میهمان و میهمانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==جستارهای وابسته== +== جستارهای وابسته ==)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[میهمان و میهمانی در قرآن]] - [[میهمان و میهمانی در معارف و سیره نبوی]] - [[میهمان و میهمانی در معارف و سیره فاطمی]] - [[میهمان و میهمانی در جامعه‌شناسی اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
داشتن دستی گشاده، سفره‌ای گشوده و عطایی پیوسته و میهمانداری و [[میهمان‌نوازی]] از [[نشانه‌ها]] و جلوه‌های روحیه [[جوانمردی]] است که در [[آموزه‌های دینی]] ما خصلتی شایسته و پسندیده به شمار می‌آید<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۱.</ref>. | |||
==[[تشویق]] به میهمان‌پذیری== | == [[تشویق]] به میهمان‌پذیری == | ||
[[میهمان‌نوازی]] و [[پذیرایی]] از میهمان از ویژگی‌های بارزی است که در [[سیره رسول خدا]] {{صل}} بسیار بر آن تأکید شده است. [[پیامبر خدا]] {{صل}} میهمان را راهنمای [[بهشت]]<ref>تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، ج ۱، ص ۱۳۶ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۵۷.</ref> و هدیه ارزشمند [[الهی]] معرفی کرده و فرموده است: "هرگاه [[خداوند]] برای قومی خیر [[اراده]] بکند، به سویش هدیه می‌فرستد"؛ گفتند: "آن هدیه چیست؟" فرمود: "میهمان؛ میهمانی که روزی را نازل می‌کند و [[گناه]] اهل خانه را می‌برد"<ref>المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۹، ص ۲۴۲؛ ورام بن ابی‌فراس، مجموعه ورام، ج ۱، ص ۶ و جامع الاخبار، ص ۱۳۶.</ref>. | |||
همچنین از ایشان [[روایت]] شده است که فرمود: "تا وقتی که امتم، [[دوستی]] خود را بر یکدیگر آشکار و [[امانت]] را ادا کنند و از [[حرام]] [[خدا]] بپرهیزند و از میهمان، [[پذیرایی]] کنند و [[نماز]] را به پا دارند و [[زکات]] دهند، خیر و [[برکت]] از ایشان گرفته نمی‌شود و اگر جز این باشد، به خشکسالی [[مبتلا]] می‌شوند"<ref>شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۳۱۸ و جامع الاخبار، ص ۱۳۶.</ref>. | |||
آن حضرت، [[پذیرایی]] از میهمان را کفاره گناهان [[مؤمن]] شمرده است<ref>ملا محسن فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج ۳، ص ۳۲ و وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۹.</ref>. [[نقل]] شده است، روزی مردی به [[رسول خدا]] {{صل}} گفت: "پدر و مادرم فدایت! برنامه زندگی‌ام این است که وضو را به طور کامل انجام می‌دهم، [[نماز]] می‌خوانم، [[زکات]] مالم را هم به موقع می‌پردازم و از میهمان با آغوش باز و برای [[رضای خدا]] [[پذیرایی]] می‌کنم"؛حضرت به او فرمود: "آفرین، آفرین، آفرین بر تو [[باد]]! [[جهنم]] راهی به سوی تو ندارد اگر چنین باشی؛ [[خداوند]] تو را از هرگونه [[بخل]] [[پاک]] ساخته است"<ref>حمیری قمی، قرب الاسناد، ص ۳۶ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۸۰.</ref>. | |||
از دلایلی که بعضی [[مردم]] را از پذیرفتن میهمان بازداشته، [[ترس]] از مخارج مهمانی است؛ اما [[رسول خدا]] {{صل}} مهمان را باعث خیر و [[برکت]] معرفی می‌کرد و می‌فرمود: "خیر و [[برکت]] به خانه‌ای که در آن [[اطعام]] می‌شود، سریع‌تر از فرو رفتن تیغ در کوهان شتر، می‌رسد"<ref>کلینی، الکافی، ج ۴، ص ۵۱؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۲، ص ۲۹۰ و قطب الدین راوندی، الدعوات، ص ۱۵۰.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص۶۳۱ ـ ۶۳۲.</ref> | |||
== | == نکوهش خانه بی‌میهمان== | ||
[[پیامبر خدا]] {{صل}} خانه بی‌مهمان را [[دوست]] نداشت و می‌فرمود: "در خانه‌ای که میهمان وارد نمی‌شود، [[ملائکه]] هم فرود نمی‌آیند"<ref>جامع الاخبار، ص ۱۳۶ و المستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۵۸.</ref> و کسانی را که از قبول مهمان شانه خالی می‌کردند، [[سرزنش]] می‌کرد و می‌فرمود: "در کسی که میهمان نمی‌پذیرد، خبری نیست"<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۴، ص ۱۵۵؛ الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۸، ص ۱۷۵؛ جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج۲، ص۷۴۷ و المحجة البیضاء، ص ۳۲.</ref>. و نیز می‌فرمود: {{متن حدیث| بئس القوم لا ینزلون الضیف}}؛ بد قومی‌اند کسانی که میهمان به خانه نمی‌آورند<ref>کنزالعمال، ج۹، ص ۲۴۴ و الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۴۹۱.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۲.</ref> | |||
==[[ | == مهمان‌دوستی؛ [[لطف خداوند]] به [[بندگان]] == | ||
[[رسول اکرم]] {{صل}} مهمان‌دوستی و مهمان‌نوازی را از [[الطاف خداوند]] به [[بندگان]] خاصش می‌دانست و می‌فرمود: "جز [[مؤمن]] [[پرهیزگار]]، کسی [[پذیرایی]] از میهمان رادوست ندارد و از او [[پذیرایی]] نمی‌کند"<ref>وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۳ و حمیری قمی، قرب الاسناد، ص ۳۶.</ref>. [[نقل]] شده است، روزی، [[پیامبر خدا]] {{صل}} از کنار مردی گذشت که [[صاحب]] گاو و شتر بود و [[پیامبر]] {{صل}} را میهمان نکرد؛ اما وقتی از کنار زنی عبور کرد که او تنها چند بره داشت، او یکی از بره‌ها را برای [[خاتم انبیا]] {{صل}} سر برید. پس [[پیامبر]] {{صل}} به [[اصحاب]] فرمود: "به این دو نفر بنگرید؛ به [[راستی]] که این قبیل خصلت‌ها به دست خداست و به هر کس که بخواهد، [[خوی]] [[نیک]] می‌دهد"<ref>المحجة البیضاء، ص ۳۲.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۲-۶۳۳.</ref>. | |||
==[[ | == [[تشویق]] افراد به پذیرفتن [[دعوت]] [[مؤمن]] == | ||
پذیرفتن [[دعوت]] [[مسلمانان]] از سنت‌های [[رسول خدا]] {{صل}} است که در [[سیره]] و گفتار آن حضرت، به شدت به آن توجه و تأکید شده بود. آن حضرت، خطاب به تمامی [[مسلمان]] می‌فرمود: "به حاضر و [[غایب]] [[امت]] خود سفارش می‌کنم که [[دعوت]] [[مسلمانان]] را اگرچه به فاصله پنج میل هم باشد، بپذیرند که این عمل از [[دیانت]] است"<ref>الکافی، ج ۶، ص ۲۷۶؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۹، ص ۹۴ و المحاسن، ج ۲، ص۴۱۱.</ref> او نپذیرفتن [[دعوت]] [[مؤمنان]] را به دور از [[ادب]] می‌دانست<ref>قرب الاسناد، ص۷۴ و وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۱۴۵.</ref> و می‌فرمود: "اگر مؤمنی مرا به خوردن پاچه گوسفندی [[دعوت]] کنند، می‌پذیرم و این، جزو [[دین]] است"<ref>الکافی، ج ۶، ص ۲۷۴ و المحاسن، ج ۲، ص۴۱۱.</ref>. | |||
