الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۰۲

امام هادی (ع) پیشوای دهم مسلمانان، در نیمه ماه ذی حجه سال ۲۱۲ هجری در یکی از روستاهای اطراف مدینه متولد شد. پدر ایشان امام جواد (ع) و نام مادر آن حضرت «سمانه مغربیه» بوده است. از القاب آن حضرت: الناصح، هادی، النقی، المرتضی، ابن الرضا و معروف‌ترین کنیه آن حضرت "ابوالحسن ثالث" است. امام هادی (ع) تنها یک همسر به نام سلیل داشت و چهار پسر به نام‌های حسن، حسین، محمد و جعفر و یک دختر به نام عایشه داشته‌اند.

امام هادی (ع) هشت ساله بود که پدرش امام جواد (ع) به شهادت رسید و ایشان امامت شیعه را عهده‌دار شد و ۳۳ سال، امامت کرد. امامت امام هادی (ع) در محیطی خفقان بار و تاریک و در وضعی بسیار دشوار شروع شد. متوکل، یکی از خلفای عبّاسی بود که در دوره امامت حضرت خلافت می‌کرد. این شخص خبیث‌ترین، ستمگرترین و سرسخت‌ترین دشمن اهل بیت (ع) بود. بحران‌های سیاسی در هئیت حاکمه و انقلاب‌ها و شورش‌های علویان و سایر مردم باعث شد خلفا نسبت به پیشوایان شیعه حسّاسیت بیشتری نشان دهند.

عبّاسیان در مقابل امام دو موضع متفاوت اتخاذ نموده بودند: تشکیل مناظرات علمی؛ جلب امام و زیر نظر گرفتن او. امام نیز این مواضع را اتخاذ فرمودند: پاسخ به شبهات و آگاه ساختن امّت؛ نظارت بر پایگاه‌های مردمی و پشتیبانی از آنها و توجّه به قیام‌های علویان؛ تربیت شاگردانی همچون علی بن جعفر، شاعر و و ادیب معروف ابن سکیّت، حضرت عبدالعظیم حسنی. امام هادی(ع) در عرصه سیاسی اقدامات مؤثری انجام داد که برخی از آنها بدین شرح‌اند: مخالفت با مشروعیت حکومت خلفا؛ نهی از یاری رساندن به حکومت.

امام با وجود اختناق شدید خلافت عباسی در دوران امامتش توانست شاگردان بسیاری را تربیت کند. شیخ طوسی در رجال خود نام ۱۸۵ نفر از اصحاب ایشان را نقل می‌کند که اشخاصی چون فضل بن شاذان، عثمان بن سعید عمری، علی بن مهزیار، حسین بن سعید اهوازی و عبد العظیم بن عبدالله حسنی از شمار ایشان است. مجموعه‌ای از ادعیه و زیارات نیز از امام باقی مانده است. مانند: زیارت غدیریه و زیارت جامعه کبیره.

معتمد عباسی در اثر سخن‌چینی‌ها و گزارش‌های دروغ بدخواهان، تصمیم گرفت امام هادی (ع) را از میان بردارد. از این رو به وسیله زهر، امام را مسموم و شهید کرد. شهادت امام حدود ۴۲ سالگی در ۳ رجب سال ۲۵۴ هجری بود. قبر آن حضرت در سامرا (از شهرهای عراق) است.

