چگونه می توان با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸: خط ۸:
| مدخل اصلی    = [[آداب ملاقات با امام مهدی]]
| مدخل اصلی    = [[آداب ملاقات با امام مهدی]]
| مدخل وابسته    =
| مدخل وابسته    =
| پاسخ‌دهنده        =
| پاسخ‌دهنده        =
| پاسخ‌دهندگان      =۶ پاسخ
| پاسخ‌دهندگان      =۶ پاسخ
خط ۵۲: خط ۵۱:
::::::پس [[تقوا]] است که سبب [[نورانیت]] و [[قرب]] به آن جناب و اتصال روحی با آن [[حضرت]] می‌شود در [[توقیع شریف]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] می‌فرماید: "پس هر فردی از شما عمل کند به آن چیزی که به وسیله آن به [[محبّت]] ما نزدیک می‌شود، و دوری کند از آن چیزهایی که به وسیله آن به اکراه و [[خشم]] ما نزدیک می‌شود. پس به درستی که امر [[ظهور]] ما یک دفعه و ناگهانی است در وقتی که [[توبه]] برای فرد، نفعی ندارد و [[نجات]] نمی‌دهد او را از عقاب ما، پشیمانی بر رفتارهای ناپسند. [[خداوند]] شما را با الهامات غیبی خود [[ارشاد]] و توفیقات خویش را در سایه رحمتش نصیب شما فرماید"<ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۵.</ref>.
::::::پس [[تقوا]] است که سبب [[نورانیت]] و [[قرب]] به آن جناب و اتصال روحی با آن [[حضرت]] می‌شود در [[توقیع شریف]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] می‌فرماید: "پس هر فردی از شما عمل کند به آن چیزی که به وسیله آن به [[محبّت]] ما نزدیک می‌شود، و دوری کند از آن چیزهایی که به وسیله آن به اکراه و [[خشم]] ما نزدیک می‌شود. پس به درستی که امر [[ظهور]] ما یک دفعه و ناگهانی است در وقتی که [[توبه]] برای فرد، نفعی ندارد و [[نجات]] نمی‌دهد او را از عقاب ما، پشیمانی بر رفتارهای ناپسند. [[خداوند]] شما را با الهامات غیبی خود [[ارشاد]] و توفیقات خویش را در سایه رحمتش نصیب شما فرماید"<ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۵.</ref>.
::::::در [[توقیع]] دیگری به [[شیخ مفید]] [[حضرت]] می‌فرمایند: "اگر [[شیعیان]] ما که [[خداوند]] در اطاعتش موفق گرداند، قلوبشان در وفا نمودن به عهدی که بر ذمه آنها است مجتمع و هماهنگ می‌شد فرصت [[دیدار]] ما برای آنها به تأخیر نمی‌افتاد و هرچه زودتر [[سعادت]] [[ملاقات]] توأم با [[معرفت]] و به وجه [[صدق]] برای آنها حاصل می‌شد، پس ما را از آنها مخفی نمی‌سازد مگر آن‌چه که از آنها به ما می‌رسد و ما از آن کراهت داریم و آن را نمی‌پسندیم"<ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۸؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۶.</ref>.
::::::در [[توقیع]] دیگری به [[شیخ مفید]] [[حضرت]] می‌فرمایند: "اگر [[شیعیان]] ما که [[خداوند]] در اطاعتش موفق گرداند، قلوبشان در وفا نمودن به عهدی که بر ذمه آنها است مجتمع و هماهنگ می‌شد فرصت [[دیدار]] ما برای آنها به تأخیر نمی‌افتاد و هرچه زودتر [[سعادت]] [[ملاقات]] توأم با [[معرفت]] و به وجه [[صدق]] برای آنها حاصل می‌شد، پس ما را از آنها مخفی نمی‌سازد مگر آن‌چه که از آنها به ما می‌رسد و ما از آن کراهت داریم و آن را نمی‌پسندیم"<ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۸؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۶.</ref>.