البته نکته مهم آن است که [[پیامبر]] {{صل}} از نپذیرفتن [[دعوت]] شخص [[مؤمن]] داشت؛ و گرنه به فرموده خود ایشان، [[مسلمانان]] از پذیرش [[دعوت]] [[منافقان]] و [[فاسقان]] منع شده‌اند؛ چنانکه آن حضرت به [[ابوذر]] چنین توصیه فرموده بود: {{متن حدیث| لَا تَأْكُلْ طَعَامَ الْفَاسِقِينَ!}}<ref>شیخ طوسی، الامالی، ص۵۳۵؛ حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۴۶۶ و حسن بن ابی الحسن دیلمی، اعلام الدین، ص۱۹۸.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص۶۳۳.</ref> | |||
== | == رعایت [[رضای الهی]] در میهمانی‌ها == | ||
به مهمانی رفتن و پذیرش مهمان باید تنها برای [[رضای خدا]] و برای [[تکریم]] و بزرگداشت [[برادر]] [[مؤمن]] صورت گیرد و به [[دلیل]] [[ریا]]، [[طمع]] ورزی و... ؛ [[رسول خدا]] {{صل}} نیز در توصیه‌های خود به [[ابوذر]] فرمود: "ای [[ابوذر]]! به کسی که او را برای [[رضای خدا]] [[دوست]] داری، از غذای خود بخوران و از غذای کسی که برای [[خدا]] تو را [[دوست]] دارد، بخور!"<ref>امالی طوسی، ص ۵۳۵؛ اعلام الدین، ص ۱۹۸ و مکارم الاخلاق، ص ۶۶.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۳-۶۳۴.</ref> | |||
== | == [[آداب]] [[میهمان‌نوازی]] == | ||
[[روایات]] بسیاری از [[رسول خدا]] {{صل}} درباره [[تکریم]] و تعظیم [[شأن]] میهمان [[نقل]] شده و در [[حدیثی]] آمده است: "هر که به [[خدا]] و [[روز قیامت]] [[ایمان]] دارد، باید میهمانش را گرامی بدارد"<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۶۷؛ جامع الاخبار، ص ۱۳۶؛ مسند احمد، ص ۳۱ و بخاری، صحیح، ج ۷، ص ۱۰۴.</ref>. | |||
از مصادیق [[تکریم]] میهمان، غذا خوردن همراه میهمان است؛ [[رسول خدا]] {{صل}} در این باره می‌فرمود: "هر کس [[دوست]] دارد که [[خدا]] و رسولش او را [[دوست]] بدارند، پس با مهمانش غذا بخورد"<ref>مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۱۶ و مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۶۰.</ref>. همچنین فرموده است: "هر کس غذای خود را با میهمانش بخورد، میان او و پروردگارش هیچ پرده‌ای (حجابی) نخواهد بود"<ref>مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۱۶.</ref>. | |||
[[خاتم انبیا]] {{صل}} میزبان را از [[روزه]] گرفتن مستحبی [[نهی]] کرده؛ زیرا ممکن است باعث شود که میهمان خجالت بکشد و زودتر از غذا خوردن دست بردارد<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۳۸۴؛ الکافی، ج ۴، ص ۱۵۱ - ۱۵۲ و شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج ۲، ص ۱۵۴ - ۱۵۵.</ref>. همچنین [[رسول خدا]] {{صل}} میزبان را از اموری که باعث زحمت افتادن میهمان می‌شود بازداشته است<ref>المحجة البیضاء، ص ۳۱.</ref> و می‌فرماید: "میهمان را به زحمت و [[سختی]] نیندازید تا اینکه او را عصبانی کنید؛ پس اگر او را عصبانی کنید، به تحقیق که [[خدا]] را عصبانی کرده‌اید و کسی که خدا را عصبانی کند، خدا بر او [[خشم]] میگیرد"<ref>همان، ص ۳۱ - ۳۲.</ref>. به خدمت گرفتن میهمان هم از امور دیگری است که [[رسول خدا]] {{صل}} به شدت از آن [[نهی]] کرده است؛ آن بزرگوار به خدمت گرفتن میهمان را [[دلیل]] سبکی [[عقل]] می‌دانست و از آن [[نهی]] می‌کرد<ref>الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۵۰ و کنزالعمال، ج ۹، ص ۲۴۸.</ref>. | |||
تهیه خلال دندان میهمان، یکی از [[حقوق]] میهمان بر میزبان است و این مطلب، از دیگر نکات جالب توجه در مهمانی‌هاست که [[رسول خدا]] {{صل}} بدان اشاره می‌فرماید<ref>من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص ۳۵۷، الکافی، ج ۶، ص ۲۸۵ و المحاسن، ج ۲، ص ۵۶۴.</ref>. آن حضرت، بدرقه میهمان را هم از [[حقوق]] مهمان بر میزبان دانسته است و می‌فرماید: "از [[حقوق]] میهمان، این است که او را تا در منزل بدرقه کنی"<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج ۲، ص ۷۰؛ ابن سلامة، مسند الشهاب، ج ۲، ص ۱۸۴ و ابن ماجه، سنن، ج۲، ص۱۱۱۴.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص۶۳۴ ـ ۶۳۵.</ref> | |||
== [[آداب]] میهمانی == | |||
میهمانی، دو طرف دارد: میهمان و میزبان و میهمان نیز در قبال میزبان، وظایفی دارد که پسندیده است آن را به [[بهترین]] وجه رعایت کند. از اموری که شایسته مهمانی نیست این است که میهمان [[روزه]] بگیرد و [[رسول خدا]] {{صل}} میهمانان را از گرفتن [[روزه]] [مستحبی] مگر با اجازه میزبان برحذر داشته، آن را باعث هدر رفتن زحمات میزبان می‌دانست<ref>علل الشرایع، ج ۲، ص ۳۸۴، الکافی، ج ۴، ص ۱۵۱ - ۱۵۲ و من لایحضره الفقیه، ص ۱۵۴ - ۱۵۵.</ref>. | |||
[[نقل]] شده است، روزی آن حضرت به خانه یکی از [[یاران]] خویش رفت و هنگامی که سفره غذا گسترده شد، یکی از حاضران از خوردن غذا خودداری ورزید و گفت: "من روزه‌ام"؛ پس [[پیامبر خدا]] {{صل}} به او فرمود: "[[برادر]] [[مسلمان]] تو، برای [[پذیرایی]] از تو زحمت کشیده است و تو می‌گویی [[روزه]] هستی؟! روزه‌ات را [که مستحبی است] افطار کن و به جای آن روز دیگری [[روزه]] بگیر"<ref>المحجة البیضاء، ص ۳۵ - ۳۶ و محمدحسن نجفی، جواهر الکلام، ج ۲۹، ص ۵۰.</ref>. از موارد دیگری که [[رسول خدا]] {{صل}} میهمانان را از آن بر حذر می‌داشتند، همراه بردن [[فرزندان]] خود در مهمانی‌هاست. [[رسول خدا]] {{صل}} در این باره فرموده است: "هر گاه به مهمانی [[دعوت]] شدید، [[فرزندان]] خود را [که [[دعوت]] نشده‌اند] همراه نبرید که این، کاری [[حرام]] و عملی غاصبانه است"<ref>المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۱ و الدعوات، ص ۱۴۲.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص۶۳۵.</ref> | |||
== حد میهمانی == | |||
[[پیامبر اکرم]] {{صل}} میهمانی را سه روز می‌دانست و می‌فرمود: "مهمانی، سه روز است و افزون بر آن، [[حق]] نیست؛ بلکه صدقه‌ای است که صاحب‌خانه می‌پردازد"<ref>{{متن حدیث| الضِّيَافَةُ أَوَّلَ يَوْمٍ وَ الثَّانِيَ وَ الثَّالِثَ وَ مَا بَعْدَ ذَلِكَ فَإِنَّهَا صَدَقَةٌ تُصُدِّقَ بِهَا عَلَيْهِ}}؛ الکافی، ج ۶، ص ۲۸۳ و شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۱۴۹.</ref> در روایتی از [[رسول خدا]] {{صل}} [[نقل]] شده است: "هیچ مسلمانی [[حق]] ندارد نزد برادرش تا زمانی بماند که او را به [[گناه]] بیندازد" گفتند: "چگونه او را به [[گناه]] می‌اندازد؟" فرمود: "آن [[قدر]] در خانه میزبان بماند که او دیگر چیزی نداشته باشد که برای میهمان خود [[انفاق]] کند"<ref>مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۵، ص ۱۳۸ و مسند احمد، ج ۴، ص ۳۱.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۶.</ref> | |||
