آیه]] ۲ [[سوره بقره]] ذکر شده است - کاملاً رعایت شده باشد<ref>تفسیر حمد، ص۹۱-۹۳؛ تقریرات، ج۳، ص۳۶۱- ۳۶۲؛ صحیفه، ج۸، ص۱۹.</ref>. همچنین بر [[مفسر]] لازم است در تفسیر [[حقیقی]] قرآن، آن [[معارف]] و حکمت‌های دریافتی را در قالب مقاصد قرآن به [[متعلم]] تفهیم کند<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲- ۱۹۳.</ref> و در بیان این مقاصد بکوشد؛ زیرا [[غفلت]] از این روش، موجب [[محرومیت]] از [[آموزه‌های قرآنی]] و بستن [[راه هدایت]] به روی [[مردم]] می‌شود<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.</ref>. ایشان در آثار خویش از [[اهداف قرآن]] و رابطه آن با تفسیر و [[تأویل]] بحث می‌کند و با دو شیوه [[عقلی]] و [[نقلی]] [[اهداف]] نزول قرآن را بر می‌شمرد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ – ۱۹۳.</ref> و از اهداف گوناگون قرآن سخن می‌گوید که غالباً بر محور [[هدایت]] و [[تعلیم]] دور می‌زند، اما بیشتر تأکید ایشان در بیان مقاصد قرآن، بر توجه به [[سیر و سلوک]]، [[راهنمایی]] به معایب و [[اخلاق]] [[رذیله]] و توجه به [[کمالات انسانی]] است<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۴؛ صحیفه، ج۱۸، ص۲۶۲- ۲۶۳؛ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۱۹۱.</ref>.<ref>[[مهدی رضوانی‌پور|رضوانی‌پور، مهدی]]، [[اهداف قرآن (مقاله)| مقاله «اهداف قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۴۵۵.</ref> | [[امام خمینی]] مقصدشناسی [[قرآن]] را با اهمیت می‌داند و یکی از ویژگی‌های این [[کتاب آسمانی]] را هدف‌دار بودن آن می‌شمارد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴ - ۱۸۵؛ تفسیر حمد، ص۱۰۹ - ۱۱۰؛ حدیث جنود، ص۱۱.</ref>. ایشان [[تفسیر قرآن]] را چیزی جز [[فهم]] مقصد قرآن نمی‌داند و [[باور]] دارد مفسری می‌تواند [[تفسیر]] [[واقعی]] قرآن را به دست دهد که مقاصد قرآن را [[درک]] کرده باشد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ -۱۹۳.</ref> و [[هدف]] از تفسیر به هدف [[نزول قرآن]] بر می‌گردد. ایشان بر این باور است که تاکنون [[تفسیری]] جامع بر [[قرآن کریم]] ننوشته‌اند که بیان کننده تمامی مقاصد قرآن بوده و جنبه [[هدایت‌گری]] آن – همان‌گونه که در [[آیه]] ۲ [[سوره بقره]] ذکر شده است - کاملاً رعایت شده باشد<ref>تفسیر حمد، ص۹۱-۹۳؛ تقریرات، ج۳، ص۳۶۱- ۳۶۲؛ صحیفه، ج۸، ص۱۹.</ref>. همچنین بر [[مفسر]] لازم است در تفسیر [[حقیقی]] قرآن، آن [[معارف]] و حکمت‌های دریافتی را در قالب مقاصد قرآن به [[متعلم]] تفهیم کند<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲- ۱۹۳.</ref> و در بیان این مقاصد بکوشد؛ زیرا [[غفلت]] از این روش، موجب [[محرومیت]] از [[آموزه‌های قرآنی]] و بستن [[راه هدایت]] به روی [[مردم]] می‌شود<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.</ref>. ایشان در آثار خویش از [[اهداف قرآن]] و رابطه آن با تفسیر و [[تأویل]] بحث می‌کند و با دو شیوه [[عقلی]] و [[نقلی]] [[اهداف]] نزول قرآن را بر می‌شمرد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ – ۱۹۳.</ref> و از اهداف گوناگون قرآن سخن می‌گوید که غالباً بر محور [[هدایت]] و [[تعلیم]] دور می‌زند، اما بیشتر تأکید ایشان در بیان مقاصد قرآن، بر توجه به [[سیر و سلوک]]، [[راهنمایی]] به معایب و [[اخلاق]] [[رذیله]] و توجه به [[کمالات انسانی]] است<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۴؛ صحیفه، ج۱۸، ص۲۶۲- ۲۶۳؛ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۱۹۱.</ref>.<ref>[[مهدی رضوانی‌پور|رضوانی‌پور، مهدی]]، [[اهداف قرآن (مقاله)| مقاله «اهداف قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۴۵۵.</ref> | ||