::::::پس آنچنان که از کلمات گهربار خود آن وجود مقدّس برداشت می‌شود تنها چیزی که نمی‌گذارد آن چهره نورانی را مشاهده کنیم اعمال سوء ماست که آن مولا را ناراحت می‌سازد در [[حقیقت]] علّت اصلی این [[حجاب]] بین ما و آن [[حضرت]] در خود ماست. [[معصیت خدا]] سبب می‌شود که [[دل]] و [[قلب]] [[انسان]] از [[محبت]] [[خاندان]] [[وحی]] خالی گردد و بعد روحی و جسمی از آقا [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} پیش آید و اعمال ناشایست ما این اتصال روحی با [[امام]] را از بین برده و سبب دور شدن ما از آن وجود مقدّس گردیده.
::::::پس آنچنان که از کلمات گهربار خود آن وجود مقدّس برداشت می‌شود تنها چیزی که نمی‌گذارد آن چهره نورانی را مشاهده کنیم اعمال سوء ماست که آن مولا را ناراحت می‌سازد در [[حقیقت]] علّت اصلی این [[حجاب]] بین ما و آن [[حضرت]] در خود ماست. [[معصیت خدا]] سبب می‌شود که [[دل]] و [[قلب]] [[انسان]] از ###[[313]]### [[خاندان]] [[وحی]] خالی گردد و بعد روحی و جسمی از آقا [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} پیش آید و اعمال ناشایست ما این اتصال روحی با [[امام]] را از بین برده و سبب دور شدن ما از آن وجود مقدّس گردیده.
::::::در تشرّف [[علی بن ابراهیم بن مهزیار]] اهوازی، [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} همین نکته را باز تذکر نموده‌اند که پسر مهزیار [[نقل]] می‌کند که پس از توسّلات عدیده‌ای در یک سفر در جستجوی آن وجود مقدّس به [[مکه]] مشرّف می‌شود، شبی در [[مسجد الحرام]] مقابل درب [[کعبه]] شخص وارسته‌ای را می‌بیند که پس از [[سلام]] و معرفی خود به این‌که از سوی [[حضرت]] [[مأمور]] بردن پسر مهزیار به جهت پابوسی [[حضرت]] [[امام مهدی|بقیة اللّه]] {{ع}} است، از پسر مهزیار می‌پرسد: چه چیزی را طلب می‌کنی ای ابا الحسن؟
::::::در تشرّف [[علی بن ابراهیم بن مهزیار]] اهوازی، [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} همین نکته را باز تذکر نموده‌اند که پسر مهزیار [[نقل]] می‌کند که پس از توسّلات عدیده‌ای در یک سفر در جستجوی آن وجود مقدّس به [[مکه]] مشرّف می‌شود، شبی در [[مسجد الحرام]] مقابل درب [[کعبه]] شخص وارسته‌ای را می‌بیند که پس از [[سلام]] و معرفی خود به این‌که از سوی [[حضرت]] [[مأمور]] بردن پسر مهزیار به جهت پابوسی [[حضرت]] [[امام مهدی|بقیة اللّه]] {{ع}} است، از پسر مهزیار می‌پرسد: چه چیزی را طلب می‌کنی ای ابا الحسن؟
::::::او می‌گوید، گفتم: امامی که محجوب و مخفی از عالم است. گفت: او از شما پوشیده و مخفی نیست و لکن اعمال بد شما او را از شما پوشانده و مخفی ساخته است.
::::::او می‌گوید، گفتم: امامی که محجوب و مخفی از عالم است. گفت: او از شما پوشیده و مخفی نیست و لکن اعمال بد شما او را از شما پوشانده و مخفی ساخته است.

