←مقدمه
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
(←مقدمه) |
||
| (۴۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۹ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[تکبیر در قرآن]] - [[تکبیر در معارف و سیره نبوی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== | == مقدمه == | ||
«تکبیر» به معنای «بزرگ شمردن»، «به بزرگی یاد کردن» و {{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ}} گفتن است. یکی از [[واجبات]] و ارکان [[نماز]]، «[[تکبیرة الإحرام]]» است، یعنی گفتن {{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ}} در آغاز [[نماز]] پس از [[نیّت]]. در فواصل متعدد [[نماز]] نیز تکبیر گفتن مستحبّ است. در تسبیحات اربعه و در [[تسبیح حضرت]] زهرا {{س}} و تکبیرهای روز [[عید فطر]] و قربان هم این ذکر وجود دارد. معنای آن یعنی [[خدا]] بزرگ‌تر است، بزرگ‌تر از آنکه به وصف آید<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۵۸.</ref>. | |||
== | == تکبیرة الاحرام == | ||
آغاز نماز با تکبیر و پایان آن با [[تسلیم]] است<ref>قاضی نعمان، دعائم الإسلام، ج۱، ص۱۵۷: {{متن حدیث|وَ عَنْهُ{{ع}} أَنَّهُ قَالَ: افْتِتَاحُ الصَّلَاةِ تَكْبِيرَةُ الْإِحْرَامِ فَمَنْ تَرَكَهَا أَعَادَ وَ تَحْرِيمُ الصَّلَاةِ التَّكْبِيرُ وَ تَحْلِيلُهَا التَّسْلِيمُ}}.</ref>. در هنگام تکبیر آغاز نماز که از آن به تکبیرةالإحرام تعبیر می‌کنند - چون بعد از گفتن آن، دیگر شخص نمی‌تواند حرف بزند یا چیزی بخورد یا کاری انجام دهد - بالابردن دست‌ها تا بناگوش [[مستحب]] است. این مطلب از [[سیره پیامبر]]{{صل}} استفاده می‌شود. [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: [[رسول خدا]]{{صل}} دست‌های خود را در هنگام تکبیرةالإحرام بلند می‌کرد تا برابر گوش می‌رسید؛ همچنین در هنگام تکبیر [[رکوع]] و [[سجده]]<ref>قاضی نعمان، دعائم الإسلام، ج۱، ص۶۲: {{متن حدیث|أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} كَانَ يَرْفَعُ يَدَيْهِ حِينَ يُكَبِّرُ تَكْبِيرَةَ الْإِحْرَامِ حِذَاءَ أُذُنَيْهِ وَ حِينَ يُكَبِّرُ لِلرُّكُوعِ وَ حِينَ يَرْفَعُ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ}}.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} در آغاز نماز هفت بار تکبیر را تکرار می‌کردند. [[شیخ صدوق]] درباره علت آن روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} نقل کرده که فرمود: رسول خدا{{صل}} برای نماز از [[منزل]] خارج شد. حسین در سخن‌گفتن تأخیر داشت؛ به‌گونه‌ای که ترسیدند وی سخن نگوید و گنگ باشد. پیامبر{{صل}} درحالی‌که حسین را بر دوشش حمل می‌کرد، برای نماز رفت و [[مردم]] پشت سر حضرت صف بستند. پیامبر{{صل}} حسین را در سمت راست خود قرار داد و نماز را با تکبیر آغاز کرد. حسین هم تکبیر گفت. وقتی پیامبر{{صل}} تکبیر حسین را شنید، آن را تکرار کرد. حسین هم تکرار کرد؛ تا اینکه هفت مرتبه پیامبر تکبیرةالإحرام را تکرار کرد و حسین هم تکرار کرد و این [[سنت]] شد که هفت بار تکبیرةالإحرام تکرار شود<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۳۰۵؛ همو، علل الشرائع، ص۳۳۲؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۳، صص۲۶ و ۲۸۶: {{متن حدیث|خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} إِلَى الصَّلَاةِ وَ قَدْ كَانَ الْحُسَيْنُ{{ع}} أَبْطَأَ عَنِ الْكَلَامِ حَتَّى تَخَوَّفُوا أَنَّهُ لَا يَتَكَلَّمُ وَ أَنْ يَكُونَ بِهِ خَرَسٌ فَخَرَجَ{{صل}} بِهِ حَامِلًا عَلَى عَاتِقِهِ وَ صَفَّ النَّاسُ خَلْفَهُ فَأَقَامَهُ عَلَى يَمِينِهِ فَافْتَتَحَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} الصَّلَاةَ فَكَبَّرَ الْحُسَيْنُ{{ع}} فَلَمَّا سَمِعَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} تَكْبِيرَهُ عَادَ فَكَبَّرَ وَ كَبَّرَ الْحُسَيْنُ{{ع}} حَتَّى كَبَّرَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} سَبْعَ تَكْبِيرَاتٍ وَ كَبَّرَ الْحُسَيْنُ{{ع}}فَجَرَتِ السُّنَّةُ بِذَلِكَ}}.</ref>. | |||
در این [[حدیث]] تکرار تکبیرةالإحرام به جهت تکرار آن توسط حضرت سیدالشّهداء دانسته شده است. گویا با این تکبیرها آن حضرت به سخن آمده است. در روایتی دیگر آمده که چون حسین{{ع}} خوب جواب نداد، حضرت سیدالمرسلین{{صل}} یک بار دیگر تکبیر می‌گفت و حسین می‌گفت تا آنکه حضرت [[هفت تکبیر]] گفت و حضرت سیدالشّهداء{{ع}} نیز گفت؛ پس [[سنت]] جاری شد که افتتاح [[نماز]] به هفت تکبیر باشد<ref>محمدتقی مجلسی، لوامع صاحبقرانی، ج۴، ص۳۲.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۶۶.</ref> | |||
== | == رابطه تکبیر با [[زیارت]] == | ||
{{ | از آدابی که برای [[زیارت]] مرقدهای [[مطهر]] بیان شده، گفتن تکبیر و [[تهلیل]] هنگام [[تشرف]] است. [[یاد خدا]] و [[حمد]] و [[ستایش]] او و ذکر [[توحید]] و [[تسبیح]] و [[تنزیه]]، هم توجه دادن به عظمت [[خداوند]] است که چنین شخصیت‌های عظیمی [[آفریده]] که عظمتشان در [[عبودیت]] و [[تواضع]] در پیشگاه خداست، هم نوعی تعدیل نگاه و توجه [[انسان]] [[زائر]] است، تا درباره این [[پیشوایان الهی]]، دچار غلوّ نشود و نسبت‌های غلوّآمیز ندهد و محوریت [[توحید]] در همه مسائل [[حفظ]] شود. مثلًا در [[زیارت]] [[امام حسین]] {{ع}} [[روایت]] شده که قبل از [[زیارت]] و در بدو ورود، حتی وقتی به [[فرات]] می‌رسد تا [[غسل]] [[زیارت]] کند، [[صد]] مرتبه [[الله اکبر]]، [[صد]] مرتبه لا إِله إلّا [[الله]] و [[صد]] مرتبه [[صلوات]] بگوید. نیز در [[روایت]] است: هنگام [[زیارت]]، وقتی مقابل [[قبر]] [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} قرار گرفت، اگر بگوید: {{متن حدیث|لا إِلَه إّلا اللهُ وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَهُ}} [[ثواب]] بسیاری برای او نوشته می‌شود<ref> مفاتیح الجنان، ادب پنجم از آداب زیارت.</ref>. ذکر گفتن وخدا را به یکتایی [[ستودن]] و او را بزرگ شمردن، در همه حال خوب است و در حرم‌های [[مطهر]] اولیایی که مظهر [[اخلاص]] و [[توحید]] و ذکر و تسبیح‌اند، خوب‌تر<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۴.</ref>. | ||
{{ | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:81.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|'''فرهنگ زیارت''']] | |||
# [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']] | |||
# [[پرونده:1100518.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
{{زیارت}} | {{زیارت}} | ||
[[رده:زیارت]] | [[رده:زیارت]] | ||
[[رده: | [[رده:ذکرهای مأثور]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ زیارت]] | [[رده:مدخل فرهنگ زیارت]] | ||