== به [[سختی]] نیفتادن در مهمانی == | |||
از سفارش‌های مهم [[رسول خدا]] {{صل}}، به [[سختی]] نیفتادن میهمان و میزبان در مهمانی است. در [[سیره]] آن بزرگوار، میزبان تا آنجا که به [[سختی]] نیفتد، موظف است وسایل [[آسایش]] میهمان را تأمین کند<ref>کنز العمال، ج ۹، ص ۲۴۸ و الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۷۵۴.</ref>؛ چنانکه از [[سلمان فارسی]] [[نقل]] شده است: {{متن حدیث| انَّ لَا نَتَكَلَّفُ لِلضَّيْفِ مَا لَيْسَ عِنْدَنَا وَ انَّ نقدم اليه مَا حَضَرٍ}}<ref>بخاری، التاریخ الکبیر، ج ۲، ص ۳۸۶؛ خطیب، بغدادی ج۸، ص۴۶؛ ۴۶؛ جلال الدین سیوطی، الدر المنثور، ج ۵، ص ۳۲۱؛ الطبرانی، المعجم الکبیر، ج۶، ص۲۳۵ و حاکم نیشابوری، المستدرک، ج ۴، ص ۱۲۳.</ref>. میهمان نیز باید که با رویی گشاده، [[پذیرایی]] هر چند مختصر میزبانش را بپذیرد. در این باره از [[پیامبر خدا]] {{صل}} چنین [[نقل]] شده است: "از [[بزرگواری]] مرد، آن است که آن‌چه برادرش نزد او میگذارد، بپذیرد و سختگیری نکند"<ref>الکافی، ج ۵، ص ۱۴۳؛ فضل اللّه راوندی، النوادر، ص ۱۱ و المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۵.</ref>. | |||
همچنین [[نقل]] شده است که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: "برای میزبان همین [[گناه]] بس که غذایی را که پیش [[برادران]] خود میگذارد، کم شمارد و برای میهمانان نیز همین [[گناه]] بس که آن‌چه را برادرشان در برابرشان میگذارد، کم بشمارند"<ref>وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۷ و المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۴.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص۶۳۶.</ref> | |||
== مهمان‌دوستی [[خاتم انبیا]] {{صل}} == | |||
نقل شده است، [[پیامبر خدا]] {{صل}} در یکی از سفرها به [[خواندن نماز]] مشغول بود که عده‌ای سواره آمدند و حال [[رسول اکرم]] {{صل}} را از [[یاران]] آن حضرت پرسیدند و آن حضرت را ستودند و گفتند: "اگر [[عجله]] نداشتیم [[منتظر]] آن حضرت می‌ماندیم؛ [[سلام]] ما را به او برسانید". آنها این سخنان را گفتند و رفتند؛ وقتی [[پیامبر]] {{صل}} از [[خواندن نماز]] فارغ شد، غضبناک شد و فرمود: عده‌ای نزد شما می‌آیند و حال مرا می‌پرسند و به من [[سلام]] می‌فرستند؛ اما شما آنها را [[دعوت]] نمی‌کنید که پایین بیایند و چیزی بخورند و از آنها [[پذیرایی]] نمی‌کنید... ؟"<ref>الکافی، ج ۶، ص ۲۷۵؛ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۶ - ۴۱۷ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۳.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۷.</ref> | |||
== مهمان‌دوستی [[خاتم انبیا]] {{صل}} == | |||
نقل شده است، [[پیامبر خدا]] {{صل}} در یکی از سفرها به [[خواندن نماز]] مشغول بود که عده‌ای سواره آمدند و حال [[رسول اکرم]] {{صل}} را از [[یاران]] آن حضرت پرسیدند و آن حضرت را ستودند و گفتند: "اگر [[عجله]] نداشتیم [[منتظر]] آن حضرت می‌ماندیم؛ [[سلام]] ما را به او برسانید". آنها این سخنان را گفتند و رفتند؛ وقتی [[پیامبر]] {{صل}} از [[خواندن نماز]] فارغ شد، غضبناک شد و فرمود: عده‌ای نزد شما می‌آیند و حال مرا می‌پرسند و به من [[سلام]] می‌فرستند؛ اما شما آنها را [[دعوت]] نمی‌کنید که پایین بیایند و چیزی بخورند و از آنها [[پذیرایی]] نمی‌کنید... ؟"<ref>الکافی، ج ۶، ص ۲۷۵؛ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۶ - ۴۱۷ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۳.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۷.</ref> | |||
== روایاتی درباره [[آداب]] مهمانی [[پیامبر]] {{صل}} == | |||
[[نقل]] شده است، [[رسول خدا]] {{صل}} با [[فروتنی]] تمام، [[دعوت]] همگان را می‌پذیرفت. ایشان بارها [[دعوت]] کسانی را پذیرفته بود که گاه غذای سفره‌شان نانی جو و دنبه‌ای بو گرفته بود<ref>ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۹۰؛ ابن سید الناس، عیون الاثر، ج ۲، ص ۴۰۲ و ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۲۰.</ref>؛ اما ایشان با رویی گشاده در این مهمانی‌ها شرکت می‌کرد و می‌فرمود: "اگر مرا به خوردن استخوان شانه و سردستی هم [[دعوت]] کنند، خواهم پذیرفت"<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۷۹ - ۲۸۰؛ مسند احمد، ج ۲، ص ۴۲۴ و نهج الفصاحه، ص ۳۹۳.</ref>. سختگیری در [[سیره]] حضرتش جایی نداشت و می‌فرمود:{{متن حدیث| لَا أُحِبُ الْمُتَكَلِّفِينَ}}<ref>المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۵؛ نعمان بن محمد تمیمی مغربی، دعائم الاسلام، ج ۲، ص ۳۲۶ و الکافی، ج ۶، ص ۲۷۶.</ref>. | |||
# '''اجازه گرفتن از میزبان برای میهمان بی‌دعوت :''' [[روایت]] شده است، روزی گروهی از ساکنان [[مدینه]] [[پیامبر خدا]] {{صل}} را همراه پنج نفر از [[اصحاب]] آن حضرت به میهمانی [[دعوت]] کردند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} هم [[دعوت]] آنها را پذیرفت و به میهمانی رفت. [[پیامبر]] {{صل}} در بین راه شخص دیگری را دیدند که او هم از [[اصحاب]] ایشان بود و آن شخص نیز همراه [[رسول خدا]] {{صل}} و یارانش به راه افتاد تا اینکه به نزدیکی خانه میزبان رسیدند. پس در این هنگام، [[پیامبر خاتم]] {{صل}} به آن شخص فرمود: "این گروه، شما را [[دعوت]] نکرده‌اند؛ اینجا بمان تا ما حضور شما را به آنها یاد آوری کنیم و اجازه بگیریم..."<ref>مکارم الاخلاق، ص ۲۲ و المستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۰۷.</ref>. | |||
# '''[[پاداش]] دادن به میزبان:''' از [[جابر بن عبدالله انصاری]] [[نقل]] شده است: روزی ابوالهیثم [[انصاری]] غذایی تهیه و [[پیامبر خدا]] {{صل}} و [[یاران]] آن حضرت را به خوردن آن [[دعوت]] کرد. وقتی [[یاران پیامبر]] {{صل}} از خوردن غذا فارغ شدند، [[رسول اکرم]] {{صل}} به همراهان فرمود: "به [[برادر]] میزبان خود [[پاداش]] و [[ثواب]] برسانید!" گفتند: "چگونه به او [[ثواب]] برسانیم؟" فرمود: "هنگامی که میهمان، به خانه میزبان وارد شود و غذایش را بخورد و نوشیدنی‌هایش را بنوشد، برای او [[دعای خیر]] بکند که همین [[دعای خیر]] باعث [[پاداش]] برای میزبان خواهد بود"<ref>ابن اشعث، سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۱۸؛ محیی الدین النووی، المجموع، ج ۱۶، ص ۴۰۴ - ۴۰۵ و ابن‌الاثیر الجزری، جامع الاصول من احادیث الرسول {{صل}}، ج ۵، ص ۱۰۱.</ref>. | |||
# '''کراهت از حضور در مهمانی خاص ثروتمندان:''' [[رسول خدا]] {{صل}} از حضور در میهمانی مخصوص توانگران [[نهی]] فرموده است<ref>الدعوات، ص ۱۴۱؛ المحجة البیضاء، ص ۳۷ و مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۴۹.</ref> و آن بزرگوار، خود، کراهت داشت میهمان شخصی شود که فقط [[ثروتمندان]] را [[دعوت]] کرده و [[نیازمندان]] را [[دعوت]] نکرده بود<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۶۳۸-۶۳۹.</ref>. | |||
== آثار [[اجتماعی]] مهمان‌داری == | |||
