پرده‌خوانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
(←مقدمه) |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[پرده‌خوانی در تاریخ اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
[[نوحه]] خوانی بر اساس پرده‌ای که به دیوار [[نصب]] می‌کنند و روی آن تصاویری از چهره‌های خوب و بد در تاریخ اسلام، به‌ویژه حوادث مربوط به عاشوراست و [[نوحه]] خوان، طبق صحنه‌های تصویر، اشعار و [[مراثی]] را می‌خواند و [[مردم]] که اغلب پای دیوارها در کوچه‌ها و میادین یا تکیه‌ها پای صحبت و نوحه‌اش می‌نشینند، دور او جمع می‌شوند و می‌گریند و به پرده خوان، طبق [[نذر]] و نیاز خویش، کمک [[مالی]] می‌کنند. [[پرده خوانی]]، یکی از هنرهای نمایشی و شرح حال و [[سیره]] [[اولیاء]] [[دین]] است که بر اساس تصاویر منقوش بر پرده‌های بزرگ، اجرا می‌گردد. پرده خوان دهانی گرم و صوتی دلنشین دارد و همراه باخواندن، اشاره به تصاویر می‌کند. | |||
[[شمایل]] نگاری و صورتگری مذهبی، خود را در پرده‌ها نشان می‌دهد. نوعی از نقاشی مذهبی در این پرده‌ها تجلی می‌یابد. بر مبنای حوادث تاریخ اسلام، به‌ویژه وقایع [[کربلا]]، نقاشی‌های در هم و برهمی روی پرده کشیده می‌شود که عنوان پرده نگاری دارد. نگارگران پرده‌های مذهبی، عموما با [[الهام]] از مقتل‌ها، به تصویر صحنه‌ها می‌پرداختند. نقالانی هم با [[نصب]] آنها بر روی دیوار و در حضور [[مردم]]، با دهانی گرم به [[تعزیه]] خوانی و [[پرده خوانی]] بر اساس حوادث به تصویر کشیده شده می‌پرداختند. محتوای این پرده‌ها اعم از [[دنیا]] و [[آخرت]] و [[بهشت و جهنم]] و [[صالحان]] و شروران و حسینیان و [[یزیدیان]] بود. در این پرده‌ها، [[شمایل]] [[حضرت عباس]] با دستانی از بدن جدا، طفلان مسلم، خیمه‌های سوزان، [[قیام مختار]]، مجلس [[جن]] و [[انس]]، [[معراج]] [[پیامبر]] به همراه [[براق]]، [[کوثر]]، [[ضامن آهو]]... و کشیده می‌شد و نقالان پرده خوان با نثر و [[شعر]]، حوادث مربوط به آنها را با صدا بازگو می‌کردند واز حاضران [[اشک]] می‌گرفتند<ref>کیهان(روزنامه ۷/۴/۷۳ص ۱۲ مقاله پرده‌های مذهبی. در زمینه پرده خوانی از جمله ر ک: دایره المعارف تشیع، ج ۳، ص ۶۱۳</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۹۳.</ref> | |||
[[ | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
{{امام حسین}} | {{امام حسین}} | ||
[[رده: | [[رده:مفاهیم]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۵
پرده‌خوانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: پرده‌خوانی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
نوحه خوانی بر اساس پرده‌ای که به دیوار نصب می‌کنند و روی آن تصاویری از چهره‌های خوب و بد در تاریخ اسلام، به‌ویژه حوادث مربوط به عاشوراست و نوحه خوان، طبق صحنه‌های تصویر، اشعار و مراثی را می‌خواند و مردم که اغلب پای دیوارها در کوچه‌ها و میادین یا تکیه‌ها پای صحبت و نوحه‌اش می‌نشینند، دور او جمع می‌شوند و می‌گریند و به پرده خوان، طبق نذر و نیاز خویش، کمک مالی می‌کنند. پرده خوانی، یکی از هنرهای نمایشی و شرح حال و سیره اولیاء دین است که بر اساس تصاویر منقوش بر پرده‌های بزرگ، اجرا می‌گردد. پرده خوان دهانی گرم و صوتی دلنشین دارد و همراه باخواندن، اشاره به تصاویر می‌کند.
شمایل نگاری و صورتگری مذهبی، خود را در پرده‌ها نشان می‌دهد. نوعی از نقاشی مذهبی در این پرده‌ها تجلی می‌یابد. بر مبنای حوادث تاریخ اسلام، به‌ویژه وقایع کربلا، نقاشی‌های در هم و برهمی روی پرده کشیده می‌شود که عنوان پرده نگاری دارد. نگارگران پرده‌های مذهبی، عموما با الهام از مقتل‌ها، به تصویر صحنه‌ها می‌پرداختند. نقالانی هم با نصب آنها بر روی دیوار و در حضور مردم، با دهانی گرم به تعزیه خوانی و پرده خوانی بر اساس حوادث به تصویر کشیده شده می‌پرداختند. محتوای این پرده‌ها اعم از دنیا و آخرت و بهشت و جهنم و صالحان و شروران و حسینیان و یزیدیان بود. در این پرده‌ها، شمایل حضرت عباس با دستانی از بدن جدا، طفلان مسلم، خیمه‌های سوزان، قیام مختار، مجلس جن و انس، معراج پیامبر به همراه براق، کوثر، ضامن آهو... و کشیده می‌شد و نقالان پرده خوان با نثر و شعر، حوادث مربوط به آنها را با صدا بازگو می‌کردند واز حاضران اشک می‌گرفتند[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ کیهان(روزنامه ۷/۴/۷۳ص ۱۲ مقاله پرده‌های مذهبی. در زمینه پرده خوانی از جمله ر ک: دایره المعارف تشیع، ج ۳، ص ۶۱۳
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۹۳.