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۲۱

الگو:پرسش غیرنهایی

چگونه می توان با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری
مدخل اصلیآداب ملاقات با امام مهدی

چگونه می توان با امام مهدی(ع) ارتباط برقرار کرد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

سید محمد صدر
آیت‌ الله شهید سید محمد صدر در کتاب «تاریخ غیبت کبری» در این‌باره گفته‌ است:
«شکی نیست که در دوران غیبت صغری، شرط دیدار حضرت، داشتن‏ در جه‏ای بالا از ایمان و وثاقت بوده است؛ به طوری که حضرت امام حسن عسکری (ع) جز به کسانی که اخلاص و تقوایشان مسلم بود، از خصوصیات حضرت چیزی نمی‌‏فرمود، و خود حضرت هم بعد از رحلت پدر بزرگوارش همین رفتار را داشت و به جز مواردی اندک - که به خاطر مصالحی خود را برای برخی از اشخاص منحرف آشکار می‌‏ساخت - خود را به کسی نشان نمی‌‏داد[۱] و اما در دوران غیبت کبری، شکی نیست که اغلب موارد دیدار با اشخاص موثق بوده و حتی حضرتش با برخی از آنان دیدارهای مکرر و ملاقات‌های متعدد داشته است. ولی گاهی مصالح اسلامی ایجاب می‏‌کند که خود را برای اشخاص منحرف نیز آشکار کند، در صورتی که خطری متوجه آن حضرت نشود.
با در نظر گرفتن این مطلب، می‏‌شود گفت که دوران غیبت کبری همچون غیبت صغری است و تفاوتی بین این دو دوره در این مسأله نیست. و اشکالی هم پیش نمی‏‌آید و از جهت قواعد عمومی و اخبار مشاهده نیز مانعی ندارد. لکن آنچه باید در نظر گرفت تفاوت عمده‏ای است که بین این دو حالت وجود دارد که در دوران غیبت کبری حضرت از امنیت بیشتری برخوردار است، و لذا می‌‏تواند با افراد بیشتری ملاقات داشته باشد، چه از مؤمنان موثق یا غیر موثق، و چه از افراد بی‏ایمان و منحرف؛ البته با در نظر گرفتن یک اصل کلی که حفاظت و پنهان ماندن وضعیت حضرت باشد.
این مسأله روشن است زیرا در دوران غیبت صغری عده‏ای از مردم هم حضرت را و هم پدرش را می‌‏شناختند، لذا بیشتر در معرض خطر بودند؛ ولی در دوران غیبت کبری، نوعا او را از حیث شکل و قیافه نمی‌‏شناسند و کسی متوجه آن بزرگوار نمی‌‏شود، و ستمگران و جنایتکاران از دست یافتن به او مأیوس شده و حتی وجود او را انکار می‏‌کنند. و لذا این حالات حضرت را برای دیدار و ملاقات با اشخاص، آزادتر گذاشته است. و لذا می‌‏شود گفت که ملاقاتهای حضرت با مؤمنان غیر موثق بیشتر از دوران غیبت صغری است، ولی با غیر مؤمنین کمتر و فقط محدود به موارد ضروری است که هدف مهمی در بین باشد که نتوان از طریق افراد با ایمان موثق یا غیر موثق انجام داد»[۲].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. تاریخ الغیبة الصغری، ۴۶۹، ۵۰۶ و ما بعد آن.
  2. صدر، سید محمد، تاریخ غیبت کبری، ص۱۳۸-۱۴۰.
  3. برگرفته از زیارت جامعه کبیره که در آن ائمه (ع) چنین خوانده می‌شوند عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم (البلد الامین، ص ۳۰۲؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۵).
  4. الاختصاص، ص۸۷.
  5. جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص 195-196.
  6. طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص: ۱۷۷ - ۱۷۸.
  7. مستدرک وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۲۵۸.
  8. الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۵.
  9. الاحتجاج، ج ۲، ص ۴۹۸؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۶.
  10. محمد بن جریر طبرى، دلایل الامامة، ص ۲۹۶.
  11. اصول کافى، ج ۲، ص ۶۵۲.
  12. بحار الانوار، ج ۵۲؛ طوسى، کتاب الغیبة، ص ۲۹۰.
  13. دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۲۹۴-۳۰۰.
  14. بحارالانوار، ج ۸۶، ص ۶۱.
  15. نجم الثاقب، باب دوازدهم.
  16. موعودنامه، ص ۳۸.
  17. ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید و از خداوند پروا بدارید باشد که رستگار شوید؛ سوره آل عمران، آیه: ۲۰۰.
  18. تفسیر قمی، ج۱، ص۱۲۹.
  19. آفتاب مهر، ج۱، ص ۸۶ - ۸۷.