# استحکام [[روابط اجتماعی]]: کسی که [[دوست]] و [[برادر]] خود را مهمان کند، صمیمیت و [[محبت]] بین آنها بیشتر می‌شود. | |||
# از بین رفتن کینه‌ها: با [[دوستی]] و مهمانی [[کینه‌ها]] از بین می‌رود و قلب‌ها به هم نزدیک می‌شود. کسی که سفره مهمانی پهن می‌کند، در عمل، حسن نیت و [[رفتار نیک]] خود را به نمایش میگذارد و به طرف اعلام می‌کند که شما را از صمیم [[قلب]] دوست میدارم و عضوی از خانواده‌ام حساب می‌کنم. طرف مقابل نیز وقتی سر سفره میزبان می‌نشیند و نان و نمک او را میخورد، باید به او بی‌احترامی نکند و در هر شرایطی احترام‌اش را نگه دارد. | |||
# زیاد شدن [[دانش]] و [[تجربه]]: در مهمانی‌ها معمولاً بحث‌های گوناگونی مطرح می‌شود که چه بسا مطالب بسیار سودمندی است و بر تجربه‌های [[انسان]] میافزاید، به ویژه اگر در جلسه‌ای مهمانی اهل علم و افراد با تجربه وجود داشته باشند<ref>[[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)| سیره اجتماعی پیامبر اعظم]]، ص ۱۷۹-۱۸۰.</ref>. | |||
== اقسام مهمان == | |||
مهمان دو نوع است: | |||
# مهمانی که بدون [[دعوت]] آمده باشد. در مورد چنین مهمانی انسان باید بسیار دوستانه [[رفتار]] کند<ref>مردم می‌گویند: خانه را خداوس؛ یعنی هر چه در خانه بود، باهم می‌خوریم.</ref>. و هر چه در [[خانه]] دارد برایش آماده کند. در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} آمده ست: اگر برادرت خانه شما آمد، هر چه در خانه داری، برایش آماده کن<ref>منتخب میزان الحکمه، ح۳۷۸۴.</ref>. | |||
# مهمانی که دعوت شده باشد. در این نوع مهمانی انسان باید در حد توان از او [[پذیرایی]] کرده، به وی اهمیت بدهد. امام صادق{{ع}} می‌فرماید: اگر مهمانی را دعوت کردی، برای تهیه غذا و امثال آن تلاش کن و غذای خوبی آماده نما <ref>منتخب میزان الحکمه، ح۳۷۸۴.</ref>. | |||
[[امیرمؤمنان]]{{ع}} فرمود: هر کس سفره احسانی بچیند و [[مردم]] را به مهمانی دعوت کند و نظرش [[فخرفروشی]] و نشان دادن شکوه‌مندی خود باشد، [[خداوند]] او را [[روز قیامت]] با رویی سیاه به [[محشر]] می‌آورد<ref>آداب مهمان‌داری، ص۵۶ (به نقل از: عقاب الاعمال، ص۵۸۲).</ref>.<ref>[[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)| سیره اجتماعی پیامبر اعظم]]، ص ۱۸۰-۱۸۱.</ref> | |||
== انواع مهمانی‌ها == | |||
# مهمانی‌های [[حرام]]: شرکت کردن در مهمانی‌هایی مانند خوردن شراب، [[غیبت]]، [[ظلم و ستم]] و [[لهو و لعب]]، که در آنها [[گناه]] انجام میگیرد، [[حرام]] است. | |||
# مهمانی‌های [[مستحب]]: که در [[روایات]] تعدادی از مصادیق مهمان‌های مستحب بیان شده است که در ذیل اشاره می‌شود: | |||
## [[حج]]: وقتی [[انسان]] از حج بر می‌گردد، مستحب است ولیمه بدهد. | |||
## ازدواج: وقتی انسان [[ازدواج]] نماید، مستحب است مهمانی بدهد. | |||
## [[منزل]]: یکی از [[سعادت]] مرد در [[دنیا]] این است که [[خانه]] وسیعی داشته باشد. وقتی این [[نعمت]] بزرگ نصیب کسی شد مستحب است ولیمه بدهد و [[مؤمنان]] را [[دعوت]] کند. | |||
## فرزند: هنگامی که [[خداوند]] به انسان [[فرزندی]] عطا کند، مستحب است جشن بگیرد و [[مردم]] را دعوت کند. | |||
## [[ختنه]]: وقتی انسان فرزندش را ختنه کند، مستحب است ولیمه بدهد. | |||
## بازگشت از [[سفر]]: هر گاه انسان از سفر بر می‌گردد مستحب است، در حد توان مختصر ولیمه‌ای ترتیب داده، [[خویشاوندان]] و [[دوستان]] خود را دعوت کند. [[رسول گرامی اسلام]] می‌فرماید: ولیمه در چهار چیز است: عروسی، هنگام تولد فرزند، که برای او عقیقه می‌کنند و به مردم طعام می‌دهند، موقع ختنه کردن فرزند و بازگشت از سفر<ref>وصایا الرسول و الائمه، ص۲۴.</ref>.<ref>[[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)| سیره اجتماعی پیامبر اعظم]]، ص ۱۸۱-۱۸۲.</ref> | |||
== مهمانی بدون [[تکلف]] == | |||
در حدیث نبوی آمده است انسان نباید آن‌چه در توانش نیست، با [[سختی]] برای مهمان فراهم کند: {{متن حدیث|لَا يَتَكَلَّفَنَّ أَحَدٌ لِضَيْفِهِ مَا لَا يَقْدِرُ}}<ref>نهج الفصاحه، ح۲۵۲۰.</ref>. شرط مهم مهمانی کردن، داشتن توان برای انجام دادن این کار است. باید توجه داشت اتفاق دو نوع است: [[واجب]] و مستحب. تهیه کردن [[رزق]] [[خانواده]] بر انسان واجب و مهمانی دادن مستحب است. [[انسان]] نباید واجب را [[قربانی]] مستحب کند و بگوید: ترک واجب کرده و [[سنت]] به جا آورده‌ام؛ زیرا چراغی که به خانه رواست بر [[مسجد]] حرام است. انسان در قدم اول باید به [[فکر]] [[آسایش]] خانواده خود باشد، آن‌گاه اگر توان لازم را برای مهمانی داشت به این مهم بپردازد. متأسفانه امروزه مهمانی‌ها در حد متعارف و معمولی نیستند. بسیاری از [[مردم]] [[رزق]] دو ماهه خانواده‌شان را در یک مهمانی [[مصرف]] کرده، بعد در [[خانه]] سختگیری می‌کنند. این کار به هیچ وجه پسندیده نیست. علاوه بر این، بیشتر مهمانی‌ها جنبه ریایی دارد تا جنبه خدایی، [[پیامبر گرامی اسلام]] می‌فرماید: «هر کس به خاطر [[ریا]] و خودنمایی مهمانی بدهد، [[خداوند]] فردای [[قیامت]] از صدید [[جهنم]] به او می‌خوراند و آن غذا در درونش [[آتش]] می‌شود تا زمانی که قیامت تمام شود»<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۴۵۵.</ref>. | |||
[[حارث اعور]] ـ یکی از اصحاب خاص [[امیرمؤمنان]]{{ع}} ـ خدمت حضرت رسید و عرض کرد: یا [[امیرالمؤمنین]]! دوست دارم در خانه ما با خوردن غذا، مرا سرافراز فرمایی. حضرت فرمود: من این مهمانی را می‌پذیرم، اما به شرطی که در این مهمانی خود را به زحمت نیندازی<ref>به سه شرط دعوت شما را می‌پذیرم: ۱. آن چه در منزل است برایم بیاوری؛ ۲. از خارج منزل چیزی تهیه نکنی؛ ۳. بر خانواده‌ات سخت نگیری، (خصال، ج۱، ص۱۸۸).</ref>. آن‌گاه به خانه [[حارث]] تشریف برد. او تکه نانی خالی برای حضرتش آورد. چون شروع به خوردن آن کرد، حارث با نشان دادن چند درهم که در گوشه لباسش پنهان کرده بود، گفت: اگر به من [[اجازه]] دهید با این پولی که دارم چیزی غیر از نان برای شما تهیه کنم؟ [[امام]] فرمود: این نان در خانه‌ات موجود بود (تهیه آن تکلفی نداشت) اما تهیه چیز دیگر مایه [[تکلف]] و اسباب زحمت برای شماست و من به شرط عدم تکلف دعوتت را پذیرفتم<ref>یکصد موضوع ۵۰۰ داستان، ص۵۱۲ (به نقل از: فروع کافی).</ref>. ما باید از [[سیره]] بزرگان [[دین]] خود [[پند]] گیریم تا آن چه داریم در طبق [[اخلاص]] بگذاریم و در [[زندگی]] سخت نگیریم<ref>[[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)| سیره اجتماعی پیامبر اعظم]]، ص ۱۸۲-۱۸۴.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | |||
* [[اطعام]] | * [[اطعام]] | ||
==پرسش مستقیم== | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
== پرسش مستقیم == | |||
[[آداب مهمان‌داری در گفتار و رفتار پیامبر خاتم چگونه بوده است؟ (پرسش)]] | [[آداب مهمان‌داری در گفتار و رفتار پیامبر خاتم چگونه بوده است؟ (پرسش)]] | ||
{{پایان | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:152259.jpg|22px]] [[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|'''فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم''']] | |||
# [[پرونده:1100808.jpg|22px]] [[محمد جواد برهانی|برهانی، محمد جواد]]، [[سیره اجتماعی پیامبر اعظم - برهانی (کتاب)|'''سیره اجتماعی پیامبر اعظم''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۶۹: | خط ۱۰۶: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:آداب مجلس]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۴۵
میهمان و میهمانی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: میهمان و میهمانی در قرآن - میهمان و میهمانی در معارف و سیره نبوی - میهمان و میهمانی در معارف و سیره فاطمی - میهمان و میهمانی در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
داشتن دستی گشاده، سفره‌ای گشوده و عطایی پیوسته و میهمانداری و میهمان‌نوازی از نشانه‌ها و جلوه‌های روحیه جوانمردی است که در آموزه‌های دینی ما خصلتی شایسته و پسندیده به شمار می‌آید[۱].
تشویق به میهمان‌پذیری
میهمان‌نوازی و پذیرایی از میهمان از ویژگی‌های بارزی است که در سیره رسول خدا (ص) بسیار بر آن تأکید شده است. پیامبر خدا (ص) میهمان را راهنمای بهشت[۲] و هدیه ارزشمند الهی معرفی کرده و فرموده است: "هرگاه خداوند برای قومی خیر اراده بکند، به سویش هدیه می‌فرستد"؛ گفتند: "آن هدیه چیست؟" فرمود: "میهمان؛ میهمانی که روزی را نازل می‌کند و گناه اهل خانه را می‌برد"[۳].
همچنین از ایشان روایت شده است که فرمود: "تا وقتی که امتم، دوستی خود را بر یکدیگر آشکار و امانت را ادا کنند و از حرام خدا بپرهیزند و از میهمان، پذیرایی کنند و نماز را به پا دارند و زکات دهند، خیر و برکت از ایشان گرفته نمی‌شود و اگر جز این باشد، به خشکسالی مبتلا می‌شوند"[۴].
آن حضرت، پذیرایی از میهمان را کفاره گناهان مؤمن شمرده است[۵]. نقل شده است، روزی مردی به رسول خدا (ص) گفت: "پدر و مادرم فدایت! برنامه زندگی‌ام این است که وضو را به طور کامل انجام می‌دهم، نماز می‌خوانم، زکات مالم را هم به موقع می‌پردازم و از میهمان با آغوش باز و برای رضای خدا پذیرایی می‌کنم"؛حضرت به او فرمود: "آفرین، آفرین، آفرین بر تو باد! جهنم راهی به سوی تو ندارد اگر چنین باشی؛ خداوند تو را از هرگونه بخل پاک ساخته است"[۶].
از دلایلی که بعضی مردم را از پذیرفتن میهمان بازداشته، ترس از مخارج مهمانی است؛ اما رسول خدا (ص) مهمان را باعث خیر و برکت معرفی می‌کرد و می‌فرمود: "خیر و برکت به خانه‌ای که در آن اطعام می‌شود، سریع‌تر از فرو رفتن تیغ در کوهان شتر، می‌رسد"[۷].[۸]
نکوهش خانه بی‌میهمان
پیامبر خدا (ص) خانه بی‌مهمان را دوست نداشت و می‌فرمود: "در خانه‌ای که میهمان وارد نمی‌شود، ملائکه هم فرود نمی‌آیند"[۹] و کسانی را که از قبول مهمان شانه خالی می‌کردند، سرزنش می‌کرد و می‌فرمود: "در کسی که میهمان نمی‌پذیرد، خبری نیست"[۱۰]. و نیز می‌فرمود: « بئس القوم لا ینزلون الضیف»؛ بد قومی‌اند کسانی که میهمان به خانه نمی‌آورند[۱۱].[۱۲]
مهمان‌دوستی؛ لطف خداوند به بندگان
رسول اکرم (ص) مهمان‌دوستی و مهمان‌نوازی را از الطاف خداوند به بندگان خاصش می‌دانست و می‌فرمود: "جز مؤمن پرهیزگار، کسی پذیرایی از میهمان رادوست ندارد و از او پذیرایی نمی‌کند"[۱۳]. نقل شده است، روزی، پیامبر خدا (ص) از کنار مردی گذشت که صاحب گاو و شتر بود و پیامبر (ص) را میهمان نکرد؛ اما وقتی از کنار زنی عبور کرد که او تنها چند بره داشت، او یکی از بره‌ها را برای خاتم انبیا (ص) سر برید. پس پیامبر (ص) به اصحاب فرمود: "به این دو نفر بنگرید؛ به راستی که این قبیل خصلت‌ها به دست خداست و به هر کس که بخواهد، خوی نیک می‌دهد"[۱۴].[۱۵].
تشویق افراد به پذیرفتن دعوت مؤمن
پذیرفتن دعوت مسلمانان از سنت‌های رسول خدا (ص) است که در سیره و گفتار آن حضرت، به شدت به آن توجه و تأکید شده بود. آن حضرت، خطاب به تمامی مسلمان می‌فرمود: "به حاضر و غایب امت خود سفارش می‌کنم که دعوت مسلمانان را اگرچه به فاصله پنج میل هم باشد، بپذیرند که این عمل از دیانت است"[۱۶] او نپذیرفتن دعوت مؤمنان را به دور از ادب می‌دانست[۱۷] و می‌فرمود: "اگر مؤمنی مرا به خوردن پاچه گوسفندی دعوت کنند، می‌پذیرم و این، جزو دین است"[۱۸].
البته نکته مهم آن است که پیامبر (ص) از نپذیرفتن دعوت شخص مؤمن داشت؛ و گرنه به فرموده خود ایشان، مسلمانان از پذیرش دعوت منافقان و فاسقان منع شده‌اند؛ چنانکه آن حضرت به ابوذر چنین توصیه فرموده بود: « لَا تَأْكُلْ طَعَامَ الْفَاسِقِينَ!»[۱۹].[۲۰]
رعایت رضای الهی در میهمانی‌ها
به مهمانی رفتن و پذیرش مهمان باید تنها برای رضای خدا و برای تکریم و بزرگداشت برادر مؤمن صورت گیرد و به دلیل ریا، طمع ورزی و... ؛ رسول خدا (ص) نیز در توصیه‌های خود به ابوذر فرمود: "ای ابوذر! به کسی که او را برای رضای خدا دوست داری، از غذای خود بخوران و از غذای کسی که برای خدا تو را دوست دارد، بخور!"[۲۱].[۲۲]
آداب میهمان‌نوازی
روایات بسیاری از رسول خدا (ص) درباره تکریم و تعظیم شأن میهمان نقل شده و در حدیثی آمده است: "هر که به خدا و روز قیامت ایمان دارد، باید میهمانش را گرامی بدارد"[۲۳].