==راه‌های [[شناخت]] اهداف قرآن== | |||
[[مفسران]] در تعیین راه‌های شناخت اهداف قرآن، به دو روش توجه کرده‌اند: ١. مراجعه به خود قرآن؛ ۲. استفاده از منابع خارجی. در راه نخست، به استفاده از [[آیات]] زیربنایی و [[معارف]] کلیدی [[قرآن]] برای [[فهم]] آیات و مقاصد قرآن<ref>زحیلی، ج۱، ص۴۴۴؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۸۶.</ref> و در راه دوم به استفاده از [[روایات تفسیری]] در فهم مقاصد قرآن و [[شناخت]] سبب [[نزول آیات]] و مکی یا [[مدنی]] بودن آنان توجه می‌کنند<ref>طاهری، ج۲، ص۳۰۲؛ رجبی، ص۲۷۲.</ref>. | |||
[[امام خمینی]] نیز در به دست آوردن مقصود و [[اهداف قرآن]] به دو شیوه برون متنی ([[عقلی]]) و درون متنی که در آن از خود قرآن برای دستیابی به اهداف کمک گرفته می‌شود، استفاده کرده و [[معتقد]] است گذشته از جهات عقلی و برهانی که مقصد از [[تنزیل]] را می‌فهماند، باید مقصود و [[هدف]] قرآن را از خود کتاب و قرآن برگرفت؛ زیرا مصنف کتاب، مقصد خود را بهتر می‌داند<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.</ref>. ایشان برای [[درک]] [[منطق]] و [[کشف]] مقصد قرآن [[تدبر]] و [[تفکر]] در [[آیات شریفه]] را مهم بر می‌شمارد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۳؛ صحیفه، ج۳، ص۳۴۸- ۳۴۹.</ref>. از این رو لازم است [[قاری]]، نظر [[تعلیم و تعلم]] قرآن داشته باشد که این کلید درهای معارف و حکمت‌های قرآن است<ref>امام خمینی، صحیفه ج۳، ص۱۹۲.</ref>.<ref>[[مهدی رضوانی‌پور|رضوانی‌پور، مهدی]]، [[اهداف قرآن (مقاله)| مقاله «اهداف قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۴۵۶.</ref> | |||
==اهداف اصلی و فرعی قرآن== | |||
از جمله [[ویژگی‌های قرآن]] [[کریم]] که آن را [[جهان شمول]] و [[ابدی]] کرده، [[هدف‌داری]] [[قرآن کریم]] و [[قانون‌مندی]] این اهداف است<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۵۹- ۶۲ و ج۲، ص۱۳۲- ۱۳۳.</ref>. قرآن کریم در آیات پرشماری، از اهداف خود سخن گفته و اموری، مانند [[هدایت مردم]]<ref>بقره، ۲؛ زمر، ۴۱.</ref>، پندگرفتن صاحبان [[خرد]]<ref>ص، ۲۹؛ نور، ۱.</ref>، [[تعقل]]<ref>یوسف، ۲.</ref>، تفکر و [[توسعه]] [[معرفت]]<ref>حشر، ۲۱.</ref> را اهداف [[نزول]] دانسته است<ref>ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۹۰-۹۳ و ص۱۸۸ - ۱۸۹.</ref>. | |||
[[مفسران]] اهداف قرآن را به اعتبار اینکه بعضی مقاصد مهم‌ترند و دیگر موارد به آن باز می‌گردد و آن را تکمیل می‌کند، تقسیم کرده‌اند<ref>ابن عاشور، محمد طاهر، التحریر والتنویر، ج۱، ص۱۳۱؛ ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ص۴۹.</ref>. [[ملاصدرا]] مقاصد [[قرآن کریم]] را در شش مقصد گنجانده و بر این [[باور]] است سه مقصد آن پایه و اصول است که عبارت است از: ۱. [[شناخت]] مبدأ: ۲. شناخت [[معاد]]؛ ۳. شناخت طریق و وصول به [[حق تعالی]] و سه مقصد دیگر فرع است: ۱. شناخت [[پیامبران]]؛ ۲. یادآوری سخنان [[منکران خدا]] و [[گمراهی]] آنها؛ ۳. [[تعلیم]] روش آبادسازی منازل و مراحل [[سلوک]] و طریق [[بندگی]]<ref>ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ص۴۹ – ۵۲؛ ملاصدرا، محمد بن ابراهیم، المظاهر الالهیة فی اسرار العلوم الکمالیه، ص۱۳ – ۱۴.</ref>. [[امام خمینی]] نیز برای قرآن کریم اهدافی برشمرده که از نظر موقعیت، [[فضیلت]] و اهمیت هم‌ردیف نیستند<ref>کسار، جواد علی، فهم القرآن، ص۱۲۷.</ref>. ایشان بعضی از این اهداف را اهداف و مقاصد اصلی [[قرآن]] شمرده است؛ از جمله: | |||