ادامه

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[عید قربان| عید قربان]] ''' روز دهم ماه ذی حجه و از اعیاد مهم و رسمی [[مسلمانان]] به شمار می‌رود. "[[عید اضحی]]" نام دیگر این روز است. از سنت‌های [[اسلامی]] [[قربانی]] کردن گوسفند و تقسیم آن بین [[مستمندان]] در این روز است. کسانی که به سفر [[حج]] می‌روند، در چنین روزی در صحرای "منا" گوسفند [[قربانی]] می‌کنند و [[حاجی]] می‌شوند. [[قربانی]] یکی از [[واجبات]] [[حج]] است. گرامیداشت این روز، احیای خاطره [[قربانی]] کردن [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}، پسرش [[اسماعیل]] را به [[فرمان خداوند]] است که از سوی [[خدا]]، گوسفندی به جای آن فرستاده شد. [[روزه]] گرفتن در عید قربان ممنوع است و [[مستحب]] است در این روز مثل روز [[عید فطر]]، "[[نماز عید]]" خوانده شود.
+'''[[امام هادی| امام هادی]] {{ع}}''' پیشوای دهم [[مسلمانان]]، در نیمه ماه [[ذی حجه]] سال ۲۱۲ هجری در یکی از روستاهای اطراف [[مدینه]] متولد شد. پدر ایشان [[امام جواد]] {{ع}} و نام مادر آن حضرت «[[سمانه مغربیه]]» بوده است. از القاب آن حضرت: الناصح، [[هادی]]، النقی، المرتضی، [[ابن الرضا]] و معروف‌ترین کنیه آن حضرت "ابوالحسن ثالث" است. امام هادی {{ع}} تنها یک [[همسر]] به نام سلیل داشت و چهار پسر به نام‌های [[حسن بن علی بن محمد|حسن]]، حسین، محمد و جعفر و یک دختر به نام عایشه داشته‌اند.
-قُربانی عبارت است از آنچه سبب [[تقرب]] به پیشگاه [[خدا]] می‌شود. در روز عید قربان [[حاجیان]] در صحرای منا و در قربانگاه که آنجا قرار دارد، گوسفند یا شتر [[ذبح]] می‌‌کنند و به پیشگاه [[خدا]] تقدیم می‌‌دارند. [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} که به [[فرمان خدا]] [[مأمور]] شد پسرش [[اسماعیل]] {{ع}} را قربانی کند، پس از آنکه او را به قربانگاه برد و کارد بر حلقوم او کشید، از سوی [[خدا]] گوسفندی به عنوان فدیه برای [[اسماعیل]] فرستاده شد تا قربانی شود. [[سنت]] قربانی در عید قربان به آن واقعه مهم اشاره دارد. به کسانی که در [[راه خدا]] و احیای دین او [[شهید]] شوند نیز قربانی گفته می‌‌شود. مفهوم قربانی، فدا کردن و گذشتن از چیزی است که نزد [[انسان]] عزیز است، به خاطر چیزی که عزیزتر و محبوب‌تر است. کسی که خود را فدا و قربانی [[دین]] و [[فرمان خدا]] می‌‌کند، نشان می‌دهد که در [[راه خدا]] از جانش می‌‌گذرد.
+امام هادی {{ع}} هشت ساله بود که پدرش [[امام جواد]] {{ع}} به [[شهادت]] رسید و ایشان [[امامت]] [[شیعه]] را عهده‌دار شد و ۳۳ سال، [[امامت]] کرد. [[امامت امام هادی]] {{ع}} در محیطی خفقان بار و تاریک و در وضعی بسیار دشوار شروع شد. [[متوکل]]، یکی از خلفای عبّاسی بود که در دوره [[امامت]] حضرت [[خلافت]] می‌کرد. این شخص خبیث‌ترین، ستمگرترین و سرسخت‌ترین دشمن اهل بیت {{ع}} بود. بحران‌های سیاسی در هئیت حاکمه و انقلاب‌ها و شورش‌های [[علویان]] و سایر [[مردم]] باعث شد [[خلفا]] نسبت به [[پیشوایان]] [[شیعه]] حسّاسیت بیشتری نشان دهند.
-<div class="mainpage_box_more">[[ عید قربان|ادامه]]</div>
+عبّاسیان در مقابل [[امام]] دو موضع متفاوت اتخاذ نموده بودند: تشکیل مناظرات [[علمی]]؛ جلب [[امام]] و زیر نظر گرفتن او. [[امام]] نیز این مواضع را اتخاذ فرمودند: پاسخ به شبهات و [[آگاه]] ساختن [[امّت]]؛ [[نظارت]] بر پایگاه‌های مردمی و پشتیبانی از آنها و توجّه به قیام‌های [[علویان]]؛ [[تربیت]] شاگردانی همچون [[علی بن جعفر]]، شاعر و و ادیب معروف ابن سکیّت، حضرت [[عبدالعظیم حسنی]]. امام هادی{{ع}} در عرصه سیاسی اقدامات مؤثری انجام داد که برخی از آنها بدین شرح‌اند: مخالفت با [[مشروعیت حکومت]] [[خلفا]]؛ [[نهی]] از [[یاری رساندن]] به [[حکومت]].
+امام با وجود اختناق شدید [[خلافت عباسی]] در دوران امامتش توانست شاگردان بسیاری را [[تربیت]] کند. [[شیخ طوسی]] در [[رجال طوسی|رجال]] خود نام ۱۸۵ نفر از [[اصحاب]] ایشان را نقل می‌کند که اشخاصی چون [[فضل بن شاذان]]، [[عثمان بن سعید عمری]]، [[علی بن مهزیار]]، [[حسین بن سعید اهوازی]] و [[عبد العظیم بن عبدالله حسنی]] از شمار ایشان است. مجموعه‌ای از [[ادعیه]] و [[زیارات]] نیز از امام باقی مانده است. مانند: [[زیارت غدیریه]] و [[زیارت جامعه کبیره]].
+[[معتمد عباسی]] در اثر سخن‌چینی‌ها و گزارش‌های [[دروغ]] بدخواهان، تصمیم گرفت امام هادی {{ع}} را از میان بردارد. از این رو به وسیله زهر، [[امام]] را مسموم و [[شهید]] کرد. شهادت امام حدود ۴۲ سالگی در ۳ [[رجب]] سال ۲۵۴ هجری بود. [[قبر]] آن حضرت در [[سامرا]] (از شهرهای [[عراق]]) است.
+<div class="mainpage_box_more">[[امام هادی|ادامه]]</div>