سجود: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۷ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۱۳

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

مقدمه

سُجود به معنای خضوع، کرنش و فروتنی است. یکی از واجبات نماز هم سجود است، یعنی پیشانی بر زمین و خاک نهادن در پیشگاه خدا. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر زمین قرار بگیرد. به انجام این کار "سجده" گویند. در هر رکعت از نماز دو سجده واجب است. سجود به قصد پرستش تنها در برابر خداوند جایز است. رکوع و سجود، هر کدام به نوعی نشانه تواضع در پیشگاه پروردگار است. سجده یکی از بهترین حالات بنده است که به خدا نزدیک می‌شود و با آن از تکبّر دور می‌گردد. بهترین چیزی که باید بر آن سجده کرد، خاک، بویژه تربت سید الشهدا(ع) است. نام سوره ۳۲ قرآن هم "سجده" است. در چهار سوره قرآن (سوره علق، نجم، سجده و فصّلت) آیاتی است که هنگام خواندن و شنیدن آنها باید سجده کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند^[۱].

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.

[1] محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.

[۱]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 ==مقدمه==
-*'''سُجود''' به معنای [[خضوع]]، کرنش و [[فروتنی]] است. یکی از [[واجبات]] [[نماز]] هم سجود است، یعنی پیشانی بر [[زمین]] و [[خاک]] نهادن در پیشگاه [[خدا]]. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر [[زمین]] قرار بگیرد. به انجام این کار "[[سجده]]" گویند. در هر رکعت از [[نماز]] دو [[سجده]] [[واجب]] است. سجود به قصد [[پرستش]] تنها در برابر [[خداوند]] جایز است. [[رکوع]] و سجود، هر کدام به نوعی نشانه [[تواضع]] در پیشگاه [[پروردگار]] است. [[سجده]] یکی از [[بهترین]] حالات [[بنده]] است که به [[خدا]] نزدیک می‌شود و با آن از [[تکبّر]] دور می‌گردد. [[بهترین]] چیزی که باید بر آن [[سجده]] کرد، [[خاک]]، بویژه [[تربت]] [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} است. نام [[سوره]] ۳۲ [[قرآن]] هم "[[سجده]]" است. در چهار [[سوره]] [[قرآن]] ([[سوره]] علق، [[نجم]]، [[سجده]] و فصّلت) آیاتی است که هنگام [[خواندن]] و شنیدن آنها باید [[سجده]] کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.
+*'''سُجود''' به معنای [[خضوع]]، کرنش و [[فروتنی]] است. یکی از [[واجبات]] [[نماز]] هم سجود است، یعنی پیشانی بر [[زمین]] و [[خاک]] نهادن در پیشگاه [[خدا]]. در سجود لازم است کف‌دست‌ها، زانوها و نوک انگشتان پا هم بر [[زمین]] قرار بگیرد. به انجام این کار "[[سجده]]" گویند. در هر رکعت از [[نماز]] دو [[سجده]] [[واجب]] است. سجود به قصد [[پرستش]] تنها در برابر [[خداوند]] جایز است. [[رکوع]] و سجود، هر کدام به نوعی نشانه [[تواضع]] در پیشگاه [[پروردگار]] است. [[سجده]] یکی از [[بهترین]] حالات [[بنده]] است که به [[خدا]] نزدیک می‌شود و با آن از [[تکبّر]] دور می‌گردد. [[بهترین]] چیزی که باید بر آن [[سجده]] کرد، [[خاک]]، بویژه [[تربت]] [[امام حسین|سید الشهدا]]{{ع}} است. نام [[سوره]] ۳۲ [[قرآن]] هم "[[سجده]]" است. در چهار [[سوره]] [[قرآن]] ([[سوره]] علق، [[نجم]]، [[سجده]] و فصّلت) آیاتی است که هنگام [[خواندن]] و شنیدن آنها باید [[سجده]] کرد. به این سوره‌ها "عزائم" گویند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.
 ==منابع==