# [[دعوت به توحید]] و [[معرفت خداوند]]: مقصد اصلی [[بعثت پیامبران]]{{عم}} و فرستادن [[کتب آسمانی]]، نشر [[توحید]]، بیان [[معرفت الهی]]<ref>کسار، جواد علی، فهم القرآن، ص۱۵۳.</ref>، مانند [[شئون]] ذاتیه، اسمائیه، صفاتیه و [[افعالیه]] حق تعالی، بیان چگونگی رابطه [[حق]] و [[خلق]] و قطع ریشه [[کفر]] و [[شرک]] است<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۵۳، ۱۸۵، ۱۸۹ و ۱۹۴؛ صحیفه، ج۱۹، ص۲۸۴- ۲۸۵.</ref>. همچنین بیان چگونگی و [[برهان]] بر مطالب حقه و [[معارف الهیه]]<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۱.</ref> است. | |||
# [[هدایت]] و پندگرفتن: از جمله مقاصد [[نزول قرآن]]، [[هدایت مردم]] و پندگرفتن آنهاست و خود قرآن نیز در موارد فراوانی<ref>بقره، ۲؛ نحل، ۴۴؛ ص، ۲۹.</ref> به این مقصد اشاره کرده است<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴ و ۱۹۳؛ تقریرات، ج۳، ص۳۶۱- ۳۶۲.</ref> تا [[انسان]] را به سوی عالم [[نور]] و [[راه راست]]، هدایت کند<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۳.</ref>. این هدایت اگرچه برای همه افراد [[بشر]] است، اما [[هدایت خاص]] و [[رحمت]] رحیمی، مخصوص [[رستگاران]] و [[پرهیزکاران]] است؛ البته این به جهت تحدید در رحمت نیست، بلکه به سبب نقصان [[اشقیا]] در دریافت این [[رحمت]] است<ref>امام خمینی، تقریرات، ج۳، ص۲۴۶.</ref>. | |||
# [[انسان‌سازی]]، [[دعوت]] به [[تهذیب]] [[نفوس]] و تحصیل [[سعادت]]: این [[هدف]] خود دارای دو شاخه است: یکی [[تقوا]] به جمیع مراتب آن و دیگری [[ایمان]] به تمام مراتب و [[شئون]] که شامل اقبال به [[حق تعالی]] و [[رجوع]] به آن [[ذات مقدس]] می‌شود<ref>امام خمینی، تقریرات، ج۳، ص۱۸۶.</ref>. [[امام خمینی]] با استناد به بعضی [[آیات]]<ref>اسراء، ۸۲.</ref> و [[روایات]]<ref>نهج البلاغه، ترجمه سید جمال‌الدین دین‌پرور، خ۱۰۹، ص۱۵۵.</ref>، از جمله مقاصد [[قرآن]] را [[نجات]] [[انسان‌ها]] از [[تعلق به دنیا]] و [[دنیاطلبی]] و رساندن آنها از [[نقص]] و [[ضعف]] به اوج کمال [[انسانیت]] می‌داند که از راه [[تصفیه]] و [[تزکیه نفوس]] از ناپاکی‌های عالم [[طبیعت]] و شفای بیماری‌های [[قلبی]] به دست می‌آید<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۱۱؛ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴- ۱۸۵ و ۲۰۵؛ تفسیر حمد، ص۱۰۹ - ۱۱۰؛ صحیفه، ج۸، ص۴۳۸ و ج۱۱، ص۳۸۰.</ref>. همچنین ایشان با استناد به روایتی<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۱۶.</ref> هدف و مقصد قرآن را [[تربیت]] [[انسان]] و رساندن او به کمال سعادت که همان [[حقیقت]] [[قلب سلیم]] است، می‌شمارد<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۶، ۲۰۳ و ۲۹۷؛ صحیفه، ج۷، ص۲۸۵.</ref> و بر این [[باور]] است وقتی انسان در این مقاصد قرآن [[تأمل]] کند، [[حقایق]] و معارفی تازه از آن در می‌یابد و می‌فهمد مقصود اصلی قرآن، شفای بیماری‌های [[روحی]] است، گرچه شفای بیماری‌های [[جسمانی]] نیز با آن حاصل می‌شود<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۵.