از مصادیق تکریم میهمان، غذا خوردن همراه میهمان است؛ رسول خدا (ص) در این باره می‌فرمود: "هر کس دوست دارد که خدا و رسولش او را دوست بدارند، پس با مهمانش غذا بخورد"[۲۴]. همچنین فرموده است: "هر کس غذای خود را با میهمانش بخورد، میان او و پروردگارش هیچ پرده‌ای (حجابی) نخواهد بود"[۲۵].
خاتم انبیا (ص) میزبان را از روزه گرفتن مستحبی نهی کرده؛ زیرا ممکن است باعث شود که میهمان خجالت بکشد و زودتر از غذا خوردن دست بردارد[۲۶]. همچنین رسول خدا (ص) میزبان را از اموری که باعث زحمت افتادن میهمان می‌شود بازداشته است[۲۷] و می‌فرماید: "میهمان را به زحمت و سختی نیندازید تا اینکه او را عصبانی کنید؛ پس اگر او را عصبانی کنید، به تحقیق که خدا را عصبانی کرده‌اید و کسی که خدا را عصبانی کند، خدا بر او خشم میگیرد"[۲۸]. به خدمت گرفتن میهمان هم از امور دیگری است که رسول خدا (ص) به شدت از آن نهی کرده است؛ آن بزرگوار به خدمت گرفتن میهمان را دلیل سبکی عقل می‌دانست و از آن نهی می‌کرد[۲۹].
تهیه خلال دندان میهمان، یکی از حقوق میهمان بر میزبان است و این مطلب، از دیگر نکات جالب توجه در مهمانی‌هاست که رسول خدا (ص) بدان اشاره می‌فرماید[۳۰]. آن حضرت، بدرقه میهمان را هم از حقوق مهمان بر میزبان دانسته است و می‌فرماید: "از حقوق میهمان، این است که او را تا در منزل بدرقه کنی"[۳۱].[۳۲]
آداب میهمانی
میهمانی، دو طرف دارد: میهمان و میزبان و میهمان نیز در قبال میزبان، وظایفی دارد که پسندیده است آن را به بهترین وجه رعایت کند. از اموری که شایسته مهمانی نیست این است که میهمان روزه بگیرد و رسول خدا (ص) میهمانان را از گرفتن روزه [مستحبی] مگر با اجازه میزبان برحذر داشته، آن را باعث هدر رفتن زحمات میزبان می‌دانست[۳۳].
نقل شده است، روزی آن حضرت به خانه یکی از یاران خویش رفت و هنگامی که سفره غذا گسترده شد، یکی از حاضران از خوردن غذا خودداری ورزید و گفت: "من روزه‌ام"؛ پس پیامبر خدا (ص) به او فرمود: "برادر مسلمان تو، برای پذیرایی از تو زحمت کشیده است و تو می‌گویی روزه هستی؟! روزه‌ات را [که مستحبی است] افطار کن و به جای آن روز دیگری روزه بگیر"[۳۴]. از موارد دیگری که رسول خدا (ص) میهمانان را از آن بر حذر می‌داشتند، همراه بردن فرزندان خود در مهمانی‌هاست. رسول خدا (ص) در این باره فرموده است: "هر گاه به مهمانی دعوت شدید، فرزندان خود را [که دعوت نشده‌اند] همراه نبرید که این، کاری حرام و عملی غاصبانه است"[۳۵].[۳۶]
حد میهمانی
پیامبر اکرم (ص) میهمانی را سه روز می‌دانست و می‌فرمود: "مهمانی، سه روز است و افزون بر آن، حق نیست؛ بلکه صدقه‌ای است که صاحب‌خانه می‌پردازد"[۳۷] در روایتی از رسول خدا (ص) نقل شده است: "هیچ مسلمانی حق ندارد نزد برادرش تا زمانی بماند که او را به گناه بیندازد" گفتند: "چگونه او را به گناه می‌اندازد؟" فرمود: "آن قدر در خانه میزبان بماند که او دیگر چیزی نداشته باشد که برای میهمان خود انفاق کند"[۳۸].[۳۹]
به سختی نیفتادن در مهمانی
از سفارش‌های مهم رسول خدا (ص)، به سختی نیفتادن میهمان و میزبان در مهمانی است. در سیره آن بزرگوار، میزبان تا آنجا که به سختی نیفتد، موظف است وسایل آسایش میهمان را تأمین کند[۴۰]؛ چنانکه از سلمان فارسی نقل شده است: « انَّ لَا نَتَكَلَّفُ لِلضَّيْفِ مَا لَيْسَ عِنْدَنَا وَ انَّ نقدم اليه مَا حَضَرٍ»[۴۱]. میهمان نیز باید که با رویی گشاده، پذیرایی هر چند مختصر میزبانش را بپذیرد. در این باره از پیامبر خدا (ص) چنین نقل شده است: "از بزرگواری مرد، آن است که آن‌چه برادرش نزد او میگذارد، بپذیرد و سختگیری نکند"[۴۲].
همچنین نقل شده است که پیامبر اکرم (ص) فرمود: "برای میزبان همین گناه بس که غذایی را که پیش برادران خود میگذارد، کم شمارد و برای میهمانان نیز همین گناه بس که آن‌چه را برادرشان در برابرشان میگذارد، کم بشمارند"[۴۳].[۴۴]
مهمان‌دوستی خاتم انبیا (ص)
نقل شده است، پیامبر خدا (ص) در یکی از سفرها به خواندن نماز مشغول بود که عده‌ای سواره آمدند و حال رسول اکرم (ص) را از یاران آن حضرت پرسیدند و آن حضرت را ستودند و گفتند: "اگر عجله نداشتیم منتظر آن حضرت می‌ماندیم؛ سلام ما را به او برسانید". آنها این سخنان را گفتند و رفتند؛ وقتی پیامبر (ص) از خواندن نماز فارغ شد، غضبناک شد و فرمود: عده‌ای نزد شما می‌آیند و حال مرا می‌پرسند و به من سلام می‌فرستند؛ اما شما آنها را دعوت نمی‌کنید که پایین بیایند و چیزی بخورند و از آنها پذیرایی نمی‌کنید... ؟"[۴۵].[۴۶]
مهمان‌دوستی خاتم انبیا (ص)
نقل شده است، پیامبر خدا (ص) در یکی از سفرها به خواندن نماز مشغول بود که عده‌ای سواره آمدند و حال رسول اکرم (ص) را از یاران آن حضرت پرسیدند و آن حضرت را ستودند و گفتند: "اگر عجله نداشتیم منتظر آن حضرت می‌ماندیم؛ سلام ما را به او برسانید". آنها این سخنان را گفتند و رفتند؛ وقتی پیامبر (ص) از خواندن نماز فارغ شد، غضبناک شد و فرمود: عده‌ای نزد شما می‌آیند و حال مرا می‌پرسند و به من سلام می‌فرستند؛ اما شما آنها را دعوت نمی‌کنید که پایین بیایند و چیزی بخورند و از آنها پذیرایی نمی‌کنید... ؟"[۴۷].[۴۸]
روایاتی درباره آداب مهمانی پیامبر (ص)
نقل شده است، رسول خدا (ص) با فروتنی تمام، دعوت همگان را می‌پذیرفت. ایشان بارها دعوت کسانی را پذیرفته بود که گاه غذای سفره‌شان نانی جو و دنبه‌ای بو گرفته بود[۴۹]؛ اما ایشان با رویی گشاده در این مهمانی‌ها شرکت می‌کرد و می‌فرمود: "اگر مرا به خوردن استخوان شانه و سردستی هم دعوت کنند، خواهم پذیرفت"[۵۰]. سختگیری در سیره حضرتش جایی نداشت و می‌فرمود:« لَا أُحِبُ الْمُتَكَلِّفِينَ»[۵۱].
