زیارت جامعه کبیره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) برچسب: واگردانی دستی |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
یکی از جالب‌ترین و جامع‌ترین زیارت‌ها است که از [[امام هادی]] {{ع}} روایت شده. همه [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} را می‌توان با آن زیارت کرد. علامه مجلسی آن را صحیح‌ترین، فصیح‌ترین و بلیغ‌ترین زیارت‌ها تعبیر کرده است<ref>بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۴۴.</ref>. مرحوم [[محدث نوری]]، حکایت سید رشتی را چنین نقل می‌کند که [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به سید، دستور خواندن نافله، زیارت جامعه و [[زیارت عاشورا]] را می‌دهد و می‌فرماید: "... شما چرا جامعه نمی‌خوانید؟ جامعه، جامعه، جامعه!"<ref>نجم الثاقب، باب هفتم.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۹۰.</ref> | |||
== پرسش‌های وابسته == | |||
* [[امام مهدی درباره خواندن زیارت جامعه کبیره چه فرموده است؟ (پرسش)]] | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
[[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
{{امامت شناسی}} | {{امامت شناسی}} | ||
{{زیارت}} | {{زیارت}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | |||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | |||
[[رده:زیارت]] | [[رده:زیارت]] | ||
[[رده:احادیث امامت]] | [[رده:احادیث امامت]] | ||
[[رده:احادیث نامدار]] | [[رده:احادیث نامدار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۳۰
مقدمه
یکی از جالب‌ترین و جامع‌ترین زیارت‌ها است که از امام هادی (ع) روایت شده. همه امامان معصوم (ع) را می‌توان با آن زیارت کرد. علامه مجلسی آن را صحیح‌ترین، فصیح‌ترین و بلیغ‌ترین زیارت‌ها تعبیر کرده است[۱]. مرحوم محدث نوری، حکایت سید رشتی را چنین نقل می‌کند که حضرت مهدی (ع) به سید، دستور خواندن نافله، زیارت جامعه و زیارت عاشورا را می‌دهد و می‌فرماید: "... شما چرا جامعه نمی‌خوانید؟ جامعه، جامعه، جامعه!"[۲].[۳]
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۴۴.
- ↑ نجم الثاقب، باب هفتم.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.