</ref>. | |||
امام خمینی به اهداف دیگری در آثار خود اشاره کرده است که در درجه بعدی اهمیت قرار دارد؛ مانند:۱. [[بیان احکام]] [[الهی]]: [[قرآن کریم]] با اینکه روشن‌گر همه چیز و همه امور و {{متن قرآن|تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ}}<ref>«بیانگر هر چیز و رهنمود و بخشایش و نویدبخشی برای مسلمانان است» سوره نحل، آیه ۸۹.</ref> بوده و واجد همه [[دستورها]] و احکامی است که [[بشر]] برای سعادت خود بدان نیازمند است<ref>امام خمینی، ولایت فقیه، ص۲۹.</ref>، دربردارنده چگونگی [[تعلم]] و [[تعلیم]]، حِکَم و [[مواعظ]]، کلیات [[قوانین]] [[شریعت]] و [[آداب و سنن]] الهیه است؛ ۲. احوال [[معاد]]: [[هدف]] دیگر [[قرآن]] پرداختن به احوال معاد و [[براهین]] آن، کیفیت [[عقاب]] و [[ثواب]] و تفاصیل [[بهشت و جهنم]] است<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۹ - ۱۹۱؛ صحیفه، ج۱۵، ص۵۰۴.</ref>؛ ۳. اجرای [[عدالت اجتماعی]]: در نگاه [[امام خمینی]]، یکی از مقاصد [[قرآن کریم]] و [[بعثت]] [[انبیای الهی]]{{عم}}، [[رفع ظلم]] و [[برقراری عدالت]] در عرصه [[اجتماع]] به منظور [[اداره امور]] [[زندگی]] [[بشر]] است<ref>امام خمینی، ولایت فقیه، ص۷۰ -۷۱ و ص۱۳۸ - ۱۴۱؛ صحیفه، ج۷، ص۱۱۷ و ج۱۷، ص۴۳۴.</ref>. ایشان [[لزوم]] [[مبارزه]] با [[سلاطین جور]] و [[ستمگران]] و کسانی را که در [[دین]] [[تصرف]] می‌کنند، از جمله اموری می‌داند که قرآن با [[جدیت]] به دنبال آن است<ref>امام خمینی، ولایت فقیه، ص۶۵ و ۱۵۰؛ صحیفه، ج۲۱، ص۳۹۷.</ref>.<ref>[[مهدی رضوانی‌پور|رضوانی‌پور، مهدی]]، [[اهداف قرآن (مقاله)| مقاله «اهداف قرآن»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۴۵۶.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث قرآن است. اهداف قرآن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اهداف قرآن در قرآن - اهداف قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
هدف به معانی نشانه تیر[۱]، هر چیز مرتفع[۲] و غرض[۳] است. در اصطلاح مراد از اهداف قرآن، غایت و مقصدی است که خداوند متعال با نزول قرآن در پی تحقق آن است[۴]. امام خمینی نیز هدف از قرآن را همان مقصود و مراد اصلی خداوند از انزال این کتاب الهی می‌داند[۵] و بر این باور است قرآن، کتاب معرفت، اخلاق و دعوت به سعادت و کمال است و هر مفسری که از این امر غفلت کرده و یا چشم پوشیده یا به آن اهمیت نداده، از مقصود قرآن غفلت ورزیده است؛ چنان که معنای تفسیر نیز شرح مقاصد کلام الهی است و مفسر وقتی مقصد از نزول را بفهماند، مفسر است[۶].[۷]
پیشینه
قرآن کریم خود در آیات فراوانی، هدف از نزول خود را بیان کرده است؛ مانند هدایت[۸]، تفکر و توسعه معرفت[۹] و تعقل و تدبر[۱۰]. مفسران و قرآن پژوهان نیز به این بحث توجه کرده و در آثار خویش به این موضوع پرداخته‌اند[۱۱]. آغاز بحث عالمان از اهداف قرآن را می‌توان از قرن دوم هجری دانست که مفسرانی، مانند مقاتل بن سلیمان بلخی در تفسیر خویش، این اهداف را تصحیح اعتقاد، تهذیب اخلاق، تشریع احکام و تعلیم مسلمانان برشمرده‌اند[۱۲]. در قرن‌های بعد، اندیشمندانی چون غزالی[۱۳]، فخررازی[۱۴]، کاشفی[۱۵]، ملاصدرا[۱۶]و همچنین بسیاری از متأخران، مطالبی درباره اهداف قرآن بازگفته‌اند و به منظور تبیین اهداف قرآن با تعابیر مختلف، بر جنبه تربیت انسان، هدایت و نزدیک شدن او به خداوند و سامان‌مندی زندگی بشر تأکید کرده‌اند[۱۷].