- اجازه گرفتن از میزبان برای میهمان بی‌دعوت : روایت شده است، روزی گروهی از ساکنان مدینه پیامبر خدا (ص) را همراه پنج نفر از اصحاب آن حضرت به میهمانی دعوت کردند. پیامبر اکرم (ص) هم دعوت آنها را پذیرفت و به میهمانی رفت. پیامبر (ص) در بین راه شخص دیگری را دیدند که او هم از اصحاب ایشان بود و آن شخص نیز همراه رسول خدا (ص) و یارانش به راه افتاد تا اینکه به نزدیکی خانه میزبان رسیدند. پس در این هنگام، پیامبر خاتم (ص) به آن شخص فرمود: "این گروه، شما را دعوت نکرده‌اند؛ اینجا بمان تا ما حضور شما را به آنها یاد آوری کنیم و اجازه بگیریم..."[۵۲].
- پاداش دادن به میزبان: از جابر بن عبدالله انصاری نقل شده است: روزی ابوالهیثم انصاری غذایی تهیه و پیامبر خدا (ص) و یاران آن حضرت را به خوردن آن دعوت کرد. وقتی یاران پیامبر (ص) از خوردن غذا فارغ شدند، رسول اکرم (ص) به همراهان فرمود: "به برادر میزبان خود پاداش و ثواب برسانید!" گفتند: "چگونه به او ثواب برسانیم؟" فرمود: "هنگامی که میهمان، به خانه میزبان وارد شود و غذایش را بخورد و نوشیدنی‌هایش را بنوشد، برای او دعای خیر بکند که همین دعای خیر باعث پاداش برای میزبان خواهد بود"[۵۳].
- کراهت از حضور در مهمانی خاص ثروتمندان: رسول خدا (ص) از حضور در میهمانی مخصوص توانگران نهی فرموده است[۵۴] و آن بزرگوار، خود، کراهت داشت میهمان شخصی شود که فقط ثروتمندان را دعوت کرده و نیازمندان را دعوت نکرده بود[۵۵].
آثار اجتماعی مهمان‌داری
- استحکام روابط اجتماعی: کسی که دوست و برادر خود را مهمان کند، صمیمیت و محبت بین آنها بیشتر می‌شود.
- از بین رفتن کینه‌ها: با دوستی و مهمانی کینه‌ها از بین می‌رود و قلب‌ها به هم نزدیک می‌شود. کسی که سفره مهمانی پهن می‌کند، در عمل، حسن نیت و رفتار نیک خود را به نمایش میگذارد و به طرف اعلام می‌کند که شما را از صمیم قلب دوست میدارم و عضوی از خانواده‌ام حساب می‌کنم. طرف مقابل نیز وقتی سر سفره میزبان می‌نشیند و نان و نمک او را میخورد، باید به او بی‌احترامی نکند و در هر شرایطی احترام‌اش را نگه دارد.
- زیاد شدن دانش و تجربه: در مهمانی‌ها معمولاً بحث‌های گوناگونی مطرح می‌شود که چه بسا مطالب بسیار سودمندی است و بر تجربه‌های انسان میافزاید، به ویژه اگر در جلسه‌ای مهمانی اهل علم و افراد با تجربه وجود داشته باشند[۵۶].
اقسام مهمان
مهمان دو نوع است:
- مهمانی که بدون دعوت آمده باشد. در مورد چنین مهمانی انسان باید بسیار دوستانه رفتار کند[۵۷]. و هر چه در خانه دارد برایش آماده کند. در روایتی از امام صادق(ع) آمده ست: اگر برادرت خانه شما آمد، هر چه در خانه داری، برایش آماده کن[۵۸].
- مهمانی که دعوت شده باشد. در این نوع مهمانی انسان باید در حد توان از او پذیرایی کرده، به وی اهمیت بدهد. امام صادق(ع) می‌فرماید: اگر مهمانی را دعوت کردی، برای تهیه غذا و امثال آن تلاش کن و غذای خوبی آماده نما [۵۹].
امیرمؤمنان(ع) فرمود: هر کس سفره احسانی بچیند و مردم را به مهمانی دعوت کند و نظرش فخرفروشی و نشان دادن شکوه‌مندی خود باشد، خداوند او را روز قیامت با رویی سیاه به محشر می‌آورد[۶۰].[۶۱]
انواع مهمانی‌ها
- مهمانی‌های حرام: شرکت کردن در مهمانی‌هایی مانند خوردن شراب، غیبت، ظلم و ستم و لهو و لعب، که در آنها گناه انجام میگیرد، حرام است.
- مهمانی‌های مستحب: که در روایات تعدادی از مصادیق مهمان‌های مستحب بیان شده است که در ذیل اشاره می‌شود:
- حج: وقتی انسان از حج بر می‌گردد، مستحب است ولیمه بدهد.
- ازدواج: وقتی انسان ازدواج نماید، مستحب است مهمانی بدهد.
- منزل: یکی از سعادت مرد در دنیا این است که خانه وسیعی داشته باشد. وقتی این نعمت بزرگ نصیب کسی شد مستحب است ولیمه بدهد و مؤمنان را دعوت کند.
- فرزند: هنگامی که خداوند به انسان فرزندی عطا کند، مستحب است جشن بگیرد و مردم را دعوت کند.
- ختنه: وقتی انسان فرزندش را ختنه کند، مستحب است ولیمه بدهد.
- بازگشت از سفر: هر گاه انسان از سفر بر می‌گردد مستحب است، در حد توان مختصر ولیمه‌ای ترتیب داده، خویشاوندان و دوستان خود را دعوت کند. رسول گرامی اسلام می‌فرماید: ولیمه در چهار چیز است: عروسی، هنگام تولد فرزند، که برای او عقیقه می‌کنند و به مردم طعام می‌دهند، موقع ختنه کردن فرزند و بازگشت از سفر[۶۲].[۶۳]
مهمانی بدون تکلف
در حدیث نبوی آمده است انسان نباید آن‌چه در توانش نیست، با سختی برای مهمان فراهم کند: «لَا يَتَكَلَّفَنَّ أَحَدٌ لِضَيْفِهِ مَا لَا يَقْدِرُ»[۶۴]. شرط مهم مهمانی کردن، داشتن توان برای انجام دادن این کار است. باید توجه داشت اتفاق دو نوع است: واجب و مستحب. تهیه کردن رزق خانواده بر انسان واجب و مهمانی دادن مستحب است. انسان نباید واجب را قربانی مستحب کند و بگوید: ترک واجب کرده و سنت به جا آورده‌ام؛ زیرا چراغی که به خانه رواست بر مسجد حرام است. انسان در قدم اول باید به فکر آسایش خانواده خود باشد، آن‌گاه اگر توان لازم را برای مهمانی داشت به این مهم بپردازد. متأسفانه امروزه مهمانی‌ها در حد متعارف و معمولی نیستند. بسیاری از مردم رزق دو ماهه خانواده‌شان را در یک مهمانی مصرف کرده، بعد در خانه سختگیری می‌کنند. این کار به هیچ وجه پسندیده نیست. علاوه بر این، بیشتر مهمانی‌ها جنبه ریایی دارد تا جنبه خدایی، پیامبر گرامی اسلام می‌فرماید: «هر کس به خاطر ریا و خودنمایی مهمانی بدهد، خداوند فردای قیامت از صدید جهنم به او می‌خوراند و آن غذا در درونش آتش می‌شود تا زمانی که قیامت تمام شود»[۶۵].
حارث اعور ـ یکی از اصحاب خاص امیرمؤمنان(ع) ـ خدمت حضرت رسید و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین! دوست دارم در خانه ما با خوردن غذا، مرا سرافراز فرمایی. حضرت فرمود: من این مهمانی را می‌پذیرم، اما به شرطی که در این مهمانی خود را به زحمت نیندازی[۶۶]. آن‌گاه به خانه حارث تشریف برد. او تکه نانی خالی برای حضرتش آورد. چون شروع به خوردن آن کرد، حارث با نشان دادن چند درهم که در گوشه لباسش پنهان کرده بود، گفت: اگر به من اجازه دهید با این پولی که دارم چیزی غیر از نان برای شما تهیه کنم؟ امام فرمود: این نان در خانه‌ات موجود بود (تهیه آن تکلفی نداشت) اما تهیه چیز دیگر مایه تکلف و اسباب زحمت برای شماست و من به شرط عدم تکلف دعوتت را پذیرفتم[۶۷]. ما باید از سیره بزرگان دین خود پند گیریم تا آن چه داریم در طبق اخلاص بگذاریم و در زندگی سخت نگیریم[۶۸].