از آنجا که قرآن کریم کتاب هدایت است، در بیان مقاصد خود مانند روش متداول کتب فقهی و فلسفی عمل نکرده یا از علت حکمی آشکارا سخن نگفته است، اما در ضمن قیود و اوصاف و حکمت‌ها، به برخی شرایط و اهداف خود، و گاه در ضمن وسایل اعتقادی، اخلاقی و قصص، به مقاصد خود اشاره کرده است[۱۸]. اهمیت این بحث به این جهت است که روشن شدن مقاصد و اهداف قرآن، در چگونگی نگرش مفسر به قرآن مؤثر است[۱۹] و از اصول تأثیرگذار در تغییر فهم و تفاوت تفاسیر به شمار می‌رود؛ زیرا برای مفسر مهم است که به صورت کلی یا در تفسیر آیه‌ای خاص، اهداف آن را ارزیابی کند و متناسب با آن مقصد، به سراغ آیه برود[۲۰]. همچنین این بحث مبنای مهم مسایل قرآنی، همچون زبان قرآن، ظواهر، امکان فهم و تفسیر قرآن است[۲۱]؛ چنان‌که هدف تفسیر نیز به هدف شناخت قرآن، به عنوان کتاب آسمانی و کتاب درس زندگی و کسب سعادت بازمی‌گردد[۲۲].
امام خمینی مقصدشناسی قرآن را با اهمیت می‌داند و یکی از ویژگی‌های این کتاب آسمانی را هدف‌دار بودن آن می‌شمارد[۲۳]. ایشان تفسیر قرآن را چیزی جز فهم مقصد قرآن نمی‌داند و باور دارد مفسری می‌تواند تفسیر واقعی قرآن را به دست دهد که مقاصد قرآن را درک کرده باشد[۲۴] و هدف از تفسیر به هدف نزول قرآن بر می‌گردد. ایشان بر این باور است که تاکنون تفسیری جامع بر قرآن کریم ننوشته‌اند که بیان کننده تمامی مقاصد قرآن بوده و جنبه هدایت‌گری آن – همان‌گونه که در آیه ۲ سوره بقره ذکر شده است - کاملاً رعایت شده باشد[۲۵]. همچنین بر مفسر لازم است در تفسیر حقیقی قرآن، آن معارف و حکمت‌های دریافتی را در قالب مقاصد قرآن به متعلم تفهیم کند[۲۶] و در بیان این مقاصد بکوشد؛ زیرا غفلت از این روش، موجب محرومیت از آموزه‌های قرآنی و بستن راه هدایت به روی مردم می‌شود[۲۷]. ایشان در آثار خویش از اهداف قرآن و رابطه آن با تفسیر و تأویل بحث می‌کند و با دو شیوه عقلی و نقلی اهداف نزول قرآن را بر می‌شمرد[۲۸] و از اهداف گوناگون قرآن سخن می‌گوید که غالباً بر محور هدایت و تعلیم دور می‌زند، اما بیشتر تأکید ایشان در بیان مقاصد قرآن، بر توجه به سیر و سلوک، راهنمایی به معایب و اخلاق رذیله و توجه به کمالات انسانی است[۲۹].[۳۰]
راه‌های شناخت اهداف قرآن
مفسران در تعیین راه‌های شناخت اهداف قرآن، به دو روش توجه کرده‌اند: ١. مراجعه به خود قرآن؛ ۲. استفاده از منابع خارجی. در راه نخست، به استفاده از آیات زیربنایی و معارف کلیدی قرآن برای فهم آیات و مقاصد قرآن[۳۱] و در راه دوم به استفاده از روایات تفسیری در فهم مقاصد قرآن و شناخت سبب نزول آیات و مکی یا مدنی بودن آنان توجه می‌کنند[۳۲].
امام خمینی نیز در به دست آوردن مقصود و اهداف قرآن به دو شیوه برون متنی (عقلی) و درون متنی که در آن از خود قرآن برای دستیابی به اهداف کمک گرفته می‌شود، استفاده کرده و معتقد است گذشته از جهات عقلی و برهانی که مقصد از تنزیل را می‌فهماند، باید مقصود و هدف قرآن را از خود کتاب و قرآن برگرفت؛ زیرا مصنف کتاب، مقصد خود را بهتر می‌داند[۳۳]. ایشان برای درک منطق و کشف مقصد قرآن تدبر و تفکر در آیات شریفه را مهم بر می‌شمارد[۳۴]. از این رو لازم است قاری، نظر تعلیم و تعلم قرآن داشته باشد که این کلید درهای معارف و حکمت‌های قرآن است[۳۵].[۳۶]
اهداف اصلی و فرعی قرآن
از جمله ویژگی‌های قرآن کریم که آن را جهان شمول و ابدی کرده، هدف‌داری قرآن کریم و قانون‌مندی این اهداف است[۳۷]. قرآن کریم در آیات پرشماری، از اهداف خود سخن گفته و اموری، مانند هدایت مردم[۳۸]، پندگرفتن صاحبان خرد[۳۹]، تعقل[۴۰]، تفکر و توسعه معرفت[۴۱] را اهداف نزول دانسته است[۴۲].
مفسران اهداف قرآن را به اعتبار اینکه بعضی مقاصد مهم‌ترند و دیگر موارد به آن باز می‌گردد و آن را تکمیل می‌کند، تقسیم کرده‌اند[۴۳]. ملاصدرا مقاصد قرآن کریم را در شش مقصد گنجانده و بر این باور است سه مقصد آن پایه و اصول است که عبارت است از: ۱. شناخت مبدأ: ۲. شناخت معاد؛ ۳. شناخت طریق و وصول به حق تعالی و سه مقصد دیگر فرع است: ۱. شناخت پیامبران؛ ۲. یادآوری سخنان منکران خدا و گمراهی آنها؛ ۳. تعلیم روش آبادسازی منازل و مراحل سلوک و طریق بندگی[۴۴]. امام خمینی نیز برای قرآن کریم اهدافی برشمرده که از نظر موقعیت، فضیلت و اهمیت هم‌ردیف نیستند[۴۵]. ایشان بعضی از این اهداف را اهداف و مقاصد اصلی قرآن شمرده است؛ از جمله:
- دعوت به توحید و معرفت خداوند: مقصد اصلی بعثت پیامبران(ع) و فرستادن کتب آسمانی، نشر توحید، بیان معرفت الهی[۴۶]، مانند شئون ذاتیه، اسمائیه، صفاتیه و افعالیه حق تعالی، بیان چگونگی رابطه حق و خلق و قطع ریشه کفر و شرک است[۴۷]. همچنین بیان چگونگی و برهان بر مطالب حقه و معارف الهیه[۴۸] است.
- هدایت و پندگرفتن: از جمله مقاصد نزول قرآن، هدایت مردم و پندگرفتن آنهاست و خود قرآن نیز در موارد فراوانی[۴۹] به این مقصد اشاره کرده است[۵۰] تا انسان را به سوی عالم نور و راه راست، هدایت کند[۵۱]. این هدایت اگرچه برای همه افراد بشر است، اما هدایت خاص و رحمت رحیمی، مخصوص رستگاران و پرهیزکاران است؛ البته این به جهت تحدید در رحمت نیست، بلکه به سبب نقصان اشقیا در دریافت این رحمت است[۵۲].