جستارهای وابسته
پرسش مستقیم
آداب مهمان‌داری در گفتار و رفتار پیامبر خاتم چگونه بوده است؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۱.
- ↑ تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، ج ۱، ص ۱۳۶ و محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۵۷.
- ↑ المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۹، ص ۲۴۲؛ ورام بن ابی‌فراس، مجموعه ورام، ج ۱، ص ۶ و جامع الاخبار، ص ۱۳۶.
- ↑ شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۳۱۸ و جامع الاخبار، ص ۱۳۶.
- ↑ ملا محسن فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ج ۳، ص ۳۲ و وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۵۹.
- ↑ حمیری قمی، قرب الاسناد، ص ۳۶ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۸۰.
- ↑ کلینی، الکافی، ج ۴، ص ۵۱؛ احمد بن محمد بن خالد برقی، المحاسن، ج ۲، ص ۲۹۰ و قطب الدین راوندی، الدعوات، ص ۱۵۰.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص۶۳۱ ـ ۶۳۲.
- ↑ جامع الاخبار، ص ۱۳۶ و المستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۵۸.
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۴، ص ۱۵۵؛ الهیثمی، مجمع الزوائد، ج ۸، ص ۱۷۵؛ جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج۲، ص۷۴۷ و المحجة البیضاء، ص ۳۲.
- ↑ کنزالعمال، ج۹، ص ۲۴۴ و الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۴۹۱.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۲.
- ↑ وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۳ و حمیری قمی، قرب الاسناد، ص ۳۶.
- ↑ المحجة البیضاء، ص ۳۲.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۲-۶۳۳.
- ↑ الکافی، ج ۶، ص ۲۷۶؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۹، ص ۹۴ و المحاسن، ج ۲، ص۴۱۱.
- ↑ قرب الاسناد، ص۷۴ و وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۱۴۵.
- ↑ الکافی، ج ۶، ص ۲۷۴ و المحاسن، ج ۲، ص۴۱۱.
- ↑ شیخ طوسی، الامالی، ص۵۳۵؛ حسن بن فضل طبرسی، مکارم الاخلاق، ص ۴۶۶ و حسن بن ابی الحسن دیلمی، اعلام الدین، ص۱۹۸.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص۶۳۳.
- ↑ امالی طوسی، ص ۵۳۵؛ اعلام الدین، ص ۱۹۸ و مکارم الاخلاق، ص ۶۶.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۳-۶۳۴.
- ↑ الکافی، ج ۲، ص ۶۶۷؛ جامع الاخبار، ص ۱۳۶؛ مسند احمد، ص ۳۱ و بخاری، صحیح، ج ۷، ص ۱۰۴.
- ↑ مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۱۶ و مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۶۰.
- ↑ مجموعه ورام، ج ۲، ص ۱۱۶.
- ↑ شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۲، ص ۳۸۴؛ الکافی، ج ۴، ص ۱۵۱ - ۱۵۲ و شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج ۲، ص ۱۵۴ - ۱۵۵.
- ↑ المحجة البیضاء، ص ۳۱.
- ↑ همان، ص ۳۱ - ۳۲.
- ↑ الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۵۰ و کنزالعمال، ج ۹، ص ۲۴۸.
- ↑ من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص ۳۵۷، الکافی، ج ۶، ص ۲۸۵ و المحاسن، ج ۲، ص ۵۶۴.
- ↑ شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۷۰؛ ابن سلامة، مسند الشهاب، ج ۲، ص ۱۸۴ و ابن ماجه، سنن، ج۲، ص۱۱۱۴.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص۶۳۴ ـ ۶۳۵.
- ↑ علل الشرایع، ج ۲، ص ۳۸۴، الکافی، ج ۴، ص ۱۵۱ - ۱۵۲ و من لایحضره الفقیه، ص ۱۵۴ - ۱۵۵.
- ↑ المحجة البیضاء، ص ۳۵ - ۳۶ و محمدحسن نجفی، جواهر الکلام، ج ۲۹، ص ۵۰.
- ↑ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۱ و الدعوات، ص ۱۴۲.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص۶۳۵.
- ↑ « الضِّيَافَةُ أَوَّلَ يَوْمٍ وَ الثَّانِيَ وَ الثَّالِثَ وَ مَا بَعْدَ ذَلِكَ فَإِنَّهَا صَدَقَةٌ تُصُدِّقَ بِهَا عَلَيْهِ»؛ الکافی، ج ۶، ص ۲۸۳ و شیخ صدوق، الخصال، ج ۱، ص ۱۴۹.
- ↑ مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۵، ص ۱۳۸ و مسند احمد، ج ۴، ص ۳۱.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۶.
- ↑ کنز العمال، ج ۹، ص ۲۴۸ و الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۷۵۴.
- ↑ بخاری، التاریخ الکبیر، ج ۲، ص ۳۸۶؛ خطیب، بغدادی ج۸، ص۴۶؛ ۴۶؛ جلال الدین سیوطی، الدر المنثور، ج ۵، ص ۳۲۱؛ الطبرانی، المعجم الکبیر، ج۶، ص۲۳۵ و حاکم نیشابوری، المستدرک، ج ۴، ص ۱۲۳.
- ↑ الکافی، ج ۵، ص ۱۴۳؛ فضل اللّه راوندی، النوادر، ص ۱۱ و المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۵.
- ↑ وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۷ و المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۴.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص۶۳۶.
- ↑ الکافی، ج ۶، ص ۲۷۵؛ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۶ - ۴۱۷ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۳.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۷.
- ↑ الکافی، ج ۶، ص ۲۷۵؛ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۶ - ۴۱۷ و وسائل الشیعه، ج ۲۴، ص ۲۷۳.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۷.
- ↑ ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۹۰؛ ابن سید الناس، عیون الاثر، ج ۲، ص ۴۰۲ و ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۲۰.
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۷۹ - ۲۸۰؛ مسند احمد، ج ۲، ص ۴۲۴ و نهج الفصاحه، ص ۳۹۳.
- ↑ المحاسن، ج ۲، ص ۴۱۵؛ نعمان بن محمد تمیمی مغربی، دعائم الاسلام، ج ۲، ص ۳۲۶ و الکافی، ج ۶، ص ۲۷۶.
- ↑ مکارم الاخلاق، ص ۲۲ و المستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۰۷.
- ↑ ابن اشعث، سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۱۸؛ محیی الدین النووی، المجموع، ج ۱۶، ص ۴۰۴ - ۴۰۵ و ابن‌الاثیر الجزری، جامع الاصول من احادیث الرسول (ص)، ج ۵، ص ۱۰۱.
- ↑ الدعوات، ص ۱۴۱؛ المحجة البیضاء، ص ۳۷ و مستدرک الوسائل، ج ۱۶، ص ۲۴۹.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۶۳۸-۶۳۹.
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم، ص ۱۷۹-۱۸۰.
- ↑ مردم می‌گویند: خانه را خداوس؛ یعنی هر چه در خانه بود، باهم می‌خوریم.
- ↑ منتخب میزان الحکمه، ح۳۷۸۴.
- ↑ منتخب میزان الحکمه، ح۳۷۸۴.
- ↑ آداب مهمان‌داری، ص۵۶ (به نقل از: عقاب الاعمال، ص۵۸۲).
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم، ص ۱۸۰-۱۸۱.
- ↑ وصایا الرسول و الائمه، ص۲۴.
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم، ص ۱۸۱-۱۸۲.
- ↑ نهج الفصاحه، ح۲۵۲۰.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۴۵۵.
- ↑ به سه شرط دعوت شما را می‌پذیرم: ۱. آن چه در منزل است برایم بیاوری؛ ۲. از خارج منزل چیزی تهیه نکنی؛ ۳. بر خانواده‌ات سخت نگیری، (خصال، ج۱، ص۱۸۸).
- ↑ یکصد موضوع ۵۰۰ داستان، ص۵۱۲ (به نقل از: فروع کافی).
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم، ص ۱۸۲-۱۸۴.