- انسان‌سازی، دعوت به تهذیب نفوس و تحصیل سعادت: این هدف خود دارای دو شاخه است: یکی تقوا به جمیع مراتب آن و دیگری ایمان به تمام مراتب و شئون که شامل اقبال به حق تعالی و رجوع به آن ذات مقدس می‌شود[۵۳]. امام خمینی با استناد به بعضی آیات[۵۴] و روایات[۵۵]، از جمله مقاصد قرآن را نجات انسان‌ها از تعلق به دنیا و دنیاطلبی و رساندن آنها از نقص و ضعف به اوج کمال انسانیت می‌داند که از راه تصفیه و تزکیه نفوس از ناپاکی‌های عالم طبیعت و شفای بیماری‌های قلبی به دست می‌آید[۵۶]. همچنین ایشان با استناد به روایتی[۵۷] هدف و مقصد قرآن را تربیت انسان و رساندن او به کمال سعادت که همان حقیقت قلب سلیم است، می‌شمارد[۵۸] و بر این باور است وقتی انسان در این مقاصد قرآن تأمل کند، حقایق و معارفی تازه از آن در می‌یابد و می‌فهمد مقصود اصلی قرآن، شفای بیماری‌های روحی است، گرچه شفای بیماری‌های جسمانی نیز با آن حاصل می‌شود[۵۹].
امام خمینی به اهداف دیگری در آثار خود اشاره کرده است که در درجه بعدی اهمیت قرار دارد؛ مانند:۱. بیان احکام الهی: قرآن کریم با اینکه روشن‌گر همه چیز و همه امور و ﴿تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ﴾[۶۰] بوده و واجد همه دستورها و احکامی است که بشر برای سعادت خود بدان نیازمند است[۶۱]، دربردارنده چگونگی تعلم و تعلیم، حِکَم و مواعظ، کلیات قوانین شریعت و آداب و سنن الهیه است؛ ۲. احوال معاد: هدف دیگر قرآن پرداختن به احوال معاد و براهین آن، کیفیت عقاب و ثواب و تفاصیل بهشت و جهنم است[۶۲]؛ ۳. اجرای عدالت اجتماعی: در نگاه امام خمینی، یکی از مقاصد قرآن کریم و بعثت انبیای الهی(ع)، رفع ظلم و برقراری عدالت در عرصه اجتماع به منظور اداره امور زندگی بشر است[۶۳]. ایشان لزوم مبارزه با سلاطین جور و ستمگران و کسانی را که در دین تصرف می‌کنند، از جمله اموری می‌داند که قرآن با جدیت به دنبال آن است[۶۴].[۶۵]
منابع
پانویس
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص۳۴۵-۳۴۶؛ دهخدا، ج۱۴، ص۲۰۷۱۲.
- ↑ فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر، ص۶۳۵؛ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۵، ص۱۳۲.
- ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج۴، ص۲۸؛ عسکری، حسن بن عبدالله، الفروق فی اللغة، ص۲۶.
- ↑ حکیم طباطبایی، سید محمد باقر، علوم القرآن، ص۴۵ -۴۹؛ مصباح یزدی، محمدتقی، قرآن‌شناسی، ج۲، ص۲۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲-۱۹۳.
- ↑ رضوانی‌پور، مهدی، مقاله «اهداف قرآن»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۴۵۵.
- ↑ بقره، ۲؛ زمر، ۴۱.
- ↑ حشر، ص۲۱.
- ↑ ص، ۲۹؛ یوسف، ۲.
- ↑ مقاتل بن سلیمان، ابوالحسن، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ج۵، ص۱۲۹؛ فخررازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر)، ج۱، ص۱۵۶.
- ↑ فخررازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر) ج۵، ص۱۲۹.
- ↑ فخررازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر) ج۵، ص۱۱ -۲۱.
- ↑ فخررازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر) ج۱، ص۱۵۶ و ج۲۶، ص۳۲۱.
- ↑ فخررازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر) ج۱، ص۴۲۴.
- ↑ ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ص۳۰، ۴۹ – ۵۲.
- ↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۳۸۳؛ ج۳، ص۷۵ و ج۲۰، ص۳۳۲.
- ↑ ایازی، ملاکات احکام و شیوه‌های استکشاف آن، ص۱۱۶ – ۱۲۶.
- ↑ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۹۰.
- ↑ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۱۸۹.
- ↑ کلانتری، ابراهیم، امکان و موانع فهم صحیح قرآن کریم از منظر امام خمینی، ص۱۷۵.
- ↑ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۱۸۸.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴ - ۱۸۵؛ تفسیر حمد، ص۱۰۹ - ۱۱۰؛ حدیث جنود، ص۱۱.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ -۱۹۳.
- ↑ تفسیر حمد، ص۹۱-۹۳؛ تقریرات، ج۳، ص۳۶۱- ۳۶۲؛ صحیفه، ج۸، ص۱۹.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲- ۱۹۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۲ – ۱۹۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۴؛ صحیفه، ج۱۸، ص۲۶۲- ۲۶۳؛ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۱۹۱.
- ↑ رضوانی‌پور، مهدی، مقاله «اهداف قرآن»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۴۵۵.
- ↑ زحیلی، ج۱، ص۴۴۴؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۸۶.
- ↑ طاهری، ج۲، ص۳۰۲؛ رجبی، ص۲۷۲.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۳؛ صحیفه، ج۳، ص۳۴۸- ۳۴۹.
- ↑ امام خمینی، صحیفه ج۳، ص۱۹۲.
- ↑ رضوانی‌پور، مهدی، مقاله «اهداف قرآن»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۴۵۶.
- ↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۵۹- ۶۲ و ج۲، ص۱۳۲- ۱۳۳.
- ↑ بقره، ۲؛ زمر، ۴۱.
- ↑ ص، ۲۹؛ نور، ۱.
- ↑ یوسف، ۲.
- ↑ حشر، ۲۱.
- ↑ ایازی، سیدمحمدعلی، تفسیر قرآن مجید برگرفته از آثار امام خمینی، ج۱، ص۹۰-۹۳ و ص۱۸۸ - ۱۸۹.
- ↑ ابن عاشور، محمد طاهر، التحریر والتنویر، ج۱، ص۱۳۱؛ ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ص۴۹.
- ↑ ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ص۴۹ – ۵۲؛ ملاصدرا، محمد بن ابراهیم، المظاهر الالهیة فی اسرار العلوم الکمالیه، ص۱۳ – ۱۴.
- ↑ کسار، جواد علی، فهم القرآن، ص۱۲۷.
- ↑ کسار، جواد علی، فهم القرآن، ص۱۵۳.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۵۳، ۱۸۵، ۱۸۹ و ۱۹۴؛ صحیفه، ج۱۹، ص۲۸۴- ۲۸۵.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۹۱.
- ↑ بقره، ۲؛ نحل، ۴۴؛ ص، ۲۹.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴ و ۱۹۳؛ تقریرات، ج۳، ص۳۶۱- ۳۶۲.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۳.
- ↑ امام خمینی، تقریرات، ج۳، ص۲۴۶.
- ↑ امام خمینی، تقریرات، ج۳، ص۱۸۶.
- ↑ اسراء، ۸۲.
- ↑ نهج البلاغه، ترجمه سید جمال‌الدین دین‌پرور، خ۱۰۹، ص۱۵۵.
- ↑ امام خمینی، حدیث جنود، ص۱۱؛ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۴- ۱۸۵ و ۲۰۵؛ تفسیر حمد، ص۱۰۹ - ۱۱۰؛ صحیفه، ج۸، ص۴۳۸ و ج۱۱، ص۳۸۰.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۱۶.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۶، ۲۰۳ و ۲۹۷؛ صحیفه، ج۷، ص۲۸۵.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۲۰۵.
- ↑ «بیانگر هر چیز و رهنمود و بخشایش و نویدبخشی برای مسلمانان است» سوره نحل، آیه ۸۹.
- ↑ امام خمینی، ولایت فقیه، ص۲۹.
- ↑ امام خمینی، آداب الصلاة، ص۱۸۹ - ۱۹۱؛ صحیفه، ج۱۵، ص۵۰۴.
- ↑ امام خمینی، ولایت فقیه، ص۷۰ -۷۱ و ص۱۳۸ - ۱۴۱؛ صحیفه، ج۷، ص۱۱۷ و ج۱۷، ص۴۳۴.
- ↑ امام خمینی، ولایت فقیه، ص۶۵ و ۱۵۰؛ صحیفه، ج۲۱، ص۳۹۷.
- ↑ رضوانی‌پور، مهدی، مقاله «اهداف قرآن»، دانشنامه امام خمینی ج۲ ص ۴۵۶.